معرفی کامل ۶ سلاح شیمیایی و میکروبی مرگبار دنیا

انواع سلاح های شیمیایی

1. وی ایکسVX

این سلاح شیمیایی بسیار سمی است و به صورت مایع چسبناک و بی رنگ وجود دارد. وی ایکس می‌تواند به آرامی بخار شود و گاز بی رنگ و بویی تولید کند. این ماده با تحریک اعصاب باعث تشنج و فلج رگ‌های خونی و ریه‌ها می‌شود.

فقط 10 میلی‌گرم از این ماده که روی پوست باشد، برای مرگ کافی است و افراد بعد از مدتی بر اثر خفگی می‌میرند.

عراق توانایی تولید بیش از 200 تن از وی ایکس را داشت و هیچ‌گاه آمار دقیقی از مقدار واقعی نابود شده آن در دسترس نیست.

2. سارین

این سلاح هم به شکل مایع است و به سرعت بخار می‌شود. مانند وی ایکس، سارین هم باعث ناتوانی، فلج و در نهایت خفگی می‌شود. در سال 1995، یک فرقه ژاپنی به نام آنوم با پخش سارین در متروی توکیو، 12 نفر را کشت.

عراق در ابتدا به بازرسان تسلیحاتی گفت 112 تن از این گاز سمی را تولید کرده، اما بعداً ادعا کرد که این میزان 790 تن بوده است. آنها همچنین نوعی بمب ترکیبی درست می‌کردند که در آن دو محفظه جداگانه مواد شیمیایی وجود داشت و پس از انفجار، سارین تولید می‌کرد.

عراق به ساخت هزاران راکت و بمب‌های محتوی سارین اعتراف کرده و از آنها در جنگ علیه ایران در دهه 1980 استفاده کرد. همچنین گمان می‌رود که این سلاح‌ها علیه کردهای عراقی نیز به کار رفته است.

3. گاز خردل

گاز خردل معمولاً مایعی بی‌رنگ است. این ماده ممکن است به گاز تبدیل شود و بو نداشته باشد یا بویی تند مانند خردل یا سیر تولید کند.

زمانی که خردل با پوست تماس پیدا می‌کند، بافت‌ها را نابود کرده و زخم‌های شبیه تاول ایجاد می‌کند و به ریه‌ها و چشم‌ها آسیب می‌زند.

اگرچه خردل معمولاً مرگ‌بار نیست، ولی می‌تواند موجب کوری، مشکلات تنفسی و سایر آسیب‌های جسمی شود که ممکن است برای مدت طولانی ادامه یابد.

اولین بار در جنگ جهانی اول از این گاز استفاده شد. عراق دو بار آمار مختلفی درباره تولید گاز خردل ارائه کرده: بار اول 3 هزار و 80 تن و بار دوم 2 هزار و 850 تن.

عراق به استفاده فراوان از گاز خردل علیه نیروهای ایرانی در طول جنگ با ایران در دهه 1980 اعتراف کرده است. همچنین، عراق اعلام کرده که بیش از 550 گلوله توپ حاوی گاز خردل را بعد از جنگ 1991 نابود کرده است.

4. سیاه زخمANRHRAX

انواع مختلفی از بیماری سیاه زخم وجود دارد: پوستی، گوارشی و ریوی یا تنفسی. مرگ‌بارترین نوع سیاه زخم، نوع تنفسی آن است که با علائم مشابه آنفلوانزا شروع می‌شود ولی در نهایت ریه‌ها را پر از مایع کرده و می‌تواند موجب مرگ شود.

فقط مقدار کمی از پودر سیاه زخم برای آلوده کردن افراد مستعد کافی است تا عفونت مرگبار ایجاد کند.

عراق اعتراف کرده که 2 هزار و 200 گالن از باکتری سیاه زخم تولید کرده که برای کشتن میلیون‌ها نفر کافی خواهد بود. همچنین، گزارش‌ها حاکی از آن است که عراق از دهه 1990 برای تولید نوع مرگ‌بارتر سیاه زخم خشک (پودری) تلاش کرده است.

5. بوتولینوم توکسین

این سم از باکتری کلاستریدیوم بوتولیندم به دست می‌آید و یکی از سمی‌ترین مواد شناخته‌شده است.

مقدار بسیار کمی از این سم، حتی به اندازه تماس غذا با این باکتری، می‌تواند باعث درد معده، تاری دید و ضعف عضلانی شود و در نهایت به فلج و مرگ بینجامد.

اگر بوتولینوم به صورت استنشاق شود، می‌تواند بلافاصله باعث فلج و مرگ شود. میزان 70 بیلونیوم گرم از این سم برای کشتن کافی است. عراق اعلام کرده که بیش از 5 هزار و 300 گالن از سم بوتولینوم توکسین را ساخته که بیشتر آن در کلاهک موشک‌ها و سایر تسلیحات قرار داشته است.

6. افلاتوکسین

افلاتوکسین یک سم است که از یک نوع قارچ به نام Aspergillius flavus تولید می‌شود و معمولا در غلات یافت می‌شود.

این سم می‌تواند موجب سرطان کبد شود و در مقادیر بالا باعث درد شکمی، تورم ریه‌ها و مغز، تشنج و کما شود.

“`

نهایت مرگ شود.

رژیم بعث عراق تایید کرده که بیش از 520 گالن مواد سمی به نام افلاتوکسین تولید کرده و آنها را در کلاهک موشک‌ها و بمب‌ها قرار داده است.

عوارض جانبی سلاح‌های شیمیایی

از این سلاح‌ها برای کشتن افراد و ایجاد آسیب‌های جدی یا معلولیت‌ها در انسان‌ها استفاده می‌شود. سلاح‌های شیمیایی را به سه گروه تقسیم می‌کنند با توجه به اثراتی که بر بدن می‌گذارند.

گروه اول (سیستم عصبی)

این سلاح‌ها بر سیستم عصبی تأثیر می‌گذارند. در این گروه، گازهایی مثل GA، GB، GD، GF و VX (گاز سارین) قرار دارند.

این مواد شیمیایی مشابه ترکیبات حشره‌کش‌های آلی فسفره هستند. این نوع سلاح‌ها اجازه نمی‌دهند آنزیم استیل کولین استراز به درستی کار کند. وقتی این مواد به بدن وارد می‌شوند، غلظت استیل کولین به میزان خطرناکی افزایش می‌یابد.

ریه‌ها و چشم‌ها به سرعت این مواد را جذب می‌کنند و ظرف کمتر از یک دقیقه، تأثیرات آن‌ها بر سیستم عصبی نمایان می‌شود. علائم شامل آبریزش بینی، تولید زیاد بزاق، احساس تنگی قفسه سینه، دشواری در تنفس، تنگی مردمک چشم، انقباض عضلانی، حالت تهوع و انقباض شکم است.

گروه دوم (پوست)

این سلاح‌ها اثراتی بر روی پوست بر جای می‌گذارند و شامل HD (گاز خردل گوگرد)، HN (خردل نیتروژن)، L و CX هستند.

این نوع سلاح‌های شیمیایی موجب تاول و سوختگی بر روی پوست می‌شوند و در محیط ماندگارند. این جات می‌تواند به چشم‌ها، پوشش مخاطی، ریه‌ها، پوست و اجزای خون آسیب برساند. در صورتی که از طریق تنفس وارد ریه‌ها شوند، تأثیر منفی بر تنفس می‌گذارند و اگر از طریق غذا بلعیده شوند، سبب اسهال و استفراغ می‌شوند.

گاز خردل از جمله این سلاح‌هاست که به دلیل خواص فیزیکی خود بسیار مقاوم و ماندگار در نظر گرفته می‌شود. اگر یک قطره از این ماده دو دقیقه با پوست در تماس باشد، آسیب‌های شدیدی به آن وارد می‌سازد.

CX، که جزئی از این گروه است، به شکل پودری رژیمی کریستالی می‌باشد که در دماهای پایین ذوب و در دماهای بالاتر به جوش می‌آید. این ماده به علت بوی ناخوشایند خود شهرت دارد.

در غلظت‌های پایین، سوزش شدید چشمی ایجاد می‌کند، اما در غلظت‌های بالا به پوست آسیب می‌زند و ایجاد زخم‌های جدی می‌کند. برای جلوگیری از آسیب این مواد، سربازان باید از لباس‌ها و ماسک‌های محافظ استفاده کنند.

گروه سوم (سیستم تنفسی)

این گروه شامل موادی است که بر سیستم تنفسی تأثیر می‌گذارند. در این گروه می‌توان به گازهای CG، DP، کلرین (CL) و فسفوکلرین (Ps) اشاره کرد. این سلاح‌ها به شدت به بافت ریه‌ها آسیب می‌زنند. فسفوژن که خطرناک‌ترین ماده در این گروه است، اولین بار در سال 1915 مورد استفاده قرار گرفت.

این گاز بی‌رنگ است و در دماهای خاصی به جوش می‌آید، بنابراین به سرعت در فضا پخش می‌شود، اما به علت این‌که بخار آن سنگین‌تر از هواست، در مناطق پایین‌تر مدت بیشتری باقی خواهد ماند.

غلیظ شدن آن به مدت چند ساعت می‌تواند منجر به مرگ شود، اما در غلظت‌های پایین‌تر باعث سرفه، تنگی نفس، حالت تهوع و سردرد می‌شود.

دراین میان، محققان طرفدار صلح همواره برای یافتن راه‌های مقابله با این سلاح‌ها در حال تحقیق هستند. آن‌ها کشف کرده‌اند که اگر موش‌ها مقداری آنزیم به نام NTE داشته باشند، به خطرناک‌ترین گازهای فسفری حساس‌تر می‌شوند.

این موش‌ها کم تحرک‌تر بوده و شانس مرگشان نسبت به موش‌های دیگر دو برابر بیشتر است، بنابراین وجود این آنزیم در بدن موش‌ها نشان می‌دهد که در برابر مواد سمی مقاوم‌ترند. به همین ترتیب، انسان‌ها نیز این ژن را دارند و امید است که بتوان از داروهایی که سطح NTE را افزایش می‌دهد، برای مقابله با این مواد شیمیایی استفاده کرد، البته این داروها باید قبل از حمله گازهای شیمیایی مصرف شوند.

به عبارت دیگر، “هیچ درمانی برای آسیب‌های ناشی از مواد شیمیایی وجود ندارد، مگر اینکه مانع تماس انسان‌ها با این مواد شویم.” اما سؤال این است که آینده این سلاح‌ها چه خواهد شد و سلاح‌های جدید چه شکلی خواهند داشت؟

آیا ممکن است آینده‌ای را داشته باشیم که هر نوع استفاده از سلاح شیمیایی از نظر اخلاقی غیرقانونی باشد؟ آیا ممکن است نسل‌های آینده روزهای تاریک گذشته را فراموش کنند؟