نام روزهای باستانی ایرانشهر (+ تصاویر)

در گستره‌ی تاریخ کهن ایران، تقویم و نام‌گذاری روزها جایگاهی ویژه داشته‌اند. ایرانیان باستان نه‌تنها برای ماه‌ها و فصل‌ها نام و نظم مشخصی داشتند، بلکه برای هر روز از ماه نیز عنوانی ویژه برگزیده بودند. این نام‌ها، برخاسته از جهان‌بینی زرتشتی و آیین‌های کهن ایرانی، بازتابی از تقدس طبیعت، نیروهای مینوی و ارزش‌های اخلاقی جامعه‌ی ایرانی بودند. نام روزهای باستانی ایرانشهر تنها یک ابزار زمان‌سنجی نبود، بلکه پیوندی میان انسان، طبیعت و نیروهای کیهانی برقرار می‌کرد و زندگی روزمره را با معنویت و آیین‌های مذهبی گره می‌زد.

شناخت این روزها برای پژوهشگران تاریخ، علاقه‌مندان به فرهنگ ایرانی و حتی کسانی که در جستجوی ریشه‌های تقویم‌های امروزی‌اند، اهمیت فراوان دارد. بسیاری از جشن‌ها و آیین‌های ایرانی مانند نوروز، مهرگان، سده و یلدا، ارتباط مستقیم با نام روزهای باستانی دارند و بدون درک این نظام تقویمی، معنای عمیق آن‌ها مبهم می‌ماند.

این مقاله به‌طور جامع و مفصل، به بررسی نام روزهای باستانی در ایرانشهر، ریشه‌های آن‌ها، جایگاهشان در تقویم اوستایی، و نقششان در آیین‌های دینی و اجتماعی ایرانیان می‌پردازد. همچنین خواهیم دید چگونه این سنت کهن در فرهنگ امروز ایران همچنان ردپایی پررنگ دارد.

ساختار کلی تقویم باستانی ایران

تقویم ایرانیان باستان مبتنی بر نظامی دقیق و در عین حال آیینی بود.

• هر سال شامل ۱۲ ماه سی روزه بود.
• هر ماه ۳۰ روز داشت که هر روز نامی ویژه داشت.
• برای تکمیل سال خورشیدی، ۵ روز اضافی به نام «پنجه» یا «خمسه مسترقه» افزوده می‌شد.

این تقویم، بر پایه‌ی آموزه‌های اوستا، کتاب مقدس زرتشتیان، تنظیم شده بود. در واقع، هر روز به نام یکی از ایزدان یا مفاهیم مینوی اختصاص داشت و ایرانیان در روزهایی که نام روز و ماه یکی می‌شد، جشن‌هایی برگزار می‌کردند.

نام روزهای باستانی در تقویم اوستایی

در ادامه، جدول کامل نام روزهای ماه در تقویم باستانی ایران آورده می‌شود:

فلسفه و ریشه‌های نام‌گذاری

هر یک از نام‌های روزها، بازتابی از جهان‌بینی زرتشتی است که جهان را بر اساس اشه (راستی) و دروغ تقسیم می‌کرد. ایزدان و مفاهیم مینوی، نمادهای این جهان‌بینی بودند.

• سه‌گانه‌ی اخلاقی: نام‌هایی چون بهمن (اندیشه نیک)، اردیبهشت (راستی) و شهریور (فرمانروایی نیک) یادآور آموزه‌ی بنیادین «پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک» هستند.
• پیوند با عناصر طبیعی: آتش (آذر)، آب (آبان)، زمین (زامیاد) و باد (باد) در این نام‌گذاری حضوری پررنگ دارند.
• ارتباط با زندگی اجتماعی: ایزدانی چون مهر (پیمان)، رام (آرامش) و رشن (دادگری) نشان می‌دهند که جامعه‌ی ایرانی بر اساس اصول اخلاقی و عدالت استوار بوده است.

جشن‌های مرتبط با نام روزها

ایرانیان باستان، هنگامی که نام روز و ماه یکی می‌شد، جشنی بزرگ برگزار می‌کردند. این جشن‌ها به «یاد روز» یا «جشن‌های نام‌روز» مشهور بودند.

نمونه‌هایی از جشن‌های مهم

• جشن مهرگان: روز ۱۶ مهرماه، به نام ایزد مهر.
• جشن تیرگان: روز ۱۳ تیرماه، برای بزرگداشت باران و ایزد تیر.
• جشن آبانگان: روز ۱۰ آبان‌ماه، پاسداشت ایزدبانوی آب‌ها.
• جشن سده: پیوند یافته با آذر و ایزد آتش.
• جشن سپندارمذگان (روز عشق ایرانی): روز ۵ اسفند، به نام ایزدبانوی زمین.

این جشن‌ها نه‌تنها آیین‌های مذهبی بودند، بلکه بهانه‌ای برای همبستگی اجتماعی و شادمانی مردم به شمار می‌آمدند.

تأثیر نام روزهای باستانی بر فرهنگ امروز ایران

هرچند امروز تقویم رسمی ایران بر اساس هجری خورشیدی است، اما ردپای نام‌های باستانی همچنان در فرهنگ و زندگی روزمره ایرانیان وجود دارد.

• بسیاری از ماه‌های تقویم هجری شمسی مانند فروردین، اردیبهشت، خرداد، تیر، مهر و آبان، مستقیماً از همین نام‌ها برگرفته شده‌اند.
• جشن‌هایی چون نوروز، مهرگان و سده همچنان با شکوه در نقاط مختلف ایران برگزار می‌شوند.
• مفاهیمی مانند «اندیشه نیک» یا «دادگری» در ادبیات فارسی و فرهنگ عمومی به‌عنوان ارزش‌های اصیل ایرانی ماندگار شده‌اند.

نتیجه‌گیری: پیوندی زنده میان گذشته و امروز

نام روزهای باستانی ایرانشهر تنها بخشی از یک تقویم تاریخی نیستند، بلکه شناسنامه‌ای فرهنگی‌اند که نشان می‌دهند ایرانیان چگونه زمان، طبیعت و معنویت را در هم تنیده‌اند. این نظام نام‌گذاری، فراتر از شمارش روزها، نمادی از اخلاق، دین، عدالت و ارتباط انسان با کیهان بوده است.

برای ما امروزی‌ها، آشنایی با این نام‌ها فرصتی است تا دوباره ریشه‌های هویت ایرانی خود را بازیابیم و به آیین‌هایی بنگریم که هزاران سال پیش نیاکانمان برایشان ارزش قائل بودند. اگر می‌خواهید بیشتر درباره‌ی جشن‌های ایرانی، آیین‌های زرتشتی یا ریشه‌ی نام ماه‌های امروزی بدانید، پیشنهاد می‌کنم بخش‌های دیگر مرتبط با فرهنگ ایران باستان را هم مطالعه کنید.

سایت رضیم