“`html
شربت اپیوم چیست؟
شربت اپیوم که به آن تنتور تریاک نیز گفته می‌شود، یک نوع ماده مخدر است که از ترکیب تریاک یا اپیوم با الکل ساخته می‌شود. این شربت در دوران ویکتوریا بسیار محبوب بود و به عنوان یک راه درمانی برای دردها از سرماخوردگی تا بیماری‌های جدی مانند مشکلات قلبی استفاده می‌شد.
در آن زمان، هر کسی با هر سنی می‌توانست این شربت را به راحتی بگیرد. پاراسلسوس، یک پزشک مشهور در دهه 1500، اولین نفری بود که این دارو را بررسی کرد. او از مزایای آن شگفت‌زده شده و آن را به نام “Laudare” به معنای ستایش نامید.
متأسفانه، پاراسلسوس نه تنها از فواید آن خوشحال بود، بلکه نتوانست خطر اعتیادآور بودن آن را تشخیص دهد. امروز، مواد مخدر مدرنی مانند هروئین و مورفین از این شربت نشات گرفته‌اند. همچنین، آثار منفی ناشی از مصرف زیاد آن در جوامع پزشکی شناخته شده است.
چرا ترک شربت اپیوم باید زیر نظر پزشک انجام بگیرد؟
افرادی که در کنترل مصرف شربت اپیوم مشکل دارند باید به درمان‌های تخصصی ترک اعتیاد مراجعه کنند تا بتوانند کنترل زندگی خود را دوباره به دست آورند.
شربت اپیوم که به عنوان تنتور افیون نیز معروف است، شامل 10% پودر تریاک است که در مایعی با الکل حل شده است. برخی اوقات، روش‌های سم‌زدایی زیر نظر پزشک به ترک تدریجی شربت اپیوم کمک می‌کند و می‌تواند علائم خماری را کاهش دهد.
در روش سم‌زدایی، فرد ناگهان مصرف شربت را متوقف نمی‌کند، بلکه دکتر به او کمک می‌کند تا به آرامی مصرف خود را کاهش دهد. در این فرایند، پزشک با تجویز مقادیر کم از شربت، تلاش می‌کند میزان مصرف را تحت کنترل بگیرد.
نشانه‌های اعتیاد به شربت اپیوم
کسی که به شربت اپیوم اعتیاد دارد نمی‌تواند بدون شرکت در برنامه‌های درمانی، مصرفش را کنترل کند. اعتیاد به این ماده وابستگی جسمی به آن است، در حالی که سوءمصرف تنها به مصرف غیرقانونی آن اشاره دارد.
فرد معتاد زمانی که از شربت اپیوم دور می‌شود، دچار ولع شدید می‌شود و اگر برای مدت طولانی آن را کنار بگذارد، ممکن است علائم خماری را تجربه کند. اعتیاد به شربت اپیوم می‌تواند باعث افزایش تحمل فرد نسبت به این ماده و دیگر مواد مخدر شود.
تحمل به این معنی است که مغز فرد با ماده سازگار می‌شود و تأثیرات آن کم رنگ‌تر می‌شود. به همین دلیل، فرد برای احساس همان شادی قبلی باید مقدار بیشتری مصرف کند.
علاوه بر وابستگی جسمی، فرد ممکن است دچار اعتیاد روانی نیز شود. در این حالت، او به مصرف شربت عادت کرده و احساس می‌کند که ترک آن غیرممکن است و به آن برای روبرو شدن با مشکلات زندگی نیاز دارد.
اگر فرد قبل از شروع مصرف شربت اپیوم دچار بیماری مزمن بوده، ممکن است از ترس درد دوباره، تمایلی به ترک آن نداشته باشد. با اینکه اعتیاد به شربت اپیوم ممکن است غیرمنتظره باشد، اما روش‌های زیادی برای کمک به ترک آن وجود دارد.
تاثیرات شربت اپیوم
شربت اپیوم می‌تواند عوارض مشابهی با مورفین، کودئین، اکسی کدون، هروئین و متادون داشته باشد. افرادی که از این شربت استفاده می‌کنند، معمولاً هنگام مصرف دوز بالا حس سرخوشی و شادی را تجربه می‌کنند.
این شربت می‌تواند اضطراب را کاهش دهد و دردها را تسکین بخشد. اما وقتی فرد دوز مصرفی‌اش را کاهش می‌دهد، ممکن است دچار افسردگی شود.
برخی در هنگام مصرف شربت اپیوم با عوارضی چون خارش، سرگیجه، استفراغ، حالت تهوع، یبوست، کسالت، از دست دادن اشتها و خشکی دهان مواجه می‌شوند.
علائم سوء مصرف شربت اپیوم
سوء مصرف شربت اپیوم به معنی استفاده از دوزهای بیشتر از حد معمول یا تجویز شده است…
“““html
به مواد مخدر اشاره می‌شود. به‌عبارت ساده‌تر، سوء مصرف به معنای استفاده مکرر یا بیشتر از مقدار تجویز شده توسط پزشک است. همچنین، سوء استفاده از شربت اپیوم می‌تواند شامل ادامه مصرف آن بعد از درمان اولیه مشکل باشد.
فردی که شربت اپیوم را سوء مصرف می‌کند، ممکن است برای دریافت نسخه به چندین پزشک یا داروخانه مراجعه کند. چنین فردی ممکن است شربت را از کسی که با تجویز پزشک آن را مصرف می‌کند بدزدد یا آن را با قیمت بالایی از بازار سیاه خریداری کند.
اگر چه درمان اعتیاد به شربت اپیوم می‌تواند به مصرف‌کنندگان کمک کند تا به زندگی بدون اعتیاد برگردند، اما سوء مصرف این شربت با اعتیاد به آن کاملاً متفاوت است.
علائم رایج اوردوز شربت اپیوم
شربت اپیوم ممکن است برای بسیاری از ناراحتی‌ها تسکین‌دهنده خوبی باشد، اما اگر بیش از حد مصرف شود، می‌تواند منجر به مشکلات جدی و حتی کشنده شود.
در اینجا به شایع‌ترین علائم مصرف زیاد شربت اپیوم اشاره می‌کنیم:
مشکلات تنفسی: شربت اپیوم معمولاً حاوی مقدار زیادی الکل مانند اتانول است و مصرف زیاد آن می‌تواند باعث مشکلات تنفسی شود. بنابراین افرادی که از مشکلات تنفسی رنج می‌برند ممکن است در ابتدا دچار مشکل تنفسی شوند و سپس به حالت آبی (سیانوز) دچار شوند.
یبوست: مواد حاوی تریاک می‌توانند حرکات لوله گوارش را کاهش دهند، به همین دلیل این داروها در درمان اسهال مؤثرند. بنابراین مصرف زیاد شربت اپیوم می‌تواند باعث یبوست در مصرف‌کنندگان شود.
تنگی مردمک چشم: موادمخدر، از جمله شربت اپیوم، می‌توانند باعث تنگ شدن مردمک چشم شوند. بنابراین معاینه مردمک چشم می‌تواند یکی از راه‌های تشخیص علائم اوردوز شربت اپیوم باشد.
احساس شادی و سرخوشی: این احساس، که به عنوان یوفوریا شناخته می‌شود، ناشی از تحریک گیرنده‌های اپیوئید در مغز است. ماده اصلی فعال در شربت اپیوم، مورفین است که احساس سرخوشی در مصرف‌کنندگان را ایجاد می‌کند. در واقع، یکی از دلایل اصلی محبوبیت شربت اپیوم در دوران ویکتوریا، همین حالت خوشی بود.
بی‌قراری: در حالی که شربت اپیوم می‌تواند فرد را خوشحال کند، اما همچنین می‌تواند تعادل شیمیایی مغز را برهم بزند. به همین دلیل، پس از احساس سرخوشی، فرد ممکن است به شدت غمگین و افسرده شود.
بنابراین، افرادی که به شربت اپیوم وابسته می‌شوند، ممکن است نوسانات روحی زیادی را تجربه کنند و به همین دلیل مجبور شوند دوباره آن را مصرف کنند.
تشخیص نیاز به درمان اعتیاد به شربت اپیوم
اعتیاد به شربت اپیوم می‌تواند زندگی فرد را به‌طور کلی تحت تأثیر قرار دهد. فرد معتاد ممکن است در مدرسه یا محل کار نتواند تمرکز کند. به دلیل اعتیاد، فرد ممکن است از دوستان و خانواده‌اش دور شود و روابطش آسیب ببیند.
شاید تمام لحظات بیداری فرد به فکر مصرف شربت اپیوم بگذرد و به این فکر کند که دفعه بعد کی و کجا باید اقدام کند. فعالیت‌ها و سرگرمی‌های سابق رها می‌شوند تا وقت و پول بیشتری صرف مواد کنند. در برخی موارد، فرد مکرراً سعی می‌کند مصرف شربت اپیوم را ترک کند، اما معمولاً با شکست مواجه می‌شود.
اگرچه همه معتادین به مواد همه این علائم را تجربه نمی‌کنند، اما حتی وجود یکی از این علائم می‌تواند نشان‌دهنده این باشد که شربت اپیوم مشکلی ایجاد کرده است. البته افرادی که به این ماده اعتیاد دارند، معمولاً تمایل ندارند که بپذیرند که نیاز به درمان دارند.
در برخی موارد، برای متقاعد کردن فرد به دنبال درمان رفتن، ممکن است نیاز به انجام اقدام‌های جدی باشد و یا دوستان و خانواده باید مداخله کنند.
گزینه‌های درمان اعتیاد به شربت اپیوم
در گذشته، شربت اپیوم به عنوان تسکین‌دهنده درد و درمان…
“`
بسیاری از بیماری‌ها از شربت اپیوم استفاده می‌شد. اما حالا مسکن‌های جدیدتری وجود دارند که شامل مواد مخدر هستند و قابل دسترسی و ارزان‌تر شده‌اند.
در زمان حال، شربت اپیوم بیشتر برای درمان اسهال در بزرگسالان و جلوگیری از شیوع علائم خماری در نوزادان رو به رشد که از مادران معتاد به دنیا آمده‌اند، استفاده می‌شود. این شربت با نسخه پزشک تهیه می‌شود و مثل تمام مواد مخدر دیگر اعتیادآور است. وقتی تصمیم می‌گیرید که به دنبال کمک باشید، انتخاب بهترین درمان برای ترک اعتیاد می‌تواند کار دشواری باشد.
سه نوع روش اصلی درمان اعتیاد به شربت اپیوم عبارتند از:
بستری شدن در بیمارستان: در این روش، فرد معتاد برای نظارت به مدت 24 ساعت در بیمارستان بستری می‌شود. اگر علائم خماری شدید باشد یا تلاش‌های قبلی برای ترک اعتیاد شکست خورده باشد، بستری شدن ضروری خواهد بود.
درمان بستری: این نوع درمان شامل زندگی در مراکز توانبخشی خصوصی و عمومی است. این مراکز امکاناتی شبیه به خوابگاه دارند تا فرد معتاد بتواند در آنجا بهبودی پیدا کند و دوران درمان خود را سپری کند. طول مدت اقامت در این مراکز به نیازهای خاص فرد و الگوهای مصرف مواد بستگی دارد.
درمان سرپایی: هدف از این نوع درمان این است که بیماران بتوانند در طول درمان در زندگی روزمره خود، کار و تحصیل ادامه دهند. در این روش، بیمار باید به صورت مرتب وضعیت خود را به پزشک گزارش دهد و برای اطمینان از ادامه درمان، آزمایش‌های مربوط به مواد مخدر را انجام دهد.
چه اتفاقی در مراکز توانبخشی ترک شربت اپیوم می‌افتد؟
وقتی به مراکز توانبخشی برای ترک اعتیاد به شربت اپیوم مراجعه می‌کنید، ابتدا مورد معاینه قرار می‌گیرید و سپس با پزشک یا مشاوری که مسئول بهبودی شماست، گفتگو می‌کنید.
اولین مرحله بهبود، سم‌زدایی است. این مرحله معمولاً یک هفته طول می‌کشد تا بدن شما به طور کامل از این ماده پاک شود. وجود علائم خماری در این مدت طبیعی است.
بعد از سم‌زدایی، به مرحله درمان طولانی‌مدت وارد خواهید شد. در این دوره یاد می‌گیرید که چگونه بدون مواد زندگی کنید و خود را با یک زندگی سالم وفق دهید. گاهی اوقات، درمان طولانی‌مدت حتی در حالی که سم‌زدایی در حال انجام است، آغاز می‌شود.
اگر شما به هر نوع بیماری پنهان مبتلا باشید که می‌تواند فرایند بهبودی را تحت تأثیر قرار دهد، در طول اقامت شما در مراکز توانبخشی به این مشکلات رسیدگی خواهد شد.
این مشکلات می‌تواند شامل مسائل جسمی و روانی باشند که در ابتدا به اعتیاد کمک کرده‌اند یا مسائل دیگری مانند درد مزمنی که ممکن است بعد از ترک دوباره بروز کند. همانطور که گفته شد، دلیل برگشت درد این است که اثر تسکین درد شربت اپیوم دیگر بر بدن شما کارایی ندارد.
علائم سم‌زدایی و خماری شربت اپیوم
بسیاری از افراد درباره شرکت در برنامه درمانی ترک اعتیاد مردد هستند و نگران مرحله سم‌زدایی و علائم خماری هستند. خماری می‌تواند دردناک باشد ولی خیلی خطرناک نیست. خماری ناشی از شربت اپیوم مشابه خماری ناشی از مواد مخدر دیگر است.
یک مصرف‌کننده در حال بهبودی ممکن است دچار علائم زیر شود:
- اضطراب
- درد عضلانی
- آشفتگی و هیجان
- لرزش بدن
- گرگرفتگی و احساس سرما
- استفراغ
- حالت تهوع
- اسهال
در مراکز سم‌زدایی، متخصصین پزشکی برای کمک به کاهش علائم خماری و راحت‌تر گذراندن دوره سم‌زدایی وجود دارند. این علائم معمولاً بیشتر از یک هفته طول نخواهد کشید. اگر بیمار بتواند این دوره را با موفقیت پشت سر بگذارد، این علائم هرگز به سراغ او نخواهند آمد.
درمان طولانی‌مدت و پیگیری
پس از پایان سم‌زدایی، برای جلوگیری از بازگشت اعتیاد، پیگیری درمان الزامی است. این مرحله درمانی می‌تواند در همان مرکزی که سم‌زدایی انجام شده یا در جایی دیگر و یا به صورت سرپایی انجام شود. درمان طولانی‌مدت به ترک اعتیاد به شربت اپیوم شامل مشاوره فردی، مشاوره گروهی و درمان شناختی-رفتاری است.
در این فرآیند، درمانگر و بیمار با هم کار می‌کنند تا دلیل اصلی اعتیاد به شربت اپیوم را پیدا کنند. آن‌ها همچنین برنامه‌ای خاص تهیه می‌کنند تا بیمار بتواند با وسوسه‌هایی که ممکن است در آینده به سراغش بیاید یا هنگام مواجهه با مواد، مقابله کند. برخی افراد به گروه‌های 12 مرحله‌ای مانند معتادان گمنام (NA) می‌پیوندند که بخشی از درمان بلندمدت محسوب می‌شود. در این گروه، افراد دیگر به یکدیگر کمک می‌کنند تا کسی که در حال بهبود از اعتیاد است، خود را از مواد مخدر دور نگه دارد. در بعضی مواقع، ممکن است استفاده از داروی نگهدارنده بوپرونورفین به عنوان بخشی از درمان اعتیاد ضروری باشد.
این دارو مشابه دیگر مواد مخدر عمل می‌کند و می‌تواند از بازگشت فرد به مصرف شربت اپیوم جلوگیری کند. شربت اپیوم به عنوان یک ماده مخدر از نوع دوم شناخته می‌شود و به همین خاطر تحت نظارت بسیار شدیدی قرار دارد.
روش‌های جایگزین درمان اعتیاد به شربت اپیوم
برخی از افرادی که شربت اپیوم مصرف می‌کنند، دوست دارند در برنامه‌هایی شرکت کنند که رویکرد کلی‌نگر دارند. هدف این نوع مراکز فقط درمان اعتیاد نیست، بلکه به تمام مشکلات بیمار نیز رسیدگی می‌کنند.
به طور ساده، هدف این درمان‌ها، مراقبت از سلامت عاطفی، روحی، جسمی و اجتماعی بیمار است. در درمان جامع، معمولاً از روش‌های دیگری مانند طب سوزنی، یوگا، تای چی، مدیتیشن، تغذیه درمانی، موسیقی درمانی و درمان با حیوانات استفاده می‌شود.
هدف اصلی این روش‌ها کاهش استرس و تقویت سلامت جسمی و ذهنی بیمار است تا احتمال بازگشت به مصرف مواد بعد از درمان کاهش یابد.
همچنین بخوانید: