کرکس ها پرندگانی هستند که از گوشت مرده تغذیه می کنند. این پرندگان در بسیاری از نقاط دنیا وجود دارند، به جز در استرالیا و قطب جنوب. برخلاف دیگر پرندگان، کرکس‌ها آشیانه و خانه‌ای برای خود نمی‌سازند و معمولاً به حیوانات سالم حمله نمی‌کنند. اما ممکن است به حیوانات زخمی یا بیمار حمله کنند.
ویژگی های ظاهری پرنده کرکس
سر بسیاری از کرکس‌ها بدون پر و تاس است. تحقیق‌ها نشان داده‌اند که پوست لخت کرکس‌ها به تنظیم دمای بدنشان کمک می‌کند. به همین دلیل، وقتی هوا سرد است، این پرندگان سر خود را در زیر بدنشان پنهان می‌کنند و در هوای گرم سر و گردن خود را باز می‌کنند. همچنین، سر تاس آنها باعث می‌شود که وقتی برای خوردن گوشت به لاشه‌ی حیوانات مرده می‌روند، میکروب‌ها وارد بدنشان نشوند.
این پرندگان مانند عقاب‌ها، جغدها و قوش‌ها گوشت‌خوار هستند. قدرت بینایی آنها بسیار زیاد است، اما حس بویایی‌شان ضعیف‌تر است. عمر این پرندگان معمولاً طولانی است و می‌توانند تقریبا سی سال زندگی کنند.
تغذیه پرندگان کرکس
کرکس‌ها بیشتر از لاشه‌ی حیوانات و حتی انسان‌ها تغذیه می‌کنند. اگر نتوانند گوشت تازه پیدا کنند، به دنبال غذا در زباله‌ها می‌روند. جالب است که اگر این پرندگان تخم‌های پرندگان یا خزندگان را پیدا کنند، آنها را با سنگی که در منقار دارند، می‌شکنند و محتویاتش را می‌خورند.
چرا کرکس‌ها از خوردن گوشت فاسد نمی‌میرند؟
محققان می‌گویند که ژن‌های خاصی در کرکس‌ها باعث می‌شود که این پرندگان با خوردن گوشت فاسد مشکلی نداشته باشند.
دانشمندان از موسسه علوم و تکنولوژی کره جنوبی با بررسی کرکس‌ها متوجه شدند که ژن‌های خاصی در تولید اسید معده قوی آنها نقش دارند که می‌تواند باکتری‌ها و ویروس‌های موجود در لاشه‌ها را از بین ببرد.
دکتر جان باک، متخصص ژنتیک در موسسه آلسون کره جنوبی، می‌گوید:
سیستم ایمنی و دستگاه گوارش کرکس‌ها نسبت به سایر حیوانات، مقاومت بیشتری دارد. در تحقیقات نشان داده شده که این پرنده‌ها نسبت به عوامل بیماری‌زا در لاشه‌ها و میکروارگانیسم‌های خطرناک، مانند باکتری عامل سیاه‌زخم و ویروس هاری ایمن هستند.
اسید معده کرکس‌ها به طرز شگفت‌انگیزی قوی است و تحقیقات نشان می‌دهد که معده‌ی این پرندگان می‌تواند حتی استخوان‌ها و فلزات را ذوب کند.
کرکس‌ها با بال‌هایی به طول سه متر، در میان بزرگ‌ترین پرندگان جهان هستند.
محققان همچنین با بررسی ژنوم کرکس‌ها و عقاب سرسفید آمریکایی متوجه شدند این دو گونه به‌طور ژنتیکی شباهت زیادی دارند و احتمالاً نسل مشترک آنها حدود ۱۸ میلیون سال پیش منقرض شده است.
منبع: ایسنا