روش کاشت درخت دارچین
دارچین یکی از قدیمی‌ترین گیاهان دارویی و ادویه‌ای است که بشر شناخته است. بعضی از مردم معتقدند که از همان ابتدا که انسان به وجود آمد، دارچین به عنوان ادویه‌ای ارزشمند شناخته می‌شده است. به همین دلیل، در کتاب مقدس بارها از این گیاه یاد شده است.
یونانی‌ها و رومی‌های باستان نیز از دارچین استفاده می‌کردند. بازرگانان عرب بر تجارت دارچین تسلط داشتند و بازار جهانی آن را در دست داشتند. آنها رازهای مربوط به تولید و تهیه دارچین را به دقت نگه می‌داشتند. در حدود ۲۰۰۰ سال پیش، دارچین در ویتنام یکی از گرانبهاترین هدایایی بود که به پادشاهان و امپراطوران اهدا می‌شد.
بسیاری از منابع معتبر به پوست و اسانس دارچین به عنوان مواد دارویی ارزشمند اشاره کرده‌اند. اسانس دارچین آرامش‌بخش، ضد نفخ و دارای خواص ضدعفونی‌کننده قوی است. این اسانس به عنوان ضد قارچ، ضد باکتری و ضد ویروس و حتی برای مبارزه با لارو برخی آفات مضر نیز استفاده می‌شود. همچنین اسانس دارچین خاصیت آنتی‌اکسیدانی قوی دارد و می‌تواند قند خون را کاهش دهد.
از مواد موثر دارچین در صنایع مختلف مانند آرایشی و بهداشتی، تولید عطر و ادکلن، تولید صابون و توتون و آدامس، پودینگ و دسرها استفاده می‌شود. دارچین همچنین در طعم‌دهی به ترشی‌ها، انواع سس‌ها، گوشت و غذاهای آماده کاربرد دارد و به عنوان حشره‌کش مناسبی نیز شناخته شده است.
کشورهای سریلانکا، ماداگاسکار و هند از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان دارچین واقعی هستند. بیشترین حجم دارچین واقعی از سریلانکا تامین می‌شود، در حالی که دارچین چینی در جنوب چین، اندونزی، هند، تایوان و دیگر کشورهای آسیای جنوب شرقی و جزایر اقیانوس آرام تولید می‌شود.
گیاه شناسی درخت دارچین
دارچین دارای ۳۲ جنس و بین ۲۰۰۰ تا ۲۵۰۰ گونه است. بیشتر این گیاهان همیشه سبز هستند و در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری رشد می‌کنند. این گیاه به خانواده برگ بو تعلق دارد. در حال حاضر دو نوع اصلی دارچین به نام‌های دارچین واقعی و دارچین چینی یا ویتنامی از دیگر انواع آن اهمیت بیشتری دارند.
دارچین واقعی یک درخت همیشه سبز است که ارتفاع آن بین ۸ تا ۱۷ متر می‌رسد. منشأ آن از سریلانکا گزارش شده است. پوست و برگ‌های این گیاه معطر هستند. در مکان‌هایی که پوست درخت برداشت نشده، این گیاه دارای تنه‌ای محکم به قطر ۳۰ تا ۶۰ سانتی‌متر است. پوست این درخت نازک، صاف و رنگ آن قهوه‌ای روشن است.
برگ‌های دارچین واقعی به شکل بیضوی یا تخم‌مرغی هستند و طول آنها بین ۵ تا ۱۸ سانتی‌متر و عرض آنها بین ۳ تا ۱۰ سانتی‌متر است. این برگ‌ها به شکل چرمی و براق هستند و به‌صورت متقابل یا نیمه متقابل بر روی ساقه قرار می‌گیرند. نوک برگ‌ها تیز و پایه آنها تقریباً گرد است و با دمبرگی به طول یک یا دو سانتی‌متر به ساقه متصل می‌شود.
گل‌ها در انتهای ساقه‌ای که برای گلدهی آماده است قرار دارند و رنگ آنها کرم روشن است. گل‌ها کوچک و به رنگ زرد روشن هستند و توسط براکته‌های کوچک و بیضی شکل احاطه شده‌اند.
در سریلانکا، گل‌ها در دی‌ماه ظاهر می‌شوند و میوه‌ها پس از شش ماه می‌رسند. میوه‌های دارچین بسیار مورد توجه پرندگان است و آنها پس از تشکیل میوه‌ها، آنها را می‌خورند. اگر برای کشت به بذر این گیاه نیاز باشد، باید گیاهان را با پوشش‌های توری بپوشانند تا میوه‌ها از شکار پرندگان در امان بمانند. میوه‌های رسیده گوشتی و آبدار هستند، طول آنها بین یک تا دو سانتی‌متر و رنگ آنها سیاه می‌باشد.
دارچین چینی یا ویتنامی نیز یک درخت همیشه سبز است که منشأ آن از جنوب ویتنام و غرب هیمالیا گزارش شده است. این گیاه معطر شبیه دارچین واقعی است، اما از آن بزرگتر است؛ به طوری که بلندی درختان غیر برداشت شده به ۱۸ متر و قطر تنه آن به ۵/۱ متر می‌رسد.
“`html
شرایط اکولوژیک مورد نیاز دارچین
دارچین برای رشد نیاز به هوای گرم و رطوبت بالایی دارد. دمای مناسب برای این گیاه بین ۲۰ تا ۳۰ درجه سانتی‌گراد است. برخی محققان می‌گویند که این گیاه در مناطقی که میانگین دما ۲۷ درجه سانتی‌گراد باشد، به خوبی رشد می‌کند.
این گیاه به بارش سالانه ۲۰۰۰ تا ۲۴۵۰ میلی‌متر باران نیاز دارد. بنابراین، کاشت دارچین در مناطق خشک توصیه نمی‌شود. دارچین باید در مکان‌های آفتابی کشت شود، زیرا سایه باعث کاهش کیفیت مواد مؤثر آن خواهد شد. این گیاه می‌تواند تا ارتفاع ۳۰۰ تا ۳۶۰ متر از سطح دریا با موفقیت رشد کند.
خاکی با بافت سبک (شنی و ماسه‌ای) برای کشت دارچین مناسب است و زمین‌های سنگی و صخره‌ای برای کاشت این گیاه مناسب نیستند.
دارچین چینی یا ویتنامی در مراحل اولیه رشد به سایه مقاوم است و شرایط سردتر و خشک‌تری را نسبت به دارچین حقیقی بهتر تحمل می‌کند. این گیاه در مراحل بعدی به نور بیشتری نیاز دارد. در چین، این دارچین تا ارتفاع ۳۰۰ متر از سطح دریا کشت می‌شود و به ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ میلی‌متر بارندگی در سال نیاز دارد.
مواد و عناصر غذایی مورد نیاز دارچین
برای برداشت محصول بیشتر از دارچین، نیاز به کوددهی مناسب داریم. عدم باروری زمین‌هایی که دارچین در آنها کشت می‌شود، باعث کاهش محصول و کیفیت اسانس آن می‌شود.
موارد و عناصر غذایی نیاز دارچین بسته به سن گیاه، وضعیت خاک و شرایط آب و هوایی متغیر است. بنابراین، انجام تجزیه خاک و گیاه برای تعیین نیازهای غذایی در طول رشد دارچین توصیه می‌شود.
تحقیقات در سریلانکا نشان می‌دهد که افزودن نیتروژن، فسفر و پتاسیم به نسبت ۱:۱:۲ در زمین‌های کشت دارچین به نتایج خوبی در تولید این گیاه منجر می‌شود.
روش‌های کاشت و تکثیر دارچین
تکثیر دارچین، هم نوع حقیقی و هم چینی، به دو روش جنسی (از طریق بذر) و رویشی انجام می‌شود. در اکثر کشورها تولیدکننده، این گیاه به روش جنسی و با استفاده از بذر تکثیر می‌شود.
تکثیر جنسی: زمان به شدت بر قدرت جوانه‌زنی بذر دارچین تأثیر دارد. با گذشت زمان، قدرت جوانه‌زنی بذر به شدت کاهش می‌یابد. تحقیقات نشان می‌دهد که ۹۴ درصد بذرهایی که سه روز پس از برداشت کاشته می‌شوند، سبز می‌شوند. در حالی که قدرت جوانه‌زنی بذرهایی که ۱۵ روز پس از برداشت کاشته شوند، به ۵۲ درصد کاهش می‌یابد. پس از پنج هفته، قدرت جوانه‌زنی آنها به شدت کم می‌شود و ممکن است به صفر برسد. بنابراین برای کاشت باید از بذرهای تازه برداشت شده استفاده کرد.
ازدیاد دارچین توسط بذر به دو روش مستقیم و غیرمستقیم انجام می‌شود.
کشت مستقیم: در این روش بذرها به صورت کپه‌ای در زمین اصلی کاشته می‌شوند. عمق کشت بذر بستگی به بافت و رطوبت خاک دارد و می‌تواند بین ۱۰ تا ۲۰ سانتی‌متر باشد. بعد از کاشت، زمین باید آب داده شود تا بذرها جوانه بزنند. در هر چاله ۱۵ تا ۲۰ بذر با کیفیت مناسب قرار می‌گیرد و سپس با خاک نرم پوشانده می‌شود. در کشت مستقیم، فاصله بین دو ردیف ۱.۲ متر و فاصله بین دو چاله در یک ردیف باید یک متر باشد. بعد از کاشت، زمین باید آبیاری شود تا جوانه‌زنی بذرها تسهیل شود.
“`
زنی و رویش بذرها فراهم گردد.
کشت غیر مستقیم: در این روش، بذرها را در نهالستان یا در گلدان‌های پلی اتیلن می‌کارند.
کشت در نهالستان: برای کشت بذر در نهالستان، باید بستر کشت را خوب آماده کرد. خاک باید شنی، سبک و پُر از مواد مغذی باشد. همچنین باید بدون بقایای ریشه گیاهان دیگر و فاقد سنگ و قلوه سنگ باشد. در نهالستان، بذرها در ردیف‌هایی با فاصله ۲۵ سانتی‌متر و با فاصله ۱۰ سانتی‌متر بین هر دو چاله روی ردیف کشت می‌شوند. عمق کاشت بذر باید بین ۴ تا ۸ سانتی‌متر باشد. در هر چاله می‌توان بین ۳ تا ۷ بذر قرار داد. بعد از کاشت، باید روی بذرها را با خاک نرم بپوشانیم. اگر سایبان‌های مناسب روی نهالستان ایجاد کنیم و به‌طور منظم آبیاری انجام دهیم، بذرها جوانه می‌زنند و رشد می‌کنند. زمانی که قد نهال‌ها به ۱۲ سانتی‌متر رسید، باید سایبان‌ها را برداشت.
در این روش، ۸ تا ۱۰ ماه بعد از سبز شدن دانه‌ها، نهال‌ها برای انتقال به زمین اصلی آماده می‌شوند. قبل از انتقال نهال‌ها، باید نهالستان را آبیاری کرد تا ریشه‌ها هنگام انتقال آسیب نبیند.
کشت در گلدان‌های پلی اتیلن: در این روش، از گلدان‌های پلی اتیلن با ابعاد ۱۰ × ۲۰ سانتی‌متر استفاده می‌شود. برای کشت باید این گلدان‌ها را با نسبت یک به یک از کود حیوانی و خاک نرم پر کرد و در هر گلدان ۵ تا ۷ بذر با کیفیت مناسب بکاریم. ۳ تا ۵ ماه بعد از سبز شدن دانه‌ها، باید هر تعداد نشای مناسب را به گلدان دیگری منتقل کنیم. بعد از ۶ ماه، نهال‌های تولید شده را می‌توان به زمین اصلی انتقال داد.
تکثیر رویشی: دارچین را می‌توان از طریق قلمه زدن نیز تکثیر کرد. قلمه‌ها باید از ساقه‌هایی تهیه شوند که حداقل سه جوانه داشته باشند. بعد از تهیه قلمه‌ها (تا آماده شدن گلدان‌های پلی اتیلن مناسب)، می‌توان آنها را در آب قرار داد. قطر گلدان‌ها باید ۱۰ سانتی‌متر و ارتفاع آنها ۲۰ سانتی‌متر باشد و باید از زهکشی مناسب برخوردار باشند. در هر گلدان فقط باید یک قلمه کاشت. برای جلوگیری از تبخیر رطوبت، باید گلدان‌ها را زیر سایبان قرار دهیم. بعد از ۳ تا ۴ ماه، برای تقویت بوته‌ها باید گلدان‌ها را از زیر سایبان خارج کنیم. بعد از ۱۰ تا ۱۲ ماه قلمه‌ها ریشه‌دار شده و آماده انتقال به زمین اصلی می‌شوند. انتقال نهال‌ها به زمین باید در زمان مناسب و زمانی که هوا مرطوب و بارانی است، انجام گیرد. کشت نهال‌ها در زمین اصلی باید در گودال‌هایی به ابعاد ۳۰ × ۳۰ × ۳۰ سانتی‌متر انجام شود و اطراف ریشه‌ها باید با خاک نرم و غنی پر گردد.
در تکثیر رویشی، فاصله بین دو ردیف ۱.۲ متر و فاصله بین دو بوته روی ردیف ۰.۶ متر مناسب است. برای کشت در هر هکتار زمین، باید ۱۴ هزار گودال حفر شود. در هر گودال می‌توان تا ۳ نهال کاشت، پس برای هر هکتار به ۴۲ هزار نهال نیاز است. اگر گیاهان به‌صورت متراکم کاشته شوند، ساقه آنها برای گرفتن نور دراز می‌شود و در نتیجه کیفیت پوست دارچین کاهش می‌یابد.
بیشتر بخوانید:
