“`html
چند وقت پیش، Artemy Lebedev، یکی از طراحان وب، به کره شمالی سفر کرد. او در این سفر عکس‌های جالبی از این کشور عجیب و غریب گرفت؛ کشوری که برای ما اطلاعات زیادی از آن در دسترس نیست…
زمانی که به فرودگاه می‌رسید، باید تلفن همراه‌تان را تحویل دهید، چون هیچ خدمات رومینگ وجود ندارد. در اینجا هیچ‌کس با تلفن همراه دیده نمی‌شود. اما می‌توانید از لپ‌تاپ استفاده کنید، به نظر می‌آید که کره شمالی‌ها از کارت‌هایی که می‌توانند لپ‌تاپ را به یک تلفن همراه تبدیل کنند، اطلاعی ندارند.
اینترنتی وجود ندارد و فقط اینترانت در دسترس است.
.
زمانی که وارد کره شمالی می‌شوید، یک راهنما و یک راننده همواره با شما هستند. شما نمی‌توانید به تنهایی از هتل خارج شوید. برنامه روزانه شامل ۲ تا ۳ بازدید تفریحی است. در هتل می‌توانید شبکه‌های BBC، چند شبکه چینی و همچنین شبکه NTV روسیه را تماشا کنید.
.
نفت تقریبا وجود ندارد و به همین دلیل بیشتر کارها به صورت دستی انجام می‌شود.
در شهر، روشنایی‌ها ساعت ۱۱ شب خاموش می‌شوند. شب‌ها در شهر ترسناک است؛ خیابان‌ها تاریک‌اند.
در طول روز، آسانسور به مدت ۱۵ دقیقه کار نمی‌کند.
تمام پیونگ‌یانگ به این صورت است. از راهنما درباره خانه‌های قدیمی پرسیدم و او گفت که بزرگ‌ترها دوست ندارند به خانه‌های جدید بروند و زندگی در خانه‌های قدیمی را ترجیح می‌دهند.
در سواحل کره شمالی سیم‌های خاردار وجود دارد تا به این ترتیب از شنا کردن مردم جلوگیری شود. و البته، شما اجازه عکاسی هم ندارید.
تقریباً ۱۰ درصد از جمعیت در ارتش خدمت می‌کنند و عبور از کنار سربازان غیرممکن است.
در نزدیکی مرز دو کره، جاده‌ها برای مقابله با حمله دشمن آماده هستند و مکعب‌های بزرگی وجود دارند تا از طریق افتادن بر روی جاده، تانک‌های دشمن را به تله بیاندازند.
تنها تبلیغاتی که در کره شمالی وجود دارد، برای یک ماشین است (ساخته شده به همکاری با کره جنوبی) که فقط در پایتخت آن را می‌توانید ببینید.
همه شهروندان کره شمالی، نشانی از «کیم ایل سونگ» بر روی سینه‌شان دارند؛ به جز کودکان و خدمتکاران که ممکن است این نشانه به خاطر پوشیدن لباس کار آنها دیده نشود.
شما نمی‌توانید این نشانه را بخرید.
همان‌طور که گفته شد، شما نمی‌توانید به راحتی در کره شمالی حرکت کنید. همه جا ایست‌های بازرسی وجود دارد. وقتی ماشین از ایست بازرسی عبور می‌کند، راننده چراغ می‌زند. این احتمالاً به معنای این است که یک فرد خارجی در حال عبور است.
ورودی مترو قدیمی به نظر می‌رسد.
نوشته‌ای وجود دارد که معنایش این است: «کیم جونگ ایل» – خورشید قرن ۲۱!
قطارها از ۴ واگن تشکیل شده‌اند. درب‌ها با دست باز می‌شوند و به صورت خودکار بسته می‌شوند.
یکی از ویژگی‌های شهرها، نبود ماشین است. همه مردم پیاده روی می‌کنند و گاهی از تراموا و اتوبوس‌ها استفاده می‌کنند. دوچرخه‌ها نایاب و بسیار گران هستند.
ساخت هتل‌ها از سال ۱۹۹۱ متوقف شده است. به ما توصیه شده که از نزدیک عکاسی نکرده و البته…
البته از دور عکاسی بلامانع است!
کره‌ای‌ها عادت دارند هنگام راه رفتن دست‌هایشان را محکم در پشت خود نگه دارند. مردان به ندرت لباس‌های روشن می‌پوشند.
تمام خارجی‌ها به پارک اصلی می‌روند و مردم محلی حق ورود ندارند!
اما برخی قوانین عجیب وجود دارند:
سکونت دائمی در هر مکانی مگر با اجازه دولت!
با وجود اینکه طبیعت کره شمالی بسیار زیبا و دل‌انگیز است و دارای تنوع آب و هوایی شگفت‌انگیزی است، اما مردم این کشور باید در هر نقطه‌ای که زندگی می‌کنند، تا آخر عمر همان‌جا بمانند.
“““html
مردم کره‌شمالی اجازه ندارند از محل زندگی خود خارج شوند و اگر بخواهند به جایی بروند یا سفر کنند، باید حتماً مجوز بگیرند. در غیر این صورت قانون را زیر پا گذاشته‌اند و تنبیه می‌شوند.
بیداری رأس ساعت شش با صدای شیپور!
قوانین در کره‌شمالی به شدت زندگی مردم را کنترل می‌کند و بر تمام جنبه‌های روزمره آنها تاثیر دارد. تقریباً ۵۰ سال است که مردم کره‌شمالی هر روز صبح با صدای شیپوری که ساعت شش صبح از طریق بلندگو در همه جا پخش می‌شود بیدار می‌شوند.
برنامه‌های اجباری قبل از شروع کار!
قبل از شروع هر کاری، آنها باید در مقابل مجسمه کیم ایل‌سونگ و پدرش احترام بگذارند و سر خود را پایین بیاورند. همچنین، همه مردم باید با لباس‌های رسمی خاصی از خانه خارج شوند یا علامت خاصی روی لباس داشته باشند تا وزارت اطلاعات از هویت آنها مطلع باشد. بعد از رسیدن به محل کار، آنها باید ده دقیقه وقت بگذارند و به سخنرانی‌های رؤسای خود گوش دهند و سپس پنج دقیقه شعاری علیه دشمنان خود بدهند. بعد از انجام این کارها، می‌توانند کار خود را آغاز کنند.
خدمت سربازی؛ ده سال!
در پایتخت کره‌شمالی، پیونگ یانگ، هر دو ساعت یک‌بار، صدای مارش نظامی از بلندگوهای قوی در سراسر شهر پخش می‌شود تا قدرت ژنرال‌های کشور را نشان دهد. بر اساس سنت، کیم جونگ ایل، رهبر کشور، به عنوان ژنرال شناخته می‌شود و خدمت سربازی در این کشور ممکن است به ده سال هم برسد.
عدم حق استفاده از خودرو برای رفتن به محل کار!
مردم برای رفتن به محل کار خود اجازه استفاده از خودرو را ندارند و معمولاً با دوچرخه سفر می‌کنند. استفاده از خودرو فقط مختص مقام‌های نظامی بالاست.
هیچ خانواده‌ای حق خواب دیدن ندارد!
بعد از پایان کار روزانه، شب‌ها در ساعت نه در تمامی کره‌شمالی خاموشی برقرار می‌شود و مردم برای فردای کاری آماده می‌شوند. نکته عجیب این است که در کره‌شمالی هیچ خانواده‌ای حق خواب دیدن ندارد. اگر پدر و مادری صبح از خواب بیدار شوند و خوابی را تعریف کنند، فرزند آنها موظف است خواب خود را نیز به نماینده وزارت اطلاعات و امنیت که در کلاسشان حضور دارد، گزارش دهد.
عدم استقلال رسانه‌ها!
در کره‌شمالی هیچ رسانه خصوصی وجود ندارد و ۱۲ روزنامه و ۲۰ نشریه تحت کنترل کامل دولت هستند. مطالب این رسانه‌ها بدون هیچ تغییری از وزارت اطلاعات دریافت می‌شود و منتشر می‌گردد. انتشار هر نوع خبر ناراحت‌کننده درباره کره‌شمالی در همه زمینه‌ها، از سیاسی تا اجتماعی، به شدت ممنوع است.
باوجود قحطی و گرسنگی، عدم پذیرش کمک‌های غذایی از کشورهای دیگر!
دولت مسئول تأمین غذا و مواد اولیه به صورت کوپنی در کره‌شمالی است، اما درآمد مردم بسیار کم است. معمولاً نه کمک‌های دولتی و نه درآمد شخصی آنها نمی‌تواند نیازهای اولیه‌شان را برآورده کند و این باعث فقر و قحطی در بسیاری از خانواده‌ها شده تا جایی که سالانه هزاران نفر بر اثر گرسنگی جان می‌بازند. با وجود این نیازها، دولت کره‌شمالی به دلیل اعتقاد به این که کمک‌های غذایی از دیگر کشورها تفکر مردم را تحت تأثیر قرار می‌دهد، از پذیرش آنها خودداری می‌کند و نگران آلودگی فرهنگی ناشی از این غذاهاست.
“`
دولت کره شمالی از پذیرش کمک‌ها طفره می‌رود و به شدت با گرسنگی و قحطی روبه‌رو است. در این زمینه، سازمان غذای جهانی وابسته به سازمان ملل هشدارهای جدی داده است.
ورود خبرنگاران و عکاسان به کره شمالی ممنوع!
مسؤولان این کشور نه تنها از کمک‌ها امتناع می‌کنند، بلکه ورود خبرنگاران و عکاسان را نیز به کره شمالی ممنوع کرده‌اند. در واقع، رسانه‌ها اصلاً نمی‌توانند به این کشور وارد شوند.
سرنوشت دردناک تماس‌گیرندگان با خارج؛ مرگ و تیرباران!
خروج مردم کره شمالی از کشور به شدت کنترل می‌شود. اگر کسی بخواهد از کشور خارج شود، به عنوان دشمن محسوب می‌شود و دستگیر می‌شود. این قوانین به قدری سخت‌گیرانه هستند که تماس با خارج از کشور هم عواقب وخیمی دارد. برای مثال، در ماه مارس امسال، یک شهروند کره شمالی که در یک شرکت نظامی کار می‌کرد، با دوستی که به کره جنوبی فرار کرده بود، تماس گرفت و در مورد قیمت برنج و شرایط زندگی صحبت کرد. این عمل او تخطی از قوانین تلقی شد و در نتیجه، حکم اعدام برای او صادر شد.
مدتی بعد، خبرگزاری یون‌هاپ مرگ او را تأیید کرد و گفت که او اولین فردی است که به خاطر تماس با خارج اعدام می‌شود، اما جزئیات بیشتری منتشر نکرد.
در کره شمالی فقط یک شرکت مخابراتی وجود دارد که تنها منطقه پایتخت، پیونگ یانگ، را پوشش می‌دهد. مشترکان این شرکت اجازه تماس با خارج را ندارند، به همین دلیل بسیاری از مردم برای برقراری تماس با اقوام خود در خارج از کشور، از تلفن‌های همراه غیرقانونی که از چین به کره شمالی منتقل شده‌اند، استفاده می‌کنند.
شرط ازدواج؛ رضایت وزارت اطلاعات، نه خانواده!
اگر یک دختر و پسر در کره شمالی بخواهند ازدواج کنند، رضایت خانواده هیچ ارزشی ندارد. وزارت اطلاعات و امنیت کشور باید صلاحیت ازدواج آنها را تأیید کند. در این فرایند، هر دو طرف باید گزارشی کامل از آشنایی، علاقه‌مندی و دلایل ارتباطشان به این وزارتخانه ارائه دهند.
پس از این مرحله، پس از بررسی‌های لازم و شناسایی خانواده‌های آنها، مصاحبه‌ای برای آنها تعیین می‌شود و اگر در این مصاحبه مشکلی پیش نیاید، اجازه ازدواج آنها صادر می‌شود.
با این حال، مردم کره شمالی از زندگی خود ناراضی نیستند و باور دارند که خوشبخت‌ترین افراد روی زمین هستند!
