“`html
بیماری آرتریت پسوریاتیک چیست ؟
آرتریت پسوریاتیک بیماری است که با نشانه‌های خاص، بررسی از طرف پزشک و گفت‌وگو درباره وضعیت بیمار می‌شود. برخلاف بیماری‌هایی مانند لوپوس و آرتریت روماتوئید، در این نوع آرتریت، معمولاً آنتی‌بادی‌ها در خون بیمار دیده نمی‌شوند.
یکی از روش‌های تشخیص این بیماری، استفاده از عکس‌برداری با اشعه ایکس است. پزشک ممکن است از بیمار بخواهد که عکس‌برداری کند تا بتواند بیشتر درباره وضعیت بیمار اطلاعات کسب کند.
با این حال، عکس‌برداری نمی‌تواند مشخص کند که بیمار به چه نوع آرتریتی مبتلا است. اما می‌تواند به پزشک کمک کند تا آرتریت پسوریاتیک را از دیگر نوع‌های آرتریت‌ها مانند آرتریت روماتوئید تشخیص دهد.
طول مدت بیماری
آرتریت پسوریاتیک به‌طور معمول یک بیماری طولانی‌مدت است که ممکن است در تمام طول زندگی فرد ادامه یابد. اما نشانه‌ها در افراد مختلف بسیار متفاوت است. بعضی از افراد ممکن است در زمان‌هایی احساس بهتری داشته باشند و در زمان‌های دیگر علائم آن عود کند و شدیدتر شود. لازم به ذکر است که بهبود کامل و از بین رفتن نشانه‌های بیماری معمولاً اتفاق نمی‌افتد.
پیشگیری از بیماری آرتریت پسوریاتیک
چون این بیماری معمولاً بدون علت مشخصی پیش می‌آید و بیشتر به ارث می‌رسد، راه خاصی برای پیشگیری از آن وجود ندارد.
درمان بیماری آرتریت پسوریاتیک
داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند آسپرین، ایبوپروفن (Advil، Motrin) یا ناپروکسن (Aleve، Naprosyn) اولین گزینه درمان این بیماری هستند. از آنجا که این بیماری می‌تواند عوارض جدی به همراه داشته باشد، پزشکان معمولاً داروهایی مانند پردنیزولون که معمولاً به صورت خوراکی مصرف می‌شوند، برای کاهش این عوارض تجویز می‌کنند.
گاهی اوقات نیز تزریق یک استروئید می‌تواند در مواقع التهاب شدید و درگیری مفاصل مؤثر باشد. اگر وضعیت بیمار شدیدتر باشد، داروهایی مانند هیدروکسی کلروکین (Plaquenil) یا متوترکسات (Folex، Rheumatrex) معمولاً برای کاهش علائم و مشکلات مفاصل استفاده می‌شوند.
با این حال، مشخص نیست که آیا این داروها می‌توانند از آسیب به مفاصل جلوگیری کنند یا نه. مطالعاتی وجود دارد که نشان می‌دهد مصرف هیدروکسی کلروکین ممکن است باعث بدتر شدن پسوریازیس شود، برای همین برخی پزشکان ترجیح می‌دهند از تجویز این دارو خودداری کنند تا علائم بیمار بدتر نشود.
برای درمان آرتریت پسوریاتیک داروهای دیگری مانند سولفاسالازین (آزولیدین) که برای درمان بیماری‌های التهابی روده و آرتریت روماتوئید استفاده می‌شود و لفونومید (Arava) نیز می‌تواند مفید باشد.
سایر داروهای سرکوب کننده ایمنی مانند سیکلوسپورین (Neoral، Sandimmune) و آزاتیوپرین (Imuran) نیز گاهی اوقات تجویز می‌شوند. اما این داروها ممکن است عوارض جانبی بیشتری داشته باشند و معمولاً فقط در مواردی که روش‌های درمانی دیگر مؤثر نبوده، مورد استفاده قرار می‌گیرند.
علاوه بر این، داروهای جدیدی مانند adalimumab (Humira)، certolizumab (Cimzia)، etanercept (Enbrel)، golimumab (Simponi)، infliximab (Remicade) و ustekinumab (Stelara) بسیار مؤثر بوده و عموماً برای افرادی که روش‌های درمانی دیگر برایشان جواب نداده‌اند، تجویز می‌شوند. با این حال، این داروها فقط از طریق تزریق قابل مصرف هستند و به‌دلیل قیمت بالای آن‌ها، ممکن است برای بیماران هزینه‌بر باشند.
داروهای خوراکی مانند apremilast (Otezla) نیز توسط FDA برای درمان بیماری آرتریت پسوریاتیک تأیید شده و می‌تواند در درمان مؤثر باشد.
“`
پسوریازیک در سال ۲۰۱۴ به عنوان یک گزینه جدید برای درمان این بیماری تأیید شد.
اگر فرد دچار عوارض و التهاب شدیدی در مفاصل شود، حتی با وجود درمان‌های قوی، پزشک ممکن است انجام جراحی برای بازسازی یا جایگزینی مفصل را پیشنهاد کند. این موضوع به ویژه زمانی مهم است که درد شدید و موضعی وجود داشته باشد و زندگی روزمره فرد را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، پزشک ممکن است کار درمانی را برای حفظ قدرت عضلانی و دامنه حرکات مفصلی توصیه کند. یکی دیگر از گزینه‌ها استفاده از اسپلینت است که یک وسیله قابل جابجایی است و به جلوگیری از التهاب مفاصل کمک می‌کند و می‌تواند علائم و التهاب را کاهش دهد.
همچنین باید گفت که برای افرادی که به فرم اسپوندیلیت این بیماری مبتلا هستند، تمرین اهمیت بسیار زیادی دارد. فعالیت بدنی می‌تواند به کاهش علائم بیماری کمک کند.