دندان ناتال چیست ؟
دندان نئوناتال چیست ؟
در موارد نادر، بعضی از نوزادان هنگام تولد دندان دارند. این دندان‌ها که از ابتدا در دهان نوزاد وجود دارند، به نام دندان‌های ناتال شناخته می‌شوند.
دندان‌های نئوناتال به دندان‌هایی گفته می‌شود که در ۳۰ روز اول پس از تولد در دهان بروز می‌کنند، در حالی که دندان‌های شیری معمولاً در ۶ ماهگی ظاهر می‌شوند.
شیوع دندان‌های ناتال و نئوناتال در برخی مطالعات بین ۱ مورد از هر ۲۰۰۰ تولد تا ۱ مورد از هر ۳۵۰۰ تولد گزارش شده است. تحقیقات همچنین نشان داده‌اند که دندان‌های ناتال سه برابر بیشتر از دندان‌های نئوناتال وجود دارند. عواملی مانند شکاف کام و شکاف لب نیز می‌توانند تاثیر زیادی بر روی شیوع این دندان‌ها در پسران و دختران داشته باشند.
علت بروز دندان ناتال یا نئوناتال چیست ؟
وراثت نقش مهمی در به وجود آمدن این نوع دندان‌ها ایفا می‌کند.
اگر یکی از والدین این دندان‌ها را داشته باشد، احتمال دارد نیمی از فرزندان آنها هم دارای چنین دندان‌هایی شوند.
عوامل خاص مربوط به مادران نیز می‌توانند خطر بروز این نوع دندان‌ها را افزایش دهند، مانند: عفونت با تب بالا، سوء تغذیه و کمبود ویتامین‌ها.
معمولاً دندان‌های ناتال در فک پایین و به تعداد ۱ یا ۲ عدد وجود دارند. اندازه، شکل و رنگ این دندان‌ها معمولاً طبیعی هستند، اما در بسیاری از مواقع، این دندان‌ها کوچک و میخی شکل هستند و رنگ آنها زرد مایل به قهوه‌ای است. این دندان‌ها معمولاً لق بوده و مستعد ساییدگی و تغییر رنگ نیز هستند.
در برخی موارد، وجود دندان‌های ناتال ممکن است برای مادر و کودک مشکل‌ساز شود و باعث خونریزی سینه مادر در هنگام شیر خوردن نوزاد گردد.
ویژگی‌های دندان‌های ناتال
بیش از ۷۵ درصد از دندان‌های ناتال و نئوناتال به شکل دوتایی در وسط لثه فک پایین قرار می‌گیرند، احتمالاً به این دلیل که این دندان‌ها معمولاً اولین دندان‌هایی هستند که ظاهر می‌شوند.
گاهی اوقات تنها یکی از این دندان‌ها زودتر ظهور می‌کند. بروز چند دندان ناتال و نئوناتال نادر است، هرچند در نوزادانی که شکاف کام و لب دارند، نرخ بروز آنها به ۲۱ درصد رسیده است.
- دندان‌های شیری جلوی وسط فک پایین ۸۵ درصد
- دندان‌های جلوی فک بالا ۱۱ درصد
- دندان‌های نیش و مولر فک پایین ۳ درصد
- دندان‌های نیش و مولر فک بالا ۱ درصد.
دندان‌های ناتال و نئوناتال ممکن است اندازه، شکل و رنگ طبیعی داشته باشند، اما معمولاً آنها کوچک، میخی شکل و زرد مایل به قهوه‌ای هستند. این دندان‌ها غالباً شل بوده و مستعد ساییدگی و تغییر رنگ می‌باشند.
میزان شیوع دندان‌های ناتال و نئوناتال
دندان‌های ناتال سه برابر بیشتر از دندان‌های نئوناتال شیوع دارند. بروز دندان‌های ناتال و نئوناتال در حدود ۱:۲۰۰۰ تا ۱:۳۵۰۰ است. برای تمایز میان دندان‌های شیری زودرس و دندان‌های اضافی، لازم است که رادیوگرافی انجام شود.
تنها ۱% تا ۱۰% از دندان‌های ناتال و نئوناتال اضافی هستند. بیش از ۹۰% از این دندان‌ها دندان‌های شیری هستند که زودتر از موعد ظاهر شده‌اند.
در صورتی که دندان‌های اضافی وجود داشته باشد، باید کشیده شوند، اما تصمیم‌گیری درباره کشیدن دندان ناتال بالغ باید با توجه به مشکلات و گزینه‌های دیگر والدین انجام شود.
این دندان‌ها معمولاً بیشتر در قسمت مندیبل و جلوی دهان و سپس در قسمت جلویی ماگزیلا، و قسمت‌های دندان‌های پرمولر یا مولر مندیبل و ماگزیلا بروز می‌کنند.
“`html
دندان های دو پایه (پرمولر) ناتال و نئوناتال به ندرت دیده می‌شوند.
هیچ تفاوتی در بروز دندان های ناتال و نئوناتال بین نوزادان دختر و پسر وجود ندارد. اما برخی از محققان معتقدند که این نوع دندان ها بیشتر در نوزادان دختر دیده می‌شوند.
دلایل رشد دندان های ناتال و نئوناتال
علت مشخصی برای رشد دندان های ناتال و نئوناتال هنوز کشف نشده است. در گذشته، دندان های نئوناتال به عنوان کیست‌های لامیناهای دندانی نوزاد شناخته می‌شدند. معمولاً این نوع دندان‌ها به صورت قرینه، سفید و دارای کراتین هستند و از تیغه آلوئولار کمی جلوتر می‌آیند.
همچنین، به نظر می‌رسد که به ارثی بودن ژن های این دندان ها بیشتر مربوط می‌شود. اختلالات در غدد درون ریز مانند مشکلات غده هیپوفیز، تیروئید و تخمدان‌ها یا بیضه‌ها نیز می‌تواند بر رشد این دندان‌ها تاثیر بگذارد.
همچنین، گفته شده است که تجزیه بیش از حد یا افزایش آن می‌تواند به بیرون آمدن زودهنگام دندان های ناتال و نئوناتال منجر شود.
مشکلات سلامتی مادر در دوران بارداری، اختلالات غده‌های درون ریز، تب در طول بارداری، و سفلیس مادرزادی می‌توانند از جمله عوامل موثر در این مسئله باشند.
اما به نظر می‌رسد که بروز دندان های ناتال و نئوناتال به همراه عدم رشد دندان های شیری جایگزین، مربوط به رشد سریع یا زودهنگام دندان ها باشد و نه فقط به دلیل وجود جوانه‌های آنها در سطح بالاتر از حد معمول.
عوامل محیطی مؤثر در دندان های ناتال و نئوناتال
عوامل محیطی نیز می توانند در رشد این دندان ها تأثیرگذار باشند. به طور خاص، مواد شیمیایی مثل بی فنیل‌های پلی کلر شده (PCBs)، دیوکسین‌های دی بنزو پلی کلر شده (PCDDs) و دی بنزو فوردن‌ها (PCDFs) می‌توانند در رشد دندان‌های ناتال و نئوناتال دخالت داشته باشند.
تنها عامل محیطی که به عنوان یک عامل اصلی در رشد این دندان‌ها شناخته می‌شود هیدروکربن‌های آروماتیک پلی الیژن شده سمی است: PCBs، PCDDs و PCDFs، که جزء شایع‌ترین آلاینده‌های زیست‌محیطی هستند.
این مواد می‌توانند از جفت عبور کنند و غلظت PCDD/Fs در بافت های نوزاد با مقدار آن در شیر مادر ارتباط مستقیم دارد.
بر اساس تحقیقات، چندین سندرم وجود دارد که می‌تواند با این دندان‌ها همراه باشد، نظیر سندرم الیس وان کرولد، پاکونیشی مادرزادی یا پاکونیشیا کانژنیتا، سندرم هالرمان-استریف، شکاف کام و لب و چندین سندرم دیگر.
دندان های ناتال یا دندان های نوزادی
اگر دندان‌ها بیش از چهار ماه باقی بمانند، احتمال ادامه دوام آنها بیشتر است؛ با این حال، اکثر دندان‌های ناتال به خاطر مشکلاتی که در توسعه مینای آنها وجود دارد، از نظر زیبایی خوشایند نیستند.
بیشتر بخوانید :