“`html
سندرم آسپرگر چیست و چه علائمی دارد؟
سندرم آسپرگر یا اختلال اسپرگر (Asperger’s Syndrome)، نوعی اختلال نورونی است که بر روی رفتار، صحبت کردن، ارتباطات و نحوه تعامل با دیگران تأثیر می‌گذارد. نام این سندرم از نام پزشکی اتریشی گرفته شده است که در سال ۱۹۴۴ برای نخستین بار آن را شناسایی کرد. در سال ۲۰۱۳، سندرم آسپرگر یکی از زیرمجموعه‌های طیف اوتیسم شناخته شد.
وقتی که کسی را که به سندرم آسپرگر مبتلاست می‌بینید، اغلب دو نکته جلب توجه می‌کند. اولین مورد این است که این افراد معمولاً میزان هوش متوسط یا کمی بالاتر از دیگر کودکان دارند، اما در مهارت‌های اجتماعی ضعف دارند. دوم اینکه آنها ممکن است بر روی یک موضوع یا فعالیت به شدت تمرکز کنند و بارها و بارها آن را تکرار کنند. تحقیقات نشان می‌دهد که احتمال ابتلا به سندرم آسپرگر در پسران ۵ برابر بیشتر از دختران است و از هر ۲۰۰۰ کودک، حدود ۵ نفر به این سندرم مبتلا هستند.
علائم و نشانه‌های سندروم آسپرگر در دوران نوجوانی و بزرگسالی
نشانه‌های این سندرم از کودکی قابل مشاهده هستند. والدین معمولاً متوجه می‌شوند که کودک نمی‌تواند به چشم‌های دیگران نگاه کند. در موقعیت‌های اجتماعی، نمی‌داند چگونه رفتار کند یا چگونه به صحبت‌های دیگران پاسخ بدهد. آنها زبان بدن یا حالت چهره دیگران را درک نمی‌کنند. برای مثال، ممکن است متوجه نشوند که وقتی شخصی اخمی می‌کند، نشان از خشم اوست. همچنین این کودکان کمتر احساسات خود را نشان می‌دهند، حتی وقتی که خوشحالند یا جوک می‌شنوند، نمی‌خندند و به طور یکنواخت صحبت می‌کنند.
کودکان مبتلا به این سندرم معمولاً زیاد درباره خود و موضوعاتی که علاقه‌مندند صحبت می‌کنند و یک کار را بارها و بارها تکرار می‌کنند. آنها معمولاً از تغییرات خوششان نمی‌آید. به عنوان مثال، ممکن است هر روز برای صبحانه یک نوع غذا بخورند و از جابجایی کلاس‌ها در مدرسه ناراضی باشند. همچنین به جزئیات اشیا و طرح‌ها بسیار دقت می‌کنند و می‌توانند برای مدت طولانی به تنهایی بازی کنند یا مشغول کار شوند. این کودکان به شیوه‌ای خاص و متفاوت از دیگران فکر می‌کنند.
تشخیص افتراقی اختلال آسپرگر از اوتیسم
ملاک‌های تشخیصی این دو تقریباً مشابه هستند، یعنی در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و دامنه فعالیت‌ها و علایق شباهت‌هایی وجود دارد. اما تفاوت اصلی این است که در اختلال آسپرگر تأخیری در گفتار و رشد زبانی وجود ندارد. همچنین این کودکان و نوجوانان به طور کلی در مهارت‌های خودیاری و تعاملات اجتماعی مشکل جدی ندارند. آنها تمایل دارند با دیگران صحبت کنند، اگرچه گاهی لحن صحبت آنها یکنواخت و غیرعادی به نظر می‌رسد.
در بیان احساسات از حرکات غیرکلامی کمتری استفاده می‌کنند، و نوع صحبت آنها ممکن است عجیب یا خیلی سریع باشد. آنها کمتر از ضمیر «من» استفاده می‌کنند و بیشتر نام خود را به کار می‌برند. درک شوخی و طنز برایشان دشوار است. وجه تمایز اصلی این سندرم از افرادی که به اوتیسم کلاسیک مبتلا هستند، حفظ مهارت‌های گفتاری و شناختی است.
با این وجود این بیماری جزو بیماری‌های طیف اوتیسم (ASD) شمرده می‌شود:
توانایی‌های اجتماعی ضعیف، رفتارهای وسواسی و تکراری، و خویشتن‌محوری در آنها دیده می‌شود. ممکن است مهارت‌های حرکتی به طور خاصی کامل نشود و در کارهای حرکتی پیچیده‌تر مانند دوچرخه سواری یا بازی با توپ مشخص شود. افرادی که به این اختلال مبتلا هستند در تعاملات اجتماعی مشکلات فراوانی دارند و رفتارهای کلیشه‌ای و خاصی دارند.
افراد مبتلا به این سندرم در روابط اجتماعی ضعف دارند، اما معمولاً اختلال یادگیری ندارند. کودکان مبتلا به آسپرگر تنها به یک موضوع علاقه نشان می‌دهند و تمایل دارند همه چیز را در ارتباط با آن موضوع خاص بدانند و کمتر در مورد دیگر مباحث صحبت می‌کنند.
بنابراین این کودکان به دلیل مهارت‌های اجتماعی ضعیف و دامنه محدود…
“““html
علایق افراد مبتلا به سندرم آسپرگر باعث می‌شود که آنها نتوانند به راحتی با دیگران ارتباط برقرار کنند. این افراد ممکن است به دلیل رفتارهای غیرمعمول یا تمایل به صحبت کردن فقط درباره یک موضوع خاص، ارتباط با دیگران را دشوار بکنند. معمولاً تشخیص این سندرم دیرتر از اوتیسم انجام می‌شود و معمولاً در مراحل بعدی زندگیشان مشخص می‌شود.
درمان سندرم آسپرگر
چون هر کودک ویژگی‌های خاص خودش را دارد، یک نوع درمان برای همه کودکان کارایی ندارد. پزشکان ممکن است چندین نوع درمان را امتحان کنند تا بهترین نتیجه را برای کودک شما پیدا کنند.
درمان‌ها شامل موارد زیر است:
آموزش مهارت‌های اجتماعی: در این جلسات، درمانگر به کودک یاد می‌دهد که چطور با دیگران ارتباط برقرار کند و خود را به بهترین شکل نشان بدهد.
گفتار درمانی: این نوع درمان به کودک کمک می‌کند تا مهارت‌های ارتباطی‌اش را بهتر کند. برای مثال، کودک یاد می‌گیرد که چگونه تن صدای خود را تنظیم کند و در هنگام صحبت کردن یکنواخت صحبت نکند. او همچنین می‌آموزد که چگونه مکالمه های دو یا چند نفره را دنبال کند و با دیگران ارتباط چشمی برقرار کند.
درمان رفتاری – شناختی. این روش به کودک کمک می‌کند تا به شیوه‌ای تازه به مسائل نگاه کند و کنترل بهتری بر احساسات و رفتارهای تکراری خود داشته باشد. این درمان به او یاد می‌دهد که چگونه با بحران‌ها و احساسات شدید خود کنار بیاید.
آموزش پدر و مادرها. تکنیک‌هایی که به کودک آموزش داده می‌شود، به والدین نیز آموزش داده می‌شود تا در خانه با کودک تمرین کنند. برخی والدین ممکن است برای روبرو شدن با چالش‌های زندگی با فرد مبتلا به سندرم اسپرگر از مشاور کمک بگیرند.
آنالیز رفتار کودک. در این روش، رفتارهای مثبت کودک پاداش داده می‌شود و رفتارهای منفی نادیده گرفته می‌شوند. درمانگر با پاداش دادن به کودک سعی می‌کند که نتایج خوبی به دست بیاورد.
دارو درمانی. هنوز داروی مشخصی برای درمان سندرم آسپرگر و اوتیسم مشخص نشده است، اما برخی داروها ممکن است برای کنترل علائم مانند افسردگی و اضطراب تجویز شوند. معمولاً پزشکان ممکن است داروهای زیر را تجویز کنند:
داروهای بازدارنده بازجذب سروتونین (SSRIs)
- داروهای آنتی سایکوتیک
- داروهای محرک
علائم افسردگی کودکان و وظایف والدین در این شرایط
با درمان مناسب، کودک می‌تواند یاد بگیرد که چگونه بر چالش‌هایی که در جامعه با آنها روبرو است، غلبه کند. این امر به او کمک می‌کند تا در مدرسه و زندگی خود موفق‌تر باشد.
سایت رضیم
“`