“`html
نشانگان تونل مچ دست چیست؟
نشانگان مجرای مچ دستی یا سندرم تونل کارپ هنگامی رخ می‌دهد که عصب مدیانی که از مچ دست عبور می‌کند، تحت فشار قرار گیرد. این وضعیت باعث بروز درد و بی‌حسی در دست می‌شود. اگر می‌خواهید بیشتر درباره این بیماری بدانید، با رضیم همراه باشید.
عصب مدیانی در ناحیه مچ دست از زیر پوشش مچ دست و روی استخوان‌های مچ عبور می‌کند. اگر این فضا کوچک شود، این عصب به فشار می‌آید و مشکلاتی در حس و حرکت انگشتان دست ایجاد می‌کند که به این بیماری سندرم کارپال تونل می‌گویند.
توی این فضا، هشت تاندون و عصب مدیانی عبور می‌کنند. هر عاملی که باعث کوچکتر شدن این تونل یا بزرگتر شدن بافت‌ها شود، می‌تواند علائم بیماری را به همراه داشته باشد. این بیماری بیشتر در خانم‌های خانه‌دار میانسال، افرادی که زیاد از کامپیوتر استفاده می‌كنند، نجاران، تصویرگران، کارگران، قصاب‌ها و مکانیک‌ها دیده می‌شود.
نشانگان تونل مچ دست یا سندرم کانال کارپ چگونه ایجاد می‌شود؟
سندرم تونل کارپ به خاطر فشار به عصب مدیانی به وجود می‌آید. در مچ دست، یک کانال وجود دارد که به آن تونل مچ دستی می‌گویند. استخوان‌های مچ دست شکل یک قوس را به وجود می‌آورند و یک رباط محکم به نام رباط عرضی مچ دست این قوس را نگه می‌دارد.
زیر این رباط، نه تاندون و یک عصب مدیانی عبور می‌کنند. این ترکیب یک کانال می‌سازد و این تاندون‌ها و عصب از بازو به داخل کانال آمده و به کف دست می‌رسند. عصب مدیانی بعداً در کف دست به شاخه‌هایی تقسیم می‌شود و حس پنج انگشت دست را تامین می‌کند.
عصب مدیانی هم حسی است و هم حرکتی و به انگشتان حس می‌دهد و عضلات مربوط به شست را نیز تحریک می‌کند. اگر درون این کانال تنگ شود، ممکن است به دلیل وجود تومور یا کیست یا بد جوش خوردن یک شکستگی باشد، اما بیشتر اوقات به دلیل تورم تاندون‌ها ایجاد می‌شود که به خاطر حرکات تکراری در مچ دست و انگشتان است. کارهایی مانند تایپ یا نواختن پیانو می‌تواند به افزایش علائم سندرم کانال کارپ منجر شود. در بعضی مواقع، تغییرات هورمونی مانند دوران بارداری یا یائسگی هم می‌تواند موجب تورم تاندون‌ها شود.
—————————————————————————————–
درمان بیماری تونل مچ دست
این سندرم به چندین مرحله تقسیم می‌شود و شدت آن می‌تواند متفاوت باشد. در مرحله اولیه، که معمولاً در سه تا چهار ماه اول است، فرد در فاز حاد مراجعه می‌کند و این زمان بهترین زمان برای درمان است.
“`
این روش درمانی شامل موارد زیر است:
۱. استفاده از آتل (آتل بندی) به گونه‌ای که مچ دست در حالت طبیعی یا کمی باز باشد.
۲. معمولاً داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مانند آسپرین و بروفن برای کاهش تورم و التهاب اطراف عصب و کنترل درد ارائه می‌شود. در مواردی که نیاز باشد، تزریق کورتیکواستروئید به داخل تونل کارپ انجام می‌شود. بعد از تزریق، دست باید ۳ تا ۴ هفته در آتل مچی به‌طور کامل قرار گیرد و سپس به مدت ۳ تا ۸ هفته فقط در شب در آتل باقی می‌ماند.
۳. انجام حرکات فیزیوتراپی و تمرینات ورزشی مخصوص (تاندون گلیندینگ) برای کمک به درمان کنسرواتیو یا بعد از عمل جراحی.
۴. بررسی شرایط محیط کار و ایجاد تغییرات لازم در آن.
انجام این درمان‌ها در بیشتر از نیمی از موارد می‌تواند به کاهش علائم کمک کند.
علاوه بر این، مصرف ویتامین B6 ممکن است مفید باشد.
در مرحله میانی سندرم، بیماران عموماً احساس بی‌حسی و گزگز دارند و ممکن است نیاز به عمل جراحی برای کاهش فشار روی عصب داشته باشند. در این مرحله هنوز آسیب دائمی به عصب ایجاد نشده است.
در مرحله نهایی یا شدید سندرم، بیماران معمولاً علائم طولانی‌مدت دارند. این علائم به خاطر آسیب دائمی عصبی است و ممکن است حتی بعد از عمل جراحی هم مشکلاتی مثل ضعف در حس و ضعف عضلات باقی بماند.
عمل جراحی: اگر درمان‌های کنسرواتیو مؤثر نبودند (در کمتر از نیمی از بیماران) معمولاً جراحی برای کاهش فشار روی عصب پیشنهاد می‌شود. هدف جراحی افزایش فضای تونل کارپ است که این کار با آزاد کردن لیگامان عرضی مچ و فاسیای اکستانسور انجام می‌شود. جراحی 90% موفقیت‌آمیز است اما بهبود کامل معمولاً چند ماه طول می‌کشد. امروزه جراحی به روش آندوسکوپیک نیز انجام می‌شود.
—————————————————————————————–
گردآوری شده ی مجله اینترنتی رضیم
مرجان امینی