چسب بافتی چیست و چه کاربردهایی دارد؟
چسب بافتی یک ماده‌ای است که وقتی با آب در تماس قرار می‌گیرد، سفت می‌شود و به نگه‌داشتن لبه‌های زخم در کنار هم کمک می‌کند. این چسب در بدن به مرور حل می‌شود، اما زمان کافی برای به هم پیوستن لبه‌های زخم را فراهم می‌کند. برای استفاده از این چسب، ابتدا باید محل زخم را به خوبی شست و تمیز کرد. سپس لبه‌های زخم را نزدیک به هم قرار داده و چسب را روی لبه‌ها و یک سانتی‌متر از پوست اطراف زخم بمالید. این چسب به مدت حدود یک دقیقه زمان نیاز دارد تا خشک شود.
مزایا استفاده از چسب بافتی
چسب بافتی برای زخم‌های سطحی پوست، حتی در محل‌هایی که مو دارد، مناسب است. این روش باعث می‌شود زخم سریعتر از روش‌های بخیه بسته شود و برخلاف بخیه، با درد همراه نیست. از طرفی، هیچ نشانه‌ای از ورود و خروج نخ بخیه روی پوست باقی نمی‌ماند. چسب معمولاً طی ۵ تا ۱۰ روز خود به خود از بین می‌رود و نیازی به مراجعه دوباره به پزشک نیست.
عوارض مصرف چسب بافتی
- باید مراقب بود که چسب به اطراف حرکت نکند، زیرا این کار می‌تواند باعث خارش شود و همچنین نباید به داخل زخم برود.
- اگرچه می‌توان محل چسب را مرطوب کرد، اما بیش از حد خیس شدن باعث می‌شود چسب زودتر از موعد جدا شود.
توصیه های دارویی برای مصرف چسب بافتی
- از چسب برای زخم‌های عفونی، زخم‌هایی که روی مفاصل، نزدیک چشم یا داخل دهان هستند، استفاده نشود.
- برای زخم‌های نزدیک چشم، بهتر است بیمار طوری بخوابد که چسب به سمت چشم نیفتد یا از وازلین برای جلوگیری از رسیدن چسب به چشم استفاده شود.
- اگر چسب به چشم رفت، باید با گاز مرطوب و محلول‌های شستشو پاک شود.
- اگر چسب به مژه‌ها چسبید، می‌توان با پماد‌های آنتی‌بیوتیکی (مانند جنتامایسین یا تتراسیکلین) یا وازلین آن را تمیز کرد.
- اگر نتوانستیم چسب را جدا کنیم، می‌توانیم با دوش‌گرفتن آب گرم به مرور آن را خیس کنیم تا اثر خود را از دست دهد و جدا شود.
- چسب همچنین ممکن است به بخش‌های دیگر بدن، دستکش و وسایل غیر فلزی بچسبد و به راحتی جدا نشود.
یادتان باشد که برای استفاده از هر یک از روش‌های ترمیم زخم، حتماً با یک پزشک مشورت کنید که با روش‌ها و عوارض آنها آشنا است. استفاده خودسرانه ممکن است باعث تاخیر در درمان یا عوارض ناخواسته شود.
