اوتیسم چیست؟
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یا اوتیسم یک اصطلاح کلی است که به مجموعه‌ای از شرایط مربوط به رشد مغز اشاره دارد. این شرایط معمولاً با مشکلات در ارتباط و تعامل اجتماعی همراه هستند. افراد مبتلا به ASD معمولاً تمایل دارند که به علایق خاصی بپردازند یا رفتارهای تکراری از خود بروز دهند. اگر به مشاوره رایگان درباره اوتیسم و سایر خدمات درمانی مانند ویزیت پزشک در منزل نیاز دارید، می‌توانید اینجا کلیک کنید.
ASD در هر نژاد و قومیتی و بدون توجه به فرهنگ یا وضعیت اقتصادی در افراد مختلف دیده می‌شود.
علائم اوتیسم
علائم ASD معمولاً در اوایل کودکی، بین ۱۲ تا ۲۴ ماهگی، مشخص می‌شود. اما علائم می‌توانند زودتر یا دیرتر نیز ظاهر شوند.
علائم ابتدایی ممکن است شامل تأخیر در رشد زبان یا رفتارهای اجتماعی باشد.
کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) علائم ASD را به دو دسته تقسیم می‌کند:
- مشکلات در ارتباط و تعامل اجتماعی
- رفتار یا فعالیت‌های محدود و تکراری
- برای تشخیص اوتیسم، فرد باید علائمی را در هر دو دسته تجربه کند.
مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی
ASD می‌تواند شامل مشکلات مختلفی در ارتباط باشد که بسیاری از آنها قبل از ۵ سالگی نمایان می‌شوند.
در ادامه یک جدول زمانی از علائمی که ممکن است ظاهر شوند آورده شده است:
- از بدو تولد: مشکلاتی در حفظ تماس چشمی
- تا ۹ ماهگی: عدم پاسخ به نام خود
- تا ۹ ماهگی: عدم نشانه‌گذاری حالات چهره (مانند تعجب یا عصبانیت)
- تا ۱۲ ماهگی: عدم علاقه به بازی‌های تعاملی مانند «بازی قایم‌موشک»
- تا ۱۲ ماهگی: عدم استفاده از حرکات دست، مانند wave کردن
- تا ۱۵ ماهگی: عدم به اشتراک‌گذاری علایق خود با دیگران (مثل نشان دادن اسباب بازی)
- در ۱۸ ماهگی: عدم اشاره کردن یا نگاه کردن به جایی که دیگران اشاره می‌کنند
- در ۲۴ ماهگی: عدم درک احساسات دیگران (مثل غمگینی)
- در ۳۰ ماهگی: عدم بازی در «پیش بازی» (مثلاً مراقبت از عروسک)
- در ۶۰ ماهگی: عدم مشارکت در بازی‌های نوبتی مانند «غاز، اردک، اردک»
- بیشتر کودکان اوتیستیک از ۳۶ ماهگی دچار مشکلاتی در بیان یا درک احساسات می‌شوند.
با بزرگ‌تر شدن، ممکن است در صحبت کردن با مشکلاتی مواجه شوند یا مهارت‌های گفتاری آنها محدود باشد. برخی از کودکان اوتیستیک ممکن است مهارت‌های زبانی را با سرعت متفاوتی یاد بگیرند. مثلاً اگر موضوع خاصی برایشان جذاب باشد، می‌توانند در مورد آن به خوبی صحبت کنند، اما در موضوع‌های دیگر ممکن است دچار مشکل شوند.
کودکان اوتیستیک معمولاً با لحنی غیرمعمول صحبت می‌کنند، مانند صدای بلند یا صدای روباتیک. همچنین ممکن است نشانه‌هایی از هایپرلکسیا نشان دهند، که به معنای خواندن قبل از سن طبیعی است. کودکان اوتیستیک ممکن است از دو سالگی خواندن را یاد بگیرند، اما درک آنچه می‌خوانند برایشان چالش‌برانگیز باشد.
در حالی که هایپرلکسی همیشه با اوتیسم مرتبط نیست، تحقیقات نشان می‌دهند که تقریباً ۸۴ درصد از کودکانی که هایپرلکسیا دارند در طیف اوتیسم قرار می‌گیرند.
کودکان اوتیستیک ممکن است در به اشتراک‌گذاری احساسات و علایق خود با دیگران مشکل داشته باشند یا در حفظ مکالمات دچار چالش شوند. علاوه بر این، در برقراری ارتباط غیرکلامی مانند تماس چشمی و زبان بدن نیز ممکن است با مشکلاتی مواجه شوند.
این چالش‌ها در دوران بزرگسالی نیز ممکن است ادامه داشته باشند.
الگوهای محدود یا تکراری رفتار یا فعالیت‌ها
علاوه بر مشکلات ارتباطی و اجتماعی، اوتیسم شامل علائمی است که به حرکات و رفتارهای بدنی مربوط می‌شود.
این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- حرکات تکراری مانند تکان دادن،
- تکان دادن دست‌ها، چرخیدن یا دویدن به جلو و عقب
- بالا بردن اسباب‌بازی‌ها به شکلی منظم و ناراحت شدن وقتی این نظم بر هم می‌خورد
- علاقه شدید به روال‌های خاص، مثل زمان خواب یا رفتن به مدرسه
- تکرار کلمات یا جمله‌هایی که از دیگران می‌شنوند بارها و بارها
- ناراحت شدن از تغییرات کوچک
- تمرکز زیاد روی قسمتی از اشیا، مثل چرخ‌های کامیون اسباب‌بازی یا موهای عروسک
- واکنش‌های غیرمعمول به صداها، بوها و مزه‌ها
- علاقه‌های وسواس‌گونه
- استعدادهای خاص، مثل موسیقی یا حافظه قوی
“`html
علت اوتیسم چیست؟
علت دقیق اختلال طیف اوتیستی (ASD) هنوز مشخص نیست. تحقیقات جدید نشان می‌دهد که هیچ دلیل واحدی برای آن وجود ندارد.
برخی از عوامل خطر که ممکن است برای ASD مشکوک باشند عبارتند از:
- داشتن یکی از اعضای خانواده که اوتیستیک است
- وجود تغییرات خاص در ژن‌ها
- سندرم X شکننده و دیگر اختلالات ژنتیکی
- متولد شدن از والدین سن بالا
- وزن کم هنگام تولد
- عدم تعادل متابولیک
- مواجه شدن با فلزات سنگین و مواد سمی در محیط
- سابقه عفونت‌های ویروسی در مادر
- مواجه شدن جنین با داروهایی مثل والپروئیک اسید یا تالیدومید
- طبق اطلاعات معتبر از موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی (NINDS)، هم ژنتیک و هم عوامل محیطی ممکن است تعیین کنند که آیا فرد به ASD مبتلا می‌شود یا نه.
با این حال، منابع مختلف چه قدیمی و چه جدید، به این نتیجه رسیده‌اند که واکسن‌ها باعث ASD نمی‌شوند.
یک مطالعه جنجالی در سال 1998 ارتباط بین اوتیسم و واکسن سرخک، اوریون و سرخجه (MMR) را مطرح کرد. اما این مطالعه با تحقیقات دیگر رد شد و در سال 2010 پس گرفته شد. برای اطلاعات بیشتر درباره اوتیسم و عوامل خطر آن، بیشتر بخوانید.
سایت رضیم
“`