بهترین درمان لوپوس با دارو
به گزارش رضیم : اریتماتوی سیستمیک، یک بیماری خودایمنی مزمن است. در این نوع بیماری‌ها، سیستم ایمنی بدن به بافت‌های سالم خود حمله می‌کند. لوپوس باعث می‌شود که سیستم ایمنی بدن بافت‌های سالم را به عنوان میکروب یا ویروس شناسایی کند.
سپس سیستم ایمنی شروع به تولید آنتی بادی کرده و به این بافت‌ها حمله می‌کند. این حملات می‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی در بخش‌های مختلف بدن شود و علائم زیادی به همراه داشته باشد. لوپوس ممکن است بر روی مفاصل، اندام‌ها، چشم‌ها و پوست تأثیر بگذارد و باعث درد، التهاب، خستگی و بثورات شود.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای لوپوس وجود ندارد، اما برخی داروها می‌توانند در کاهش علائم کمک کنند. علائم و شدت آنها در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین مهم است که برای دریافت داروهای مناسب، حتماً با پزشک مشورت کنید.
داروهای لوپوس و کورتیکواستروئیدها
کورتیکواستروئیدها، گلوکوکورتیکوئیدها یا استروئیدها نامیده می‌شوند و می‌توانند به عنوان داروهای لوپوس استفاده شوند. این داروها طوری طراحی شده‌اند که مانند کورتیزول، هورمون طبیعی تولید شده توسط غدد فوق کلیوی عمل کنند. این هورمون‌ها پیام‌رسان‌های شیمیایی بدنی هستند که بسیاری از عملکردهای بدن را تنظیم می‌کنند.
کورتیزول به تنظیم فشار خون و سیستم ایمنی بدن کمک می‌کند. همچنین قوی‌ترین هورمون ضد التهابی بدن است. کورتیکواستروئیدها برای بیماری‌های خود ایمنی با استروئیدهای آنابولیک فرق دارند. استروئیدهای آنابولیک بعضی اوقات توسط وزنه‌برداران و ورزشکاران برای افزایش قدرت استفاده می‌شوند.
داروهای استروئیدی خیلی سریع برای کاهش تورم، گرما، حساسیت و درد ناشی از التهاب مؤثر هستند. معمولاً پردنیزلون استروئیدی است که برای لوپوس تجویز می‌شود. پردنیزولون و متیل پردنیزولون (Medrol®) مشابه پردنیزون هستند و بعضی پزشکان در صورت بروز مشکلات کبدی این داروها را تجویز می‌کنند.
بیشتر افراد استروئیدها را به صورت قرص مصرف می‌کنند. اما، کرم‌ها یا ژل‌هایی که روی پوست استفاده می‌شوند، معمولاً برای لوپوس پوستی کاربرد دارند. همچنین، استروئیدها به شکل مایع ممکن است به عضلات یا مستقیماً به مفاصل و در برخی موارد به ضایعات پوستی تزریق شوند. استروئیدهای مایع می‌توانند به صورت داخل وریدی به مدت چند ساعت تزریق شوند.
استروئیدها عبارتند از:
پردنیزلون
کورتیزون
هیدروکورتیزون
عوارض جانبی استروئیدها
به طور کلی، استروئیدها داروهایی هستند که برای درمان لوپوس موثر شناخته شده‌اند. اما مانند همه داروها، ممکن است عوارض جانبی نیز داشته باشند. عوارض جانبی ناشی از استروئیدها برای درمان لوپوس ممکن است شامل موارد زیر باشد:
آکنه
عفونت‌ها
افزایش وزن
مشکل خواب
تحریک‌پذیری
پوکی استخوان
احتباس مایعات یا تورم
استفاده طولانی‌مدت از استروئید می‌تواند عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند، از جمله:
افزایش خطر ابتلا به عفونت‌ها. استفاده طولانی‌مدت از استروئید می‌تواند خطر ابتلا به عفونت را بالا ببرد. اگر از استروئید استفاده می‌کنید، باید خیلی مراقب زخم‌های باز و تمیز باشید. عفونت‌ها یکی از دلایل اصلی مرگ در افراد مبتلا به لوپوس هستند.
نکروز آواسکولار استخوان. این وضعیت غالباً در لگن مشاهده می‌شود و نوعی خود تخریب استخوان است که کاملاً دردناک می‌باشد و برای تسکین درد ممکن است نیاز به تعویض کامل مفصل باشد.
پوکی استخوان (استخوان‌ها شکننده شده و احتمال شکستن آنها بیشتر می‌شود) نیز ممکن است پیش آید. این وضعیت می‌تواند باعث شکستگی استخوان، به ویژه شکستگی‌های فشاری مهره‌ها با کمر درد شدید شود. ضعف عضلانی و آب مروارید هم از دیگر عوارض جانبی ممکن است به وجود آید.
استروئیدها معمولاً زود تأثیر می‌گذارند. پزشکان سعی می‌کنند کمترین دوز استروئید را برای کمترین زمان ممکن تجویز کنند تا از عوارض جانبی پیشگیری کنند.
“`html
اگر مصرف استروئیدها را قطع کنید، پزشک به آرامی دوز شما را کاهش می‌دهد تا خطر عوارض جانبی کمتر شود. گاهی اوقات، عوارض جانبی ممکن است هفته‌ها به طول بینجامد، به همین دلیل است که استروئیدهای تزریقی برای کنترل بیماری لوپوس یا برای کسانی که نمی‌توانند استروئیدها را به صورت قرص مصرف کنند، تجویز می‌شوند.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)
این داروها با کاهش التهاب و درد، به تسکین بسیاری از علائم لوپوس کمک می‌کنند. داروهای ضد التهاب، معمولاً برای درمان علائمی مانند تب، آرتروز یا پلوریت که در افراد مبتلا به لوپوس ایجاد می‌شود، استفاده می‌شوند. این علائم معمولاً طی چند روز پس از شروع درمان بهبود می‌یابند. برای بسیاری از افراد مبتلا به لوپوس، داروی ضد التهاب ممکن است تنها درمانی باشد که برای کنترل بیماری خود نیاز دارند.
NSAIDها برای کاهش درد، التهاب و سفتی ناشی از لوپوس کاربرد دارند. این داروها به صورت داروهای بدون نسخه و نسخه‌ای در دسترس هستند. اگر به بیماری کلیوی ناشی از لوپوس مبتلا هستید، حتماً قبل از مصرف NSAID با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است با توجه به وضعیت شما نیاز به دوز کمتری داشته باشید یا پزشک از شما بخواهد که از مصرف برخی از این داروها خودداری کنید.
به طور کلی، باید در مصرف بیش از حد هر نوع داروی NSAID محتاط باشید زیرا می‌تواند جریان خون را در کلیه‌ها کاهش دهد و در عملکرد آنها برای حذف مواد زائد از بدن اختلال ایجاد کند.
NSAIDهای بدون نسخه شامل موارد زیر هستند:
آسپرین
ناپروکسن
ایبوپروفن (موترین)
نسخه‌های NSAID شامل موارد زیر هستند:
دیکلوفناک (ولتارن)
سلکوکسیب (سلبرکس)
دیفلونیزال (دولوبید)
اتودولاک (لودین)
فنوپروفن (نالفون)
فلوربی پروفن (ان‌ساید)
ایندومتاسین (ایندوسین)
کتورولاک (تورادول)
کتوپروفن
مکلوفنامات
مفنامیک اسید (پونستل)
ملوکسیکام (موبیلکس)
اگزاپروزین (دیپرو)
پیروکسیکام (فلدن)
سالات (نمک‌زدایی)
سولینداک (کلینوریل)
تولمتین (سدیم تولمتین، توکتین)
شایع‌ترین عوارض جانبی NSAIDها، شامل:
حالت تهوع
سوزش سردل
زخم معده یا روده
خونریزی در معده یا روده
مصرف دوز بالای NSAID یا استفاده طولانی مدت از این داروها خطر خونریزی یا زخم معده را افزایش می‌دهد. همیشه NSAIDها را با غذا مصرف کنید و هرگز آنها را درست قبل از خواب یا دراز کشیدن مصرف نکنید. این احتیاط‌ها می‌تواند خطر مشکلات معده را کاهش دهد.
داروهای لوپوس و استامینوفن
داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن (تیلنول) می‌توانند تا حدی علائم لوپوس را کاهش دهند. این داروها می‌توانند درد را کنترل کرده و تب را پایین بیاورند. به طور کلی، استامینوفن دارای عوارض جانبی کمتری نسبت به داروهای تجویزی است. اما ممکن است باعث مشکلاتی برای کلیه و کبد نیز شود. می‌توانید از پزشک درباره دوز مناسب خود سوال کنید. در صورت ابتلا به بیماری کلیوی ناشی از لوپوس، مصرف دوز مناسب بسیار مهم است زیرا ممکن است نسبت به عوارض جانبی استامینوفن حساس‌تر باشید.
دارو لوپوس : مواد افیونی
اگر NSAID یا استامینوفن نتواند درد شما را تسکین دهد، ممکن است پزشک یک داروی افیونی برای شما تجویز کند. این داروها به دلیل خطر اعتیاد معمولاً اولین انتخاب در درمان لوپوس نیستند. همچنین ممکن است باعث خواب آلودگی شما شوند. این داروها شامل:
کدئین
اکسی کدون
هیدروکدون
داروهای لوپوس و ترامادول (اولترام)
ترامادول (اولترام) داروی مسکن است که هم به عنوان داروی ضد درد افیونی و هم به عنوان ضد افسردگی عمل می‌کند. ترامادول می‌تواند در کاهش دردهای کوتاه مدت لوپوس مفید باشد.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs)
این داروها برای درمان برخی بیماری‌های خودایمنی طراحی شده‌اند. داروهای ضد روماتیسمی با کاهش فعالیت سیستم ایمنی بیش از حد به کاهش التهاب ناشی از لوپوس کمک می‌کنند که می‌تواند به تسکین علائم کمک کند.
“`
اغلب با داروهای غیراستروئیدی ضد التهاب (NSAID ها) استفاده می‌شود.
این داروها شامل:
هیدروکسی کلروکین (پلاکنیل)
آزاتیوپرین (آزازان، ایموران)
سیکلوسپورین
داروهای لوپوس و داروهای ضد مالاریا
داروهای ضد مالاریا داروهای تجویزی هستند که معمولاً همراه با استروئیدها و سایر داروها مورد استفاده قرار می‌گیرند. این داروها عمدتاً برای درمان مشکلاتی مانند بثورات پوستی، زخم‌های دهانی و درد مفاصل تجویز می‌شوند. همچنین برای اشکال خفیف‌تر لوپوس که با التهاب و لخته شدن خون مرتبط هستند، مفید هستند.
داروهای ضد مالاریا با کاهش تولید آنتی بادی‌ها به بهبود لوپوس کمک می‌کنند. این داروها از عوارض ناشی از نور خورشید و دیگر منابع مضر محافظت می‌کنند و به بهبود زخم‌های پوستی کمک می‌کنند. دو نوع مهم از داروهای ضد مالاریا که اغلب برای لوپوس تجویز می‌شوند، هیدروکسی کلروکین (Plaquenil) و کلروکین (Aralen®) هستند. برخلاف استروئیدها که اثرات زودهنگام دارند، ممکن است داروهای ضد مالاریا چندین ماه طول بکشد تا علائم لوپوس را بهبود ببخشند.
عوارض جانبی داروهای ضد مالاریا معمولاً نادر و خفیف هستند و شامل ناراحتی معده و تغییرات در رنگ پوست می‌باشند. این عوارض معمولاً پس از اینکه بدن با دارو سازگار شد، از بین می‌روند.
در دوزهای بالا و با گذشت زمان، بعضی از این داروها ممکن است به شبکیه چشم آسیب بزنند (سمیت شبکیه) و باعث بروز مشکلات بینایی شوند. اما اگر از دوزهای پایین استفاده شود، خطر این عارضه بسیار کم است. به همین دلیل، افرادی که تحت درمان با داروهای ضد مالاریا هستند، باید قبل یا بلافاصله پس از شروع مصرف دارو، معاینه چشمی انجام دهند و به طور سالانه به چشم پزشک مراجعه کنند.
زنان باردار باید طبق تجویز پزشک، داروهای ضد مالاریا را ادامه دهند تا خطر شدیدتر شدن لوپوس در دوران بارداری را کاهش دهند. هرچند این داروها ممکن است از جفت عبور کنند، اما احتمال ایجاد عوارض چشمی و گوشی برای نوزاد بسیار کم است. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که خطر تشدید علائم مادر بیشتر از خطر آسیب به جنین است.
داروهای لوپوس و داروهای ضد انعقاد خون
افراد مبتلا به لوپوس معمولاً در معرض خطر لخته شدن خون قرار دارند. در صورتی که پزشک تصمیم بگیرد که شما به درمان پیشگیرانه نیاز دارید، ممکن است دارویی برای رقیق کردن خون تجویز کند. داروهای ضد انعقاد به طور پراکنده به درمان لوپوس کمک نمی‌کنند، اما ممکن است بخشی از مراقبت‌های بیمارانی که لوپوس دارند، باشند. این داروها شامل:
دوز پایین آسپرین
هپارین (کلسیپارین، لیکوآمین)
وارفارین (کومادین)
دبیگاتران (پراداکسا)
ریواروکسبان (Xarelto)