آشنایی با پرنده قمری (یا کریم)
قمری خانگی (نام علمی: Spilopelia senegalensis) یکی از گونه‌های پرنده‌هاست که به خانوادهٔ کبوتران تعلق دارد و به طور کلی حدود ۲۶ سانتیمتر طول دارد. این پرنده شبیه قمری معمولی است اما کمی کوچکتر از آن می‌باشد.
قمری خانگی در مناطق گرمسیری مانند آفریقای جنوبی، خیلی از کشورهای خاورمیانه، جنوب آسیا، هند و غرب استرالیا زندگی می‌کند. همچنین این پرنده در ایران هم وجود دارد.
این پرنده دم بلندی دارد و نسبت به دیگر کبوترها جثهٔ لاغرتری دارد. رنگ پشتی، بال‌ها و دم آن قهوه‌ای است.
در بال‌های این پرنده پرهای خاکستری مایل به آبی وجود دارد. سر و قسمت‌های پایینی بدنش به رنگ صورتی و شکمش سفید است. پاهای او هم قرمز رنگ است.
غذای پرنده قمری
قمری خانگی بیشتر از دانه‌ها، غلات، علف‌ها، سبزیجات و برخی حشرات کوچک تغذیه می‌کند. او دانه ارزن و گندم را بیشتر ترجیح می‌دهد.
اگر ارزن و گندم در دسترس نباشد، به دنبال برنج و تکه‌های کوچک نان می‌گردد. گاهی اوقات هم ممکن است سنگ‌های کوچک را بخورد.
این پرنده معمولاً بر روی زمین زندگی می‌کند و به جستجوی غذا می‌پردازد.
به طور کلی، اجتماعی نیستند و معمولاً به صورت انفرادی یا در کنار یک جفت زندگی می‌کنند.
پرنده نر و ماده شبیه به هم هستند و پرنده نابالغ رنگ تیره‌تری دارد.
بیشتر بخوانید::
راهنمای تغذیه و بزرگ کردن جوجه قمری
محل نگهداری جوجه باید گرم باشد و تهویه اتاق نباید زیاد باشد. باید محیط آرام و نرم باشد (در گرم کردن پرنده باید مراقب باشید که گرما زیاد نشود).
جوجه‌ها باید هر ۲ تا ۳ ساعت تغذیه شوند. هر بار حدود ۲ تا ۳ سی سی غذا نیاز دارند و باید این غذا به آرامی به آنها داده شود.
به مرور زمان، با افزایش وزن جوجه، باید مقدار غذا را بیشتر کرد. این مقدار ۲ تا ۳ سی سی برای جوجه‌ای با وزن تقریباً ۳۰ گرم مناسب است.
بهتر است جوجه‌ها وزن شوند تا مقدار غذای مناسب تعیین شود یا به دامپزشک متخصص پرندگان مراجعه کنید تا راهنمایی دقیقتری بگیرید.
اگر جوجه خودش بتواند دانه بخورد، دیگر نیازی به تغذیه دستی نیست و تعداد دفعات تغذیه هم می‌تواند کم شود. معمولاً وقتی وزن جوجه به ۶۰ تا ۶۵ گرم برسد، خودش شروع به غذا خوردن مستقل می‌کند.
برای تغذیه دستی، می‌توان از لوله یا سرنگ استفاده کرد اما به نظر من با سرنگ مشکل خاصی ندارد. فقط باید دقت کنید که غذا به نای جوجه نرود و قوام غذا خیلی آبکی نباشد تا خفگی ندهد.
قوام غذا باید مانند خمیری یا سوپ غلیظ باشد.
غذاهایی که می‌توانید برای جوجه تهیه کنید باید خوب آسیاب شده و با آب به قوام مناسب برسند. همچنین، می‌توانید از گندم یا نخود خیس خورده و له شده استفاده کنید.
به این ترکیب، برای هر استکان ۵ قطره مولتی ویتامین نوزادان یا مولتی ویتامین پرندگان اضافه کنید. نیازی به دادن آب جداگانه نیست و باید آب بدن او از همین محلول تأمین شود.
نسبت کلسیم در غذا هم باید متوازن باشد و برای اطلاعات بیشتر می‌توانید با دامپزشک مشورت کنید. همچنین محلول غذا باید تازه تهیه شود.
دمای محلول باید ولرم (حدود ۳۲ درجه) باشد و قبل از تغذیه جوجه، بدن او باید گرم باشد.
پس از غذا خوردن، یک یا دو قطره آب در دهانش بچکانید تا غذا در دهانش نماند. لوازمش مثل
سرنگ و وسایل دیگر باید هر روز خوب شسته شوند.
همچنین، زمانیکه شما جوجه را لمس می‌کنید، مهم است که دست‌های‌تان تمیز و شسته شده باشد و همینطور بعد از اینکه به‌صورت دستی جوجه را تغذیه کردید.
این کار باعث می‌شود که همه چیز بهتر شود. وقتی که شما با سرنگ به جوجه غذا می‌دهید، گردن آن باید کاملاً صاف باشد و منقار باید مستقیم و رو به بالا قرار داشته باشد و در راستای گردن باشد.
چگونه با جوجه کبوتر رفتار کنیم؟
اگر کبوتر در دوران جوجه‌گی به‌خوبی آموزش ببیند و طبق یک برنامه منظم و دقیق تمرین کند، در سال‌های بعدی به‌سرعت پیشرفت کرده و بهترین وضعیت خود را پیدا می‌کند و در تیرماه به شکلی زیبا نمایش می‌دهد.
برعکس، جوجه‌های که به‌درستی تربیت نشده‌اند یا به بیماری مبتلا شده‌اند، معمولاً کبوتران قابل اعتمادی نخواهند بود (البته استثناهایی هم وجود دارد).
همه چیز درست مانند یک دانش‌آموز است که اگر در ابتدایی پایه خوبی داشته باشد، تربیت و تمرین او در دوران اولیه زندگی کبوتر (در شش ماه اول) سرنوشت‌ساز خواهد بود.
بنابراین، این عقیده که “باید جوجه را خواباند و سال بعد پراند” کاملاً نادرست و بی‌اساس است.
جوجه کبوتر باید از همان ابتدا یاد بگیرد که شما تنها مالک واقعی آن هستید و هیچ کس دیگری این‌گونه نیست؛ باید متوجه شود که کوچک‌ترین حرکتش تحت نظارت است و هر کاری که انجام می‌دهد باید مطابق با خواست مربی‌اش باشد.
جوجه کبوتر به خاطر بازیگوشی و هوشیاری خاص خود، به سرعت نقاط ضعف مربی‌اش را تشخیص می‌دهد و سعی می‌کند تا از زیر کار در برود و طبق خواسته‌های خود عمل کند! اینجا مشخص می‌شود که مربی باهوش از مربی نابلد چه تمایزاتی دارد.
مربی باهوش می‌داند کجا باید نرمش کند و کجا باید جدیت به خرج دهد؛ همچنین می‌داند کجا باید به کبوتر فشار بیاورد و کجا باید با صبوری کوتاهی و کم‌کاری جوجه را ببخشد.