آمبوبگ چیست؟
با این بخش از رضیم همراه باشید تا با آمبوبگ آشنا شوید.
آمبوبگ (مخزن هوایی)
آمبوبگ در سال ۱۹۵۳ روی اولین نوع BVM که توسط یک مهندس آلمانی به نام دکتر هولگر هسسه ساخته شده بود، طراحی شد. آمبوبگ در اندازه‌های ۵۰۰، ۶۰۰، ۱۵۰۰ و ۲۰۰۰ سی سی در بازار موجود است. آمبوبگ (بی‌وی‌ام) یک وسیله هوایی است که از سیلیکون یا پلاستیک ساخته می‌شود و به طور دستی برای اطمینان از تنفس مناسب بیمار در شرایطی مثل پنوموتوراکس یا در زمان تنفس مصنوعی هنگام CPR استفاده می‌شود.
این وسیله دارای دریچه‌ای یک‌طرفه است که موجب پر شدن خودکار کیسه هوا می‌شود و از خالی شدن آن جلوگیری می‌کند. آمبوبگ باید کاملاً شفاف باشد و باید به منبع اکسیژن و کیسه ذخیره وصل شود، زیرا این کیسه ذخیره باعث تولید اکسیژن با غلظت 90% (FiO2) می‌شود.
دریچه‌ای که بر روی آمبوبگ قرار دارد، با درجات ۲۰، ۴۰ و ۶۰ سانتی‌متر آب تنظیم می‌شود. هنگام تهویه با ماسک صورت، باید دریچه بسته باشد و در زمان تهویه از طریق لوله تراشه باید دریچه را باز کرد. در این حالت، اگر فشار راه هوایی از مقدار تنظیم شده بیشتر شود، فشار اضافی از دریچه خارج می‌شود و به سیستم تنفسی بیمار آسیب نمی‌زند.
هنگام استفاده از BVM، باید حتماً اکسیژن به ورودی آن وصل باشد و میزان جریان اکسیژن حداقل ۱۰ لیتر در دقیقه تنظیم شود تا بالاترین درصد اکسیژن به بیمار برسد. سایز ماسک‌های صورت که به آمبوبگ وصل می‌شود به ترتیب ۰، ۱، ۲، ۳، ۴ و ۵ است. برای نگه‌داشتن ماسک بر روی صورت بیمار، از تکنیک EC استفاده می‌شود. سه انگشت زیر فک بیمار به شکل حرف E قرار می‌گیرد و انگشت شست و اشاره به صورت حرف C روی ماسک قرار می‌گیرد تا ماسک کاملاً روی صورت بیمار فیکس شود و از نشت هوا جلوگیری شود.
تعداد تنفس با BVM در سنین مختلف:
- تعداد تنفس در دقیقه هنگام داشتن لوله تراشه در همه سنین ۸ تا ۱۰ تنفس است.
- برای نوزادان و کودکان، ۱۲ تا ۲۰ تنفس باید با ماسک و آمبوبگ انجام شود.
- در بزرگسالان، ۱۰ تا ۱۲ تنفس با ماسک و آمبوبگ کافی است.
تهویه با استفاده از آمبوبگ (Bag valve mask)
با اتصال ماسک به مخزن اکسیژن، می‌توان غلظت هوای دمی بیمار را افزایش داد. با استفاده از ۱۵ لیتر اکسیژن اضافی در دقیقه، می‌توان غلظت اکسیژن دمی را به ۱۰۰% رساند. آمبوبگ می‌تواند با ماسکی که روی دهان و بینی بیمار قرار می‌گیرد، یا با استفاده از یک آداپتور به لوله تراشه بیمار متصل شده و تهویه مکانیکی انجام شود.
استفاده صحیح از BVM یکی از مهارت‌های مهمی است که پرستاران و تیم‌های درمان اورژانسی باید به آن مسلط باشند. باید توجه داشت که کیسه ماسک با یک دست نگه‌داشته شود و از دست دیگر برای نگه‌داشتن ماسک روی صورت و تنظیم سر بیمار استفاده شود.
این نکته مهم است که اگر سر و چانه بیمار به درستی تنظیم نشود، ممکن است راه هوایی مسدود شود و تهویه با ماسک موثر نباشد. اگر یک نفر به تنهایی نتواند کیسه را نگه‌دارد و سر و چانه بیمار را تنظیم کند، لازم است که یک نفر دیگر به تنظیم سر و چانه کمک کند و فرد اول ماسک را محکم بر روی دهان و بینی بیمار نگه دارد و با دست دیگر کیسه را فشار دهد.
موفقیت در تهویه بیمار با BVM بستگی به این دارد که ماسک به خوبی بر روی صورت بیمار قرار داشته باشد (تا از نشت هوا جلوگیری شود)، راه هوایی باز باشد و تهویه کافی با حجم و تعداد تنفس مناسب در دقیقه صورت گیرد.
قرار دادن یک لوله دهانی – حلقی
(AirWay) قبل از شروع تهویه، به تهویه درست و باز ماندن راه هوایی کمک می‌کند.
اگر آرام و آهسته بیمار را ونتیله کنیم، خطر ورود هوا به معده و عوارض ناشی از آن (مثل برگشت محتویات معده به دهان و گلو و احتمال ورود آن به ریه‌ها) کمتر می‌شود. اثر بخشی تهویه با BVM وقتی مشخص می‌شود که قفسه سینه به بالا و پایین برود. اگر پالس اکسی‌متر در دسترس باشد، می‌توانیم با اندازه‌گیری SaO2، کیفیت تهویه را بررسی کنیم. استفاده از آمبوبگ‌های کوچک کمک می‌کند تا از تهویه بیش از حد جلوگیری شده و کمبود هوا در ریه‌ها و همچنین آسیب به ریه‌ها به دلیل فشار زیاد (باروتروما) در کودکان کاهش یابد.
————————————————————————————————-
جمع‌آوری شده از مجله اینترنتی رضیم
مرجان امینی