علائم بیماری بهجت : بیماری جاده ابریشم چیست؟ آیا قابل درمان است؟ (2 نکته مهم)

نشانه های بیماری بهجت | آیا این بیماری خطرناک است؟

بیماری بهجت می‌تواند بخش‌های مختلفی از بدن را تحت‌تأثیر قرار دهد که در زیر به مهمترین آنها اشاره می‌کنیم:

• دهان: شایع‌ترین علامت بیماری بهجت، زخم‌های دهانی هستند که شبیه آفت دهان دیده می‌شوند. این زخم‌ها به صورت دایره‌ای در دهان ایجاد می‌شوند و به سرعت به زخم‌های دردناک تبدیل می‌گردند. معمولاً این زخم‌ها بین ۱ تا ۳ هفته بهبود می‌یابند، اما ممکن است دوباره برگردند.
• پوست: مشکلات پوستی در این بیماری می‌توانند متفاوت باشند. برخی افراد دچار زخم‌هایی شبیه آکنه می‌شوند، در حالی که دیگران ممکن است دانه‌های ریز و قرمز روی پوست خود داشته باشند، خصوصاً در قسمت پایین ساق پا.
• اندام‌های تناسلی: افراد مبتلا به بیماری بهجت ممکن است دچار زخم‌هایی در نواحی تناسلی خود شوند. زخم‌های قرمز و باز معمولاً روی بیضه‌های مردان یا قسمت خارجی آلت تناسلی زنان ظاهر می‌شوند و ممکن است دردناک باشند و اثر آن‌ها حتی بعد از بهبودی نیز باقی بماند.
• چشم‌ها: این بیماری ممکن است باعث التهاب در چشم‌ها شود که به آن یوئیت یا التهاب بافت یوه چشم گفته می‌شود. یوئیت موجب سرخی و درد در چشم‌ها و همچنین کدر شدن دید یک یا هر دو چشم می‌شود. این مشکل ممکن است بارها در افراد مبتلا به بیماری بهجت رخ دهد.
• مفاصل: التهاب و درد مفاصل معمولاً زانوها را در افراد مبتلا تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. قوزک‌ها، آرنج‌ها یا مچ‌های دست هم ممکن است دردناک شوند. این علائم به طور معمول ۱ تا ۳ هفته ادامه دارد و سپس به خودی خود از بین می‌روند.
• سیستم عروقی: بیماری بهجت می‌تواند باعث التهاب در رگ‌های خونی شود و به این ترتیب منجر به ایجاد لخته خون، قرمزی، درد و تورم در دست‌ها یا پاها شود. التهاب در سرخرگ‌های بزرگ ممکن است مشکلاتی مانند اتساع یا باریکی رگ‌ها و حتی انسداد آنها را ایجاد کند.
• دستگاه گوارش: بیماری بهجت می‌تواند مشکلات مختلفی را در دستگاه گوارش ایجاد کند، که می‌تواند به درد شکم، اسهال و خونریزی منجر شود.
• مغز: این بیماری ممکن است مغز و سیستم عصبی را دچار التهاب کند و فرد را دچار سردرد، تب، مشکل در تعادل و حتی سکته مغزی نماید.

علت بیماری بهجت

علت دقیق بیماری بهجت هنوز به طور کامل شناخته شده نیست. اما به نظر می‌رسد که این بیماری نوعی اختلال خودایمنی باشد، به این معنی که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های سالم خود حمله می‌کند. احتمالاً عوامل ژنتیکی و محیطی نیز در بروز این بیماری نقش دارند.

تحقیقات نشان داده‌اند که تعدادی از ژن‌ها با این بیماری مرتبط هستند. برخی محققان بر این باورند که باکتری و ویروس‌ها ممکن است افراد را که دارای ژن‌های خاصی هستند در معرض خطر ابتلا به بیماری بهجت قرار دهند.

عوامل خطر سندرم بهجت

عواملی که می‌توانند خطر ابتلا به بیماری بهجت را افزایش دهند، شامل موارد زیر هستند:

• سن: مردان و زنان در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ زندگی بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند، اما کودکان و بزرگ‌سالان مسن‌تر هم ممکن است به آن مبتلا شوند.
• محل زندگی: مردم کشورهای خاورمیانه و خاور دور، مانند ترکیه، ایران، ژاپن و چین، ممکن است بیشتر از دیگر مناطق به این بیماری مبتلا شوند.
• جنسیت: اگرچه این بیماری هم در زنان و هم در مردان دیده می‌شود، شدیدتر بودن آن در مردان بیشتر است.
• “`html
  ژن: وجود ژن‌های خاص می‌تواند خطر ابتلا به بیماری بهجت را افزایش دهد.

مشکلات ناشی از بیماری بهجت

• مشکلات چشمی، خطر نابینایی

مشکلات ناشی از بیماری بهجت به شدت بیماری بستگی دارد. اگر این بیماری درمان نشود، ممکن است منجر به کم‌بینایی یا حتی نابینایی شود. افرادی که چشم‌هایشان به خاطر این بیماری آسیب دیده، باید مرتب به پزشک چشم مراجعه کنند، زیرا درمان و مراقبت می‌تواند از بدتر شدن وضعیت آن‌ها جلوگیری کند.

روش تشخیص بیماری بهجت

در حال حاضر هیچ آزمایش خاصی برای شناسایی بیماری بهجت وجود ندارد و پزشک معمولاً با بررسی علائم، بیماری را تشخیص می‌دهد. همچنین، با انجام آزمایش‌های خون، پزشک می‌تواند مشکلات دیگری که ناشی از این بیماری هستند را شناسایی کند. برای تشخیص این بیماری، معیارهایی تعیین شده است، اما همیشه دقیق نیستند.

پزشک برای تشخیص بیماری، علائم زیر را بررسی می‌کند:

• زخم‌های دهانی: بررسی زخم در دهان برای شناسایی بیماری بهجت ضروری است. این زخم‌ها باید چندین بار در یک سال عود کنند.

علاوه بر این، فرد مبتلا باید حداقل دو علامت از علامت‌های زیر را داشته باشد:

• زخم در ناحیه تناسلی
• مشکلات چشمی
• زخم و ضایعات پوستی
• مثبت بودن نتیجه آزمایش پاترژی. در این آزمایش، پزشک یک سوزن استریل را وارد پوست بیمار می‌کند و یک یا دو روز بعد ناحیه را معاینه خواهد کرد. اگر آزمایش مثبت باشد، زیر پوست جایی که سوزن قرار گرفته، دانه‌های قرمز کوچکی شکل می‌گیرد. این به معنای آن است که سیستم ایمنی بدن به یک جراحت کوچک بیش از حد واکنش نشان داده که می‌تواند علامت بیماری بهجت باشد.

درمان بیماری بهجت

در حال حاضر درمان خاص و مطمئنی برای این بیماری وجود ندارد. زمانی که بیماری خفیف است، پزشک می‌تواند با تجویز دارو به کنترل درد و التهاب کمک کند. اما اگر علائم بیماری شدیدتر باشند، پزشک ممکن است داروهای بیشتری را برای مشکلات ناشی از این بیماری تجویز کند.

درمان هر یک از مشکلات ناشی از بیماری بهجت

پزشک ممکن است داروهای زیر را برای درمان مشکلات ناشی از این بیماری تجویز کند:

• کرم، ژل و پماد برای پوست: برای کاهش درد و التهاب، داروهای موضعی کورتیکواستروئید به‌صورت مستقیم روی پوست و زخم‌های ناحیه تناسلی استفاده می‌شود.
• شست‌وشوی دهان: دهان‌شویه‌های خاص حاوی کورتیکواستروئید و دیگر مواد درمانی می‌توانند درد زخم‌های دهانی را کاهش دهند.
• قطره‌های چشمی: این قطره‌ها که حاوی کورتیکواستروئید یا داروهای ضد التهاب هستند، می‌توانند از درد و قرمزی چشم‌ها در صورت وجود التهاب خفیف بکاهند.

درمان سیستماتیک بیماری بهجت

اگر درمان‌های موضعی مؤثر واقع نشوند، پزشک ممکن است دارویی به نام کلشی‌سین تجویز کند که به برطرف کردن ورم مفاصل کمک می‌کند.

در موارد شدید این بیماری، لازم است از درمان‌های خاصی استفاده کرد که در ادامه توضیح داده شده‌اند:

• استفاده از کورتیکواستروئید برای کنترل التهاب: کورتیکواستروئیدها، مانند پردنیزون می‌توانند از التهاب ناشی از بیماری بهجت بکاهند. اما اگر فقط از این دارو استفاده شود، ممکن است علائم دوباره عود کنند. به همین دلیل پزشکان در کنار این دارو، داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی بدن را نیز تجویز می‌کنند تا از فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی جلوگیری کنند.
• استفاده از داروهای سرکوب‌کننده ایمنی بدن: این داروها از حمله سیستم ایمنی بدن به سلول‌های سالم جلوگیری کرده و از التهاب می‌کاهند. داروهای سرکوب‌کننده ایمنی بدن شامل آزاتیوپرین و سیکلوسپورین هستند.

“““html



سیکلوپسورین (cyclosporine)، سیکلوفسفامید (cyclophosphamide) نقش مهمی در درمان بیماری بهجت دارند. البته چون این داروها فعالیت سیستم ایمنی بدن را کاهش می‌دهند، ممکن است فرد از لحاظ ابتلا به بیماری‌های عفونی آسیب‌پذیر شود. عوارض جانبی این داروها عبارتند از: تأثیر منفی بر کبد و کلیه، کاهش شمار گلبول‌های خون و فشار خون بالا.

• استفاده از داروهای تغییر دهنده واکنش ایمنی بدن: داروی اینترفرون آلفا-۲ب (Interferon alfa-2b) می‌تواند فعالیت سیستم ایمنی بدن را تنظیم و التهاب را کاهش دهد. این دارو به‌تنهایی یا همراه با داروهای دیگر برای درمان زخم‌های پوستی، درد مفاصل و التهاب چشم افراد مبتلا کاربرد دارد. عوارض جانبی این دارو شامل دردهایی شبیه آنفولانزا مانند درد عضلانی و خستگی است.
• داروهایی که تولید فاکتور نکروز توموری آلفا (TNF) را مسدود می‌کنند، در درمان برخی از علائم بیماری بهجت، به‌ویژه در افرادی که علائم شدیدتری دارند، مؤثر می‌باشند. از این داروها می‌توان به اینفیلیکسیماب و اتانرسپ اشاره کرد.
• عوارض جانبی این داروها نیز شامل سردرد، جوش‌های پوستی و افزایش خطر ابتلا به عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی می‌باشد.

---

مراقبت هنگام ابتلا به بیماری بهجت

متأسفانه این بیماری قابل پیش‌بینی نیست، اما مراقبت از خود می‌تواند در کنترل و کاهش علائم آن مؤثر باشد. روش‌های مراقبت از خود بستگی به نوع مشکلاتی که در بدن‌تان پیش می‌آید دارد.

به‌طور کلی هنگام ابتلا به این بیماری نکات زیر را رعایت کنید:

• استراحت در زمان اوج بیماری: در زمان اوج بیماری، به اندازه‌ی کافی استراحت کنید. برنامه‌ی کاری‌تان را منعطف کنید تا در صورت نیاز بتوانید به استراحت بپردازید. چون اضطراب می‌تواند وضعیت بیماری را بدتر کند، بهتر است سعی کنید اضطراب را کاهش دهید.
• فعالیت و تحرک مناسب: زمانی که احساس انرژی می‌کنید، انجام حرکات ورزشی ملایم مانند پیاده‌روی و شنا می‌تواند از علائم بیماری بهجت بکاهد. ورزش به تقویت بدن، افزایش انعطاف‌پذیری مفاصل و بهبود روحیه کمک می‌کند.
• ارتباط با دیگران: از آنجا که این بیماری نادر است، پیدا کردن فردی که به این بیماری مبتلا شده باشد ممکن است سخت باشد. از پزشک بخواهید تا شما را با افرادی که به بیماری بهجت مبتلا هستند، آشنا کند. ارتباط با این افراد می‌تواند به شما کمک کند تا از تجربیات آن‌ها برای کنترل بیماری خود بهره‌مند شوید.

---

آمادگی برای مراجعه به پزشک

ابتدا به یک پزشک عمومی مراجعه کنید تا در صورت لزوم، شما را به متخصص بیماری بهجت مانند روماتولوژیست ارجاع دهد. پزشک عمومی ممکن است خود قادر به تشخیص این بیماری باشد.

با این حال روماتولوژیست که در زمینه‌ی بیماری‌های مفصلی تخصص دارد، می‌تواند در درمان بیماری شما مؤثرتر عمل کند. چون بیماری بهجت ممکن است سایر قسمت‌های بدن را تحت تأثیر قرار دهد، ممکن است نیاز باشد به متخصصانی مثل چشم‌پزشک، متخصص زنان یا مجاری ادراری، متخصص پوست، متخصص گوارش یا مغز و اعصاب نیز مراجعه کنید.

هنگام مراجعه به این متخصصان بهتر است از قبل آماده باشید تا بتوانید بهتر درمان شوید. برای این کار، فهرستی از تمام مشکلاتتان تهیه کنید و به پزشک ارائه دهید. همچنین تمامی اطلاعات شخصی‌تان از جمله اضطراب و تغییرات اخیر در زندگی‌تان را نیز حتماً به پزشک بگویید.

داروهایی که مصرف می‌کنید را نیز با او درمیان بگذارید. همچنین می‌توانید از پزشک خود درباره‌ی هر سؤال دیگری که در مورد بیماری‌تان دارید، بپرسید تا در روند درمان مؤثرتر عمل کنید.

از سؤال‌هایی که می‌توانید از پزشک‌تان بپرسید شامل موارد زیر است:

1. چرا به این بیماری مبتلا شده‌ام؟
2. چه آزمایش‌هایی نیاز دارم؟
3. آیا این بیماری موقتی است یا مداوم ادامه خواهد داشت؟

“““html
بود؟

پزشک شما در زمان معاینه باید سؤال‌های زیر را از شما بپرسد:

1. علائم شما چه هستند و از چه زمانی آن‌ها را احساس کرده‌اید؟
2. آیا این علائم همیشه وجود دارند یا گاهی هم خوب می‌شوند و دوباره برمی‌گردند؟
3. شدت علائم شما چقدر است؟
4. کدام علائم بهتر شده‌اند و کدام‌ها بدتر؟
5. آیا در خانواده شما هم کسی به این بیماری مبتلا شده است؟

همچنین بخوانید: