همه چیز درباره بیماری واگیر دار ابولا (2 نکته مهم)

بیماری ابولا برای اولین بار در سال ۱۹۷۶ در یکی از استان‌های سودان و همچنین نزدیکی زئیر که اکنون جمهوری دموکراتیک کنگو نامیده می‌شود، شناسایی شد. در این سال بین ژوئن تا نوامبر، ۲۸۴ نفر به این بیماری مبتلا شدند که متاسفانه ۱۵۱ نفر از آن‌ها جان باختند.

در سال‌های بعد، این ویروس به کشورهای دیگر آفریقا هم گسترش پیدا کرد و در هر چند سال یک بار چندین قربانی برجا می‌گذارد. این بیماری فقط مختص آفریقا نیست و به دیگر نقاط جهان نیز نفوذ کرده است.

ویروس ابولا گاه به گاه در بین انسان‌ها و میمون‌ها در آفریقا شیوع پیدا می‌کند. این ویروس باعث ایجاد تب شدید و خونریزی می‌شود و به سرعت گسترش می‌یابد.
ابولا نام نوعی ویروس است. تب خونریزی‌دهنده ابولا یک بیماری خطرناک و کشنده است که برای اولین بار در سال ۱۹۷۶ شناسایی شد.

نام این ویروس از یکی از رودخانه‌های زئیر که امروز جمهوری دموکراتیک کنگو نامیده می‌شود، گرفته شده است. این بیماری ابتدا در کنگو دیده شد.

پژوهشگران بر این باورند که ویروس ابولا از طریق حیوانات به انسان منتقل می‌شود و معمولاً در بدن حیواناتی که در آفریقا زندگی می‌کنند، وجود دارد.
اکثر افرادی که به این بیماری مبتلا شده‌اند از کشورهای آفریقایی هستند. تب خونریزی‌دهنده ابولا معمولاً به طور ناگهانی بروز می‌کند و outbreak آن از یک بیمارستان یا درمانگاه آغاز می‌شود.

به دلیل انتقال آسان این بیماری، کارکنان بهداشتی باید به شدت اصول بهداشتی را رعایت کنند تا از انتشار بیماری و آسیب به خود جلوگیری کنند.
آنها از لباس، دستکش و بوت‌هایی استفاده می‌کنند که باید پس از استفاده نابود شوند.

با وجودی که چند روستای استان کاسای تحت قرنطینه هستند، سازمان جهانی بهداشت اعلام کرده که در حال حاضر نیازی به محدود کردن سفرها یا روابط تجاری با کنگو وجود ندارد.

کارشناسان محلی به طور مداوم از طریق رادیو و تلویزیون به مردم آموزش می‌دهند که چگونه از آلوده شدن به این ویروس جلوگیری کنند.
خطر بیشتر در مراسم تدفین قربانیان ابولا وجود دارد، زمانی که افراد با جسد قربانیان تماس نزدیک دارند.

خطر کشندگی ویروس ابولا، که هنوز درمانی برای آن پیدا نشده، بین ۵۰ تا ۹۰ درصد است.
با گذشت سال‌ها از ظهور بیماری ابولا، تلاش‌های زیادی برای شناسایی و درک چگونگی گسترش آن انجام شده، اما هنوز هم نحوه دقیق انتقال آن مشخص نشده است. تنها می‌توان گفت که این ویروس احتمالاً از طریق تماس با خون یا دیگر مایعات بدن، یا ترشحات افراد آلوده منتقل می‌شود؛ برای نمونه، افرادی که در قبرستان‌ها با اجساد قربانیان ابولا تماس داشته‌اند، مبتلا به این بیماری شده‌اند.

پزشکان، پرستاران و بهیارانی که در حال درمان بیماران ابولا بودند، بارها به این بیماری مبتلا شدند. عواملی مانند عدم رعایت بهداشت و عدم آگاهی کافی در سال‌های اولیه شناسایی بیماری موجب این موضوع شد. به هر حال، این ویروس به هر شیوه‌ای که به بدن وارد شود، بعد از ۲ تا ۲۱ روز علائم آن بروز می‌کند.

بیمار با علائم ناگهانی مانند تب، ضعف شدید، درد عضلانی، سردرد و گلودرد به پزشک مراجعه می‌کند. پس از مدتی، نشانه‌هایی مانند تهوع، استفراغ، اسهال، جوش‌های پوستی، اختلال عملکرد کبد و کلیه و گاهی خونریزی داخلی و خارجی نیز دیده می‌شود و وضعیت بیمار به سرعت بدتر می‌شود.

آزمایش‌ها نشان می‌دهند که تعداد گلبول‌های سفید و پلاکت‌ها کاهش یافته و آنزیم‌های کبدی افزایش پیدا کرده‌اند. برعکس سال‌های نخست، تشخیص بیماری اکنون آسان‌تر شده است.

به هر حال، اگرچه این روش‌ها تشخیص بیماری را آسان‌تر کرده‌اند، اما همچنان خطر انتقال بیماری به کارکنان آزمایشگاه بسیار بالا است و در حین انجام آزمایشات محتاطانه باید عمل کرد.

“`html

هایی باید بشدت مراقب بود.

روز پنجم همین ماه، یک محقق زن روسی در یکی از آزمایشگاه‌های بشدت محافظت شده در سیبری به دلیل وارد شدن سرنگ حاوی ویروس ابولا به دستش بیمار شد و دو هفته بعد جان سپرد. این آزمایشگاه یکی از دو نقطه روی زمین است که واکسن آبله در آن نگهداری می‌شود.

درمان ابولا در موارد وخیم، مانند بیمارانی که بشدت دهیدراته هستند، نیاز به انتقال بیمار به بخش مراقبت‌های ویژه دارد.

تاکنون هیچ گونه درمان اختصاصی یا حتی واکسنی برای ابولا کشف نشده است و تمام داروها و واکسن‌هایی که فعلاً پیشنهاد می‌شوند، به سال‌ها تحقیق برای رسیدن به مرحله بالینی احتیاج دارند.

با وجود این، چند نکته را می‌توان توصیه کرد.
۱- بیماران مشکوک باید قرنطینه شوند و به پرستارانی که از این بیماران مراقبت می‌کنند، توصیه می‌شود که مراقبت‌های لازم را برای محدود کردن تماس‌ها و کنترل دقیق‌تر ترشحات بدن بیمار به انجام برسانند.

انجام اقدامات تهاجمی یا حتی اقداماتی مثل گذاشتن سوند، گرفتن نمونه‌هایی از ترشحات بدن بیماران، رگ‌گیری و انجام ساکشن، باید تحت مراقبت کامل و کنترل دقیق انجام گیرد.

پرستاران و پرسنل بیمارستان که با بیماران در تماس هستند، باید با استفاده از دستکش، ماسک و روپوش‌های مناسب از خود محافظت کنند.

۲- افراد خانواده و دیگر افرادی که با چنین بیمارانی تماس داشته‌اند، باید تحت پیگیری کامل قرار گیرند. این پیگیری شامل تعیین و اندازه‌گیری درجه دمای بدن دو بار در روز و بستری بیمار در بیمارستان و قرنطینه دادن تمام افراد مشکوک به ابتلا به این بیماری در بیمارستان (بلافاصله پس از بروز تب) است.

همه چیز درباره بیماری واگیر دار ابولا

● چگونه منتشر می‌شود؟
تب خونریزی دهنده ابولا از بیماری‌های مشترک بین انسان و دام به شمار می‌رود. این بیماری فقط انسان، میمون و شامپانزه را مبتلا می‌کند. محل زندگی ویروس ابولا احتمالا در بدن گروهی از همین حیوانات است. انسان‌ها ناقل ویروس نیستند و به طور تصادفی به ویروس آلوده می‌شوند. نحوه ورود ویروس ابولا از بدن حیوانات به بدن انسان به طور کامل مشخص نیست. بعد از اینکه فردی به این ویروس آلوده شد، او می‌تواند سایر انسان‌ها را نیز آلوده کند. یکی از راه‌های انتقال عفونت بین انسان‌ها، تماس مستقیم با خون و ترشحات بدن فرد آلوده است که معمولاً در بین اطرافیان بیمار که سعی در نگهداری و پرستاری او دارند، رخ می‌دهد. یکی دیگر از راه‌های شایع گسترش این ویروس انتقال آن بین بیماران و کارکنان یک بیمارستان یا درمانگاه است.

● بیماری ابولا چه علایمی دارد؟
علایم این بیماری در همه بیماران یکسان نیست. پژوهشگران هنوز نمی‌دانند چرا برخی از افراد پس از ابتلا به این بیماری بهبود می‌یابند و برخی دیگر جان خود را از دست می‌دهند. به هر حال می‌توان گفت که پاسخ ایمنی بیمارانی که در اثر ویروس ابولا جان خود را از دست می‌دهند، چندان قوی نیست. در چند روز اولی که انسان به ویروس آلوده می‌شود، علایمی مانند تب بالا، سردرد، درد عضلات، دل‌درد، اسهال و خستگی بروز می‌کند. بعضی از بیماران در این مرحله دچار گلودرد، سکسکه، قرمزی و خارش چشم، بثورات پوستی، اسهال خونی و استفراغ خونی می‌شوند. با گذشت یک هفته از آلودگی، درد قفسه سینه، شوک و مرگ اتفاق می‌افتد. برخی از بیماران در این مرحله کور شده و خونریزی می‌کنند.

تشخیص و درمان
تشخیص زودرس تب خونریزی دهنده ابولا دشوار است زیرا علایم اولیه آن مانند خارش و قرمزی چشم و بثورات پوستی، در بیماری‌های دیگر که شایع‌تر هستند نیز دیده می‌شود. اگر پزشک به این بیماری مشکوک شود، باید فورا از بیمار آزمایش خون به عمل آورد. اگر بیمار اسهال خونی هم داشته باشد، مدفوع او نیز مورد بررسی قرار می‌گیرد.

“`

آزمایش قرار می‌گیرد.

برای درمان این بیماری ویروسی هیچ درمان خاصی وجود ندارد. در حال حاضر بیشتر درمان‌هایی که به بیماران داده می‌شود، درمان‌های حمایتی هستند.
این درمان‌ها شامل کمک به حفظ فشار خون بیمار، نگهداری مایعات بدن و نیز کمک به تنفس بیمار می‌شوند.
چند سال پیش، در زمان شیوع ابولا در کیکویت، پزشکان یک روش جدید را برای درمان بیماران آزمایش کردند.

آنها به ۸ نفر از بیماران، خون افرادی که به ابولا مبتلا شدند و از آن نجات پیدا کردند، تزریق کردند. نتیجه خوبی حاصل شد.
۷ نفر از بیماران زنده ماندند.
هرچند این نتیجه امیدبخش است، اما چون این پژوهش فقط روی ۸ نفر انجام شد، نمی‌توان آن را برای درمان همه بیماران تعمیم داد!

● چگونه می‌توان پیشگیری کرد؟
پیشگیری از بیماری تب خونریزی‌دهنده ابولا در آفریقا با چالش‌های زیادی روبه‌رو است.
زیرا هویت و محل زندگی حیواناتی که ناقل ابولا هستند مشخص نیست، تنها چند راه ساده برای پیشگیری از بیماری پیشنهاد شده است. نکته اصلی در پیشگیری از آلودگی، پرهیز از تماس مستقیم با بیماران است.
اگر مواردی از بیماری مشاهده شود، نخستین افرادی که باید بسیار مراقب باشند، کارکنان مراکز بهداشتی- درمانی هستند.

این افراد باید از پوشش کامل، ماسک، دستکش و عینک استفاده کنند. هدف از این کار جلوگیری از آلوده شدن به خون و ترشحات بدن فرد مبتلا است. همچنین اگر بیمار فوت کند، باید از تماس با بدن او نیز خودداری شود.

منبع: طبنا