آشنایی با بیماری پاچکو (مرگ ناگهانی) در پرندگان + راه درمان (2 نکته مهم)

بیماری پاچکو در پرندگان

بیماری پاچکو (Pacheco) که در میان طوطی‌سانان شایع است، به وسیله (ویروس هرپس) ایجاد می‌شود.

این بیماری باعث التهاب شدید و مرگ بافت‌های آسیب دیده در کبد و طحال می‌شود، که معمولاً به سرعت منجر به مرگ پرنده می‌گردد.

نشانه اصلی این بیماری، مرگ ناگهانی پرندگان است، در حالی که آنها تا پیش از مرگ، به نظر سالم می‌رسند.

بسیاری از گونه‌های طوطی‌سانان در تمام سنین به این بیماری مستعد هستند.

مرگ ناگهانی و بدون هیچ نشانه قبلی بیشتر در طوطی آمازون، طوطی کاکادو، مرغ عشق، طوطی پایونوس و طوطی پاراکیت دیده شده است.

عروس هلندی و طوطی‌های آمازون بسیار به این عفونت حساس هستند و معمولاً در اثر آن فوت می‌کنند،

در حالی که انواعی مانند conures، مثل Nanday و Patagonian Conures به نظر می‌رسد که به این بیماری مقاوم‌تر هستند.

نشانه‌های بیماری پاچکو ( التهاب هرپسی کبد و طحال ) در پرندگان

متأسفانه، نشانه‌های بالینی خاصی برای بیماری پاچکو وجود ندارد.

برخی از پرندگان ممکن است فقط در یک دوره کوتاه از بی‌حالی و کاهش اشتها قبل از مرگ نشان دهند، در حالی که گروهی دیگر از پرندگان ممکن است مدفوع مرطوب یا بالا آوردن خلط روشن داشته باشند.

در بسیاری از پرندگان هیچ نشانه‌ای از بیماری وجود ندارد و آنها به سادگی فوت می‌کنند (با ظاهری مشابه روز قبل).

پس می‌توان گفت که هر پرنده‌ای که بیمار باشد ممکن است به بیماری پاچکو مبتلا شود.

بیماری پاچکو یکی از دلایل عمده مرگ ناگهانی در هر پرنده محسوب می‌شود، به خصوص اگر قبل از مرگ هیچ علائمی وجود نداشته و پرنده به نظر سالم باشد.

علائم غیر اختصاصی بیماری پاچکو شامل:

بی‌حالی، کاهش اشتها، استفراغ، اسهال (گاهی خونی)، وجود آنزیم بیلی‌وردینوری (در کبد و طحال)، ترشحات بینی و چشمی و گاهی علائم عصبی است.

این علائم غالباً پیشرفت کرده و طی چند روز منجر به مرگ می‌شوند.

در پرندگانی که علائم بیماری پاچکو را نشان می‌دهند، ممکن است بهبودهایی نیز مشاهده شود.

ابتلای به بیماری پاچکو به نوع سویه ویروسی، گونه و وضعیت ایمنی پرنده بستگی دارد.

تشخیص بیماری پاچکو

به دلیل طبیعت این بیماری، تشخیص آن قبل از مرگ پرنده همیشه ساده نیست.

وقتی که بیماری پاچکو باعث تلفات زیادی در یک گروه پرنده می‌شود، باید هر چه سریع‌تر تشخیص داده شود

و بسیار مهم است که اقدامات پیشگیرانه برای درمان و جلوگیری از مبتلا شدن سایر پرندگان انجام گیرد.

قبل از مرگ، جدا کردن ویروس از مدفوع می‌تواند وجود عفونت را مشخص کند.

از آنجا که ممکن است دفع ویروس در پرندگان ناقل به طور دوره‌ای باشد، بنابراین این روش همیشه مؤثر نیست. تست سرولوژیک مطمئنی به صورت تجاری در دسترس نیست.

روش پراب دیانای در حال حاضر قابل استفاده است. با این روش می‌توان تمام سویه‌های هرپس ویروس پرندگان را شناسایی کرد.

بر اساس نتایج به دست آمده، حفره دهانی یا کلوآک بهترین محل برای جمع‌آوری نمونه است. اگر پرنده در زمان نمونه‌برداری ناقل ویروس نباشد، ممکن است نتیجه منفی کاذب به دست آید.

مثبت بودن نتیجه این تست به این معنی است که پرنده ویروس هرپس را دفع می‌کند، اما نوع بیماری ناشی از این ویروس قابل تعیین نیست.

این نشانه‌ها ممکن است در پرندگانی که به طور ناگهانی فوت کرده‌اند، مشاهده نشود.

نشانه‌های…

“““html

هیستوپاتولوژی معمولا شامل نکروز یا مرگ بافتی در کبد و طحال است. ویروس را می‌توان از کبد، طحال، روده کوچک و لوزالمعده جدا کرد.

درمان بیماری پاچکو (Pacheco)

از آن‌جایی که پرندگانی که به بیماری پاچکو مبتلا می‌شوند اغلب به صورت ناگهانی می‌میرند، درمان آن معمولاً عملکردی ندارد.

داروی ضد ویروس می‌تواند میزان مرگ و میر پرندگان را کاهش دهد. این دارو یا باید به صورت خوراکی (۸۰ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم هر ۸ ساعت برای حداکثر ۷ روز) داده شود یا به صورت تزریقی (۴۰ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم هر ۸ ساعت) استفاده شود. این روش‌ها باعث کاهش مرگ و میر ناشی از بیماری پاچکو می‌شوند.

درمان‌های حمایتی مانند تجویز مایعات، نگه داشتن پرنده در دمای مناسب، تغذیه دستی و تجویز آنتی‌بیوتیک برای عفونت‌های ثانویه ممکن است در برخی موارد مفید باشد.

نحوه انتقال بیماری پاچکو (Pacheco)

با اینکه نحوه دقیق انتقال ویروس بیماری پاچکو هنوز مشخص نیست، اما مقدار زیادی از ویروس در مدفوع و ترشحات حلقی پرندگان بیمار وجود دارد.

بنابراین، تماس مستقیم با ذرات هوای معلق و مدفوع، مهمترین راه‌های انتقال ویروس هستند.

هرپس ویروس‌ها، از دسته ویروس‌های پوشینه‌دار هستند و در محیط خیلی پایدار نیستند.

گزارش‌ها نشان می‌دهند که انسان‌ها می‌توانند به عنوان ناقل عمل کنند. دوره کمون این بیماری معمولاً بین ۳ تا ۷ روز است.

پیشگیری از بروز پاچکو ( التهاب هرپسی کبد و طحال )

برخی از پرندگان، مانند Nanday و Patagonian Conures، حامل این ویروس هستند اما هیچ‌گاه به بیماری مبتلا نمی‌شوند.

این گونه‌ها باید جدا از دیگر پرندگان نگهداری شوند و از نگهداری آن‌ها در کنار سایر گونه‌ها باید خودداری نمود.

اگر پرنده‌ای به بیماری پاچکو (التهاب هرپسی کبد و طحال) مرده است، محیط نگهداری باید به طور کامل ضدعفونی شود و تمامی لوازم به درستی استریل شوند.

محل‌هایی که احتمال می‌دهید مدفوع پرنده وجود دارد، باید به دقت تمیز و ضدعفونی شوند تا از انتقال این بیماری به سایر پرندگان جلوگیری گردد و به طور ویژه باید زباله‌ها جمع‌آوری شده و در محفظه‌های در بسته دور ریخته شوند و سوزانده شوند تا از انتشار آن در محیط زیست جلوگیری شود.

رعایت بهداشت برای پیشگیری از بیماری بسیار مهم است زیرا انتشار ویروس عموما از طریق تماس با مدفوع آلوده و ترشحات حلقی اتفاق می‌افتد.

همه ظرف‌های آب و غذا باید ضدعفونی گردند. ویروس‌های هرپس با خشک شدن و تماس با بیشتر ضدعفونی‌کننده‌ها از بین می‌روند.

واکسنی برای این بیماری تولید شده بود، اما به دلیل تعداد زیاد عوارض و مرگ و میر ناشی از آن، از چرخه پیشگیری و درمان حذف گردید.