اختلال کندن پوست (دراماتولومانی) چیست؟ + بهترین راه درمان (2 نکته مهم)

بیماری اختلال کندن پوست چیست؟ علائم و بهترین روش درمان

اختلال وسواس کندن پوست که به آن دراماتولومِیْنیا (به انگلیسی: Excoriation disorder) می‌گویند، یک مشکل روانی است که در آن فرد به‌طور مکرر پوست خود را، معمولاً پوست خشک вокруг زخم‌ها، می‌کند و باعث آسیب به پوست خودش می‌شود.

تحقیقات نشان می‌دهد که کندن مکرر پوست بیشتر شبیه به یک رفتار تکراری است که در آن فرد کار خاصی را پیوسته انجام می‌دهد. البته بعضی دیگر از تحقیقات بر این باورند که این اختلال شبیه به اعتیاد به مواد مخدر یا داروها است، جایی که فرد به انجام کاری خاص وابسته می‌شود. برای درمان این اختلال، دو روش اصلی وجود دارد: درمان دارویی و مداخله رفتاری.

تشخیص اختلال وسواس کندن پوست

کندن مداوم پوست به ایجاد مشکلات پوستی منجر می‌شود. افرادی که به این اختلال مبتلا هستند، بیش از همه پوست صورت، دست و بازوهای خود را می‌کنند. آن‌ها ممکن است پوست سالم، پوست ناهموار، جوش‌ها یا زخم‌های قبلی را نیز بکند. این افراد از ناخن، موچین، سنجاق ته گرد یا اشیای تیز برای این کار استفاده می‌کنند و sometimes ممکن است با فشردن، مالیدن یا گاز گرفتن پوست خود، آن را بکنند. این رفتار ممکن است ساعت‌ها در روز ادامه یابد و برای مدت طولانی ادامه پیدا کند.

کسانی که با این اختلال دست و پنجه نرم می‌کنند، هر روز حداقل یک ساعت صرف کندن پوست، فکر کردن به آن و تلاش برای مقاومت در برابر تمایل به کندن پوست می‌کنند. این مشکل در حدود 4.1 درصد از جمعیت دیده می‌شود و زنان بیشتر از مردان به آن دچار می‌شوند. این اختلال معمولاً از دوران نوجوانی آغاز می‌شود، در زمانی که بلوغ شروع می‌شود و عموماً با یک مشکل پوستی مانند آکنه یا جوش شروع می‌شود.

اگر نگاهی به تاریخچه اختلالات روانی بیندازیم، متوجه می‌شویم که اختلال کندن پوست کمتر از سایر مشکلات روانشناختی مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، تحقیقات نشان می‌دهد که این اختلال به اندازه قابل توجهی شایع است.

این اختلال معمولاً با سایر اختلالات مانند وسواس فکری ـ عملی، وسواس موکنی (کندن مو) و افسردگی شدید همراه است. اختلال وسواس کندن پوست که به آن ناخن‌کشی هم گفته می‌شود، با خراشیدن و کندن مداوم پوست مشخص می‌شود و می‌تواند باعث اختلال در عملکرد فرد شود.

درمان اختلال وسواس کندن پوست

برای درمان این اختلال، ابتدا باید مشخص شود که فرد به کدام نوع کندن پوست دچار است و آیا اختلالات دیگری هم دارد. درمان این اختلال معمولاً به صورت ترکیبی است، یعنی هم دارودرمانی و هم درمان‌های روانشناختی. روش‌های مختلفی مانند درمان وارونه‌سازی عادت (HRT)، کنترل استرس و هیجان، و درمان‌های شناختی-رفتاری می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند. در این فرآیند، فرد باید تکنیک‌های کنترل هیجان را هم یاد بگیرد.

اختلال وسواس کندن پوست یک مشکل مزمن است که مشخصه آن دستکاری و کندن مداوم پوست است که ناشی از بیماری‌های پوستی نمی‌باشد. بیماران تمایل زیادی به کندن پوست خود دارند و به سختی می‌توانند این رفتار را متوقف کنند. این اختلال معمولاً موجب آسیب به بافت و بدشکلی ظاهری در این افراد می‌شود.

اختلال وسواس کندن پوست در دو حالت اتفاق می‌افتد:

پوست‌کنی متمرکز (یعنی فرد قبل از کندن پوست احساس تنش می‌کند و بعد از آن آرام می‌شود).
پوست‌کنی غیرارادی (در این حالت فرد بدون آگاهی و بدون احساس تنش اقدام به کندن پوست می‌کند).
برای درمان این اختلال، باید معلوم شود که فرد به کدام نوع کندن پوست مبتلا است و آیا اختلالات دیگری نیز دارد.

درمان این اختلال به صورت ترکیبی انجام می‌شود (یعنی هم دارودرمانی و هم درمان‌های روانشناختی). روش‌های مختلفی مانند درمان وارونه‌سازی عادت (HRT)، کنترل استرس و هیجان، و درمان‌های شناختی-رفتاری می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند. در این فرایند لازم است که فرد تکنیک‌های کنترل هیجان را نیز بیاموزد.