با پونه کوهی درمان کننده بسیاری از بیماری ها آشنا شویم (2 نکته مهم)

پونه کوهی یا پونه وحشی یکی از انواع نعناع ها است که دارای عطر و بوی خاصی می باشد. این گیاه دارای ساقه ای چهارگوش و برگ های کرکی است که به طور متقارن در دو طرف ساقه قرار گرفته‌اند. برگ های آن بیضی و به رنگ سبز و بنفش دیده می‌شوند. با گذشت زمان، ساقه‌اش خشک و چوبی می‌شود، برگ ها بزرگتر و ضخیم تر شده و گل های بنفش رنگی بر روی آن ظاهر می‌شوند.

بهترین نوع پونه وحشی در کنار چشمه‌ها و جایی که آب ذوب برف‌ها می‌ریزد رشد می‌کند و بهترین زمان برای برداشت آن، اوایل فروردین تا نیمه‌ی اردیبهشت است. پونه کوهی دوست دارد ساقه‌اش در آب باشد و به سمت آفتاب بایستد.

این گیاه عطر فوق‌العاده‌ای دارد و سرشار از ید و مواد معدنی است. در پونه کوهی مواد چربی و قند، تانن و فنول هم وجود دارد. عطر خوش این گیاه به خاطر وجود اسانس خاصی به نام سیمن است که همچنین می‌توان آن را از اویشن و اکالیپتوس نیز به دست آورد.

بیایید با خواص درمانی پونه کوهی بیشتر آشنا شویم

پونه وحشی را می‌توان به صورت خام به عنوان سبزی خوردن یا در سالاد استفاده کرد. برخی از کوهنوردان از چند برگ تازه پونه در چای استفاده می‌کنند. همچنین می‌توان از پونه کوهی پس از خرد کردن، به همراه تخم مرغ و کمی آرد برای تهیه‌ی کوکو سبزی استفاده کرد.

پونه از خانواده نعناع است و اسانس اصلی این گیاه، روغن منتول است. همچنین در این گیاه مقدار کمی تانن، مواد رزینی و قند وجود دارد و سرشار از ویتامین است. پونه در فصل گرما رشد می کند، اما می‌تواند سایه‌گرفته را نیز تحمل کند. این گیاه در خاک‌های مرطوب و غنی از مواد آلی، به خوبی رشد می‌کند.

بوعلی‌سینا، حکیم بزرگ ایرانی، در کتاب قانون خود درباره‌ی انواع پونه می‌گوید که پونه کوهی قوی‌تر از پونه جویباری است. او معتقد است که تلخی و تندی پونه نرم کننده است و بویژه پونه کوهی برای نرم کردن بسیار موثر است. این گیاه خون را به سمت پوست کشانده و در درمان عرق ریز و گرما مؤثر است. پونه می‌تواند مواد را از عمق بدن جذب کند و به عنوان یک ادویه‌ی گرم‌کننده و خشک‌کننده عمل کند. همچنین پونه را می‌توان با شراب مخلوط کرده و بر روی پوست گذاشت تا لکه‌های سیاه زیر پلک‌ها را برطرف کند.

برای درمان درد مفاصل می‌توان آب‌پزش پونه را نوشید. این گیاه در برطرف کردن کوفتگی ماهیچه‌ها مؤثر است. ضماد پونه که پوست را تحریک می‌کند نیز برای درمان برخی بیماری‌ها استفاده می‌شود. این ضماد تأثیرگذار بر روی مزاج اندام‌هاست و مواد را از عمق جذب می‌کند. همچنین می‌توان پونه را خورد و بعد از آن آب پنیر بنوشید تا درمانی برای واریس باشد.

پونه‌ای که به نام (غلیجن) شناخته می‌شود، برای درمان نقرس مفید است و بویژه کاهنده و نرم کننده می‌باشد. در درمان برخی بیماری‌های پوستی نیز کمک کننده است. افشره پونه می‌تواند کرم گوش را از بین ببرد و پونه کوهی نیز برای درمان زخم دهان و رفع مایعات از بینی مناسب است. در درمان تنگی نفس نیز می‌توان از آب‌پز پونه استفاده کرد. اگر از پونه تازه با انجیر استفاده شود، می‌تواند سینه را از خلط‌های غلیظ پاک کند و در درمان درد دنده مؤثر باشد. اگر سرکه روی پونه بریزند یا پونه‌ای که در سرکه خیسانده شده باشد به بینی نزدیک کنند، می‌تواند هوش را برگرداند. از پونه شاک نیز برای تپش قلب بهره‌برداری می‌شود.

پونه، به‌ویژه پونه کوهی، می‌تواند به بهبود مشکلاتی مانند بی‌اشتهایی و ضعف معده کمک کند و همچنین سکسکه را تسکین دهد. این گیاه، می‌تواند مواد زاید بدن را از بین ببرد و خاصیت نرم‌کنندگی دارد. وقتی از پونه و آب آن برای درمان یرقان استفاده شود، می‌تواند مفید باشد. افرادی که به یرقان مبتلا هستند اگر خود را با آب پز و پونه کوهی بشویند، بهبود پیدا می‌کنند و اگر پونه را با انجیر بخورند، درمان خوبی برای بیماری استسقا خواهد بود.

آب پز پونه برای کسانی که دچار پیچش روده، استفراغ و اسهال شدید هستند، مفید است. پونه بیابانی، یک مسهل ملایم است و برای بهبود زهدان مفید است و به از بین بردن کرم‌های ریز کمک می‌کند. افرادی که دچار تب و لرز هستند، اگر آب پز پونه بخورند یا پونه را در روغن پخته و بر روی بدن خود بمالند، اثر بسیار خوبی می‌گیرند.

استفاده از پونه، هم به صورت خوراکی و هم به شکل ضماد، می‌تواند به عنوان پادزهر حشرات عمل کند. ضماد پونه تقریباً مانند درمان داغ‌گذاری عمل می‌کند. اگر کسی سم خورده باشد، اگر پونه را با شراب بخورد، اثر سم را بی‌اثر می‌کند. همچنین دود کردن برگ‌های پونه می‌تواند حشرات را فراری دهد و پخش کردن برگ آن نیز دشمن حشرات موذی است. پونه بیابانی به عنوان درمان نیش کژدم محسوب می‌شود و اگر پونه کوهی را در آب جوشیده مصرف کنند، می‌تواند به عنوان پادزهر دندان درندگان عمل کند.

گرداوری: مجله اینترنتی رضیم