بیماری اوتیسم چیست؟به همراه آموزش اختلالات این بیماری. (2 نکته مهم)

اوتیسم چیست؟

اوتیسم Autism یک نوع اختلال در رشد است که باعث ایجاد مشکلات در رفتارهای ارتباطی و گفتاری غیر طبیعی می‌شود.

این اختلال در سال‌های اول زندگی کودک دیده می‌شود و علت اصلی آن هنوز مشخص نیست.

این اختلال در پسران بیشتر از دختران شایع است.

وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین در ایجاد اوتیسم تاثیری ندارد.

اوتیسم بر روی نحوه رشد مغز تأثیر می‌گذارد و در زمینه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی مشکلاتی ایجاد می‌کند.

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و همچنین در بازی کردن، دچار مشکل شوند.

این اختلال گاهی موجب می‌شود که برقراری ارتباط با دیگران و دنیای اطراف برای آن‌ها سخت‌تر شود.

در برخی افراد ممکن است رفتارهایی مانند خودآزاری و پرخاشگری دیده شود. همچنین ممکن است حرکات تکراری (مانند دست زدن و پریدن)، واکنش‌های غیرمعمول به افراد و علاقه‌مندی به اشیا یا مقاومت در برابر تغییرات نیز دیده شود. برخی از آن‌ها ممکن است نسبت به حواس پنج‌گانه (مثل بینایی، شنوایی، لامسه، بویایی و چشایی) حساسیت‌های غیرمعمولی نشان دهند.

اصلی‌ترین مشکل در اوتیسم، اختلال در برقراری ارتباط است.

حدود 50% از کودکان مبتلا به اوتیسم نمی‌توانند از زبان برای ارتباط با دیگران استفاده کنند. یکی از ویژگی‌های کلامی این کودکان، عدم استفاده از ضمیر “من” است.

مشکلات دیگری که در گفتار آنها وجود دارد شامل تکرار کلمات و جملات افراد اطرافشان است.

انواع اختلالات نافذ رشد چیست؟

چندین اختلال در زیرگروه اختلالات نافذ رشد وجود دارد.

در این اختلالات آسیب‌های جدی در چندین حوزه رشدی وجود دارد.

افرادی که در طبقه‌بندی اختلالات نافذ رشد قرار می‌گیرند، در برقراری ارتباط اجتماعی دچار مشکل هستند، اما شدت این مشکلات متغیر است. برخی نکات کلیدی که تفاوت‌ها را نشان می‌دهند عبارتند از:

اختلال اوتیستیك:

در این اختلال، برقراری ارتباط، تعامل اجتماعی و بازی تخیلی به طور قابل توجهی آسیب می‌بیند. همچنین علاقه‌ها، فعالیت‌ها و رفتارهای تکراری دیده می‌شود. شروع این اختلال در سه سال اول زندگی اتفاق می‌افتد.

اختلال آسپرگر:

این اختلال با آسیب‌های مرتبط با تعاملات اجتماعی و وجود فعالیت‌ها و علاقه‌های محدود مشخص می‌شود. در این حالت، علائم بالینی که نشان دهنده تأخیر در زبان باشد نمی‌باشد، به این معنی که مبتلایان مشکلات گفتاری کمتری دارند و معمولاً هوش طبیعی یا بالاتر از طبیعی دارند.

اختلال رت:

این اختلال به طور خاص در دختران دیده می‌شود و به صورت یک اختلال پیش رونده است. ابتدا مراحل رشد طبیعی مشاهده می‌شود، اما بعد از آن مهارت‌های قبلی و استفاده هدف‌مند از دستان از دست می‌رود و حرکات تکراری دست جایگزین آن می‌شود. این وضعیت معمولاً بین سنین 1 تا 4 سالگی شروع می‌شود.

اختلال فروپاشنده دوران کودکی:

رشد در دو سال اول زندگی به طور طبیعی پیش می‌رود، اما بعد از آن از دست دادن جدی مهارت‌هایی که قبلاً کسب شده است، مشاهده می‌شود.

اختلال نافذ رشد غیر اختصاصی:

این اختلال به تنهایی علائم مشخص هیچ‌کدام از اختلالات ذکر شده را ندارد و نمی‌توان آن را در دسته‌بندی‌های بالا قرار داد.

علت اوتیسم چیست؟

اوتیسم یک ناتوانی طولانی‌مدت است که باعث اختلال در عملکرد عصبی-روانی فرد می‌شود. اگرچه اوتیسم در گذشته به عنوان یک عارضه نادر شناخته می‌شد، اما اطلاعات جدید نشان می‌دهد که شیوع آن ممکن است به 20 مورد در هر 10000 تولد زنده برسد. اوتیسم در…
“`

پسران 3 تا 4 برابر بیشتر از دختران مبتلا به اوتیسم دیده می‌شوند. هرچند که دلیل اصلی این تفاوت به طور کامل مشخص نیست، در سال‌های اخیر تحقیقات و مطالعات زیادی در این زمینه انجام شده است.

تحقیقات به منشاء زیستی و عصبی در مغز تأکید دارند. بسیاری از خانواده‌ها دارای سوابقی از اوتیسم یا اختلالات مرتبط با آن هستند که جنبه ژنتیکی را مطرح می‌کند، هرچند تا کنون ژن خاصی که باعث اوتیسم باشد شناسایی نشده است. پژوهشگران در مورد نقش ژنتیک در ایجاد اوتیسم نظرات مختلفی دارند و برخی ترکیبی از چندین ژن را به عنوان علت این اختلال مطرح می‌کنند. در مورد اوتیسم نظریه‌های مختلفی وجود دارد که هیچ‌یک به طور دقیق اثبات نشده است.

اوتیسم یک بیماری روانی نیست

؛ کودکان مبتلا به اوتیسم رفتارهایشان را خود انتخاب نمی‌کنند و سگی نیستند. اوتیسم ناشی از رفتار بد والدین نیست و همچنین هیچ عامل روانی خاصی تاکنون به عنوان علت تأخیر در رشد کودکان شناسایی نشده است.

علائم اوتیسم چیست؟

افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً حداقل نیمی از علائم زیر را نشان می‌دهند. این علائم می‌توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند و در شرایط مختلف، رفتارهایی که متناسب با سن کودک نیستند، مشاهده می‌شوند.

آنها به ثبات و عدم تغییر در شرایط تمایل دارند و در برابر تغییر مقاومت می‌کنند.

– مشکلات جدی در گفتار دارند.

– در ابراز نیازها مشکل دارند و بیشتر از حرکات به جای کلمات استفاده می‌کنند.

– اغلب از ضمایر به صورت معکوس استفاده می‌کنند و به جای “من” از “تو” استفاده می‌کنند.

– ممکن است کلمات و جملات دیگران را تکرار کنند.

– بدون دلیلی خنده و گریه می‌کنند یا بی‌دلیل مضطرب و نگران به نظر می‌رسند.

– ممکن است به شدت دچار ناراحتی شوند و قشقرق به پا کنند، چرا که دلایل پریشانی‌شان برای دیگران واضح نیست.

– نمی‌توانند با دیگران ارتباط برقرار کنند.

– از در آغوش گرفته شدن یا در آغوش گرفتن دیگران اجتناب می‌کنند.

– تماس چشمی ندارند یا بسیار کم دارند.

– به روش‌های آموزشی معمول پاسخ نمی‌دهند.

– با اسباب‌بازی‌ها به درستی بازی نمی‌کنند.

– علاقه زیادی به چرخیدن و تاب خوردن دارند.

– احساس درد را به طور متفاوتی تجربه می‌کنند، به طوری که ممکن است درد را کمتر یا بیشتر از حد طبیعی احساس کنند.

– از خطرات نمی‌ترسند.

– ممکن است بیش‌فعال یا کم‌فعال باشند.

– به صداها و صحبت‌ها پاسخ نمی‌دهند به گونه‌ای که به نظر می‌رسد که ناشنوا هستند، در حالی که شنوایی آنها سالم است.

– 70 درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم ناتوانی‌های هوشی دارند.

باورهای غلط درباره اوتیسم:

-1 کودکان مبتلا به اوتیسم هرگز ارتباط چشمی برقرار نمی‌کنند.

-2 کودکان اوتیستیک نبوغ دارند.

-3 کودکان مبتلا به اوتیسم صحبت نمی‌کنند.

-4 کودکان اوتیستیک قادر به ابراز محبت نیستند.

باورهای دیگر :

-1 منظور از پیشرفت این کودکان به این معنی نیست که کاملاً شفا پیدا می‌کنند.

-2 کودکان مبتلا به اوتیسم نمی‌توانند به دیگران لبخند بزنند.

-3 کودکان اوتیستیک تماس بدنی محبت آمیز برقرار نمی‌کنند.

ما می‌دانیم که این کودکان تجربیات حسی را به گونه‌ای متفاوت درک می‌کنند که منجر به مشکلات در ابراز محبت و برقراری ارتباط عاطفی در آنها می‌شود. اما با این حال این کودکان نیز می‌توانند محبت ورزند. اگر ما این کودکان را باور داشته باشیم، قادر به برقراری عواطف با آنها خواهیم بود.

سخنی با والدین گرامی

مهم‌ترین اصل در بهداشت روانی خانواده، پذیرش استعدادها، تفاوت‌های فردی و در نهایت معلولیت فرزند است. با توکل به خداوند بزرگ و با توجه به توانایی‌های فرزند خود و با رضایتمندی هر چه بیشتر در کنار آنها باشید.

“`html

آموزگاران با کمک همه اعضای خانواده،

نقص‌های کودک خود را از جمله مشکلات حسی، جسمی، حرکتی و ذهنی شناسایی کنیم

و با این که کودک در موقعیت مناسبی قرار گیرد، موافقت کنیم تا شاهد پیشرفت بیشتری از او باشیم.

اختلال بینایی

اختلال بینایی به معنای کاهش توانایی دیدن است. اصطلاحات نیمه‌بینا، کم‌بینا و نابینا

برای توصیف درجات مختلف اختلالات بینایی به کار می‌روند.

نیمه‌بینا: کاملاً مشخص است.

کم‌بینا: افرادی که حتی با استفاده از وسایل کمکی هم با مشکل مواجه هستند. نابینایان می‌توانند از باقی‌مانده بینایی خود استفاده کنند. فقط ۲۰٪ از آن‌ها کاملاً نابینا هستند.

نابینای آموزشی: فردی است که نمی‌تواند از بینایی خود استفاده کند و بر حس‌های دیگری مانند شنوایی و لامسه تکیه می‌کند و باید از آموزش خاصی که با استفاده از حواس دیگر همخوانی دارد، برای یادگیری بهره ببرد.

اختلال شنوایی

به فردی که حس شنوایی او به‌طور عادی برای زندگی مفید نیست، ناشنوا گفته می‌شود.

اختلال شنوایی به:

* خفیف (بین ۲۵ تا ۴۰ دسی‌بل)

* متوسط (بین ۴۱ تا ۵۵ دسی‌بل)

* نیمه شدید (بین ۵۶ تا ۷۰ دسی‌بل)

* شدید (بین ۷۱ تا ۹۰ دسی‌بل)

* عمیق (بیش از ۹۱ دسی‌بل)

طبقه‌بندی می‌شود.

روش‌های آموزش در این اختلال:

* گفتارخوانی یا لب‌خوانی

* ارتباط شفاهی با استفاده از باقی‌مانده شنوایی و بصری

* و ارتباط کلامی

همه افراد با آسیب شنوایی باید از سمعک به‌طور کامل استفاده کنند.

صرع

فردی به صرع دچار می‌شود که در برخی سلول‌های مغز او انرژی الکتریکی به‌شکل غیرعادی آزاد می‌شود. در این حالت، انرژی آزاد شده به سلول‌های مجاور نفوذ کرده و باعث بروز حالات مانند بیهوشی، حرکات غیرارادی یا واکنش‌های حسی غیرطبیعی می‌شود.

کودکان بیش فعال و پرتحرک

کودک بیش‌فعال، کودکی با فعالیت زیاد و اختلال توجه است.

او مشکلاتی مانند رفتارهای ناگهانی، حواس‌پرتی، اختلال در یادگیری، عدم تمرکز، بی‌قراری شدید، تحریک‌پذیری، عدم ثبات عاطفی، کم‌خوابی و رفتارهای منفی دارد که مانع سکوت و تمرکز در کلاس می‌شود. در موارد شدیدتر، کودک می‌تواند اختلال رفتاری پیشرفته‌ای داشته باشد و در این صورت نیاز به مراجعه به روانپزشک دارد و بعد از مصرف دارو می‌تواند آموزش ببیند.

فلج مغزی

فلج مغزی به وضعیتی گفته می‌شود که به دلیل آسیب‌دیدگی بخشی کوچک از مغز که مسئول کنترل حرکات است، ایجاد می‌شود و در نتیجه، اختلالاتی در کنترل عضلات بدن به‌وجود می‌آید.