آیا شما با بیماری اوتیسم آشنا هستید؟ آیا این بیماری درمان دارد؟

با رضیم همراه باشید تا اطلاعات بیشتری درباره بیماری خطرناک اوتیسم پیدا کنیم.

علت دقیق اوتیسم هنوز دقیقاً مشخص نیست، اما تحقیقات مختلفی در این زمینه در حال انجام است. به نظر می‌رسد که مسائل ژنتیکی نقش مهمی دارند. برای مثال، دوقلوها بیشتر از سایر بچه‌ها ممکن است به این بیماری مبتلا شوند. همچنین اختلالات کروموزومی و مشکلات عصبی در افراد مبتلا به اوتیسم مشاهده شده است.

اوتیسم (به انگلیسی: Autism) یک نوع اختلال رشدی است که بر ارتباطات اجتماعی تاثیر می‌گذارد و با رفتارهای غیرمعمول کلامی و ارتباطی قابل شناسایی است. علائم این اختلال معمولاً قبل از سه سالگی ظاهر می‌شوند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته مانده است. این بیماری در پسران بیشتر از دختران دیده می‌شود. عوامل اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین در بروز اوتیسم موثر نیستند. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در زمینه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم معمولاً در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و بازی با دیگران مشکل دارند. این اختلال می‌تواند ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای افراد مبتلا دشوار کند.

در برخی موارد، رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز در این افراد مشاهده می‌شود. آن‌ها ممکن است حرکات تکراری مانند دست زدن یا پریدن، واکنش‌های غیرعادی به افراد، وابستگی به اشیا و یا عدم پذیرش تغییرات را نشان دهند و ممکن است نسبت به حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) حساسیت‌های غیرعادی داشته باشند. هسته اصلی اختلال در اوتیسم، مشکل در ارتباطات است.

حدوداً از هر ۶۰ تا ۷۰ نوزاد متولد شده در دنیا، یکی به اوتیسم مبتلا است. کارشناسان زندگی مدرن و عوامل وابسته به آن، مانند استرس را به عنوان یکی از دلایل افزایش ابتلا به این بیماری شناسایی کرده‌اند.

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های بازی دچار مشکل هستند. این اختلال می‌تواند ارتباط با دیگران و دنیای اطراف را برای آن‌ها دشوار سازد. همچنین گاهی مشاهده می‌شود که آن‌ها رفتارهای خودآزارانه یا پرخاشگری از خود نشان می‌دهند. حرکات تکراری مثل دست زدن یا پریدن، واکنش‌های غیرعادی به افراد، وابستگی به اشیا و مقاومت در برابر تغییر هم از دیگر ویژگی‌های این اختلال هستند.

علت‌های دیگری نیز برای این بیماری عنوان شده‌اند (که هنوز اثبات نشده‌اند) از جمله: رژیم غذایی، تغییرات در مجرای گوارش، مسمومیت با جیوه، عدم دریافت ویتامین‌ها و املاح و حساسیت به واکسن‌ها.

آیا واکسن‌ها باعث اوتیسم می‌شوند؟

بسیاری از والدین نگران این موضوع هستند که برخی واکسن‌ها ممکن است برای کودکان خطرناک باشند.

دانشگاه امراض کودکان در آمریکا و موسسه دارویی (IOM) اعلام کرده‌اند که هیچ‌یک از واکسن‌ها یا ترکیبات آن‌ها باعث ایجاد بیماری اوتیسم نمی‌شوند. آن‌ها تأکید کرده‌اند که مزایای واکسن‌ها به مراتب بیشتر از خطرات احتمالی آن‌ها هستند.

چند نفر از کودکان مبتلا به اوتیسم داریم؟

تعداد دقیق کودکان مبتلا به اوتیسم هنوز مشخص نشده است. این بیماری در پسران ۳ تا ۴ برابر بیشتر از دختران مشاهده می‌شود. وضعیت اقتصادی خانواده، تحصیلات اعضای خانواده و نوع زندگی تاثیری بر ابتلا به این بیماری ندارند.

اختلال اوتیستیك

این اختلال باعث ایجاد مشکلاتی در ارتباط، تعامل اجتماعی و بازی تخیلی می‌شود. همچنین، افراد عادت به رفتارها و علائق تکراری دارند. این اختلال معمولاً در سه سال اول زندگی آغاز می‌شود.

اختلال آسپرگر

این اختلال مشکلاتی در تعامل‌های اجتماعی و داشتن علائق و فعالیت‌های محدود را به وجود می‌آورد. افراد مبتلا معمولاً تأخیری در زبان ندارند و از لحاظ هوش نسبت به سایرین در سطح نرمال یا بالاتر هستند.

اختلال رت

این اختلال فقط در دختران دیده می‌شود و معمولاً ابتدا کودکان رشد طبیعی دارند، اما به مرور زمان مهارت‌هایی که کسب کرده‌اند را از دست می‌دهند و به جای آن حرکات تکراری دست پیدا می‌کنند. این نارسایی بین سنین 1 تا 4 سالگی شروع می‌شود.

اختلال فروپاشنده دوران كودكی

در این اختلال، رشد کودک در دو سال اول زندگی طبیعی است، اما بعد از آن مهارت‌هایی که قبلاً داشته‌اند به طور جدی از دست می‌روند.

اختلال نافذ رشد غیر اختصاصی

این اختلال علائم خاصی از هیچ‌یک از اختلالات دیگر ندارد و نمی‌توان آن را به راحتی در یک دسته بندی خاص قرار داد.

علت اوتیسم چیست؟

اوتیسم یک ناتوانی طولانی‌مدت است که بر عملکردهای عصبی و روانی تاثیر می‌گذارد. به نظر می‌رسد که این اختلال نادر است، اما اطلاعات جدید نشان می‌دهد که شیوع آن به 20 مورد در هر 10,000 تولد زنده می‌رسد. در حالی که علت دقیق اوتیسم کاملاً مشخص نیست، تحقیقات اخیر نشان داده‌اند که عوامل زیستی و عصبی در مغز اهمیت دارند. در بسیاری از خانواده‌ها، سابقه‌ای از اوتیسم یا اختلالات مرتبط وجود دارد که احتمال وجود ریشه‌های ژنتیکی را مطرح می‌کند. با اینکه هیچ ژن خاصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، برخی پژوهشگران فکر می‌کنند که ترکیبی از چندین ژن ممکن است موجب این اختلال شوند. نظریه‌های متعددی درباره اوتیسم وجود دارد که هیچ‌کدام به طور قطع ثابت نشده‌اند.

ناتوانی‌های کودکان اوتیسمی کدامند؟

1– سندرم Asperger : این بیماری در سال‌های اولیه مدرسه بروز می‌کند و شامل مشکلات اجتماعی، دقت زیاد در صحبت کردن و علاقه به فعالیت‌های غیرمعمول است.

2– سندرم Rett : این بیماری، اختلالی در سیستم عصبی است که باعث بازگشت مهارت‌های قبلی می‌شود، به‌ویژه در نحوه استفاده از زبان و دست‌ها. این بیماری تنها در زنان دیده می‌شود و تفاوت زیادی با اوتیسم دارد.

3- ناتوانی در یادگیری : این مورد کم است و زمانی اتفاق می‌افتد که بچه‌ها یک چیز را یاد می‌گیرند اما آن را در سن 10 سالگی فراموش می‌کنند.

4- ناتوانی در پیشرفت : اوتیسم همچنین می‌تواند مشکلاتی در مغز ایجاد کند و منجر به بروز بیماری‌های دیگری نیز شود، مانند:

• سندرم Fragile X

“““html

• عقب ماندگی ذهنی

• تصلب بافت ها

• صرع

سندرم فرگلی ایکس یک بیماری ارثی است که باعث کم‌هوشی می‌شود. در این بیماری، ژن‌ها نمی‌توانند پروتئین کافی برای سلول‌ها، به ویژه سلول‌های مغز، تولید کنند.

تشخیص اوتیسم در بدو تولد ممکن نیست

معمولا علائم اوتیسم از 9 ماهگی قابل مشاهده است، ولی در 3 تا 2 سالگی کاملا مشخص می‌شود، مگر در موارد خیلی خفیف که ممکن است در نوجوانی یا جوانی تشخیص داده شوند. این علائم در سه زمینه ارتباط، گفتار و علاقه و رفتارهای تکراری خود را نشان می‌دهند.

کودک مبتلا به اوتیسم ارتباط چشمی ندارد

در موارد متوسط تا شدید، این کودکان به سختی ارتباط چشمی برقرار می‌کنند. در موارد خفیف‌تر شاید فقط در گفتار مشکل داشته باشند.

کودک مبتلا به اوتیسم نبوغ خاصی در برخی مسائل دارد

متأسفانه دو سوم کودکان مبتلا به اوتیسم دچار کم‌توانی ذهنی هستند، ولی یک سوم دیگر هوش معمولی دارند. این کودکان در برخی زمینه‌ها نبوغ خاصی دارند؛ مثلاً ممکن است به سیاره‌ها بسیار علاقه‌مند باشند و اطلاعات زیادی را در این زمینه حفظ کنند و درباره‌ی آن‌ها صحبت کنند. آن‌ها معمولاً به نشانه‌های ارتباطی مانند “بس است” یا “خسته شدیم” توجه نمی‌کنند.

کودک مبتلا به اوتیسم توان همذات‌پنداری ندارد

این کودکان درک خوبی از احساسات دارند. آن‌ها می‌توانند مادر خود را بغل کنند و ببوسند یا از دلیل گریه خود بپرسند، اما در سنین بالاتر ممکن است در این خصوص دچار مشکل شوند. آن‌ها نمی‌توانند درک کنند که دیگران چه احساسی دارند و در نتیجه از نظر اجتماعی مشکل پیدا می‌کنند.

کودک مبتلا به اوتیسم تفکر انتزاعی ندارد

تفکر انتزاعی یک نوع تفکر پیچیده است که معمولاً در نوجوانی شکل می‌گیرد. افراد معمولی در این سن می‌توانند ضرب‌المثل‌ها و کنایه‌ها را درک کنند، اما این کودکان این توانایی را ندارند و نمی‌توانند از اتفاقات نتیجه‌گیری کنند، که این موضوع باعث مشکلاتی در ارتباطاتشان می‌شود.

کودکان مبتلا به اوتیسم یکپارچگی حسی ندارند

این کودکان نمی‌توانند به طور مناسب احساسات حسی خود را هماهنگ کنند. به عنوان مثال، در بعضی از آن‌ها آستانه درد بسیار بالا و در برخی دیگر پایین است. برخی ممکن است حتی سوختگی‌های شدید را احساس نکنند و بعضی دیگر با کوچک‌ترین ضربه دچار درد شدید می‌شوند. در مورد صدا نیز، ممکن است یک کودک به صداهای بسیار کم توجه کند، اما صداهای بلند را نشنود.

اوتیسم درمان‌پذیر است

متأسفانه برخی والدین که کودکشان دچار اوتیسم است با واقعیت این بیماری مقابله می‌کنند، زیرا پذیرش آن دشوار است. اما با این کار تنها فرزندشان را از دوره‌ی درمان مناسب محروم می‌کنند. اگر در زمان مناسب آموزش‌های لازم به کودک داده شود، امکان بهبودی رفتارها وجود دارد. در موارد خفیف، معمولاً تشخیص اوتیسم دیر انجام می‌شود و در سنین بالاتر، تغییر رفتارها به سختی ممکن است. با این حال، حتی در سنین نوجوانی نیز می‌توان با تغییر دیدگاه، کمک کرد. به طور مثال، اگر نوجوانی نمی‌داند که در حین تماس اجتماعی کی صحبتش را قطع کند، می‌توان به مادر او یاد داد که با نشانه‌های خاص به فرزندش نشان دهد که زمان کافی بوده است.

علائم بیماری اوتیسم چیست؟

بیشتر والدین که فرزندشان مبتلا به اوتیسم است، زمانی متوجه این بیماری می‌شوند که کودک آن‌ها 18…

“`

کودک شما در حال نزدیک شدن به دو سالگی است و به کمک نیاز دارد. بچه‌های مبتلا به اوتیسم ممکن است با مشکلاتی روبرو شوند، مانند:

مشکل در برقراری ارتباط اجتماعی، ناتوانی در بازی کردن به‌طور طبیعی و مشکلات در ارتباط کلامی و غیرکلامی.

بیشتر بچه‌های مبتلا به اوتیسم در سنین ۱ یا ۲ سالگی مانند کودکان دیگر رفتار می‌کنند، اما ناگهان ممکن است توانایی صحبت کردن و مهارت‌های اجتماعی خود را از دست بدهند.

بعضی از ویژگی‌های کودکان مبتلا به اوتیسم شامل:

• حساسیت زیاد به نور، صدا، لمس، بو و یا طعم. برای مثال، ممکن است از پوشیدن لباس‌های زبر بپرهیزند و احساس ناخوشایندی کنند.
• هنگامی که زندگی آنها تغییر کند، حرکات تکراری انجام داده یا اشیای خود را در جای خود قرار ندهند، که باعث ناراحتی آنها می‌شود.
• این نشانه‌ها می‌توانند از خفیف تا شدید متفاوت باشند.

مشکلات ارتباطی این کودکان شامل:

• ناتوانی در شروع مکالمه یا ادامه گفتگو.
• استفاده از حرکات دست به جای صحبت کردن.
• آهسته رشد کردن در زبان و گفتار یا حتی عدم رشد آن.
• عدم دقت در مشاهده اشیاء.
• جایگزینی “تو” بجای “من”، مثل اینکه به جای گفتن “من آب می‌خواهم” بگویند “تو آب می‌خواهی”.
• عدم توجه به اشیاء (که در ۱۴ ماهگی مشخص می‌شود).
• تکرار کلمات یا جملات.
• صحبت کردن بدون احساس.
• مشکل در تعاملات اجتماعی.
• نداشتن روابط دوستانه.
• عدم علاقه به بازی‌های کلامی.
• ترجیح تنهایی.
• عدم پاسخ به لبخند دیگران.
• عدم واکنش به احساسات.
• شکایت نکردن از صداهای بلند.
• حس‌های بینایی، شنوایی، چشایی، بویایی و لمسی کم‌زور.
• احتمال دارد به صداهای معمولی علاقه‌ای نداشته باشند و دست‌هایشان را بر گوش خود بگذارند.
• ممکن است به خاطر شرایط محیطی دچار استرس شوند و تنها بمانند.
• تمایل به خارش سطوح صاف و لیسیدن اشیاء.
• واکنش‌های غیرمعمول به درد (بسیار زیاد یا بسیار کم).
• تکرار یک جمله چند بار.
• درک ضعیف از منظور گوینده.
• مشکل در فهمیدن اینکه آیا حرف گوینده شوخی است یا جدی.
• ممکن است کاملا خاموش بمانند یا خیلی کم صحبت کنند.
• عدم حس خطر.
• بعضی‌ها اعتقاد دارند که اوتیسم مربوط به شهرنشینی است.
• این باور از یک طرف درست و از طرف دیگر نادرست است. آمار نشان می‌دهد که در مناطق صنعتی، تعداد مبتلایان بیشتر است. زندگی در شهر نیاز به مهارت‌های بیشتری دارد و دوری از آن ممکن است به بهبود شرایط فرد کمک کند.

زندگی در محله‌های شلوغ و پرجمعیت می‌تواند دشوار باشد، اما در روستا ارتباطات راحت‌تر است و علائم اوتیسم ممکن است کمتر شود. با این حال، افرادی که در شهر زندگی می‌کنند به خدمات بیشتری دسترسی دارند و تشخیص بیماری در آنها راحت‌تر است.

کودک مبتلا به اوتیسم می‌تواند به مدرسه برود

بسیاری از بچه‌هایی که علائم خفیف اوتیسم دارند می‌توانند به مدارس عادی بروند و این برایشان مفید است چون حضور در کنار کودکان با علائم شدیدتر می‌تواند رفتارهای مضری را در آنها ایجاد کند.

در مدارس عادی، وجود یک معلم به‌عنوان رابط می‌تواند کمک‌کننده باشد، به‌ویژه برای کودکان با نیازهای خاص. برخی از این کودکان ممکن است حافظه خوبی داشته باشند، اما باید این را در نظر گرفت که ممکن است آنها با آزارهای اجتماعی، قلدری یا تمسخر مواجه شوند.

وجود ارتباط با کودکان طبیعی برای آنها بسیار مهم است. اینکه یک درمانگر با آنها به پارک برود، ایده خوبی است زیرا به تمرین مهارت‌های اجتماعی کمک می‌کند. با این حال، این خدمات ممکن است پرهزینه باشند. به همین دلیل، مربیان و والدین باید یاد بگیرند که چگونه می‌توانند در محیط‌های مختلف ارتباطات را بهتر کنند. همچنین باید به سلامت روان والدین توجه جدی کرد و به آنها فرصتی داده شود تا در این مسیر به خودشان نیز رسیدگی کنند.
با

برخی افراد معتقدند که نباید درباره اوتیسم کودک به معلمان و مربیان در مدرسه توضیح داده شود. دلیل این نگرانی این است که بعضی از مدارس نگرش‌های منفی نسبت به مسائل روانی دارند و حتی ممکن است کودکانی که پرتحرک هستند را در صندلی جداگانه بنشینند. اگر هم مشکلی پیش بیاید، ممکن است همه تقصیرها را به گردن کودک مبتلا به اوتیسم بیندازند. واقعاً این مسئله‌ها وجود دارد و ما نیاز به تغییرات در این زمینه داریم.

تا کنون هیچ درمان قطعی برای اوتیسم پیدا نشده است، اما بهترین روش برای کمک به کودکان مبتلا به این بیماری، توانبخشی است.

تحقیقات اخیر نشان داده که برخی والدین و متخصصین به این نتیجه رسیده‌اند که شیر شتر ممکن است به عنوان یک درمان مؤثر برای اوتیسم شناخته شود.

برای اینکه بهترین خدمات را به کودک مبتلا به اوتیسم ارائه دهیم، باید به نکات زیر توجه کنیم:

کودک باید حتماً توسط یک متخصص روانپزشکی اطفال و یک متخصص مغز و اعصاب بررسی شود.
باید به طور منظم و ترجیحاً هر روز تحت درمان‌های گفتاری و کاردرمانی قرار گیرد.
والدین و معلم کودک باید روش‌های تقویت مهارت‌های ارتباطی را از راه خواندن کتاب‌های مرتبط یا از طریق مشاوره‌هایی که کاردرمانگر برگزار می‌کند، یاد بگیرند.
باید وضعیت حسی – حرکتی کودک توسط کارشناسان کاردرمانی ارزیابی شود و اگر نیاز باشد، جلسات کاردرمانی به شکل منظم برگزار گردد.

موسیقی درمانی یکی از راه‌های خوب برای ارتباط با کودکان مبتلا به اوتیسم است. نقاشی و داستان‌گویی هم از روش‌های مؤثر برای تربیت این کودکان به شمار می‌روند. والدین باید در گوشه‌ای از اتاق نشسته و کتاب‌های مناسب سن کودک را با صدای بلند و دلنشین بخوانند تا کودک به آن علاقه‌مند شود.

گردآوری شده ی مجله ی اینترنتی رضیم

مرجان امینی