بیماری لارنگوتراکئیت در طیور (2 نکته مهم)
لارنگو تراکئیت عفونی Infectious laryngotracheitis , ILT لارنگوتراکئیت (LT) )تورم عفونی حنجره و نای
با این بخش از رضیم همراه باشید تا با بیماری لارنگو تراکئیت و درمان این بیماری در طیور و پرندگان آشنا شوید.
لارنگو تراكئيت:
لارنگوتراکئیت عفونی یک بیماری شدید ویروسی در پرندگان مثل مرغ، قرقاول و طاووس است. این بیماری باعث تنگی نفس، سرفه، تنفس با دهان باز و خروج خون از دستگاه تنفس می‌شود. این بیماری بیشتر در مرغ و قرقاول‌ها دیده می‌شود، اما در طاووس‌ها هم گزارش شده است. بیشتر موارد این بیماری در مرغ‌های بالغ یا نیمه بالغ اتفاق می‌افتد، اما تمام سنین پرندگان ممکن است به آن مبتلا شوند. این بیماری در کشورهای مختلفی که پرورش مرغ به صورت تجمعی انجام می‌شود، شایع است. عامل این بیماری یک ویروس از خانواده هرپس است که در خارج از بدن پرنده بسیار پایدار نیست و با استفاده از ضدعفونی‌کننده‌ها به راحتی از بین می‌رود.
علائم بیماری لارنگو تراكئيت در طیور
در فرم فوق حاد این بیماری، پرنده به طور ناگهانی می‌میرد. همچنین، تنگی نفس شدید و سرفه‌های شدید مشاهده می‌شود. خروج خون و مواد مخاطی از بینی وجود دارد و ممکن است به مرگ پرنده در عرض ۱ تا ۳ روز منجر شود. در این مرحله، احتمال مرگ و میر بسیار بالاست و تا ۷۰ درصد پرنده‌ها ممکن است از بین بروند.
طیور و پرندگان
- تنگی نفس کمتر نسبت به فرم فوق حاد.
- تنفس با دهان باز و کشیدن سر به جلو در حین بازدم، و همچنین باز بودن منقار در هنگام تنفس که به دلیل انسداد نسبی نای با مواد خونی و مخاطی ناشی از بیماری است.
- وجود صداهای مرطوب هنگام تنفس و ورم چشم‌ها با مواد مخاطی در گوشه داخلی چشم. تنگی نفس شدید، آبی شدن صورت و مرگ در عرض ۲ تا ۴ روز ممکن است رخ دهد.
- در پرندگانی که شدت بیماری کمتر است، تنگی نفس ممکن است تا چند روز ادامه داشته باشد و علائم سپس کاهش یابد و بهبودی در مدت ۲ تا ۴ هفته حاصل شود. همچنین ممکن است تولید تخم مرغ کاهش یابد تا جایی که کاملاً متوقف شود.
علائم بالینی در فرم ملایم
- وجود صداهای مرطوب هنگام تنفس.
- سرفه‌های خفیف.
- حرکت مداوم سر.
- ترشحات از بینی.
- ورم در چشم‌ها و عدم تمایل به حرکت یا نشستن روی پاها. کاهش شدید تولید تخم مرغ که در گله‌های مبتلا ممکن است بعد از دوره بیماری به حالت نرمال برگشت کند.
- مشکلی در پوسته تخم مرغ ایجاد نمی‌شود.
در فرم بدون علائم، معمولاً هیچ نشانه‌ای دیده نمی‌شود و در گله‌های کوچک ممکن است اصلاً تشخیص داده نشود. در بررسی‌های بعدی، ریه‌ها و کیسه‌های هوا کمی درگیر می‌شوند، در حالی که ورم و پرخونی در ریه‌ها و ضخیم شدن کیسه‌های هوایی مشاهده می‌شود. آسیب‌ها بسته به شدت بیماری متفاوت هستند، اما در بیشتر موارد آسیب‌ها محدود است.
به دستگاه تنفس فوقانی مرتبط است.
علائم کالبدگشایی در فرم فوق حاد
- تراکئیت هموراژیک. وجود خون در نای (در کل نای یا بخشی از آن)
- حضور مخاط خون‌آلود در نای
- برونش‌های اولیه نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرند
- تنگی نفس
- وجود دفرمیت کازئوز
- مخاط قابل توجه و خونریزی در نای پلاگ‌های مسدود کننده در ناحیه لارنگس
- خونریزی و سیانوز نای
علائم کالبدگشایی در فرم ملایم
- کونژنکتیویت – در برخی موارد ضایعات دفرمیتی و کازئوز در اوروفارنکس که باید از آبله دفرمیتی و کمبود ویتامین A تمییز شود.
هیستوپاتولوژی
نکروز مخاط مجرای تنفسی، همراه یا بدون خونریزی، بسته به شدت بیماری متفاوت است. افزایش تعداد انکلوزن‌های ائوزینوفیلیک در اپی‌تلیوم مجرای تنفسی و ملتحمه.
هیپرپلازی اپی‌تلیال. افزایش سلول‌های چند هسته‌ای حاوی انکلوزن با خونریزی در لامینا پروپر نیز قابل مشاهده است. این موارد با رنگ‌آمیزی گیمسا و هماتوکسیلین به خوبی دیده می‌شود.
تشخیص
- تاریخچه بیماری در بیماران انفرادی و در سطح گله
- تاریخچه بیماری در منطقه
- علائم بالینی و جراحات کالبدگشایی در فرم‌های حاد و فوق حاد. بلع هوا
- خونریزی در نای
روش‌های تشخیص آزمایشگاهی لارنگوتراکئیت
- هیستیوپاتولوژی
- جستجوی ویروس
- سرولوژی
- AGID با استفاده از سرم هایپرایمیون
- جدا کردن ویروس در تخم جنین‌دار
- جدا کردن ویروس در کشت سلول کبد جنین
- جستجوی ویروس در کشت‌های فوق ایمنوفلورسانس، VN
- ایمنوفلورسانس
- الایزا
- PCR
کنترل و پیشگیری بیماری لارنگوتراکئیت
۱ – از وارد کردن پرندگان واکسینه، بهبود یافته یا پرندگانی که در معرض بیماری بوده‌اند، به گله حساس خودداری کنید. بهتر است گله‌های حساس را تحت قرنطینه سختی قرار دهید و هیچ نوع پرنده‌ای را به آن گله وارد نکنید.
۲ – باید پرندگان را از مرغداری‌های آلوده به ویروس لارنگوتراکئیت خارج کرده و سپس محل را تمیز و ضدعفونی کنید و قبل از استفاده مجدد، ۴ تا ۶ هفته خالی نگه‌دارید.
۳ – واکسیناسیون، در مناطقی که بیماری لارنگوتراکئیت به صورت بومی وجود دارد، معمولاً انجام می‌شود و کاملاً مؤثر است. واکسن‌های تخفیف حدت یافته موجود است و می‌توان آنها را به وسیله قطره چشمی، آب آشامیدنی یا اسپری آئروسول تجویز کرد. حداقل سن واکسیناسیون ۴ هفتگی است، اما برای گله‌های جانشین مرغ‌های تخم‌گذار، معمولاً از ۸ تا ۱۲ هفتگی انجام می‌شود.
به ندرت ممکن است ۱ تا ۴ هفته پس از واکسیناسیون، نشانه‌های بالینی مشابه ابتلای طبیعی به این بیماری در گله بروز یابد. این نوع بیماری که به واکسن مربوط می‌شود، معمولاً با نرخ پایین ابتلا و مرگ و میر مشخص می‌شود.
۴ – گزارش بیماری در برخی ایالت‌های آمریکا الزامی است.
واکسیناسیون
در مناطقی که این بیماری معمول است، جلوگیری از ورود ویروس به پرندگان حساس، به ویژه در سنین جوان، کاری دشوار است. در مناطق پرخطر، اولین واکسیناسیون باید در سن ۱ تا ۳ روزگی انجام شود و در مناطق دیگر، بین ۳ تا ۱۸ هفته باید واکسن داده شود. پرندگان می‌توانند بیش از یک بار با فاصله دو تا سه هفته واکسینه شوند. این واکسن به صورت اسپری یا قطره چشمی استفاده می‌شود. اما یک نکته منفی در مورد واکسن زنده این است که ممکن است ویروس پس از واکسیناسیون در مدت ۷ تا ۱۰ روز منتشر شود.
درمان
برای این بیماری درمانی وجود ندارد.
مجله اینترنتی رضیم
مرجان امینی
