ترسناک‌ترین اختلالات ذهنی که احتمالا در مورد آنها نشنیده‌اید! (قسمت سوم) (2 نکته مهم)
در این قسمت از مقاله، می‌خواهیم نگاهی به آخرین اختلالات نادر و گاهی ترسناک مغزی در جهان بیندازیم.
توهم کوتارد / مرده متحرک
این اختلال روانی باعث می‌شود فرد فکر کند که او مرده‌ای زنده است (مانند زامبی) یا روحی است که بدنش در حال پوسیدگی است و خون و اعضای داخلی خود را از دست داده است. افراد مبتلا به این توهم معمولاً احساس می‌کنند که بدنشان در حال خراب شدن است و بیشتر آنها هم از افسردگی شدید رنج می‌برند. بعضی از مبتلایان به این اختلال حتی ممکن است به دلیل گرسنگی جان خود را از دست بدهند.
این اختلال برای اولین بار در سال 1880 توسط پزشک مغز و اعصاب به نام ژول کوتارد توصیف شد. با اینکه توهم کوتارد خیلی نادر است، اما مشهورترین مورد آن در هائیتی بوده که مردی فکر می‌کرد بر اثر ایدز مرده و به جهنم رفته است.
سندرم دیوژن / شلختگی
سندرم دیوژن یا سندرم شلختگی یک اختلال شخصیتی است که باعث می‌شود فرد خود را به شدت نادیده بگیرد، در خانه به شدت نامرتب باشد، از جامعه دوری کند و بی‌تفاوت باشد. افراد مبتلا به این سندرم، معمولاً زباله‌ها و حتی حیوانات را در خانه خود انباشته می‌کنند و نسبت به آن احساس شرم ندارند. این بیماری بیشتر در بین سالمندان، افرادی که دچار زوال عقل هستند، کسانی که سابقه مشکلات روانی دارند و افرادی که در یک دوره از زندگی خود بی‌سرپرست بودند یا در محیط‌های بی‌ثبات زندگی کرده‌اند، دیده می‌شود.
اختلال تجزیه هویت /اختلال چند شخصیتی
اختلال هویت تجزیه‌ای (DID) که قبلاً به اختلال چند شخصیتی معروف بود، یک بیماری روانی جدی است که در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی به اشتباه نمایش داده می‌شود. طبق آمار، کمتر از 0.1٪ از افرادی که این اختلال را دارند، بیش از 2-3 هویت متفاوت دارند. معمولاً افرادی که این اختلال را دارند و به نوعی از مشکلات حافظه، احساسات و رفتار رنج می‌برند، قادر به زندگی عادی نیستند و به همین دلیل معمولاً در بیمارستان‌های روانی زندگی می‌کنند.
اختلال ساختگی / وسواس بیماری
این اختلال روانی باعث می‌شود فرد به شدت نگران بیمار بودن خود باشد. برخی از افراد به عمد خود را بیمار نشان می‌دهند تا درمان شوند. بعضی دیگر ممکن است به سادگی وانمود کنند که بیمار هستند و داستان‌های پیچیده و طولانی برای جلب توجه پزشکان درست کنند. این وسواس معمولاً ناشی از آسیب‌های گذشته یا مشکلات روانی است. این اختلال کمتر از 0.5 درصد از مردم را تحت تاثیر قرار می‌دهد و متأسفانه درمان خاصی برای آن وجود ندارد.
