درمان تریکوتیلومانیا یا اختلال کندن مو (2 نکته مهم)
“`html
بیماری تریکوتیلومانیا را بیشتر بشناسید
با این بخش از رضیم همراه باشید تا با بیماری تریکوتیلومانیا و راه های مناسب برای درمان این عارضه
آشنا شوید
اختلال موکنی
نام این بیماری از زبان یونانی آمده است (Thrix به معنای مو، Tillein به معنای کندن و Mania به معنای دیوانگی).
عادت کندن مو به تدریج و به طور ناخودآگاه در فرد بروز می‌کند و ممکن است تا جایی پیش برود که باعث کندن تمام موهای سر شود.
این افراد معمولاً عمل کندن مو را انکار نمی‌کنند، اما نمی‌توانند آن را کنترل کنند.
ملاک‌های تشخیصی اختلال موکنی
- موکنی مکرر که موجب به وجود آمدن بی‌مویی می‌شود.
- تلاش‌های مکرر برای کاهش یا متوقف کردن موکنی
- موکنی منجر به ناراحتی یا مشکلات قابل توجه در عملکرد اجتماعی، شغلی یا دیگر زمینه‌های مهم زندگی می‌شود.
- موکنی یا بی‌مویی ناشی از بیماری جسمی دیگر نیست (مثل بیماری پوستی).
- موکنی نمی‌تواند به راحتی با نشانه‌های دیگر اختلالات روانی توجیه شود (مثل تلاش برای بهبود نقص در ظاهر در اختلال بدشکلی بدن).
ویژگی‌های تشخیصی
ویژگی اصلی این اختلال، کندن مکرر موی خود است (ملاک A). کندن مو می‌تواند در هر جایی از بدن که مو رشد می‌کند اتفاق بیفتد؛ رایج‌ترین نواحی شامل کاسه سر، ابروها و پلک‌ها هستند، در حالی که جاهای کمتر متداول شامل زیر بغل، صورت، ناحیه شرمگاهی و اطراف مقعد می‌باشد.
محل‌های کندن مو ممکن است با گذشت زمان تغییر کنند. این عمل ممکن است در دوره‌های کوتاهی در طول روز یا در زمان‌هایی که به طور مداوم تکرار می‌شود، خصوصاً به مدت چند ساعت یا چند ماه ادامه داشته باشد.
ملاک A به این معناست که کندن مو باید منجر به بی‌مویی شود، اما افراد مبتلا ممکن است موهای خود را از نواحی مختلف به طور پراکنده بکنند، طوری که بی‌مویی به راحتی قابل مشاهده نباشد.
گاهی اوقات فرد ممکن است سعی کند تا بی‌مویی خود را پنهان کند (مثلاً با استفاده از لوازم آرایش، روسری یا کلاه گیس).
افراد مبتلا به این اختلال معمولاً تلاش‌های مکرر برای کاهش این عادت با متوقف کردن آن انجام می‌دهند (ملاک B). ملاک C به ناراحتی و مشکلات قابل توجهی که ناشی از این عمل در جنبه‌های اجتماعی، شغلی یا دیگر عملکردها ایجاد می‌شود اشاره دارد.
ناراحتی به احساسات منفی‌ای اشاره دارد که فرد مبتلا به این اختلال ممکن است تجربه کند، مانند احساس نبود کنترل، شرمندگی و خجالت. مشکلات می‌تواند در جنبه‌های اجتماعی، شغلی، تحصیلی و اوقات فراغت دیده شود، به ویژه به دلیل اجتناب از کار، مدرسه یا موقعیت‌های عمومی.
بسیاری از ما در مواقع استرس و فشار به عادات خاصی پناه می‌بریم.
حدود ۱ تا ۲ درصد از مردم به این اختلال دچار هستند، که هم‌اکنون بین ۴ تا ۱۱ میلیون نفر در آمریکا به آن مبتلا می‌شوند.
تریکوتیلومانیا یا جنون کندن مو به معنای کندن موها از طریق تکرار دستکاری‌ها در اثر یک عادت یا تیک آگاهانه و ناآگاهانه است. این عمل جزو اختلالات کنترل تکانه دسته‌بندی می‌شود و می‌تواند منجر به کاهش قابل توجه موها شود.
معمولاً فرد قبل از کندن مو فشار و اضطرابی را احساس می‌کند و بعد از انجام این کار حس رضایت و آرامش موقتی را تجربه می‌کند.
پس از مدتی، این چرخه دوباره شروع می‌شود و بدین صورت فرد مرتباً موهای خود را می‌کند.
در بسیاری از مواقع، پیش از کندن،
“““html
فرد دسته‌ای از موهای خود را دور انگشت می‌پیچد (تtwirling مو).
ویژگی‌های اصلی تریکوتیلومانیا یا وسواس کندن مو :
این اختلال به معنای کندن مکرر مو است که منجر به از دست رفتن قابل توجه مو می‌شود. پیش از اینکه فرد به کندن مو بپردازد، حس تنش زیادی را تجربه می‌کند و بعد از کندن مو احساس رضایت و آرامش به او دست می‌دهد.
در این اختلال، هر قسمتی از بدن ممکن است درگیر شود اما بیشتر اوقات افراد موهای سرشان را می‌کشند.
سایر نواحی درگیر عبارتند از : ابروها، پلک‌ها و ریش. کندن مو دردناک نیست، اما ممکن است احساس خارش و سوزش در نواحی مبتلا وجود داشته باشد. افرادی که به این اختلال دچار هستند به نظر نمی‌رسد که از رفتارشان ناراحت باشند.
متاسفانه این بیماری در ایران به خوبی شناخته نشده و دلیل آن خجالت افراد از بیان این مشکل است. افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، شبیه به افراد معتادی هستند که به اشتباه خود واقفند، اما نمی‌توانند از کندن مو خودداری کنند.
تریکوتیلومانیا یک اختلال روانی است که در آن فرد به طور عادت‌گونه و بی‌اختیار موهای خود را می‌کند. در این اختلال، فرد زمانی که تحت فشار است، این رفتار را انجام می‌دهد و بعد از کندن مو احساس آرامش می‌کند. این چرخه بار دیگر ادامه پیدا می‌کند و فرد مکررا موهای خود را می‌کند. برخی افراد قبل از کندن موها، آنها را دور انگشت خود می‌پیچند.
همه‌گیری‌شناسی
این بیماری بیشتر در کودکان کم سن، نوجوانان و زنان مشاهده می‌شود و در زنان سه برابر بیشتر از مردان است.
در این اختلال، موهای فرد دور انگشت پیچیده می‌شود یا مالش داده می‌شود تا بیرون بیاید یا شکسته شود. نواحی محبوب برای کندن مو بیشتر پیشانی و شقیقه هستند که به راحتی در دسترس هستند.
گاهی افراد موهای ابرو یا مژه‌های خود را نیز می‌کنند. ناحیه‌ای که آسیب دیده، ظاهری نامنظم دارد و موها به شدت کم پشت شده‌اند اما هیچ‌گاه مثل دیگر انواع ریزش مو، آن ناحیه کاملا عاری از مو نخواهد بود. موهایی که شکسته و کوتاه شده‌اند و با طول‌های متفاوت دیده می‌شوند.
این رفتار ممکن است در زمان‌هایی نظیر کلاس درس، تماشای تلویزیون یا در بستر زمانی که هنوز خواب آغاز نشده است، بروز کند و والدین به ندرت این رفتار را مشاهده می‌کنند.
چه افرادی به بیماری تریکوتیلومانیا مبتلا می‌شوند؟
این اختلال بیشتر افرادی را در سنین ابتدای زندگی یا اوایل نوجوانی درگیر می‌کند، اما می‌تواند در کودکان یک ساله تا سالمندان هفتاد ساله هم مشاهده شود.
در تحقیقات نشان داده شده که حدود ۹۰ درصد مبتلایان را زنان تشکیل می‌دهند اما به نظر می‌رسد مردان به خاطر عدم مراجعه برای درمان در این آمار وجود ندارند.
این یک اختلال روانی است که در آن فرد به طور عادت‌گونه موهای خود را می‌کند. در پسران این اختلال شایع‌تر از دختران است، اما در بزرگسالان زنان بیشتر دچار آن می‌شوند.
بیشترین شیوع این بیماری در دختران نوجوان در رده سنی ۱۲ تا ۱۷ سال به چشم می‌خورد. عادت به کندن موها به آرامی و به صورت ناخودآگاه در فرد شروع می‌شود و ممکن است به کندن تمام موهای سر منجر شود.
این افراد معمولاً قادر به انکار این رفتار نیستند، اما کنترل آن برایشان دشوار است. در معاینه موهای شکسته و جدا شده در فواصل مختلفی از پوست سر قابل مشاهده است و پوست سر هم کاملاً سالم به نظر می‌رسد. حاشیه موها معمولاً دست نخورده است و در مرکز ناحیه‌ای خاص، موها قطع شده‌اند.
این بیمارها باید تحت درمان‌های روانپزشکی قرار گیرند. در بسیاری از موارد، مشکلات کودکان مبتلا به تریکوتیلومانیا با بستری شدن در بیمارستان یا مداخلات پزشکی، مشکلات خانگی یا تحصیلی آغاز می‌شود.
برخی موارد نیز با حسادت شدید بین خواهر و برادرها یا مشکلات ارتباطی در خانواده همراه است. در مواردی که این اختلال در سن بلوغ یا بزرگسالی آغاز می‌شود، بیشتر با یک بیماری روانپزشکی واضح همراه است و برخی پزشکان آن را نوعی اختلال وسواسی-جبری طبقه‌بندی می‌کنند.
این اختلال در افرادی که سطح اضطراب یا اختلال خلقی دارند بیشتر دیده می‌شود و تریکوتیلومانیا در زنان شایع‌تر است.
همچنین، اکثر کودکان که موهای خود را دور انگشتانشان می‌پیچند و یا آن را می‌کنند،…
“`
دختر بچه‌ها هم مبتلا به این اختلال می‌شوند و تخمین می‌زنند که شیوع آن کمتر از یک درصد است.
اما اگر ما کندن مو را بدون احساس فشار قبل از انجام آن و بدون احساس رضایت بعد از انجامش هم جزء این بیماری در نظر بگیریم، شیوع آن به مراتب بیشتر خواهد بود.
نشانه‌های بالینی
فرد می‌تواند موهای هر بخشی از بدنش را بکند، ولی بیشتر موهای سر، ابرو، مژه و صورت تحت تاثیر قرار می‌گیرند. در این میان، معمولاً مشکلات پوستی دیگری وجود ندارد و پوست سر به جز در جاهای کندن شده سالم است. در موارد شدیدتر، این اختلال ممکن است نشانه‌ای از اضطراب، افسردگی یا وسواس فکری-عملی باشد.
در این شرایط، درمان همزمان این اختلالات اهمیت دارد. بیشتر افرادی که با این مشکل مواجه هستند، متوجه شده‌اند که در زمان استرس، ناراحتی یا اضطراب، این رفتار بیشتر می‌شود.
همچنین بخوانید:
بیشتر موهای کدام نواحی را فرد می‌کند؟
با وجود اینکه علائم شدت و مکان کندن مو و پاسخ به درمان در افراد متفاوت است، ولی بیشتر بیماران موهای سر خود را می‌کنند و ممکن است در طول زمان ناحیه‌ای بدون مو ایجاد شود (این ناحیه می‌تواند شامل ابرو یا موهای زیر بغل نیز باشد).
در بعضی افراد، این عمل جزئی است و اختلالی در کارکرد عادی آنها ایجاد نمی‌کند، ولی در موارد دیگر می‌تواند به شدت مشکل‌ساز باشد.
روش‌های تشخیص تریکوتیلومانیا
- کندن مکرر مو که منجر به از دست رفتن قابل توجهی از موها می‌شود.
- احساس افزایش تنش بلافاصله قبل از کندن مو یا در زمان مقاومت در برابر کندن مو.
- احساس شادی، رضایت یا آرامش با کندن مو.
- این اختلال ناشی از یک مشکل پزشکی مانند مشکلات پوستی نیست.
- این اختلال منجر به نارضایتی قابل توجه یا نقص در عملکرد اجتماعی، شغلی یا دیگر زمینه‌های مهم عملکردی می‌شود.
چه کسانی بیشتر به تریکوتیلومانیا مبتلا می‌شوند؟
این اختلال بیشتر در سنین کودکی یا اوایل نوجوانی مشاهده می‌شود.
در بچه‌ها، این اختلال در پسران شایع‌تر است، اما در بزرگسالان خانم‌ها بیشتر از آقایان مبتلا می‌شوند.
عادت کندن مو معمولاً به تدریج و به طور ناآگاهانه شروع می‌شود و ممکن است به حدی برسد که تمام موهای سر را بکنند. این بیماران معمولاً نتوانسته‌اند این رفتار را انکار کنند، ولی کنترل عمل خود را ندارند. در معاینه، موهای کندۀ شده در فاصله‌های مختلف از پوست سر دیده می‌شود و پوست سر سالم است.
حاشیۀ موها معمولاً دست نخورده باقی می‌ماند و در مرکز با شکل کاسه‌ای موها قطع شده‌اند. این بیماران نیاز به درمان‌های روانپزشکی دارند.
بسیاری از بیماران موهای سر خود را می‌کنند، به طوری که بعد از مدتی ناحیه‌ای بدون مو ایجاد می‌شود (این ناحیه بدون مو ممکن است شامل ابرو یا مژه نیز باشد). با شناسایی منشاء ژنتیکی این بیماری، پزشکان می‌توانند درمان بهتری انجام دهند.
عوامل موثر در بروز تریکوتیلومانیا
- استرس‌های روانی در ایجاد تریکوتیلومانیا نقش دارند.
- بیماری افسردگی ارتباط زیادی با تریکوتیلومانیا دارد و بسیاری از افراد دچار این حالت، از افسردگی رنج می‌برند.
- پدر و مادر کودک مبتلا به ندرت این رفتار را می‌بینند.
- در بسیاری از کودکان، تریکوتیلومانیا بعد از بستری شدن در بیمارستان، مشکلات خانه یا مشکلات مدرسه شروع می‌شود.
- در بعضی موارد، این اختلال با حسادت شدید میان خواهر و برادرها، یک رابطه نامناسب بین والدین و کودک و همچنین با مشکلات ذهنی بروز می‌کند.
- تریکوتیلومانیاهایی که در سنین بلوغ یا بزرگسالی شروع می‌شوند، بیشتر با بیماری وسواس شدید همراه هستند.
روند و پیش‌آگهی بیماری
این اختلال معمولاً قبل از 17 سالگی شروع می‌شود. در مواردی که علائم پیش از 6 سالگی ظاهر شود،
در صورت اقدام تخصصی مناسب
پاسخ به درمان مناسب است.
“`html
بهتر خواهد بود و موفق‌تر خواهیم بود. در این مرحله، استفاده از روش‌های درمانی مانند هیپنوتراپی، رفتار درمانی و درمان‌های حمایتی نتایج بسیار خوبی به دنبال خواهد داشت. اگر علائم بعد از سن 13 سالگی شروع شوند، احتمال اینکه بیماری به صورت مزمن درآید و نیاز به درمان طولانی‌تری پیدا کند، بیشتر می‌شود.
عادت به پیچیدن مو به دور انگشت معمولاً در دوران کودکی شروع می‌شود. در برخی موارد، این عادت به مرور زمان از بین می‌رود ولی ممکن است باعث ایجاد وسواس در کندن مو شود. بنابراین، با مشاهده این عادت باید فوراً اقدامات درمانی لازم را انجام داد تا از تبدیل آن به تریکوتیلومانیا جلوگیری شود.
درمان اختلال موکنی
از آنجا که اضطراب همواره به عنوان یکی از عوامل اصلی ایجاد و تشدید این بیماری نام برده می‌شود، ایجاد فضایی امن و بدون تنش می‌تواند در کاهش علائم بیماری بسیار مؤثر باشد.
کسانی که با بیمار در ارتباط هستند باید از سرزنش یا توبیخ او خودداری کنند و با روش‌های حمایتی که توسط درمانگر به آنها آموزش داده می‌شود، به بهبود فرد کمک کنند.
درمان‌های دارویی رایج شامل داروهای ضد اضطراب، داروهای ضد افسردگی و آنتی‌سایکوتیک‌ها هستند. در تحقیقات مختلف نشان داده شده که استفاده از داروهای ضد افسردگی حتی در غ absence افسردگی واضح هم مؤثر است.
درمان‌های غیر دارویی مؤثر برای تریکوتیلومانیا شامل هیپنوتراپی و روش‌های رفتاری (مانند بیوفیدبک، پایش و کنترل خود، حساس‌سازی، معکوس‌سازی رفتار عادی و درمان‌های بیزارکننده) می‌باشند.
تحقیقات نشان می‌دهد که تلقینات هیپنوتیزمی تأثیر مناسبی بر اصلاح واکنش‌های پوستی دارند، به همین دلیل هیپنوتراپی برای همه اختلالات پوستی که به دلایل روانشناختی ایجاد یا تشدید شده‌اند، مانند وسواس کندن مو، خارش مزمن و واکنش‌های حساسیتی، بسیار مؤثر است.
عامل ایجاد این حالت چیست؟
به تازگی محققان موفق شدند ژنی را شناسایی کنند که در شرایط روانی دشوار مسئول رفتار کندن مو است. این بیماری که «تریکوتیلومانیا» نام دارد، معمولاً با علائمی مثل اضطراب و نگرانی و افسردگی همراه است.
افرادی که به این عادت مبتلا هستند ممکن است دچار کم پشتی مو یا حتی طاسی موضعی در نواحی مختلف سرشان شوند، اما اگر از آنها بپرسید، معمولاً این عادت را انکار می‌کنند.
محققان دانشگاه دوک در این مطالعه به این نتیجه رسیدند که ژنی به نام SLITKRI در افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، دچار جهش می‌شود.
دکتر استفان زوچنر که سرپرستی این گروه تحقیقاتی را بر عهده دارد، معتقد است که دیدگاه مردم در جوامع هنوز نسبت به بیماری‌های روانی منفی و ناخوشایند است. او باور دارد که اگر ثابت شود این بیماری ریشه ژنتیکی دارد، می‌توان اقدامات مؤثری برای تشخیص و درمان جدید این بیماری انجام داد.
در حال حاضر درمان خاصی برای این بیماری وجود ندارد، با این حال در بسیاری از مواقع با تجویز داروهای ضدافسردگی و ضد التهاب می‌توان این رفتار را کنترل کرد.
این تیم تحقیقاتی ۴۴ خانواده را مورد بررسی قرار دادند که یک یا چند نفر از اعضای آنها به «تریکوتیلومانیا» مبتلا بودند.
محققان متوجه شدند که ژن SLITKRI در افراد مبتلا به این بیماری دچار جهش شده است در حالی که این جهش در اعضای سالم خانواده دیده نمی‌شود. همچنین شرایط محیطی که فرد در آن زندگی می‌کند می‌تواند باعث تشدید این بیماری شود.
به موهایت نگاه کن
«تریکوتیلومانیا» یک اختلال روانی است که فرد به طور ناخودآگاه تمایل به کندن موهای سر، ابرو، مژه یا سایر قسمت‌های بدن مانند موهای دست و پا پیدا می‌کند.
این کندن موها باعث ایجاد نقاط بدون مو در این نواحی می‌شود. دلایل مختلفی برای بروز این مشکل وجود دارد و بعضی آن را عادت می‌دانند، در حالی که برخی دیگر آن را نوعی اعتیاد یا اختلال تکانشی تلقی می‌کنند. آمارها نشان می‌دهند که ۲.۱ درصد از افراد جامعه به این اختلال مبتلا هستند.
“““html
در ایالات متحده، حدود ۱۱.۴ میلیون نفر با یک اختلال خاص دست و پنجه نرم می‌کنند.
این اختلال معمولاً قبل از دوران نوجوانی یا در اوایل سال‌های نوجوانی شروع می‌شود. بیشتر افراد در سن ۱۲ سالگی علائم این اختلال را به روشنی نشان می‌دهند، هرچند که این وضعیت ممکن است در کودکان یک ساله تا بزرگسالان ۷۰ ساله نیز دیده شود.
بر اساس تحقیقات، خانم‌ها به این اختلال بیشتر از آقایان مبتلا می‌شوند و تقریباً ۹۰ درصد مبتلایان به آن را زنان تشکیل می‌دهند. یکی از دلایل این امر این است که زنان بیشتر به درمان مراجعه می‌کنند، در حالی که آقایان معمولاً این علائم را مخفی می‌کنند.
علل اصلی
باید بدانید که هنوز دلیل خاصی برای اختلال کندن مو مشخص نشده است.
چندین متخصص بر این باورند که این بیماری می‌تواند ارثی باشد و از والدین به فرزندان منتقل شود. برخی دیگر هم معتقدند که آلودگی‌های محیطی ممکن است این مشکل را تشدید کند. همچنین عفونت‌های استرپتوککی هم به عنوان عاملی ممکن برای این اختلال محسوب می‌شوند.
علاوه بر این، مشکلات ساختاری در مغز، اختلالات شیمیایی در بدن و مشکلات تغذیه‌ای نیز به عنوان عوامل دیگر این اختلال شناخته می‌شوند. اما واضح است که استرس و تنش‌های محیطی می‌توانند این حالت را بدتر کنند.
برای مثال، اگر شما با این اختلال مواجه باشید، ممکن است در زمان‌های دشوار شغلی یا خانوادگی به این عادت روی بیاورید. جالب اینجاست که انجام این عمل می‌تواند موقتا احساس راحتی را به فرد بدهد.
در بعضی از افراد این عمل شدید نیست و فقط چند تار موی سر یا ابرو را می‌کَنند و مشکلی در زندگی روزمره ایجاد نمی‌شود. اما در برخی دیگر، این عمل با شدت بیشتری انجام می‌شود و باعث می‌شود که آنها مقدار زیادی از موهای خود را از دست بدهند و در نتیجه در کارکرد طبیعی زندگی‌شان اختلال ایجاد شود. در این موارد، نیاز است هر چه سریع‌تر برای کمک و درمان اقدام شود.
این اختلال تا سال ۱۹۸۹ در کشورهایی مثل آمریکا چندان شناخته شده نبود و بسیاری از افراد مبتلا به آن، بدون اینکه از مشکل خود خبر داشته باشند، آن را تحمل می‌کردند. شاید یکی از دلایل این موضوع این باشد که افراد از مطرح کردن مشکل خود با دیگران می‌ترسند و به همین خاطر در بیشتر موارد ناشناخته باقی می‌ماند.
راه‌حل‌ها
گرچه هنوز درمان خاصی برای این اختلال وجود ندارد، اما می‌توان به افرادی که به آن مبتلا هستند کمک کرد تا این عادت را کنار بگذارند. معمولاً تشخیص این اختلال بر عهده روانپزشک است که با معاینه و گفتگو با فرد، علائم و رفتارهای او را بررسی می‌کند.
حتماً به خاطر داشته باشید که باید از کلیشه‌های اجتماعی رایج فاصله بگیرید. اگر شما هم این علائم را دارید، هیچ اشکالی ندارد که از یک متخصص روان‌شناس کمک بگیرید. این کار می‌تواند فشار و استرس ذهنی شما را کاهش دهد و به شما کمک کند تا زندگی سالم‌تری داشته باشید. در حال حاضر دو رویکرد درمانی برای «تریکوتیلومانیا» وجود دارد.
نخستین روش درمان، درمان شناختی-رفتاری است، که در آن به کمک پزشک، عوامل و شرایطی که باعث ایجاد این رفتار می‌شود، شناسایی و اصلاح می‌شود. روش دوم استفاده از دارو است.
بیشترین داروهایی که در این مورد به کار می‌روند، مهارکننده‌های انتخابی باز جذب سروتونین هستند. معروف‌ترین داروی این گروه فلوکستین یا پروزاک است.
برخی بیماران با استفاده از این دارو، به طور کامل کندن مو را کنار گذاشته‌اند، در حالی که برخی دیگر اثر آن را ناچیز دانسته‌اند. به هر حال، سایر روش‌های درمانی مانند تشکیل گروه‌های حمایتی، تغییر رژیم غذایی و شرایط زندگی نیز می‌توانند مؤثر واقع شوند.
درمان تریکوتیلومانیا
- زیرا اضطراب به عنوان یکی از عوامل اصلی ایجاد و تشدید این بیماری شناخته شده است، ایجاد یک محیط آرام و بدون تنش می‌تواند در تخفیف علائم بیماری بسیار مؤثر باشد.
- لازم است
- کسانی که با بیمار در ارتباط هستند، باید از سرزنش یا توبیخ وی خودداری کنند و با استفاده از روش‌های حمایتی که درمانگر به آنها آموزش می‌دهد، به فرد کمک کنند تا بهبودی یابد.
- درمان‌های دارویی رایج شامل داروهای ضد اضطراب، ضد افسردگی و داروهای آنتی‌سایکوتیک و تثبیت‌کننده خلق هستند.
- درمان‌های غیردارویی مؤثر برای تریکوتیلومانیا شامل هیپنوتراپی و درمان‌های رفتاری (مثل بیوفیدبک، کنترل خود، حساس‌سازی، تغییر رفتاری عادت و درمان‌های بیزارکننده) می‌شوند.
- آنچه که مهم است این است که این اختلال ممکن است با مشکلات دیگر روانی همراه باشد و یا حتی خود نتیجه‌ای از ناراحتی‌های دیگر باشد. بنابراین، تشخیص درست علت اصلی این بیماری توسط پزشک در درمان آن بسیار تأثیرگذار است.
“`
درمان رفتاری شناختی
در این نوع درمان، عواملی که باعث ایجاد رفتار کندن مو می‌شوند شناسایی شده و به فرد آموزش می‌دهند که وقتی این عوامل به وجود می‌آیند، رفتار دیگری را انجام دهد. این درمان باید توسط یک متخصص انجام گیرد تا بهترین نتیجه را بدهد. بسیاری از افراد با تغییرات ساده مانند باند پیچیدن به انگشتان، یادداشت‌برداری از موارد کشیدن مو، یا تغییر مکان‌هایی که باعث این رفتار می‌شوند، بهبود می‌یابند.
درمان دارویی
چندین دارو در درمان این اختلال استفاده می‌شود که بیشتر آنها از دسته مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) هستند.
معروف‌ترین داروی این دسته، فلوکستین یا پروزاک (Prozac) است. برخی بیماران با استفاده از این دارو به طور کامل مشکل کندن مو را کنار گذاشته‌اند و برخی دیگر این دارو را بی‌فایده دانسته‌اند. به هر حال، دارو درمانی باید تحت نظر مستقیم یک متخصص پزشکی انجام شود.
بسیاری از بیماران از نظر روانی وضعیت پایداری دارند و فقط نیاز دارند که مشکلاتشان توسط یک پزشک درک شود یا والدین درباره آن صحبت کنند. بسیاری از این موارد به طور طبیعی بهبود می‌یابند.
به والدین توصیه می‌شود که در زمان کشیدن مو، توجه کودک را به چیز دیگری جلب کنند و به این مشکل به عنوان یک واقعیت نگاه کنند و از پشتیبانی حمایت کنند، نه اینکه قضاوت کنند یا تنبیه کنند.
بیماران با مشکل شدید یا کسانی که همچنان در این عادت باقی می‌مانند باید ارزیابی روانپزشکی شوند. تأثیرات و فواید طولانی‌مدت درمان‌های دارویی و رفتاری هنوز به‌طور کامل مشخص نیست.
به نظر می‌رسد کلومیپرامین در درمان کوتاه‌مدت تریکوتیلومانیا مؤثر باشد، اما در یک بررسی، برخی از بیماران بعد از سه ماه پیگیری، حتی با ادامه مصرف دارو، دوباره به مشکل قبلی دچار شدند.
بیمارانی که با فلوکستین (Prozac) در یک برنامه ۱۶ هفته‌ای درمان شدند، به طرز قابل توجهی بهبود یافتند. سایر درمان‌ها مانند ایجاد گروه‌های پشتیبان، تغییر رژیم غذایی، هیپنوتیزم و تغییر مکان نیز مؤثر بوده‌اند.
اگرچه برای درمان تریکوتیلومانیا می‌توان از داروهای ضد افسردگی و همچنین درمان‌های رفتاری استفاده کرد، اما به شما توصیه می‌کنیم که حتماً به یک روانپزشک مراجعه کنید.
