آنچه که باید در مورد تومور مغزی(سرطان مغز) بدانید

آیا تومور های بدخیم مغزی هم قابل درمان هستند؟با رضیم همراه باشید.

تومورهای مغزی

در حال حاضر، انواع مختلفی از تومورهای مغزی وجود دارد. برخی از آن‌ها مانند تومور مننژیوم شایع‌تر هستند که به اعصاب بیرونی مغز آسیب می‌زنند. این نوع تومور معمولاً با جراحی قابل درمان است و پزشکان می‌توانند آن را بردارند.

تومورهای دیگری نیز وجود دارند، مانند آستروسیتوما، که سریع‌تر پیشرفت می‌کنند و می‌توانند خطرناک‌تر باشند و در صورتی که کسی به آن مبتلا شود، ممکن است به سرعت جان خود را از دست بدهد.

تومورهای مغزی می‌توانند نشانه‌های متفاوتی را ایجاد کنند. این نشانه‌ها به نوع تومور و ناحیه‌ای از مغز که آسیب می‌بیند بستگی دارند. اما در کل، یک یا دو نشانه وجود دارد که می‌تواند به ما در شناسایی تومور مغزی کمک کند.

تومور مغزی به معنای وجود یک توده غیرطبیعی در مغز است. این توده می‌تواند خوش‌خیم (غیرسرطانی) یا بدخیم (سرطانی) باشد و می‌تواند در مغز یا در کانال نخاع ایجاد شود.

تومور مغزی بدخیم و خوش خیم؟

تومورهای مغزی به دو نوع خوش خیم و بدخیم تقسیم می‌شوند.
تومورهای خوش‌خیم شامل سلول‌های سرطانی نیستند و معمولاً قابل برداشتن هستند و به ندرت دوباره رشد می‌کنند. این نوع تومورها به ندرت به بافت‌های اطراف حمله می‌کنند و به دیگر قسمت‌های بدن سرایت نمی‌کنند.

سردردهایی که مخصوصاً هنگام صبح بدتر می‌شوند، سرفه‌های شدید، مشکل در خواب و حالت تهوع از مهم‌ترین نشانه‌هایی هستند که می‌توانند نشان‌دهنده تومور مغزی باشند.

تومورهای مغزی بدخیم، که به نام سرطان مغزی هم شناخته می‌شوند، شامل سلول‌های سرطانی هستند. این نوع تومورها می‌توانند سریع‌تر رشد کنند و به مغز آسیب برسانند.
اما توجه داشته باشید که خوش‌خیم یا بدخیم بودن تومور به تنهایی نمی‌تواند پیش‌آگهی دقیق را مشخص کند؛ مكان تومور هم بسیار مهم است. حتی یک تومور خوش‌خیم اگر در یک نقطه حیاتی قرار گیرد، ممکن است خطرناک باشد و منجر به مرگ زودهنگام شود.

دو نشانه خطرناک که ممکن است در مراحل اولیه سرطان به‌وجود بیایند، به دلیل افزایش فشار داخل جمجمه ناشی از بزرگ شدن تومور خود را نشان می‌دهند. این نشانه‌ها شامل سردردهایی هستند که صبح‌ها بدتر می‌شوند، سرفه‌های شدید، مشکلات خواب و حالت تهوع هستند. اگر چه ممکن است این نشانه‌ها برای هر فردی پیش بیاید، اما در صورت بروز این علائم، مهم است که فرد با پزشک خود مشورت کند.

نشانه‌های تومور مغزی

♦ سردردهایی که وقتی دراز می‌کشید، بدتر می‌شوند.
♦ استفراغ و حالت تهوع، یا استفراغ ناگهانی بدون حالت تهوع.
♦ مشکلات بینایی، مانند دو تا دیدن اشیاء.
♦ ضعف در یکی از طرف‌های بدن.
♦ عدم تعادل بدن و گیجی.
♦ از دست دادن حس بویایی.
♦ فراموشی و مشکلات حافظه.
♦ تغییرات در شخصیت.
♦ بروز حملات صرع و تشنج.

عوامل افزایش خطر تومور مغزی

عوامل زیر می‌توانند خطر ابتلا به تومور مغزی را افزایش دهند، همچنین به سایر سرطان‌ها در نقاط دیگر بدن نیز وابسته هستند:
♦ غذای نامناسب، به ویژه کمبود فیبر (که یکی از عوامل خطر سرطان روده است).
♦ سیگار کشیدن (که عامل خطر سرطان ریه است).
♦ مصرف زیاد الکل (که عامل خطر سرطان کبد است).
♦ قرار گرفتن زیاد در معرض نور خورشید (که عامل خطر ملانوم بدخیم پوست است).
♦ سابقه وجود یک نوع سرطان دیگر در هر نقطه از بدن.

درجه بندی تومورهای مغزی

پزشکان انواع تومورهای مغزی را بر اساس درجه آن‌ها دسته‌بندی می‌کنند؛

تومور مغزی درجه یک: توموری است که سلول‌های آن زیر میکروسکوپ قابل مشاهده هستند. این تومور خوش‌خیم است و سلول‌ها شبیه به سلول‌های طبیعی مغزی بوده و به آرامی رشد می‌کنند.

تومور مغزی درجه دو: بافت این تومور بدخیم است و سلول‌های آن شباهت کمتری به سلول‌های طبیعی دارند.

تومور مغزی درجه سه: بافت این تومور بدخیم است و سلول‌های آن به‌طور فعال در حال رشد هستند و تفاوت زیادی با سلول‌های طبیعی دارند (آناپلاستیک).

تومور مغزی درجه چهار: بافت این تومور بسیار بدخیم است و سلول‌های آن کاملاً غیرطبیعی بوده و به سرعت رشد می‌کنند.

سلول‌های تومورهای درجه پایین (یک و دو) طبیعی‌تر به نظر می‌رسند و معمولاً کندتر از سلول‌های تومورهای درجه بالا (سه و چهار) رشد می‌کنند.

با گذشت زمان، یک تومور درجه پایین ممکن است به یک تومور با درجه بالاتر تبدیل شود. این تغییر بیشتر در بزرگسالان نسبت به کودکان دیده می‌شود.

انواع تومورهای مغزی اولیه

تومورهای مغزی اولیه دارای انواع مختلفی هستند؛ این تومورها بر اساس نوع سلول‌ها و ناحیه‌ای از مغز که در آن شروع به رشد می‌کنند، نامگذاری می‌شوند. برای مثال، بیشتر این تومورها در سلول‌های گلیال شروع می‌شوند و به آن‌ها گلیوما (Glioma) می‌گویند.

شایع‌ترین انواع تومورهای مغزی در بزرگسالان عبارتند از:

آستروسیتوما (Astrocytoma): این تومور در سلول‌های گلیال ستاره‌ای شکل، که آستروسیت (Astrocytes) نامیده می‌شوند، شروع می‌شود. این تومور می‌تواند در هر درجه‌ای باشد، اما در بزرگسالان معمولاً در مخ ایجاد می‌شود.

آستروسیتومای درجه یک و دو: به آن‌ها گلیوم (Glioma) درجه پایین نیز می‌گویند.
آستروسیتومای درجه سه: به‌عنوان آستروسیتومای آناپلاستیک شناخته می‌شود.“`html

نیز نامیده می‌شود.
آستروسیتومای درجه چهار : گلیوبلاستوما (Gliblastoma ) و یا گلیوم آستروستیک بدخیم هم نامیده می‌شود.

منینژیوما (Meningioma) : این تومور در مننژ (Meninnges) (مننژ لایه‌های سه‌گانه‌ای است که مغز و نخاع را احاطه کرده و از آنها حفاظت می‌کند) ایجاد می‌شود. این نوع تومور می‌تواند در درجات یک، دو یا سه باشد. معمولاً از درجه یک شروع می‌شود و به آرامی رشد می‌کند.

الیگودندروبلاستوما (Oligodendroglioma) : این تومور در سلول‌های چربی که عصب‌ها را پوشش می‌دهند و از آنها محافظت می‌کنند، ایجاد می‌شود. این اتفاق معمولاً در مغز رخ می‌دهد؛ این بیماری در افراد میانسال شایع‌تر است و می‌تواند در درجات دو و سه باشد.

شایع‌ترین انواع تومورهای مغزی در کودکان عبارتند از :

مدولوبلاستوما (Medulloblastoma) : این تومور معمولاً در مخچه (قسمت پایین مغز) ایجاد می‌شود و به عنوان تومور اولیه نوروآکتودرمال (Neuroectodermal) شناخته می‌شود. این تومور درجه چهار است.

آستروسیتومای درجه یک و دو : در کودکان، این تومورهای با درجه پایین ممکن است در هر قسمتی از مغز ایجاد شوند. شایع‌ترین نوع آستروسیتوما در کودکان، آستروسیتوم پیلوسیتیک جوانان است که درجه یک است.

تومور اپاندیموما (Ependymoma): این تومور در سلول‌هایی که حفره‌های مغز و کانال مرکزی نخاع را پوشش می‌دهند، ایجاد می‌شود. این نوع تومور در کودکان و نوجوانان شایع‌تر است و می‌تواند در درجات یک، دو یا سه باشد.

گلیوم ساقه مغز (Brain Stem Glioma) : این تومور در بخش پایینی مغز ایجاد می‌شود و می‌تواند درجه پایین یا بالا داشته باشد. شایع‌ترین نوع آن، گلیوم منتشر داخل پل مغز است.

تشخیص تومور مغزی

اگر شما علائمی دارید که احتمال وجود تومور مغزی را مطرح می‌کند، پزشک باید یک معاینه فیزیکی از شما انجام دهد و سؤالاتی درباره سابقه بیماری‌های شخصی و خانوادگی شما بپرسد.

معاینه دستگاه عصبی: پزشک بینایی، شنوایی، هوشیاری، قدرت عضلات، هماهنگی و رفلکس‌ها را بررسی می‌کند و همچنین چشم‌ها را برای بررسی تورم ناشی از فشار تومور بر عصب بینایی معاینه می‌کند.

ام‌آر‌آی (MRI) : این دستگاه بزرگ که به یک آهنربای قوی و کامپیوتر متصل است، برای گرفتن عکس‌های دقیق از نواحی سر استفاده می‌شود. گاهی اوقات یک رنگ خاص (ماده حاجب) به داخل رگ‌های خونی در بازو یا دست شما تزریق می‌شود تا تفاوت‌های بافت‌های مغز بهتر نشان داده شوند. این عکس‌ها می‌توانند نواحی غیرعادی مانند تومور را نشان دهند.

سی‌تی‌اسکن (CT Scan) : این دستگاه اشعه ایکس که به کامپیوتر متصل است، عکس‌های دقیقی از سر شما می‌گیرد. ممکن است ماده حاجب نیز به رگ‌های بازو یا دست شما تزریق شود تا نواحی غیرعادی بهتر قابل دیدن شوند.

آنژیوگرام (Angiogram) : در این روش، مواد رنگی به داخل خون تزریق می‌شود تا رگ‌های خونی مغز در عکس‌برداری با اشعه ایکس مشخص شوند؛ در صورتی که تومور وجود داشته باشد، اشعه ایکس آن تومور و یا رگ‌های خونی که آن را تغذیه می‌کنند، نشان می‌دهد.

نمونه‌برداری از مایع مغزی نخاعی : پزشک از مایع مغزی نخاعی که فضایی در داخل و اطراف مغز و نخاع را پر می‌کند، نمونه‌برداری می‌کند. این روند با بی‌حسی موضعی انجام می‌شود. پزشک از یک سوزن بلند نازک برای برداشت مایع از قسمت پایینی ستون فقرات استفاده می‌کند. این نمونه‌برداری حدود 30 دقیقه طول می‌کشد و شما باید برای چند ساعت پس از آن به پشت دراز بکشید تا سردرد نگیرید. این مایع در آزمایشگاه برای شناسایی سلول‌های سرطانی و دیگر علائم بیماری مطالعه می‌شود.

نمونه‌برداری از سلول تومور: در این روش بافت‌های تومر برداشته می‌شوند تا وجود سلول‌های تومور بررسی شود.

“““html
می‌گویند؛ آسیب‌شناس برای پی بردن به وجود سلول‌های سرطانی، سلول‌ها را زیر میکروسکوپ بررسی می‌کند. نمونه‌برداری می‌تواند نشان دهد که آیا فرد مبتلا به سرطان است، آیا تغییراتی در بافت وجود دارد که ممکن است به سرطان منجر شود، یا اینکه آیا دیگر شرایط غیرعادی وجود دارد. این روش تنها راه مطمئن برای تشخیص تومور مغزی، فهمیدن نوع آن و برنامه‌ریزی برای درمان است.

درمان تومور مغزی

انتخاب شیوه درمان به چند مورد بستگی دارد :

• نوع و درجه تومور
• محل تومور در مغز
• اندازه آن
• سن و سلامت عمومی فرد

برای برخی انواع سرطان مغز، پزشک باید بداند که آیا سلول‌های سرطانی در مایع مغزی نخاعی نیز وجود دارند یا خیر.

پزشک می‌تواند گزینه‌های درمانی، نتایج احتمالی و عوارض جانبی را برای شما توضیح دهد. از آنجا که درمان سرطان معمولاً به سلول‌ها و بافت‌های سالم نیز آسیب می‌زند، عوارض جانبی نیز شایع هستند. بنابراین قبل از شروع درمان، از تیم پزشکی خود درباره عوارض جانبی احتمالی و اینکه چگونه درمان می‌تواند زندگی روزمره شما را تحت تأثیر قرار دهد، سوال کنید. با کمک تیم پزشکی، می‌توانید یک برنامه درمانی طراحی کنید که نیازهای پزشکی و شخصی شما را برآورده کند.

اگر می‌خواهید درباره شرکت در پژوهش‌های بالینی و روش‌های نوین درمان اطلاعات بیشتری کسب کنید، به بخش تحقیقات سرطان مراجعه کنید.

پزشک ممکن است شما را به یک متخصص ارجاع دهد یا شما خودتان بخواهید که به دلیل نیازتان به تخصص خاصی، او شما را به متخصص دیگری معرفی کند؛ متخصصینی که در درمان تومورهای مغزی فعالیت دارند شامل neurologist (متخصص بیماری‌های مغز و اعصاب)، neurosurgeon (جراح مغز و اعصاب)، oncologist (سرطان‌شناس) و radiation oncologist (رادیوترابیست) هستند.

تیم خدمات پزشکی همچنین شامل پرستار سرطان‌شناس، کارشناس تغذیه، مشاور بهداشت روان، مددکار اجتماعی، فیزیوتراپیست، درمانگر شغلی و گفتار درمان می‌شود، و ممکن است کودکان نیاز به مربی برای کمک در انجام تکالیف مدرسه داشته باشند. (اطلاعات بیشتری درباره درمانگرها و مربیان در اختیارتان قرار خواهد گرفت)

شاید قبل از شروع درمان، این سوالات را از پزشک خود بپرسید:

به چه نوع تومور مغزی مبتلا هستم؟
این تومور خوش‌خیم است یا بدخیم؟
درجه تومور چند است؟
چه گزینه‌های درمانی دارم و کدام را توصیه می‌کنید؟ چرا؟
مزایای احتمالی هر یک از گزینه‌های درمان چیست؟
برای آماده شدن جهت درمان چه کاری می‌توانم انجام دهم؟
آیا نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارم؟ اگر بله، برای چه مدت؟
خطرات و عوارض جانبی احتمالی درمان‌ها چیست و چگونه می‌توانم با آن‌ها کنار بیایم؟
هزینه درمان چقدر است و آیا بیمه آن را پوشش می‌دهد؟
درمان چگونه بر زندگی روزمره من تأثیر می‌گذارد؟ احتمالاً چقدر نیاز به یادگیری مجدد کارهایی مانند راه رفتن، صحبت کردن، خواندن یا نوشتن دارم؟
آیا شرکت در تحقیقات برای من مناسب است؟
آیا می‌توانید پزشکانی را معرفی کنید که گزینه‌های دیگری غیر از درمان‌های من را پیشنهاد دهند؟
هر چند وقت باید معاینه شوم؟

جراحی

جراحی معمولاً اولین روش درمانی برای بیشتر تومورهای مغزی است. برای انجام جراحی نیاز به بیهوشی عمومی است.
“““html

قبل از عمل جراحی، بهتر است موهای سر خود را بچینید؛ ولی لازم نیست که تمام موهای خود را بتراشید.

جراحی برای بازکردن جمجمه را «کرانیوتومی» می‌نامند. در این روش، جراح برشی روی پوست سر شما ایجاد کرده و با اره مخصوصی قسمتی از استخوان جمجمه را برمی‌دارد.

گاهی شما ممکن است در حین جراحی بیدار باشید، در این هنگام جراح تومور مغز یا قسمتی از آن را خارج می‌کند و از شما می‌خواهد حرکات خاصی انجام دهید، مانند حرکت دادن پای خود، شمردن، یا گفتن حروف الفبا. این کار به جراح کمک می‌کند تا از قسمت‌های مهم مغز محافظت کند.

پس از اینکه تومور را برداشتند، جراح سوراخ جمجمه را با استخوانی که بریده است یا با یک قطعه فلز می‌پوشاند و سپس برش پوست سر را بخیه می‌زند.

در برخی موارد، جراحی ممکن است غیرممکن باشد. مثلاً اگر تومور در ساقه مغز یا بخشی خاص باشد، جراح ممکن است نتواند آن را بدون ایجاد آسیب به بافت‌های طبیعی مغز بردارد. افرادی که نمی‌توانند جراحی شوند، باید از پرتودرمانی یا روش‌های درمانی دیگری استفاده کنند. در چند روز اول بعد از جراحی ممکن است سردرد داشته باشید یا احساس بی‌قراری کنید که در این صورت دارو می‌تواند به کاهش درد کمک کند.

قبل از جراحی، مطمئن شوید که برنامه کاهش درد را با تیم پزشکی خود بررسی کرده‌اید. پس از جراحی، تیم پزشکی می‌تواند درصورت نیاز به تسکین بیشتر درد، برنامه را با شما تنظیم کند.

شما همچنین ممکن است گاهی احساس خستگی و ضعف داشته باشید. زمان بهبودی برای هر فرد متفاوت است و ممکن است چند روزی را در بیمارستان بگذرانید.

بعد از جراحی، ممکن است مشکلات غیرمعمولی مثل ورم مغز یا جمع شدن مایع در جمجمه پیش بیاید. تیم پزشکی شما به طور مرتب علائم را بررسی کرده و می‌تواند به شما داروهایی مثل استروئید برای کاهش ورم بدهد.

بعضی اوقات برای خارج کردن مایع اضافی، جراحی دیگری می‌تواند مورد نیاز باشد. در این حالت، جراح یک لوله باریک در مغز شما قرار می‌دهد. این لوله از زیر پوست به بخشی دیگر از بدن شما وصل می‌شود، معمولاً به شکم، و مایع جمع شده از مغز به داخل شکم تخلیه می‌شود. در بعضی موارد، مایع به قلب انتقال می‌یابد.

عفونت نیز مشکلی است که ممکن است پس از جراحی به وجود بیاید و در این صورت پزشکان به شما آنتی‌بیوتیک خواهند داد.

جراحی مغز گاهی می‌تواند به بافت‌های سالم آسیب بزند. آسیب به مغز ممکن است مشکل جدی ایجاد کند و باعث دشواری در تفکر، بینایی، یا صحبت کردن شود. برخی اوقات این آسیب‌ها ممکن است دائمی یا طولانی‌مدت باشند و شما ممکن است به درمان‌های توان‌بخشی، گفتار درمانی، یا دیگر درمان‌های شغلی نیاز داشته باشید. لطفاً به مراکز بازتوانی مراجعه کنید.

شما می‌توانید سوالات زیر را درباره جراحی از پزشک خود بپرسید:

آیا جراحی برای من مناسب است؟
بعد از عمل، چه حسی خواهم داشت؟
اگر درد داشتم، شما چه کاری برای من انجام می‌دهید؟
چند روز باید در بیمارستان بمانم؟
آیا ممکن است عوارض طولانی‌مدتی برای من پیش بیاید؟ آیا موهای من دوباره رشد خواهند کرد؟ آیا ممکن است استفاده از فلز یا پارچه برای جایگزینی استخوان جمجمه عوارض جانبی داشته باشد؟
چه زمانی می‌توانم فعالیت‌های روزمره‌ام را شروع کنم؟
احتمال بهبودی کامل من چقدر است؟

پرتودرمانی

پرتودرمانی روشی است که از اشعه‌های قوی مانند اشعه ایکس، اشعه گاما یا پروتون برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود.

پرتودرمانی معمولاً بعد از جراحی شروع می‌شود تا سلول‌های باقی‌مانده توموری را از بین ببرد. همچنین، گاهی برای بیمارانی که نمی‌توانند عمل جراحی انجام دهند، از پرتودرمانی استفاده می‌شود.

پزشکان در درمان تومورهای مغزی از انواع پرتودرمانی خارجی و داخلی استفاده می‌کنند.

• پرتودرمانی خارجی: اگر به یک کلینیک یا بیمارستان مراجعه کنید، دستگاه بزرگی در خارج از بدن شما قرار دارد که اشعه‌های پرتو را به سر شما می‌تاباند. زیرا سلول‌های…

“““html

سلول‌های سرطانی ممکن است به بافت‌های سالم اطراف تومور نیز سرایت کنند. در این حالت، پرتو به تومور، بافت‌های مغزی اطراف و یا حتی تمام مغز تابانده می‌شود. همچنین، برخی بیماران نیازمند تابش پرتو به ناحیه نخاع نیز هستند. برنامه درمانی بر اساس سن، نوع و اندازه تومور تعیین می‌شود. پرتودرمانی خارجی تفکیک شده (Fractionated External Beam Therapy) یکی از رایج‌ترین روش‌ها در درمان تومور مغزی است. در این روش، دوز کامل پرتو طی چند هفته ارائه می‌شود تا از بافت‌های سالم اطراف تومور محافظت شود. معمولاً درمان پنج روز در هفته و به مدت چندین هفته ادامه دارد. ویزیت‌های معمول معمولاً کمتر از یک ساعت و هر جلسه درمان تنها چند دقیقه به طول می‌انجامد.

برخی مراکز درمانی در حال مطالعه روش‌های جدیدی برای استفاده از پرتودرمانی خارجی هستند:

پرتودرمانی با شدت سازمان یافته یا پرتودرمانی سه‌بعدی تطبیقی: در این نوع درمان از کامپیوتر برای هدف‌گیری دقیق تومورها استفاده می‌شود تا آسیب به بافت‌های سالم کاهش یابد.
پرتودرمانی با اشعه پروتون: به‌جای استفاده از پرتوهای X، در این روش از پروتون‌ها استفاده می‌شود و پزشک تومور را هدف پرتو پروتون قرار می‌دهد. دوز تابش پرتو به بافت‌های سالم با استفاده از پروتون‌ها کمتر از دوز اشعه X است.
پرتودرمانی استریوتاکتیک: باریکه‌های پرتوهای X یا اشعه گاما از زوایای مختلف به سمت تومور هدف‌گیری می‌شوند. برای این کار، شما کلاهی سخت به سر می‌زنید. ممکن است درمان یک بار (پروسیجر استریوتاکتیک) یا چندین بار انجام شود.

پرتودرمانی داخلی (پرتودرمانی ایمپلنت یا براکی‌تراپی): این روش به‌طور معمول برای درمان تومورهای مغزی رایج استفاده می‌شود و در حال تجزیه و تحلیل است. پرتو از مواد رادیواکتیوی که در دانه‌های ایمپلنت قرار دارد، ساطع می‌شود. این دانه‌ها در داخل مغز قرار می‌گیرند و برای ماه‌ها پرتو ساطع می‌کنند، و بعد از اتمام تابش نیازی به خارج کردن آن‌ها نیست.

برخی افراد پس از درمان، عوارض جانبی کمی دارند یا اصلاً عارضه‌ای نمی‌بینند. در موارد نادر، ممکن است افراد چند ساعت بعد از پرتودرمانی خارجی دچار حالت تهوع شوند. تیم پزشکی شما می‌تواند راهکارهایی برای کمک به مقابله با این مشکل ارائه دهد. پرتودرمانی ممکن است باعث احساس خستگی شدید بعد از درمان شود. استراحت مهم است، اما پزشکان معمولاً به افراد توصیه می‌کنند که تا حد امکان فعال بمانند.

علاوه بر این، پرتودرمانی خارجی معمولاً باعث ریزش مو در ناحیه‌ای از سر می‌شود که درمان می‌شود. معمولاً موها پس از چند ماه دوباره شروع به رشد می‌کنند. این درمان همچنین می‌تواند باعث شود که پوست سر و گوش‌ها قرمز، خشک و حساس شوند. گروه خدمات پزشکی شما می‌تواند پیشنهاداتی برای کاهش این مشکلات ارائه دهد.

گاهی اوقات پرتودرمانی ممکن است باعث تورم بافت مغز شود. شما ممکن است دچار سردرد یا احساس فشار شوید. تیم پزشکی شما می‌تواند نظارت بر علائم این مشکلات را انجام دهد و داروهایی برای کاهش این ناراحتی‌ها تجویز کند. پرتوها ممکن است به بافت‌های سالم مغز آسیب برسانند. هرچند این مورد بسیار نادر است، اما می‌تواند باعث سردرد، تشنج و حتی مرگ شود.

پرتو ممکن است به غده هیپوفیز و دیگر نواحی مغز آسیب برساند. برای کودکان، این عارضه می‌تواند باعث مشکلات یادگیری و کندی رشد شود. علاوه بر این، قرارگیری در معرض پرتو خطر بروز تومورهای ثانویه را در آینده افزایش می‌دهد.

بهتر است قبل از شروع درمان، این سؤالات را از پزشک خود بپرسید:

چرا به این درمان نیاز دارم؟
درمان چه زمانی شروع می‌شود و چه زمانی به پایان می‌رسد؟
در طول درمان چه احساسی خواهم داشت؟ آیا عوارض جانبی وجود دارد؟
برای مراقبت از خودم در طول درمان، چه کارهایی باید انجام دهم؟
چگونه می‌توانم بفهمم که پرتودرمانی مؤثر بوده است؟
آیا می‌توانم در طول درمان به کارهای روزمره‌ام ادامه دهم؟

شیمی‌درمانی

گاهی اوقات از شیمی‌درمانی، که به معنای استفاده از داروها برای نابود کردن سلول‌های سرطانی است، برای درمان تومورهای مغزی استفاده می‌شود. داروها به روش‌های مختلف به بیمار داده می‌شوند.

“`

خوراکی یا داخل وریدی : شیمی‌درمانی ممکن است در طول یا بعد از پرتودرمانی انجام شود. داروها به جریان خون وارد می‌شوند و در سراسر بدن حرکت می‌کنند. این داروها ممکن است در بخش سرپایی بیمارستان، مطب پزشکان، یا در خانه به بیمار داده شوند. شما معمولاً نیازی به ماندن در بیمارستان نخواهید داشت.

عوارض جانبی شیمی‌درمانی بستگی به نوع و مقدار داروهایی دارد که به بیمار داده می‌شود. عوارض معمول شامل حالت تهوع و استفراغ، از دست دادن اشتها، سردرد، تب و لرز، و احساس ضعف می‌باشد. اگر داروها باعث کاهش سلول‌های خونی سالم شوند، ممکن است شما بیشتر دچار عفونت، کبودی، خونریزی و نیز احساس خستگی و ضعف شوید. گروه پزشکی شما به دقت سطح سلول‌های خونی را بررسی می‌کند. برخی از عوارض را می‌توان با مصرف دارو کاهش داد.

ویفرهایی (Wafer) که در داخل مغز قرار داده می‌شوند : در برخی بزرگسالانی که دچار گلیوم درجه بالا هستند، جراح چندین ویفر در داخل مغز قرار می‌دهد. هر ویفر تقریباً به اندازه 19 میلی‌متر است. این ویفرها به تدریج در طی چند هفته حل شده و دارو را در داخل مغز آزاد می‌کنند. این دارو به نابودی سلول‌های سرطانی کمک می‌کند و ممکن است از بازگشت تومور در مغز بعد از جراحی جلوگیری کند.

افرادی که یک ایمپلنت (یک ویفر) حاوی دارو دریافت می‌کنند، به منظور کنترل علائم عفونت بعد از جراحی تحت نظر گروه پزشکی قرار می‌گیرند. عفونت‌ها می‌توانند با استفاده از آنتی‌بیوتیک درمان شوند.

بهتر است این سوالات را درباره شیمی‌درمانی از پزشک خود بپرسید :

چرا به این درمان نیاز دارم؟
این درمان چه کمکی به من خواهد کرد؟
آیا عوارض جانبی دارد؟ و من چه کاری می‌توانم انجام دهم؟
درمان کی شروع و کی تمام می‌شود؟
درمان چگونه بر فعالیت‌های روزمره من تأثیر خواهد گذاشت؟

گردآوری شده از مجله اینترنتی رضیم

مرجان امینی