راز راه رفتن روی آتش و زغال گداخته چیست ؟!
دیدگاه‌های علمی درباره‌ی راه رفتن روی آتش
هر سال، در اوایل اردیبهشت ماه، در روستاهای شمالی یونان یک مراسم شگفت‌انگیز برگزار می‌شود. در این روز، افرادی را می‌بینید که با پای برهنه از روی ذغال‌های داغ عبور می‌کنند و به یاد کنستانتین و هلن (پادشاه روم و همسرش) جشن می‌گیرند.
لورین دانفورث، انسان‌شناس از کالج بتس، می‌گوید که این افراد اعتقاد دارند که قدرت مذهبی کنستانتین است که به آنها اجازه می‌دهد روی آتش راه بروند و این کار معجزه‌ای است که آنها را محافظت می‌کند.
این فستیوال تنها یکی از مواردی است که در سراسر جهان برگزار می‌شود و در هر جایی می‌توان افرادی را دید که قادرند روی ذغال داغ راه بروند و هیچ آسیبی به آنها نمی‌رسد.
برخی بر این باورند که این افراد قبل از مراسم پاهای خود را در آب فرو می‌برند و برخی دیگر فکر می‌کنند که در حین راه رفتن، بدن آنها عرق می‌کند و همین باعث جلوگیری از سوختن پاها می‌شود.
با افزایش علاقه مردم به تماشای اینگونه مراسم‌ها، کنجکاوی دانشمندان درباره‌ی علت این پدیده نیز بیشتر شده است، اما دانفورث می‌گوید که هیچ‌یک از این توضیحات نمی‌تواند قدرت ویژه‌ی این افراد را زیر سوال ببرد.
دیوید ویلی، استاد فیزیک از دانشگاه پیتزبورگ، متخصص در زمینه‌ی علم راه رفتن روی آتش است. او می‌گوید: «افراد می‌توانند روی ذغال‌های سوزان راه بروند زیرا چوب یک رسانای خوب حرارتی نیست.»
او توضیح می‌دهد: «حرارت به سه روش منتقل می‌شود: رسانایی، همبرداری و تشعشع.» رسانایی به معنای انتقال حرارت از یک جسم به جسم دیگر است که از طریق تماس آن دو اتفاق می‌افتد.
همبرداری یعنی حرارت از هوا به مایع منتقل می‌شود و تشعشع زمانی اتفاق می‌افتد که حرارت به صورت خطوط مستقیم از یک منبع داغ پخش شود.
رسانایی، اصلی‌ترین راهی است که در حین راه رفتن فرد روی ذغال داغ، گرما به پای او منتقل می‌شود. به‌گفته‌ی ویلی، در این پروسه پای فرد که خودش نیز رسانای ضعیفی است، با ذغال‌هایی که روی آنها خاکستر نشسته، برخورد می‌کند.
چون فرد در حال حرکت است، زمان تماس پایش با ذغال‌ها بسیار کم است و این زمان به قدری کوتاه است که ذغال‌ها نمی‌توانند او را بسوزانند یا آسیب بزنند.
او برای توضیح بهتر به یک مثال اشاره می‌کند: فرض کنید درب فر خانگی خود را باز کرده‌اید و دستتان را به هوای داغ داخل فر می‌زنید. در این حالت به شما آسیب نمی‌رسد؛ چون دست شما نسبت به هوای داغ سنگین‌تر و بافت متراکم‌تری دارد.
اما اگر دستتان با فلز داغی درون فر تماس پیدا کند، خیلی سریع دچار سوختگی می‌شود؛ زیرا فلز هم سنگین‌تر است و هم یک رسانای بهتر برای گرما به حساب می‌آید.
حال زغال‌ها را مانند یک کیک داغ در نظر بگیرید که در حال پختن است. اگر به مدت‌کوتاهی دستتان را به دماهای بسیار داغ این کیک بزنید، آسیب نمی‌بینید.
تالی برکن، پایه‌گذار مرکز Twain Harte در کالیفرنیا، در زمینه‌ی تحقیق و آموزش راه رفتن روی آتش فعالیت می‌کند و خود را خالق این جریان در ایالات متحده معرفی می‌کند که تاریخچه‌ی آن به سال 1977 برمی‌گردد.
او مدعی است که اولین فردی است که دوره‌های آموزشی برای این کار را برگزار کرده و به دیگران امکان می‌دهد در این دوره‌ها شرکت کنند.
برکن این نظریه که خاصیت عایق زغال به این پدیده کمک می‌کند را رد کرده و به تعدادی از شاگردانش اشاره می‌کند که موفق شده‌اند چند بار روی فلزات داغ راه بروند بدون آنکه آسیب ببینند.
به گفته‌ی وی، اصول اصلی فیزیکی راه رفتن روی آتش همین است که باعث می‌شود تخم‌مرغ را در داخل فنجان‌های کاغذی بپزند بدون اینکه کاغذ بسوزد.
این روش به شما اجازه می‌دهد که از روی زغال‌های داغ عبور کنید.
آبی که در فنجان در حال جوشیدن است، به دمای 100 درجه سلسیوس می‌رسد که این دما خیلی کمتر از دمای سوختن کاغذ است.
برکن می‌گوید: اما اینکه بتوانید روی آتش راه بروید، دلایل بیشتری از فیزیک دارد و بیشتر به حالت ذهنی شما مربوط می‌شود. جالب است بدانید که پیش از این، وویلی (استاد فیزیک دانشگاه پیتزبرگ) اعلام کرده بود که نظریه‌های مربوط به قدرت ذهن بی‌اساس هستند، هرچند او به نقش اعتماد به نفس در این موضوع اعتقاد دارد.
او اضافه می‌کند: برای اینکه بتوانید روی زغال‌ها راه بروید، باید باور داشته باشید که بعد از این کار مشکلی برای شما پیش نخواهد آمد. اگر این باور را نداشته باشید، نمی‌توانید این کار را انجام دهید. اما اینکه بخواهید با قدرت ذهنتان از روی آتش عبور کنید و انتظار داشته باشید که مشکلی برایتان پیش نیاید، کاملاً غیرمنطقی است.
منبع : آخرین خبر
