ریزش پشم در گوسفندان به چه دلیلی اتفاق می افتد؟ (2 نکته مهم)

علت‌های رایج ریزش پشم در گوسفندان

وقتی ریزش پشم گوسفندان خود را مشاهده می‌کنید، ممکن است از خود بپرسید: چرا گوسفند من پشمش را از دست می‌دهد؟ گوسفند یکی از معدود حیواناتی است که به‌طور خاص برای تولید پشم پرورش داده می‌شود. علاوه بر پشم، دامداران می‌توانند گوشت و شیر هم تولید کنند و به همین خاطر، پشم گوسفندان معمولاً سالی یکبار کوتاه می‌شود.

پشم تولید شده برای استفاده‌های مختلفی به کار می‌رود، از جمله در صنایع محلی برای ساخت فرش و لباس. همچنین می‌توان آن را به کشورهای دیگر صادر کرد تا درآمد بیشتری کسب شود. گاهی اوقات، گوسفندها به دلایل مختلف پشم خود را از دست می‌دهند که این موضوع بیشتر از نظر زیبایی و هیجانی نگرانی ایجاد می‌کند.

ریزش پشم در گوسفند مشابه ریزش مو در انسان است و ممکن است دائماً و به‌طور مکرر اتفاق بیفتد. اگر ریزش پشم گوسفند شما تکراری و مزمن شده است، باید علت آن را بشناسید. در این صورت، بهتر است با یک دامپزشک مشورت کنید.

مراحل رشد پشم در گوسفندان

رشد الیاف پشم در مراحل مختلفی انجام می‌شود که شامل:

• آناژن
• کاتاژن
• تلوژن
• اگزوژن

فاز آناژن: این مرحله، اولین مرحله رشد موها است. در این زمان، موها در حال رشد هستند. مدت زمان فاز آناژن، طول موها را مشخص می‌کند. در این مرحله، سلول‌های فولیکول مو تقسیم و سازماندهی می‌شوند تا ساقه موی مناسب در بخش مناسب بدن تولید شود.

برخی تحقیقات نشان داده‌اند که فشار روانی یا تروما می‌تواند شروع مرحله آناژن را تحریک کند، البته این تروما باید به سطح خاصی برسد. در این مرحله، هورمون‌هایی به نام گلوکوکورتیکوئیدها می‌توانند مانع شروع این مرحله شوند، اما اگر این هورمون‌ها نباشند، مراحل آغاز می‌شود.

کاتاژن: این مرحله به عنوان مرحله پس‌روی شناخته می‌شود و با заверш شدن رشد فولیکول آغاز می‌شود. در این مرحله، تولید رنگدانه و رشد سلولی متوقف شده و فولیکول به اندازه کوچکتری تبدیل می‌شود. چه چیزی این فرآیند را شروع می‌کند، هنوز مشخص نیست، اما استرس، آسیب و برخی مواد شیمیایی می‌توانند این مرحله را آغاز کنند.

تلوژن: در این مرحله، مو یا پشم در حال استراحت است و دیگر رشد نمی‌کند، اما در جای خود باقی می‌ماند.

اگزوژن: این مرحله آخرین مرحله است که در آن پشم یا مو ریخته می‌شود. معمولاً موهای جدید زمانی شروع به رشد می‌کنند که موهای قدیمی ریخته شده باشند.

ریزش پشم به روشی متفاوت از آلوپسی شناسایی می‌شود. آلوپسی یعنی فقدان کامل پشم در قسمتی از پوست که به طور طبیعی رشد می‌کند. به عبارت دیگر، در آلوپسی موها رشد نمی‌کنند و پوست ظاهری زبر پیدا می‌کند.

در طول روند ریزش، معمولاً ابتدا پشم نازک می‌شود و سپس به راحتی می‌شکند. این وضعیت به دو دسته تقسیم می‌شود:

1. ریزش عمومی
2. پشم‌ریزی موضعی

ریزش عمومی می‌تواند به دلایل مصرف داروها، استرس یا بیماری‌های جدی باشد. از سوی دیگر، ریزش موضعی ممکن است ناشی از نوعی آلوپسی، عفونت‌ها یا آسیب‌ها باشد.

علت‌های رایج ریزش پشم در گوسفندان چیست؟

از دست دادن پشم در گوسفند معمولاً به عنوان علامت منفی و نگران‌کننده در نظر گرفته می‌شود. سلامت گوسفند معمولاً با کیفیت پشم او سنجیده می‌شود. استرس، چه ناشی از تغذیه نامناسب، مشکلات تولید مثل یا بیماری، می‌تواند باعث نازکی پشم و در نهایت ریزش آن شود.

ریزش پشم می‌تواند هزینه‌های نگهداری گوسفند را افزایش دهد. زیرا از دست دادن پشم به معنای از دست رفتن گرما است و باید این کمبود با افزایش مصرف غذا در آب و هوای سرد جبران شود. علل ریزش پشم در گوسفند معمولاً مشخص و تحت مطالعه قرار می‌گیرد.

حدود یک ماه بعد از تولد، تقریباً تمام فولیکول‌های الیاف پشمی به رشد کامل می‌رسند. اندازه الیاف فولیکول‌های اولیه معمولاً از فیبرهای ثانویه بزرگ‌تر است. در طول زندگی گوسفند، هر فولیکول مراحل مختلفی را طی می‌کند که…

“““html

به ریزش طبیعی پشم می‌گویند. علل ریزش پشم در یک گوسفند، ممکن است یکی از موارد زیر باشد:

• کنترل طول پشم
• ریزش برای اینکه حیوان بتواند رشد کند.
• پشم ریزی متناسب با شرایط مختلف آب و هوایی
• ریزش برای پاکسازی بدن، با ریزش پشم‌های قدیمی
• محافظت از بیماری‌هایی که می‌توانند از طریق فولیکول‌های مو ایجاد شوند.

فعالیت چرخه‌ای در نژادهای مختلف گوسفند، متفاوت است. اما هر فیبر پشم، مراحل مشابهی را طی می‌کند.

علل فیزیکی بروز ریزش پشم در گوسفند

قبل از اینکه به دنبال علت زیستی برای بیماری باشیم، باید علت‌های مکانیکی مربوط به ریزش مو را نیز در نظر بگیریم. در داخل اصطبل، ساختن ظرف‌های تغذیه نامناسب، می‌تواند علت احتمالی ریزش پشم در گوسفندان، به ویژه در اطراف گردن و هنگام خوردن یا نوشیدن از منابع آب باشد.

درماتیت باکتریایی و ریزش پشم در گوسفند

باکتری dermatophiluscongenolensis باعث ایجاد درماتیت مایکوتیک در گوسفندها می‌شود. این آلودگی باکتریایی، بیشتر در مناطق مرطوبی شایع است که باران یا رطوبت زیاد، مانع از خشک شدن پشم گوسفند می‌شود. نژادهایی که پشم بیشتری دارند، بیشتر مستعد ابتلا به این عفونت هستند.

اگر باکتری‌ها به پوست خارجی حمله کنند، نتیجه آن، درماتیت اگزوداتیو خواهد بود که طی آن، پوست خشک شده و در قسمت پایین الیاف، پوسته‌ای ایجاد می‌شود.

این عفونت، معمولاً خطر حمله عوامل انگلی را افزایش می‌دهد. پس از بهبودی، پشم جدید زیر گال‌هایی که روی پوست گوسفند تشکیل می‌شود، رشد می‌کند. ایجاد ضایعات روی پوست پشت، بیشتر شایع است، اما ضایعات ممکن است در گوش و سر نیز ظاهر شوند. ریزش پشم، در موارد شدیدتر اتفاق می‌افتد. در صورت شدید شدن، خارش و عفونت‌های ثانویه شایع‌تر می‌شود.

در طول مرحله ایجاد ضایعه، پوست حساس می‌شود. این حساسیت می‌تواند حرکت گوسفند را محدود کند و در این شرایط، گوسفند مجبور است در یک موقعیت ثابت بایستد.

پلودرادرماتیت و ریزش پشم گوسفند

درماتیت پلودرا باعث ضخیم شدن پوست و ریزش پشم در گوسفند می‌شود. این اختلال، یک عفونت نادر است که توسط لاروهای پلیدورا strongyloides، که یک نماتد ساپروفیتیک زنده است، ایجاد می‌شود. لاروها به فولیکول‌های مو حمله کرده و موجب ایجاد التهاب می‌شوند.

عفونت انسفالیت اسفنجی شکل

بیماری عفونی انسفالیت اسفنجی شکل، قابل انتقال است و علامت اصلی ابتلا به این بیماری شامل خارش شدید است که موجب صدمه به خود در سراسر بدن، ریزش پشم و کاهش سلامتی کلی گوسفند می‌شود. در برخی موارد، علائم عصبی نیز بروز پیدا می‌کنند.

به عنوان مثال، تغییر رفتار گوسفند از جمله ترس، پرخاشگری، لرزش، حساسیت بیش از حد به نور، صدا و لمس و عدم تعادل جسمی، از جمله علائم عصبی این اختلال هستند. مرگ گوسفند بیمار معمولاً دو تا شش هفته بعد از ابتلا به این عفونت رخ می‌دهد.

این عفونت، ناشی از پریون است و تشخیص آن به کمک روش کالبد شکافی تأیید می‌شود. در حال حاضر بیماری Scrapie در برخی از کشورهای جهان وجود ندارد.

ریزش پشم گوسفندان و علل مرتبط با تغذیه

کمبود مواد معدنی و کمبود پروتئین، یکی از علل ریزش پشم در گوسفندان است. کمبود مس، روی، کبالت، کلسیم، فسفر، کلرید سدیم و منگنز، همگی با ریزش پشم ارتباط دارند. این نوع اختلالات ممکن است منجر به کندن یا کشیدن پشم در گوسفندها شود، بیشتر این رفتار توسط میش‌ها انجام می‌گیرد. شایع‌ترین ناحیه ریزش ناشی از علل تغذیه‌ای، قسمت پایین کمر است.

علائم کمبود روی شامل بی‌اشتهایی، ریزش پشم، ضایعات پوستی و کاهش وزن می‌باشد. آلوپسی تقریباً در ۶۲.۴ درصد از گوسفندانی که کمبود روی دارند، مشاهده می‌شود. رشد ضعیف پشم به دلیل کمبود روی نیز مورد توجه قرار می‌گیرد.

مقدار زیاد سلنیوم می‌تواند باعث از بین رفتن پشم گوسفند شود. به طور کلی، وجود مقدار اضافی سلنیوم ممکن است باعث ریزش خفیف پشم در گردن و پهلوهای گوسفند شود. همچنین، در اثر کمبود سلنیوم، هیچ اثر منفی بر روی سیستم تولید مثل گوسفند مشاهده نمی‌شود.

طی

“`

تحقیقی که درباره تأثیر پروتئین بر تولید پشم انجام شده است، نشان می‌دهد که حتی در شرایط بد غذایی، تولید پشم ادامه دارد. بیشتر از آنچه که دریافت پروتئین اهمیت دارد، میزان انرژی مصرفی گوسفند در تولید پشم تأثیر دارد.

علل ژنتیکی ریزش پشم در گوسفندان

برخی نژادهای گوسفند به خاطر وراثت و متابولیسمی که دارند، بیشتر از نژادهای دیگر به ریزش پشم (آلوپسی) مبتلا می‌شوند. در بعضی از نژادها، در فصل‌های بهار و زمستان که غذا کمتر در دسترس است، ریزش پشم بیشتر رخ می‌دهد. به جز ریزش طبیعی، شواهد قوی دیگری برای ارتباط ریزش پشم با ژنتیک وجود ندارد.

نحوه درمان ریزش پشم در گوسفند

الیاف پشمی از فولیکول‌های مو به وجود می‌آیند. این الیاف در سه مرحله در طول رشد جنین شکل می‌گیرند. فولیکول‌های اولیه، که ابتدایی‌ترین نوع پشم هستند، تقریباً در ۷۰ روزگی جنین روی پوست ظاهر می‌شوند.

در ۸۵ روزگی جنین، فولیکول‌های اولیه جانبی در کنار فولیکول‌های اولیه، به صورت گروه‌های سه تایی، با فولیکول‌های ثانویه رشد می‌کنند. سپس در روز ۱۰۵، فولیکول‌های ثانویه بین فولیکول‌های اولیه شکل می‌گیرند و از آن‌ها منشعب می‌شوند.

منبع : دام و پت