شرایط لازم برای بریج بر پایه ایمپلنت چیست؟ (2 نکته مهم)
“`html
همه چیز در مورد بریج بر پایه ایمپلنت
بریج بر پایه ایمپلنت نوعی درمان دندانی است که برای پر کردن جای خالی دندان‌ها طراحی شده است. برعکس بریج‌های معمولی که به دندان‌های طبیعی متصل می‌شوند، این نوع بریج به ایمپلنت‌های دندانی که درون فک قرار می‌گیرند، وصل می‌شود. ایمپلنت‌ها از طریق یک عمل جراحی داخل استخوان فک قرار می‌گیرند.
بریج بر پایه ایمپلنت زمانی توصیه می‌شود که شما چند دندان را از دست داده‌اید یا دندان‌های آسیب‌دیده دارید که نیاز به جایگزینی دارند. قبل از هر تصمیم، دندانپزشک شما وضعیت دندان‌ها و استخوان فک شما را بررسی می‌کند تا مطمئن شود که می‌توانید از این نوع درمان استفاده کنید.
برای قرار دادن ایمپلنت، استخوان فک باید به اندازه کافی محکم و بزرگ باشد تا بتواند ایمپلنت را حمایت کند. در صورت کمبود استخوان، ممکن است نیاز به عمل پیوند استخوان داشته باشید تا فک شما تقویت شود. این کار به ایجاد پایه‌ای قوی برای ایمپلنت کمک می‌کند.
یکی از دلایل تحلیل رفتن استخوان، خالی ماندن جای دندان به مدت طولانی است، زیرا با از دست رفتن دندان، استخوان فک شروع به تحلیل رفتن می‌کند. کاشت ایمپلنت دندان می‌تواند از این تحلیل رفتن جلوگیری کند. در مواردی که استخوان به شدت آسیب دیده باشد، دندانپزشک ممکن است به شما درمان دیگری پیشنهاد کند.
بریج بر پایه ایمپلنت چگونه کار می‌کند؟
پس از یک معاینه کامل، درمان شما برنامه‌ریزی می‌شود. این معاینه شامل بررسی وضعیت دهان، عکس‌برداری با اشعه ایکس، سی‌تی‌اسکن (اگر لازم باشد) و قالب‌گیری از دندان‌ها است. این تصاویر به دندانپزشک کمک می‌کند تا وضعیت ریشه دندان‌ها، استخوان فک و موقعیت اعصاب را بررسی کند و محل دقیق کاشت ایمپلنت را تعیین کند.
کاشت ایمپلنت اولین مرحله درمان بریج بر پایه ایمپلنت است. در این مرحله، با استفاده از بی‌حسی موضعی، بافت‌های دهان بی‌حس می‌شوند. سپس دندانپزشک برشی در لثه ایجاد می‌کند تا به استخوان فک دسترسی پیدا کند. سپس یک سوراخ با اندازه مناسب برای ایمپلنت در استخوان فک ایجاد می‌شود.
ایمپلنت درون این سوراخ قرار می‌گیرد. معمولاً برای یک بریج بر پایه ایمپلنت به دو ایمپلنت نیاز است، اما ممکن است در موارد بزرگ‌تر به تعداد بیشتری نیاز داشته باشید. پس از قرار دادن ایمپلنت، باید چند ماه صبر کنید تا استخوان فک به ایمپلنت بچسبد. این مرحله به نام یکپارچگی استخوان شناخته می‌شود. اگر این فرایند به خوبی انجام شود، ایمپلنت بسیار محکم خواهد شد و در برابر فشار جویدن غذا حرکت نخواهد کرد.
پس از چند ماه که استخوان به خوبی بهبود یافت، یک جراحی کوچک انجام می‌شود تا لثه روی ایمپلنت برش بخورد و دندانپزشک بتواند اباتمنت و بریج را بر روی ایمپلنت قرار دهد. اگر از ایمپلنت و اباتمنت یک تکه استفاده شده باشد و اباتمنت از لثه بیرون نزده باشد، نیازی به جراحی دوم نیست.
بعد از قالب‌گیری و ساختن بریج در آزمایشگاه دندانپزشکی، اندازه آن در دهان بررسی می‌شود و اگر همه چیز مناسب باشد، با استفاده از پیچ یا چسب مخصوص روی ایمپلنت قرار می‌گیرد.
کارایی بریج بر پایه ایمپلنت چگونه است؟
در بعضی مواقع، ممکن است نتوان ایمپلنت را در بخشی از دهان قرار داد. ممکن است استخوان فک برای حمایت از ایمپلنت مناسب نباشد یا موقعیت آن به اعصاب یا حفره سینوس خیلی نزدیک باشد (حفره‌های سینوسی درست در بالای ریشه دندان‌های بالا قرار دارند).
در این موارد، متخصص ایمپلنت ممکن است از قرار دادن ایمپلنت در دو طرف این فضا پرهیز کند و به‌جای آن از بریج بر پایه ایمپلنت استفاده کند. بریج دندان بر پایه ایمپلنت شبیه به بریج‌های دندانی معمولی است، با این تفاوت که دندان مصنوعی بین دو روکش دندانی که به ایمپلنت متصل هستند، قرار می‌گیرد تا جای خالی دندان را پر کند.
مراحل گذاشتن بریج بر پایه ایمپلنت
مراحل گذاشتن بریج بر پایه ایمپلنت به صورت زیر است:
پایه ایمپلنت از
“““html
ایمپلنت‌ها از تیتانیوم ساخته می‌شوند و در حین یک عمل جراحی داخل استخوان فک قرار داده می‌شوند. برای هر دندان از دست رفته، ممکن است یک ایمپلنت کاشته شود، اما در بعضی مواقع به ازای دو یا چند دندان از دست رفته یک ایمپلنت کافی باشد. این ممکن است به دلیل آن باشد که استخوان فک به اندازه کافی قوی نیست، هزینه ایمپلنت زیاد است، یا اینکه ایمپلنت نزدیک به عصب‌ها یا حفره سینوس قرار دارد.
قطعه‌ای به نام اباتمنت وجود دارد که معمولاً از تیتانیوم، طلا یا پورسلین ساخته می‌شود. این قطعه به شکل استوانه‌ای است و بر روی ایمپلنت قرار می‌گیرد. بیشتر اوقات اباتمنت‌ها با پیچ به ایمپلنت متصل می‌شوند. این اباتمنت‌ها ممکن است پیش‌ساخته باشد یا به طور خاص در آزمایشگاه دندانپزشکی طراحی و ساخته شوند.
در مرحله آخر، چند روکش دندان که به هم متصل شده‌اند و یک بریج را تشکیل می‌دهند، بر روی ایمپلنت نصب می‌شوند. این روکش‌ها معمولاً از پورسلین ساخته شده و به یک اسکلت فلزی متصل هستند تا مقاوم و محکم باشند. این قسمت از بریج همان دندان‌های سفیدی است که در دهان شما می‌بینید.
تکمیل بریج بر پایه ایمپلنت ممکن است مدتی زمان ببرد. مدت زمان این کار بستگی به چند عامل دارد. اگر از روش معمول و مرسوم برای کاشت ایمپلنت استفاده شود، کوتاه‌ترین زمان برای استفاده از آن تقریباً پنج ماه برای فک پایین و هفت ماه برای فک بالا برآورد می‌شود.
این زمان شامل مرحله جراحی ایمپلنت و نصب بریج است. با این حال، ممکن است این فرآیند بیشتر از یک سال طول بکشد، به خصوص اگر نیاز به تقویت و پیوند استخوان فک وجود داشته باشد.
اخیراً روش‌هایی پیدا شده که می‌توان در یک جلسه ایمپلنت و روکش را قرار داد. برای کاشت ایمپلنت معمولاً دو عمل جراحی لازم است. در عمل جراحی اول، ایمپلنت در استخوان فک قرار می‌گیرد و لثه روی آن پوشیده می‌شود. عمل جراحی دوم که معمولاً سه تا شش ماه بعد انجام می‌شود، شامل باز کردن روی ایمپلنت و نصب اباتمنت و روکش است.
قبل از هر کاری، دندانپزشک باید وضعیت شما را بررسی کند. در این بررسی، سابقه پزشکی و دندانپزشکی شما مورد بررسی قرار می‌گیرد و عکس پرتوی ایکس از دهان شما گرفته می‌شود تا وضعیت دقیق همه دندان‌ها مشخص شود.
همچنین از دندان‌ها و لثه قالب‌گیری می‌شود و در خیلی از موارد، دندانپزشک ممکن است یک سی‌تی‌اسکن از دهان بگیرد. این کار به مشخص شدن موقعیت دقیق سینوس‌ها و عصب‌ها کمک می‌کند. اگر هم از حجم و تراکم استخوان فک اطمینان نباشد، سی‌تی‌اسکن برای اطمینان از کافی بودن استخوان فک برای حمایت از ایمپلنت انجام می‌شود.
افرادی که چند دندان خود را از دست داده‌اند، بیشتر احتمال دارد که دچار تحلیل رفتن استخوان فک شده و نیاز به پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت داشته باشند. بنابراین انجام سی‌تی‌اسکن برای جراحی‌های چند ایمپلنتی بیشتر رایج است. اگر عکس پرتوی ایکس و سی‌تی‌اسکن نشان دهند که فک نمی‌تواند ایمپلنت را پشتیبانی کند، دندانپزشک با شما درباره راه‌های حل این مشکل صحبت می‌کند.
یکی از رایج‌ترین راه‌ها پیوند یا تقویت استخوان است. استخوان می‌تواند از دهان، چانه یا ران گرفته شود و یا از استخوان گاو برای این کار استفاده شود. اگر پیوند استخوان انجام شود، باید چهار ماه منتظر بمانید تا استخوان ترمیم یابد و آماده کاشت ایمپلنت شود.
عمل جراحی اول: کاشت ایمپلنت
پس از آنکه مشخص شد استخوان کافی برای پشتیبانی از ایمپلنت دارید، جراحی اول برنامه‌ریزی می‌شود. معمولاً در این جراحی از یک راهنمای جراحی استفاده می‌شود. دندانپزشک موقعیت دقیق ایمپلنت را مشخص می‌کند تا مطمئن شود جایش برای بریج مناسب و طبیعی است.
برای مشخص کردن محل کاشت ایمپلنت، دندانپزشک مدلی به نام واکس آپ (wax-up) می‌سازد. در این مدل، نمونه‌ای از بریج که در موقعیت مناسب قرار گرفته، طراحی می‌شود.
برای ساخت این مدل، ابتدا از دهان و فک و دندان‌ها قالب‌گیری می‌شود و بر اساس آن یک نمونه ساخته می‌شود. این مدل برای ساخت راهنمای جراحی استفاده می‌شود. راهنمای جراحی یک قطعه پلاستیکی شفاف شبیه محافظ دهان است که روی دندان‌های طبیعی قرار می‌گیرد و محل دقیق کاشت ایمپلنت را مشخص می‌کند.
پس از این عمل جراحی، اگر ایمپلنت در فک قرار گرفته باشد، معمولاً باید سه یا چهار ماه منتظر بمانید و اگر در فک بالا کاشته شده باشد، پنج یا شش ماه صبر کنید. پس از این مدت، جراحی دوم برنامه‌ریزی می‌شود. در این زمان، ایمپلنت به استخوان فک جوش خورده است.
“““html
انواع مختلفی از ایمپلنت‌ها وجود دارد. رایج‌ترین نوع ایمپلنت، ایمپلنت‌های پیچی شکل هستند که به نام ایمپلنت ریشه‌ای یا روت فرم شناخته می‌شوند و به عنوان ریشه دندان عمل می‌کنند.
جراحی دوم: نصب روکش یا بریج
- ماه چهارم یا پنجم اگر نیازی به پیوند استخوان در فک پایین نباشد
- ماه ششم یا هفتم اگر نیازی به پیوند استخوان در فک بالا نباشد
- ماه هشتم یا نهم اگر پیوند استخوان در فک پایین انجام شده باشد
- ماه دهم یا یازدهم اگر پیوند استخوان در فک بالا انجام شده باشد
بعد از اینکه ایمپلنت به استخوان جوش خورد، می‌توانیم جراحی دوم را برنامه‌ریزی کنیم. در این مرحله، دندانپزشک با گرفتن عکس پرتوی ایکس وضعیت استخوان را بررسی می‌کند تا ببیند آیا آماده دریافت روکش یا بریج هست یا نه. سپس یک برش کوچک در لثه ایجاد می‌شود که روی ایمپلنت قرار دارد. در این مرحله، هیلینگ کپ روی ایمپلنت قرار داده می‌شود.
این کار باعث می‌شود لثه به خوبی دور ایمپلنت قرار بگیرد و به آن بچسبد. هیلینگ کپ یک قطعه فلزی حلقوی شکل است که دهانه ایمپلنت را می‌بندد و مانع از رشد لثه روی آن می‌شود.
مرحله نصب ترمیم
بریج‌ها انواع مختلفی دارند. ممکن است بریج با چسب خاص دندانپزشکی یا با پیچ روی ایمپلنت نصب شود. بریج می‌تواند به صورت مستقیم به ایمپلنت یا به اباتمنت که قطعه‌ای واسط بین ایمپلنت و روکش است وصل شود. دندانپزشک مشخص می‌کند که کدام نوع برای شما مناسب‌تر است.
اگر از بریج پیچی استفاده شود، اولین قدم برداشتن هیلینگ کپ و نصب اباتمنت دائمی روی ایمپلنت است. سپس قالب‌گیری انجام می‌شود. اباتمنت شکلی مشابه دندان دارد و آماده نصب روکش دندان است.
در جلسه بعدی، یک بریج موقتی روی اباتمنت نصب می‌شود. این بریج برای مدت چهار تا هشت هفته در محل خود باقی می‌ماند و از موادی نرم‌تر نسبت به بریج دائمی ساخته شده است. این کار باعث می‌شود بریج موقتی از ایمپلنت در برابر فشار فک محافظت کند و مانند ضربه‌گیر عمل کند.
در جلسه بعدی، دندانپزشک بررسی می‌کند که آیا اسکلت فلزی پشتیبانی‌کننده بریج پورسلینی به درستی اندازه‌گیری شده است یا خیر. اگر اندازه درست نباشد، باید تنظیمات مجدد انجام شود و شما باید دوباره به دندانپزشک مراجعه کنید تا بتوانید آن را بررسی کنید.
این کار ممکن است چند بار تکرار شود تا در نهایت ترمیم به اندازه و شکل مناسب آماده شود. سپس بریج آماده شده و در دهان قرار می‌گیرد.
مراقبت از بریج بر پایه ایمپلنت
هر پروتز مصنوعی که در دهان شما قرار می‌گیرد، نیاز به رعایت بهداشت دهان دارد. با استفاده از بریج به راحتی می‌توانید نواحی بین لثه و بریج را تمیز کنید. ممکن است به شما توصیه شود یک مسواک کوچک یا نخ دندان مخصوص برای تمیز کردن بریج استفاده کنید. در غیر این صورت، بریج را همانند دندان‌های دیگر خود تمیز کنید.
اگر با بریج خود مشکلی داشتید، حتماً با دندانپزشک خود تماس بگیرید. دندانپزشک با عکس پرتوی ایکس می‌تواند وضعیت ایمپلنت را در استخوان مشاهده کند.
عوارض و خطرات احتمالی بریج بر پایه ایمپلنت
علاوه بر خطرات عمومی جراحی که ممکن است اتفاق بیفتد، خطرات دیگری نیز وجود دارد مانند عدم موفقیت ایمپلنت، شل شدن یا شکستن روکش، و شل شدن یا شکستن پیچ.
سایت رضیم
“`
