فرق خوک با گراز : چه تفاوتی بین گراز و خوک است؟ (2 نکته مهم)

خوک با گراز چه فرقی دارد؟

تفاوت خوک با گراز : دلیل اصلی شکار گراز یا پرورش خوک، استفاده از گوشت آن‌ها است. شاید برایتان جالب باشد که بدانید ۱۰ کشور برتر تولیدکننده گوشت خوک کدامند؟ گراز (که در انگلیسی Wild Boar نامیده می‌شود) یا خوک وحشی (با نام علمی: Sus scrofa) نوعی خوک است که بیشتر خوک‌های اهلی از آن به وجود آمده‌اند و یک پستاندار بزرگ از خانواده زوج‌سمی‌ها است. این حیوان به دلیل بدنی سنگین، از خوک‌های اهلی بزرگ‌تر و قوی‌تر است. گراز معمولاً مناطق پرآب با پوشش گیاهی بلند را دوست دارد و در جنگل‌های پست، بیشه‌زارها، نیزارها و مرداب‌ها زندگی می‌کند. در ایران، این حیوان در مناطق جنگلی و سبز گیلان، مازندران، گرگان، خراسان، آذربایجان، کردستان، کرمانشاه، همدان، لرستان، خوزستان و سیستان و بلوچستان دیده می‌شود. گراز بیشتر در نواحی شمالی و مرکزی اروپا، نواحی مدیترانه و بیشتر مناطق آسیایی مانند ژاپن، چین، هند، پاکستان و افغانستان بومی است. به طور کلی، گراز حیوانی سازگار است که در هر جایی که آب کافی وجود داشته باشد، می‌تواند لانه‌اش را بسازد.

گراز وحشی

گراز دارای سری بزرگ و دراز، گردنی کوتاه، گوش‌های بزرگ و نوک‌دار، بدنی سنگین و چشم‌هایی نسبتاً کوچک است. پوزه این حیوان دراز و استوانه‌ای شکل است و به صفحه‌ای پهن، مسطح و مرطوب منتهی می‌شود که در آن سوراخ‌های بینی وجود دارد. حس بینایی گراز ضعیف است، اما حس بویایی و شنوایی آن فوق‌العاده قوی است؛ حس بویایی گراز ۲۰۰۰ برابر قوی‌تر از انسان است. پاهای گراز کوتاه و نازک است و هر پا ۴ انگشت دارد که به سم‌هایی بلند و باریک ختم می‌شوند و فقط دو تا از این سم‌ها روی زمین قرار دارند.

بدن گراز مسطح و شانه‌های آن بلند است، دم آن نیز کوتاه و راست است. موهای بدن این حیوان زبر، ضخیم و بلند است و در نواحی بالای سر و گردن و قسمت‌های میانی بدن، موها بلندتر هستند. رنگ گراز معمولاً از قهوه‌ای تا خاکستری تیره و سیاه متغیر است و انتهای پاها، گوش‌ها و دم تیره‌تر است. بچه‌های گراز رنگ روشن‌تری دارند و موهای آن‌ها نرم‌تر است و دارای خطوط زرد و قهوه‌ای هستند که با بزرگ شدن این حیوان کمرنگ می‌شوند. این حیوان بومی مناطق مختلف بوده و در آسیای میانه گرازهایی با رنگ سفید نیز مشاهده شده‌اند. گرازها بنیه قوی دارند و می‌توانند روزانه حدود ۲۰ کیلومتر را با سرعت متوسط ۴۰ کیلومتر بر ساعت طی کنند. همچنین این حیوانات شناگران ماهری هستند که به راحتی از رودخانه عبور می‌کنند.

“““html

گرازهای نر بالغ معمولاً طولی بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ سانتیمتر دارند و وزن آن‌ها به طور متوسط بین ۶۰ تا ۷۰ کیلوگرم است. اما وزن گرازها می‌تواند بسیار متفاوت باشد و نمونه‌هایی با وزن‌های ۱۵۰، ۲۲۷ و حتی ۳۰۰ کیلوگرم نیز دیده شده‌اند.

گرازهای نر بیشتر در گروه‌های ۲۰ تا ۵۰ تایی زندگی می‌کنند و معمولاً ماده‌ها به همراه فرزندانشان هستند. معمولاً چند گراز ماده با بچه‌های یک ساله و بچه‌های سال قبل در کنار هم زندگی می‌کنند. نرها بیشتر فقط در زمان جفت‌گیری به گروه ماده‌ها می‌پیوندند. دندان‌های نیش گراز برای جنگیدن و کندن خاک بسیار به آن کمک می‌کند. این دندان‌ها که حدود ۱۰ سانتیمتر از دهان بیرون زده و به سمت بالا خمیده‌اند، بین ۲۰ تا ۳۰ سانتی‌متر طول دارند و در ماده‌ها کوتاه‌تر است. گرازهای وحشی معمولاً خجالتی هستند و به ندرت در نور دیده می‌شوند. این حیوان بیشتر شب‌ها فعال است و در طول روز در لانه یا در میان درختان پنهان می‌شود و شب‌ها به جستجوی غذا و آسیب به مزارع می‌پردازد. در زمان بارندگی و سیلاب، گرازها لانه‌های خود را ترک می‌کنند. این حیوانات به طور کلی خشن‌تر از خوک‌ها هستند و در صورت احساس خطر، به شدت خطرناک می‌شوند.

اگر لانه‌های گرازها به مزارع نزدیک باشد، می‌توانند آسیب‌های زیادی به محصولات کشاورزی بزنند. این حیوانات به دنبال غذا حفره‌هایی در زمین ایجاد می‌کنند که ممکن است به درختان آسیب بزند، اما در برخی مناطق این کار می‌تواند به گسترش گیاهان کمک کند. به طور کلی، گرازها از نظر محیط‌زیست حیوانات مفیدی هستند و به عنوان بهترین باغبان‌های طبیعت شناخته می‌شوند. آن‌ها با دندان‌های خود خاک را زیر و رو می‌کنند که فواید زیادی دارد: این کار باعث مخلوط شدن خاک می‌شود و به ورود هوا به لایه‌های خاک کمک می‌کند که رویش گیاهان را تسهیل می‌کند. همچنین حشرات مضر از زیر خاک خارج شده و از بین می‌روند و غذای مورد نیاز برای دیگر حیوانات فراهم می‌شود. گرازها تقریباً همه‌چیزهایی که قابل خوردن باشند را می‌خورند و بیشتر به گیاهان علاقه نشان می‌دهند. آنها از ریشه‌ها، ساقه‌ها، برگ‌ها، دانه‌ها، غلات، حبوبات و میوه‌ها و همچنین از حشرات، لاروان آن‌ها، بی‌مهرگان کوچک و حتی جوندگان و لاشه حیوانات بزرگ تغذیه می‌کنند. گرازها گاهاً حیوانات کوچک مانند بچه گوزن را نیز شکار می‌کنند و از جوجه‌ها و تخم پرندگان هم می‌خورند.

این حیوانات به خاطر قدرت دفاعی خوبی که دارند، دشمنان زیادی ندارند و در کل حیوانات صلح‌جو هستند و کمتر حمله می‌کنند. اما وقتی که آسیب می‌بینند یا مجبور به دفاع از خود می‌شوند، می‌توانند بسیار خطرناک و مهاجم شوند. آن‌ها موهای پشت و کنار خود را سیخ می‌کنند تا بزرگ‌تر به نظر برسند و سپس با دندان‌های بلند خود به مهاجمان حمله می‌کنند. در زنجیره طبیعت، گرازها و بچه‌هایشان یکی از مهم‌ترین منابع غذایی برای شکارچیانی مانند ببر، گرگ، کفتار، خرس‌ها، تمساح‌ها، مارهای بزرگ و پرندگان شکاری هستند که در زمان مناسب به آنها حمله می‌کنند. این حیوانات برای دفاع از خود، با حرکت دادن سرشان از پایین به بالا و استفاده از دندان‌های تیز خود، به دشمنان آسیب می‌زنند و ماده‌ها نیز با گاز گرفتن از خود دفاع می‌کنند. این حملات برای انسان‌ها کشنده نیست اما ممکن است آسیب‌های جدی به آنها بزند.

صدای گرازها معمولاً شامل خرناس و دندان قروچه است که برای ارتباط با همدیگر از آن استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، وقتی خطر احساس می‌کنند، صدای بلند خرناس می‌زنند. گراز وحشی یکی از منابع غذایی مهم برای شکارچیان بوده و اکنون نیز گوشت گراز یکی از دلایل شکار این جانور است. با این حال، شکار بی‌رویه باعث شده نسل گراز در بسیاری از مناطق مانند بریتانیا، اسکاندیناوی و بخش‌هایی از آفریقا و ژاپن در معرض خطر انقراض قرار گیرد. همچنین به دلیل آسیب‌هایی که به مزارع وارد می‌کنند، در برخی مناطق شکار آنها آزاد است. این حیوان نسبت به بیماری‌هایی مانند تب برفکی بسیار حساس است، اما به خاطر توانایی همگام شدن با شرایط مختلف، تغذیه متنوع، قدرت استتار خوب و تولید مثل در تعداد زیاد هنوز به طور کامل منقرض نشده است. گرازها معمولاً حدود ۲۰ سال عمر می‌کنند و در مناطق سردسیر در اواسط زمستان و در مناطق گرمسیر در اواخر زمستان جفت‌گیری می‌کنند. دوره بارداری آن‌ها حدود ۴ ماه است و هر بار بین ۴ تا ۸ بچه به دنیا می‌آورند.

“““html

به دنیا می‌آورد، البته در بعضی مواقع ۱۰ بچه هم دیده شده است. بچه‌گرازها بعد از تولد به سرعت رشد می‌کنند و از ۱۸ ماهگی به سن بلوغ می‌رسند.

باید گفت که گرازها از نظر اقتصادی برای انسان‌ها ضررهایی به همراه دارند که به چند مورد از آن اشاره می‌کنیم:

آنها عفونت‌های انگلی را به انسان منتقل می‌کنند. در برخورد با انسان می‌توانند آسیب و زخم ایجاد کنند. جمعیت وحشی آنها به محیط زیست آسیب می‌زند و گیاهان بومی را زمانی که به دنبال غذا می‌گردند، تخریب می‌کنند. در کشاورزی به عنوان یک آفت محسوب می‌شوند و مقدار زیادی گندم و انگور را از بین می‌برند. رفتارهای تهاجمی و مخرّب آنها باعث شده که به عنوان یکی از مخرب‌ترین گونه‌ها در جهان شناخته شوند. شکار گرازها توسط انسان‌ها، عملی است که از زمان‌های قدیم تا به امروز و برای اهداف مختلف انجام می‌شود. افراد به خاطر اثبات شجاعت، استفاده از گوشت یا جلوگیری از آسیب به مزارع و محصولات کشاورزی، گراز را شکار می‌کنند.

همه چیز در مورد حیوان خوک

خوک اهلی (نام علمی Sus scrofa domestica) از خانواده گرازسانان (Suidae) و راسته جفت سُم سانان است. جد آن، گراز وحشی است که حدود ۱۱ هزار سال پیش در خاورمیانه و چین اهلی شد. احتمالاً این حیوان برای اولین بار از زباله‌های انسانی به عنوان منبع غذا استفاده می‌کرد و انسان‌ها نیز آن را برای تغذیه پرورش دادند. این حیوان در رژیم غذایی بسیاری از افراد نقش مهمی دارد و ۴۰ درصد گوشت مصرفی مردم جهان از خوک است. گوشت خوک به عنوان پرمصرف‌ترین نوع گوشت در دنیا شناخته می‌شود و حدود ۸۶۰ میلیون خوک در مزارع مختلف وجود دارد. گوشت خوک نسبت به گوشت گاو و گوسفند چرب‌تر است و در کشورهای غربی سوسیس تهیه شده از گوشت خوک بسیار محبوب است.

خوک به دلیل اینکه زودتر از سایر حیوانات اهلی بالغ می‌شود و در هر بار بارداری تعداد زیادی بچه به دنیا می‌آورد و همچنین می‌تواند زباله‌های انسانی را به عنوان غذا بخورد و هم‌چنین حیوانی همه‌چیزخوار است، از نظر کشاورزی بسیار ارزشمند است و منبع خوبی برای تولید گوشت محسوب می‌شود. خوک را نه تنها برای گوشت، بلکه برای استفاده از چرم و مو نیز پرورش می‌دهند.

مدت بارداری خوک ۱۱۴ روز است و در هر دوره ۸ تا ۱۲ بچه متولد می‌شود. این حیوان بین ۹ تا ۱۵ سال عمر می‌کند. خوک حس بویایی قوی دارد که انسان‌ها از آن برای پیدا کردن قارچ‌های خوراکی استفاده می‌کنند. خوک‌های اهلی حیوانات باهوش و اجتماعی هستند که با صداهای خاص به ارتباط برقرار می‌پردازند. آنها همه چیزخوار هستند و در طبیعت از برگ‌ها، علف‌ها، ریشه‌ی گیاهان، میوه‌ها و گل‌ها تغذیه می‌کنند و در مزارع بیشتر از دانه ذرت و سویا به همراه مواد معدنی و ویتامین‌ها تغذیه می‌شوند. همچنین آنها از مخلوطی از گیاهان و ریشه‌های سبزیجات شامل کدو حلوایی، کدو خورشی، کلم و چغندر نیز تغذیه می‌کنند.

خوک‌ها سری بزرگ و پوزه‌ای دراز دارند که غضروفی در نوک آن قرار دارد و برای حفر خاک و پیدا کردن غذا استفاده می‌شود. آنها ۴۴ دندان دارند و در جنس نر، دندان‌های نیش مانند عاج هستند و به طور طبیعی تیز می‌شوند. خوک‌ها مانند خرگوش‌ها و خوکچه هندی، مدفوع‌خوار هستند، اما به دلیل افزایش خطر بیماری، در مزارع اجازه خوردن مدفوع را ندارند. نام خوک در قرآن آمده اما گراز در آن ذکر نشده است. گوشت خوک تنها در اسلام حرام نیست بلکه در ادیان دیگر نیز همین نتیجه را دارد. در سفر لاویان تورات به روشنی ذکر شده که خوک برای یهودیان حرام است و در انجیل نیز به عنوان نمادی از پلیدی مثال زده می‌شود.