معرفی زنگوله بال و شباهتش با مرغ میش (2 نکته مهم)

مشخصات ظاهری زنگوله بال :

زنگوله بال یک پرنده با طولی حدود 42 سانتی‌متر است که اندازه‌اش کمتر از نصف میش مرغ می‌باشد. این پرنده به دلیل رفتار محتاطش، مشاهده آن کار دشواری است. پرنده نر در زمان جفت‌گیری با گردن سیاه و سفیدی که دارد شناخته می‌شود.

قسمت پشت بدنه و سر این پرنده قهوه‌ای و خاکی رنگ روشن است و روی آن خطوط موج‌دار سیاه وجود دارد. صورتش خاکستری مایل به آبی و قسمت شکمی آن سفید است.

زنگوله بال ماده در قسمت پشت رنگ کمرنگ‌تری دارد و با نوارهای عرضی سیاه و شکمی که سفید مایل به نخودی است، مشخص می‌شود که دارای سینه و پهلوهای راه‌راه است. روی صورت و گردن او نشانه خاصی وجود ندارد، رفتارش شبیه به میش‌مرغ است اما به راحتی می‌دود و وقتی که می‌خواهد پنهان شود، به صورت قوز کرده روی زمین می‌خوابد.

پرواز این پرنده بسیار سریع است و بال زدن پرنده نر با صدایی مانند سوت همراه است. در حال پرواز، به طور کلی سفید به نظر می‌رسد اما نوک بال‌هایش سیاه و مشخص است. او قادر است خیلی بالاتر از میش‌مرغ پرواز کند.

به طور معمول، زنگوله بال‌ها در گروه‌های کوچک دیده می‌شوند اما در پاییز، به صورت گله‌های بزرگ تجمع می‌کنند.

نامهای دیگر زنگوله بال :

تغذیه :

زنگوله بال ها معمولاً از گیاهان سبز و دانه‌های خشک تغذیه می‌کنند، اما در فصل زمستان که گیاهان کمتر می‌شوند، از حشراتی مثل ملخ، مارمولک و حتی جوندگان کوچک و پرندگان هم می‌خورند.

زیستگاه زنگوله بال :

زنگوله بال‌ها در دشت‌های سرسبز و مزارع گندم و شبدر زندگی می‌کنند و در گذشته، در فصل زمستان نسبتاً فراوان بودند. اما اکنون تعداد بسیار کمی از آنها در ایران زاد و ولد می‌کنند و این پرنده در خطر انقراض قرار دارد. هر سال تعدادی از آنها در شمال خراسان و شرق دشت مغان دیده می‌شوند. در سال ۸۳ حدود ۵۰ زنگوله بال در پناهگاه حیات وحش میانکاله مشاهده شدند.

حفاظت :

به دلیل تخریب زیستگاه‌ها و محل‌های زاد و ولد، جمعیت این پرنده در حال کاهش است و به وضعیت تهدید نسل نزدیک شده‌اند.

بیشتر بخوانید :

تهیه و گردآوری مجله رضیم

جهان باورصاد