معرفی عقاب شاهی پرنده کمیاب و بومی ایران + تصاویر (2 نکته مهم)

مشخصات عقاب شاهی (شاه باز)

عقاب شاهی دارای طول بین 77 تا 82 سانتی‌متر است و به عنوان یک پرنده بزرگ و نسبتاً زیاد جثه شناخته می‌شود. پروبال این پرنده قهوه‌ای تیره مایل به سیاه است و در ناحیه تارک و گردن او رنگی کمی زرد روشن وجود دارد که در عقاب‌های پیر تقریباً سفید می‌شود.

روی شانه‌های او معمولاً چند پر سفید خالص وجود دارد، دمش هم تقریباً چهارگوش و دارای 5 تا 7 نوار افقی خاکستری است که در مقایسه با عقاب طلایی، کوتاه‌تر به نظر می‌رسد.

زمانی که او در حال پرواز است، بال‌هایش را درست و در خط بدنش نگه می‌دارد، نه به شکل V و نه به جلو. در قسمت پشتی بال‌های او بر خلاف عقاب طلایی، رنگ تیره‌ای دارد. در حالی که پرنده‌های نابالغ قهوه‌ای مایل به زرد هستند و دارای دم و پرهای بالی با رنگ بیشتر و لکه بزرگ کمرنگی در وسط بال‌ها و پایین پشتشان دارند. همچنین از عقاب دشتی می‌توان با توجه به نوارهای واضح شکمی آنان را تشخیص داد. این پرنده رفتاری آرام و حرکتی کند دارد!

عقاب شاهی با جثه بزرگ و تنومندش از عقاب‌های دیگر بزرگ‌تر است. پروبال آن به رنگ قهوه‌ای تیره است و پرهای قسمت‌های بالای سر و گردنش روشن‌تر است. شاهپرهای اولیه بال‌های او قهوه‌ای مایل به سیاه هستند.

دم او نسبتاً کوتاه است و در انتها رنگ تیره‌تری دارد (کوتاه‌تر از دم عقاب طلایی). پوشپرهای زیر دم او معمولاً سفید مایل به خاکستری است و در شانه‌های عقاب بالغ تعدادی پر سفید به چشم می‌خورد که یکی از نشانه‌های شناسایی این پرنده است.

منقار او نسبتاً بلند و زرد رنگ است. پرنده‌های نابالغ داری رنگ روشن‌تری هستند و بر روی بال‌هایشان پرهایی با خال‌های سفید دارند. سینه این پرنده نخودی رنگ است که با نوارهای قهوه‌ای همراه است و در انتهای دمش یک نوار سفید رنگی دیده می‌شود.

هفت شاهپر اولیه او سیاه و پس از آن سه تا چهار پر سفید دارد. پرهای ساق پای او به رنگ قهوه‌ای روشن تا نخودی است. در هنگام پرواز، بال‌ها را مستقیم و در سطح بدن نگه می‌دارد.

نام‌های دیگر عقاب شاهی:

صدا:

صدای شاه باز شرقی شبیه به «کراو-کراو-کراو-» است که به هنگام نمایش‌های جنسی به گوش می‌رسد.

تغذیه:

این پرنده غذاهای مختلفی از جمله خرگوش و سنجاب می‌خورد و عمدتاً به شکار پستانداران می‌پردازد، هرچند از پرندگان و برخی خزندگان نیز تغذیه می‌کند.

زیستگاه شاه باز شرقی:

عقاب شاهی در دشت‌های باز با درختان بلند و جنگل‌های کوهپایه‌ای زندگی می‌کند و در فصل زمستان به مناطق باتلاقی و استپی می‌رود و آشیانه‌هایش را روی درختان بلند و دورافتاده می‌سازد. در ایران، این عقاب در فصل زمستان به تعداد نسبتاً زیادی دیده می‌شود و در برخی موارد به تعداد کم تولید مثل می‌کند.

این پرنده یکی از گونه‌های نادر و کمیاب ایران است و در گذشته نه چندان دور، تعداد بسیار کمی از آن در ایران زاد و ولد می‌کرد!

حفاظت:

این پرنده در زمره پرندگان حفاظت شده قرار دارد و باید اقداماتی جدی برای حفاظت از مکان‌های زادآوری آن انجام شود.

تصاویر:

بیشتر بخوانید :

سایت رضیم