همه چیز در مورد آفتاب پرست و تغییر رنگ آنها (2 نکته مهم)

روش نگهداری از آفتاب پرست

آفتاب پرست به خاطر ظاهر خاص و رفتار جالبش خیلی مورد توجه قرار می‌گیرد. قبل از خرید آفتاب پرست، بهتر است اطلاعات کافی درباره‌اش به دست آورید. نگهداری از آفتاب پرست ها زمان‌بر است و به مراقبت روزانه نیاز دارد. افرادی که به این کار علاقه دارند، تلاش‌های زیادی در زمینه نگهداری این موجودات کرده‌اند، اما هنوز هم سوالات زیادی وجود دارد.

مشخصات ظاهری آفتاب پرست

بدن آفتاب پرست از دو طرف مسطح و دم بلندی به شکل قلاب تشکیل شده است. در بعضی از گونه‌ها، برجستگی‌های شانه‌ای روی سر، پشت و دم وجود دارد. دست‌ها و پاها هر کدام پنج انگشت دارند. زبان آفتاب پرست به اندازه طول کل بدن و دمش است. این زبان در انتها قطورتر شده و برای شکار آماده است.

زبان آفتاب پرست زیر میکروسکوپ حاوی قلاب‌های کوچکی است که به نگه‌داشتن طعمه کمک می‌کند. چشم‌های آنها به طور مستقل حرکت می‌کنند و هر چشم می‌تواند حداکثر ۱۸۰ درجه بچرخد. پلک‌ها به‌گونه‌ای به هم متصل شده‌اند که فقط مردمک چشم‌ها قابل دیدن است.

اندازه species مختلف آفتاب پرست بین ۲.۵ سانتی متر تا ۸۰ سانتی‌متر متفاوت است. یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد آفتاب پرست‌ها، توانایی آن‌ها در تغییر رنگ است. این تغییر رنگ برای ارتباط برقرار کردن، نشان دادن وضعیت‌های مختلف، پنهان شدن از دشمنان و جفت‌گیری مفید است. به عنوان مثال، ماده‌های آبستن با تغییر رنگ به وضعیت خود نسبت به جفت‌گیری اشاره می‌کنند. وقتی آفتاب پرست‌ها بخواهند بیشتر گرما بگیرند، رنگشان تیره‌تر می‌شود و برعکس، وقتی می‌خواهند گرما را کم کنند، رنگشان روشن‌تر می‌شود.

حدود ۱۳۰ نوع آفتاب پرست در مناطق مختلفی از آفریقا، عربستان، هند و سریلانکا وجود دارد. آفتاب پرست‌ها در طبیعت عمر طولانی ندارند، هرچند که برخی گونه‌ها می‌توانند تا ۱۰ سال زنده بمانند، اما گونه‌های کوچک معمولاً بیشتر از ۱.۵ سال عمر نمی‌کنند.

جایگاه نگهداری آفتاب پرست

آفتاب پرست‌ها در محل زندگی خود قلمرو مشخصی دارند و به استرس حساس هستند. معمولاً فقط یک آفتاب پرست را در یک تراریوم نسبتاً بزرگ نگهداری می‌کنند. برای شبیه‌سازی محیط طبیعی آن‌ها در تراریوم، باید چند شاخه با ضخامت مناسب (برای چنگ زدن آفتاب پرست) به صورت افقی و مایل قرار داده و مقدار زیادی گیاه و شاخ و برگ درون تراریوم قرار داد. آفتاب پرست‌ها به ندرت روی زمین می‌آیند، بنابراین باید شاخ و برگ را طوری بچینید که آفتاب پرست به راحتی بتواند از آن‌ها بالا برود. همچنین باید مطمئن شوید که آفتاب پرست بین هیچ‌یک از اجزا محیط گیر نکند.

تراریوم باید به خوبی تهویه شود؛ بنابراین دو دریچه کوچک یکی در بالا و دیگری در طرفین باید وجود داشته باشد. رطوبت باید بین ۷۰ تا ۸۰ درصد باشد و باید از رطوبت دائمی پرهیز کرد. برای شبیه‌سازی محیط طبیعی، بهتر است هر روز صبح روی گیاهان آب اسپری شود.

آفتاب پرست‌های جوان نباید در دماهای بالای ۳۰ درجه نگهداری شوند. چند لامپ باید در بالای شاخه‌ها نصب شود تا آفتاب پرست نتواند به آن‌ها دست بزند و پوستش نسوزد. لامپ‌های UV معمولاً ترجیح داده می‌شوند. همچنین مقدار کمی لامپ هالوژن برای ایجاد نور مناسب به تراریوم اضافه کنید (تراریوم‌هایی با حداقل ارتفاع ۵۰ سانتی‌متر نیاز به دو لامپ فلئورسنت دارند و در تراریوم‌های بزرگتر می‌توان از لامپ‌های هالید با توان ۳۵ وات و بالاتر استفاده کرد). باید توجه داشته باشید که دما بالا نرود.

بهترین تراریوم برای
“““html

بیشتر گونه‌ها یک تراریوم اتاقی هستند. این نوع تراریوم یک فضای سبز با هوای تازه و دمای کنترل شده در روز و شب دارد. جانوران بیشتر وقت خود را در اینجا می‌گذرانند، اما ممکن است گاهی به اطراف اتاق هم بروند و باید به این موضوع توجه داشت. ماده‌ها برای تخم‌گذاری نیاز به تراریوم بزرگ‌تری دارند.

آفتاب‌پرست‌ها قلمرو خاص خود را دارند و وجود آفتاب‌پرست‌های دیگر در آن حوزه برایشان بسیار غیرقابل تحمل است. یک آفتاب‌پرست نر می‌تواند با یک یا چند ماده در یک تراریوم نسبتاً بزرگ زندگی کند، به شرط آنکه جاهای کافی برای پنهان شدن در تراریوم وجود داشته باشد. همچنین، می‌شود اینها را با خزندگان یا دوزیستان آرام دیگر نگه داشت، البته باید از نظر اندازه بدن به هم نزدیک باشند.

تغذیه آفتاب پرست

تغذیه آفتاب‌پرست‌ها با حشراتی انجام می‌شود که یا خودشان پرورش داده‌اند یا از طبیعت جمع‌آوری کرده‌اند (مثل ملخ، جیرجیرک، کرم، عنکبوت و غیره). آفتاب‌پرست‌های در حال رشد، آبستن‌ها و آنهایی که فعالیت جنسی دارند به غذای بیشتری نیاز دارند. البته باید مراقب بود که غذای زیاد باعث چاقی آفتاب‌پرست‌ها نشود. بعضی از آنها حتی نوزاد موش‌ها و رت‌ها را نیز می‌خورند. غذا را می‌توان با دست، با پنس یا در ظرف‌های مخصوص به آنها داد.

گاهی آفتاب‌پرست‌ها شاخ و برگ درختان، گل‌ها و میوه‌ها را هم می‌خورند. باید برای تغذیه آنها از رژیم غذایی مختلفی استفاده کرد و به جلبک‌های معدنی و ویتامین‌ها نیز توجه کرد. اگر آفتاب‌پرست اشتهای کمی داشته باشد و چیزی نخورد، می‌توان با دادن ملخ یا حشرات سبز این مشکل را حل کرد.

دادن ۳ جیرجیرک بالغ در روز به یک آفتاب‌پرست بالغ کافی است. باید به تأمین آب توجه داشته باشیم، زیرا آفتاب‌پرست‌های تشنه از خوردن غذا پرهیز می‌کنند. گونه‌های مختلف به مقدارهای متفاوتی آب نیاز دارند. مثلاً گونه (parsonii) هر روز آب می‌نوشد، در حالی که گونه (kalyptratus) با نوشیدن ۲ بار آب در هفته قانع است.

همچنین می‌توان ویتامین‌ها و مواد معدنی، مثل کلسیم را در آب حل کرد. آب را می‌توان به روش‌های مختلفی به آفتاب‌پرست‌ها داد. مثلاً با استفاده از یک پیپت، آب را به صورت قطره قطره به آنها می‌دهند. این روش ممکن است زمان‌بر باشد اما کنترل میزان آب آسان است. سرنگ‌ها نیز ابزار مفیدی برای این منظور هستند.

می‌توان از یک سیستم قطره‌چکان استفاده کرد که شامل یک پمپ است و در یک ظرف آب قرار می‌گیرد. لوله باریکی که به تراریوم وارد می‌شود، آب را به شکل قطره قطره و دائمی به داخل تراریوم می‌ریزد. همچنین، می‌توان ظرف‌های مسطحی در زیر قطره‌چکان قرار داد که با سنگریزه‌های زبر پوشیده شده‌اند. وجود یک فواره در تراریوم نیز می‌تواند نیاز آنها به آب را تأمین کند.

چگونگی تغییر رنگ آفتاب پرست

گونه‌های مختلف آفتاب‌پرست می‌توانند رنگ‌شان را تغییر دهند و به رنگ‌های گوناگونی مثل صورتی، قرمز، نارنجی، سبز، سیاه، بنفش، قهوه‌ای و زرد تبدیل شوند. آنها این توانایی را به خاطر سلول‌های رنگی خاصی به نام کروماتوفور که در پوستشان وجود دارد، به دست آورده‌اند. این سلول‌ها به سیگنال‌های هورمونی و عصبی پاسخ می‌دهند و تغییر رنگ پوست آفتاب‌پرست را به وجود می‌آورند. پوست آفتاب‌پرست سه لایه از این سلول‌های کروماتوفور دارد:

1. پایین‌ترین لایه شامل سلول‌های کروماتوفور، به نام ملانوفور، رنگدانه‌های تیره‌ای دارند. این سلول‌ها شاخک‌هایی شبیه به دندریت‌های سلول‌های عصبی دارند که به سوی سطح پوست کشیده شده‌اند.

2. زیر لایه‌ی ملانوفورها، لایه‌ای از سلول‌ها به نام گوانوفورها وجود دارد…

“`

در پوست آفتاب‌پرست‌ها، نوع خاصی از سلول‌ها به نام ایریدوفور وجود دارد که بلورهای بی‌رنگ گوانین در آن‌ها قرار دارد. این بلورها نور را به گونه‌ای بازتاب می‌دهند که رنگ آبی را ایجاد می‌کنند.

3. لایه بالایی سلول‌های کروماتوفور که به آن زانتوفور می‌گویند، نورهای زرد و قرمز را بازتاب می‌کند.

دانه‌های رنگی که در هر دسته از سلول‌های کروماتوفور وجود دارند، طول موج‌های خاصی را جذب و بازتاب می‌کنند. در ملانوفورها، این دانه‌های رنگی می‌توانند به طور متفاوتی در شاخه‌های دندریتی پخش شوند و در نتیجه، تجمع آن‌ها در پوست تغییر می‌کند. با تغییر میزان هر یک از این رنگدانه‌ها در پوست، رنگی که ما از پوست آفتاب‌پرست مشاهده می‌کنیم، تغییر می‌کند. این تغییرات تحت تأثیر پیام‌های عصبی و هورمونی قرار دارند.

دلایل تغییر رنگ آفتاب پرست

بسیاری از مردم فکر می‌کنند که آفتاب‌پرست‌ها رنگشان را برای هم‌خوانی با محیط تغییر می‌دهند. اما تحقیقات نشان می‌دهد که نور، دما و حالت‌های روحی آنان تغییر رنگ را تعیین می‌کند. گاهی اوقات تغییر رنگ به آفتاب‌پرست کمک می‌کند تا احساس راحتی بیشتری بکند. و گاهی هم به او امکان می‌دهد که با آفتاب‌پرست‌های دیگر ارتباط برقرار کند.

نور: تصور کنید یک آفتاب‌پرست قهوه‌ای می‌خواهد در آفتاب استراحت کند. مغز او به سلول‌های زرد پوستش دستور می‌دهد که بزرگ‌تر شوند و از زیر سلول‌های آبی خارج شوند. نتیجه این است که آفتاب‌پرست رنگ سبز می‌گیرد و این رنگ روشن به او کمک می‌کند تا نور بیشتری از پوستش بازتاب دهد.

دما: اگر آفتاب‌پرست احساس سرما کند، پوستش تیره‌تر می‌شود تا گرمای بیشتری از نور خورشید جذب کند.

روحیه: اگر آفتاب‌پرست ناراحت شود، رنگ زرد یا قرمز به جای رنگ طبیعی‌اش درمی‌آید. رنگدانه ملانین به سطح پوست می‌آید و باعث تیره‌تر شدن رنگ برخی نواحی پوست می‌شود. این تغییر ظاهر به آفتاب‌پرست‌های دیگر می‌گوید که «من برای مقابله آماده‌ام.»

بیشتر بخوانید: