همه چیز در مورد میوکاردیت یا التهاب عضله قلب  (2 نکته مهم)

بیماری میوکاردیت

میوکاردیت یعنی التهاب عضله قلب، معمولاً به خاطر یک عفونت به وجود می‌آید. عفونت‌ها، به ویژه ویروس‌ها، شایع‌ترین عوامل ایجادکننده میوکاردیت هستند. در بعضی موارد، این بیماری می‌تواند به عنوان عارضه‌ای از برخی داروها یا سموم نیز ظاهر شود. از آنجا که نشانه‌های واضحی برای این بیماری وجود ندارد، بسیاری از افراد متوجه آن نمی‌شوند.

میوکاردیت یک التهاب در بافت قلب است که بیشتر به علت عفونت‌های ویروسی (که به آن میوکاردیت ویروسی می‌گویند) رخ می‌دهد، اما عوامل عفونی و غیرعفونی دیگری هم می‌توانند در ایجاد این التهاب نقش داشته باشند. رایج‌ترین علت این بیماری عفونت ویروسی است، و معمولاً ویروس کوکساکی (coxsackie) مسئول آن است.

مسیر پیشرفت بیماری میوکاردیت می‌تواند متفاوت باشد. در بسیاری از افراد، بیماری بدون علامت است و التهاب قلب به‌طور طبیعی بهبود می‌یابد بدون اینکه عارضه‌ای باقی بگذارد. اما در برخی افراد، عملکرد قلب به تدریج کاهش می‌یابد و ممکن است بعد از ماه‌ها یا سال‌ها به شکل کاردیومیوپاتی اتساعی (یعنی گشاد شدن دائمی یکی از حفرات قلب) نمایان شود. امید به زندگی پنج ساله برای بیمارانی که اولین علائم آن‌ها نارسایی قلبی یا آریتمی جدی بوده، تقریباً 55 درصد است.

علائم و نشانه های میوکاردیت

• درد قفسه سینه که شبیه به درد ناشی از سکته است.
• خستگی
• تنگی نفس
• نظم نامنظم ضربان قلب (اغلب ضربان قلب بالا)
• تب
• افزایش آنزیم های قلبی در خون

علل و عوامل خطرساز میوکاردیت

• عفونت‌های ویروسی مانند سرخک، آنفلوانزا و آدنوویروس
• عفونت‌های باکتریایی مثل کزاز، سوزاک، حصبه، سل یا دیفتری
• جراحی‌های قلبی
• تب روماتیسمی
• عفونت‌های انگلی
• رادیوتراپی برای سرطان‌های ناحیه قفسه سینه مانند سرطان ریه یا پستان
• استفاده از برخی داروها

تشخیص بیماری میوکاردیت

تشخیص میوکاردیت کار آسانی نیست، زیرا با بسیاری از بیماری‌های دیگر مشابهت دارد. پزشک شما ممکن است اگر علائم شما بعد از شش ماه از یک عفونت ظاهر شوند، به میوکاردیت شک کند. در اینجا چند آزمایش می‌تواند برای تایید تشخیص انجام شود:
پزشک می‌تواند با استفاده از گوشی پزشکی به ضربان قلب سریع (تاکی‌کاردی) گوش دهد.

• آزمایش‌های خون برای بررسی وجود عفونت یا نشانه‌های التهاب در بدن
• رادیوگرافی قفسه سینه می‌تواند به پزشک نشان دهد آیا مایع در ریه‌ها جمع شده است یا خیر (اِدِم ریوی). این یکی از علائم نارسایی قلبی است.
• الکتروکاردیوگرافی یا نوار قلب (ECG یا EKG) می‌تواند به پزشک کمک کند تا ریتم قلب و اندازه و عملکرد حفره‌های قلب را بررسی کند.
• اکوکاردیوگرافی یا کوکاردیوگرافی به پزشک اجازه می‌دهد تا حرکت دیواره‌های قلب و اندازه کلی قلب را بررسی کند.
• یک نمونه کوچک از عضله قلب می‌تواند با استفاده از یک وسیله خاص گرفته شود که به آن بیوپتوم می‌گویند. این روش به نام بیوپسی اندومیوکاردی قرار دارد. با بررسی این نمونه می‌توان علائم عفونت را پیدا کرد.

عوارض بیماری میوکاردیت

هنگامی که“`html

میوکاردیت یک بیماری شدید است که می‌تواند به عضله قلب آسیب دائمی برساند. این آسیب می‌تواند منجر به عوارض زیر شود:

سکته مغزی یا حمله قلبی. اگر عضله قلب آسیب ببیند و نتواند خون را به خوبی پمپاژ کند، خون در قلب ممکن است لخته شود. اگر این لخته یکی از شریان‌های قلب را مسدود کند، احتمال بروز حمله قلبی وجود دارد. همچنین اگر لخته به داخل عروق برود، ممکن است سکته مغزی رخ دهد.

نارسایی قلبی. اگر میوکاردیت درمان نشود، ممکن است باعث آسیب به عضله قلب و کاهش عملکرد آن در پمپاژ خون شده و در نتیجه نارسایی قلبی ایجاد کند. در موارد بسیار شدید، نارسایی قلبی ناشی از میوکاردیت گاهی نیاز به پیوند قلب دارد.

ضربان قلب نامنظم (آریتمی). آسیب به عضله قلب می‌تواند باعث اختلال در ریتم طبیعی قلب شود که به آن آریتمی می‌گویند.

مرگ ناگهانی. اگر آسیب به عضله قلب باعث آریتمی شود، ممکن است این اختلال به توقف ناگهانی ضربان قلب منجر شود. اگر به سرعت درمان صورت نگیرد، این وضعیت می‌تواند باعث مرگ ناگهانی قلبی شود.

پیشگیری از میوکاردیت

هیچ تغییری در سبک زندگی یا درمان خاصی نمی‌تواند از ابتلا به میوکاردیت جلوگیری کند. از آنجا که التهاب عضله قلب (میوکاردیت) به ندرت رخ می‌دهد، اطلاعات کمی درباره علل و درمان‌های موثر آن وجود دارد. در هر حال، میوکاردیت به طور ژنتیکی منتقل نمی‌شود و هیچ ژنی نمی‌تواند مسئول ایجاد این بیماری و آسیب‌پذیری افراد نسبت به آن باشد.

درمان بیماری میوکاردیت

در بسیاری از موارد، میوکاردیت ممکن است بدون درمان بهبود یابد و بهبودی کامل حاصل شود. درمان میوکاردیت بیشتر بر روی علت اصلی آن متمرکز است.

در موارد خفیف، پزشک ممکن است به شما پیشنهاد کند که استراحت کنید یا برای کمک به بدن‌تان در برابر عفونتی که باعث میوکاردیت شده، دارو تجویز کند. اگر عفونت به وسیله باکتری ایجاد شده باشد، پزشک آنتی‌بیوتیک تجویز خواهد کرد. هرچند داروهای ضدویروس وجود دارند، اما در درمان اکثر موارد میوکاردیت چندان موثر نبوده‌اند.

موارد نادری از میوکاردیت ویروسی می‌توانند با کورتیکواستروئیدها یا سایر داروها درمان شوند تا واکنش سیستم ایمنی بدن را کاهش دهند. در برخی موارد که به دلیل بیماری‌های مزمن مانند لوپوس ایجاد شده‌اند، درمان بر اساس بیماری زمینه‌ای انجام می‌شود.

دارو درمانی در بیماری میوکاردیت

اگر میوکاردیت باعث نارسایی قلبی یا ضربان قلب سریع یا نامنظم شود، پزشک ممکن است شما را بستری کند. اگر ریتم قلب شما غیرطبیعی باشد، ممکن است دارو یا درمان‌هایی برای تنظیم ضربان قلب دریافت کنید. در صورتی که ریتم قلب غیرطبیعی و شدید باشد یا نارسایی قلبی وجود داشته باشد، ممکن است پزشک داروهایی برای کاهش خطر ایجاد لخته‌های خون در قلب تجویز کند.

اگر قلب شما ضعیف باشد، پزشک ممکن است داروهایی تجویز کند تا بار کاری قلب را کاهش دهد یا به از بین بردن مایعات اضافی کمک کند. این داروها شامل موارد زیر هست:

• مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE): این داروها شامل انالاپریل (Vasotec)، کاپتوپریل (Capoten)، لیزینوپریل (Zestril، Prinivil) و رامیپریل (Altace) هستند که عروق خونی قلب را باز کرده و کمک می‌کنند خون راحت‌تر جریان پیدا کند.
• مسدودکننده‌های بتا: این داروها شامل متوپرولول (Lopressor، Toprol-XL)، بیوپرولول و … هستند.

“““html

• زابتا (Zebeta) و کارودیلول (Coreg) با روش‌های مختلف به درمان نارسایی قلبی کمک می‌کنند و ریتم نامنظم یا سریع قلب را کنترل می‌کنند.
• دیورتیک‌ها (داروهای ادرارآور): این داروها، مثل فوروزماید (Lasix)، به دفع سدیم و کاهش تجمع مایعات در بدن کمک می‌کنند.

درمان میوکاردیت شدید

در برخی موارد میوکاردیت، درمان‌های پیشرفته‌تری نیاز است که شامل موارد زیر می‌شود:

• داروهای وریدی: این داروها می‌توانند به بهبود عملکرد پمپاژ قلب کمک کنند.
• دستگاه کمکی بطن (VAD): این دستگاه‌های مکانیکی به پمپ کردن خون از قسمت‌های پایینی قلب به دیگر نقاط بدن کمک می‌کنند. از VAD برای افرادی که قلب‌شان ضعیف است یا دچار نارسایی قلبی هستند، استفاده می‌شود. این درمان ممکن است به بهبود قلب یا به عنوان یک گزینه در انتظار پیوند قلب به کار رود.
• بالون پمپ داخل آئورتی: در این روش، پزشکان یک لوله باریک را به داخل رگ خونی پای فرد وارد می‌کنند و با تصویربرداری آن را به قلب می‌برند. سپس یک بالون در شریان اصلی که خون را از قلب به بدن می‌برد، قرار می‌دهند. این بالون با باد شدن و خالی شدن، به افزایش جریان خون و کاهش کار قلب کمک می‌کند.
• اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری (ECMO): در نارسایی شدید قلبی، پزشکان گاهی از این دستگاه استفاده می‌کنند تا اکسیژن لازم برای بدن را تأمین کنند. در این دستگاه، خون از بدن خارج و از یک غشای ویژه عبور می‌کند که دی‌اکسید کربن را حذف و اکسیژن به آن اضافه می‌کند. سپس این خون اکسیژن‌دار دوباره به بدن بازگردانده می‌شود.
• دستگاه ECMO وظیفه قلب را برعهده می‌گیرد: این درمان می‌تواند برای بهبودی موثر باشد یا در انتظار دیگر روش‌های درمانی، مانند پیوند قلب، استفاده شود.

در بسیاری از موارد شدید، پزشکان ممکن است پیوند فوری قلب را پیشنهاد دهند. برخی افراد ممکن است به قدری آسیب جدی به عضله قلب وارد شده باشد که نیاز به درمان با داروهای طولانی‌مدت داشته باشند. در حالی که ممکن است برخی دیگر تنها به چند ماه درمان نیاز داشته باشند و بعد بهبودی کامل پیدا کنند.

عود میوکاردیت

احتمال بازگشت التهاب عضله قلب (میوکاردیت) وجود دارد و در برخی موارد ممکن است به بزرگ شدن مزمن قلب (کاردیومیوپاتی اتساعی) تبدیل شود. تا کنون روشی برای جلوگیری از عود میوکاردیت کشف نشده است، اما احتمال بروز دوباره این عارضه می‌تواند تا ۱۰ تا ۱۵ درصد کاهش یابد.

بیشتر بخوانید:

گردآوری توسط بخش سلامت

مجله رضیم