چرا هنگام تبریک تولد میگن ایشالله ۱۲۰ ساله شی؟

فلسفه گفتن 120 ساله شی چیه؟
آیا میدانستید که گاهی با هم میگوییم “١٢٠ سال زنده باشی” و این جمله چه معنایی دارد و از کجا آمده است؟ چرا این جمله را نمیگوییم “١۵٠” یا “١٠٠” سال؟
در ایران قدیم، برای محاسبه سال کبیسه، به جای اضافه کردن یک روز هر چهار سال، هر ١٢٠ سال یک ماه را جشن میگرفتند. باید بگوییم که تقویم جلالی که امروز داریم، نتیجه تلاشهای خیام و دیگر دانشمندان در قرن پنجم هجری است و در این جشن، کل ایران شرکت میکرد.
چون برخی افراد ممکن بود فقط یک بار این جشن را ببینند و دیگر عمرشان به پایان برسد (و بعضی نیز این جشن را نمیدیدند)، آرزو کردن برای همدیگر برای دیدن این جشن به یک سنت زیبا تبدیل شد. بنابراین وقتی با هم ملاقات میکردند، میگفتند “١٢٠ سال زنده باشی” تا امیدوار باشند که این جشن را ببینند.
سال شمسی برابر با ۳۶۵ روز و ۵ ساعت و ۴۸ دقیقه و ۴۶ ثانیه است که تقریباً میشود ۳۶۵ روز و ۶ ساعت! اما ایرانیان قدیم در دوران میترایی، سال را ۳۶۵ روز در نظر میگرفتند و به همین دلیل هر سال به مدت تقریبی ۶ ساعت عقب میافتادند. آنها این ۶ ساعتها را جمع میکردند تا به یک ماه برسند.
اگر این ۶ ساعت را در ۱۲۰ ضرب کنیم، مقدار سی روز میشود (و دقیقتر بگویم ۲۹ روز) یعنی یک ماه. به این ترتیب، برای جلوگیری از تغییر فصول، سال صد و بیستم را ۱۳ ماهه در نظر میگرفتند تا سال جدید دقیقاً از اول بهار آغاز شود.
جالبتر اینکه آنها این یک ماه را با شادی و رقص سپری میکردند و این جشن به قدری مهم بود که برای یکدیگر آرزو میکردند که ١٢٠ ساله بشوند تا در طول عمر خود یک بار این جشن بینظیر را تجربه کنند.
شایان ذکر است که ایرانیان در میان تمام ملتهای باستان، بیشترین جشنها را داشتند و ردپایی از این جشنها هنوز در نوروز ما باقی مانده است.
از جمله این جشنها میتوان به::
- ۱۳ روز جشن نوروز
- جشن تیرگان
- جشن آبریزان
- جشن مهرگان
- جشن شب یلدا
- و چندین جشن دیگر که نیاز به تخصص تاریخی دارد.
حال تصور کنید آن جشن بزرگ ۱۲۰ سالگی چه جشنی بوده که با وجود این همه جشن دیگر، آرزو میکردند که این جشن را تجربه کنند!
ایشالا ۱۲۰ ساله بشید!
ولی متأسفانه الان مثل آن جشنها دیگر وجود ندارد، حتی اگر هزار سال هم عمر کنی. با این مشکلات که در حال حاضر داریم، اگر به کسی بگویی “ایشالا 120 ساله شی” ممکن است به تو یک سیلی بزنند!
بیشتر بخوانید::