چه زباله‌هایی را هرگز نباید در طبیعت رها کنیم ؟

زباله‌هایی که هرگز نباید در طبیعت رها شوند

برخی زباله‌ها به آرامی در طبیعت تجزیه می‌شوند، اما برخی دیگر نه تنها تجزیه نمی‌شوند، بلکه آسیب‌های جدی به محیط زیست وارد می‌کنند.

برای نجات طبیعت، باید هر کس از خودش شروع کند! چراکه نجات محیط زیست، نجات انسان‌هاست و طبیعت جای زباله‌ها نیست.

آیا می‌دانید زباله‌هایی که در طبیعت می‌ریزیم چقدر زمان برای تجزیه شدن نیاز دارند؟

به جدول زیر نگاهی بیندازید.

مضرات ریختن زباله در طبیعت

پسماند غذاها در محیط زیست نه تنها ظاهر طبیعت را زشت می‌کند، بلکه باعث ایجاد حشراتی و جوندگانی می‌شود که بیماری‌های عفونی را پخش می‌کنند.

بیشترین زباله‌هایی که در طبیعت رها می‌شوند، شامل پسماند غذا، پوست میوه و باقیمانده‌های گوشت و ماهی هستند.

اگرچه این زباله‌ها مثل پلاستیک‌ها زمان زیادی برای تجزیه نمی‌طلبند، انباشته شدن آن‌ها در محیط‌های طبیعی مثل جنگل‌ها به پوشش گیاهی آسیب می‌زند و محیط اطراف را آلوده می‌کند.

اگر این آب‌ها بدون تصفیه مصرف شوند یا از طریق محصولات کشاورزی و دامی به بدن انسان منتقل شوند، ممکن است انسان را مسموم کنند.

زباله‌های رها شده در طبیعت فاسد می‌شوند و بوی بدی ایجاد می‌کنند. یکی از گازهایی که از زباله‌ها آزاد می‌شود، گاز متان است که قابل اشتعال است و ممکن است باعث آتش‌سوزی در محیط شود.

علاوه بر زباله‌های خانگی، ریختن ظروف یک‌بار مصرف در طبیعت آسیب زیادی به محیط زیست می‌زند.

همانطور که در تصویر مشاهده شد، زباله‌هایی مانند انواع ظروف مصرفی پلاستیکی و شیشه‌های نوشیدنی، بسیار دیر تجزیه می‌شوند و اثرات آن‌ها تا سال‌ها در طبیعت باقی می‌ماند.

این ظروف می‌توانند با دیگر مواد شیمیایی واکنش نشان دهند و زندگی ما و دیگر گونه‌های جانوری را به خطر بیندازند.

زباله‌ها تجزیه ناپذیر در طبیعت

1. – زباله‌های الکترونیکی در طبیعت به کندی تجزیه می‌شوند. تجزیه یک کارت عابر بانک ممکن است تا حدود هزار سال طول بکشد.
2. – زباله‌هایی که حاوی فلزات سنگینی مانند کادمیوم، روی، مس و سرب هستند، موجب آلودگی آب‌های زیرزمینی می‌شوند. ریختن این زباله‌ها به رودخانه‌ها و دریاها نه تنها سطح آب را بالا می‌برد، بلکه به جانداران آبزی نیز آسیب می‌زند.
3. – از طرف دیگر

فلزات سنگینی که به بدن ماهی‌ها وارد می‌شوند، بعدها از طریق غذا به ما انسان‌ها منتقل می‌شوند.

– کیسه‌های پلاستیکی که به راحتی در همه جا پراکنده می‌شوند، بیشتر از دریاها پیدا می‌شوند. تعداد زیادی ماهی به دلیل بلعیدن پلاستیک‌های بزرگ جان خود را از دست می‌دهند.

بسیاری از موجودات دیگر، مانند پرندگان دریایی، به خاطر بلعیدن پلاستیک‌ها و پر شدن معده‌شان از گرسنگی می‌میرند. گاهی اوقات پرندگانی به محل‌های زباله می‌آیند و از آنجا تغذیه می‌کنند.

ریختن زباله‌ها، آلودگی آب و خاک و خراب کردن طبیعت، سلامت جامعه را تهدید می‌کند.

برای پاکسازی زباله‌ها از محیط زیست باید هزینه زیادی پرداخت شود و هیچ تضمینی برای پاکسازی کامل وجود ندارد؛ بنابراین بهتر است از ابتدا زباله‌هایمان را در طبیعت نریزیم.

در این راستا تصاویری تهیه شده است که نشان می‌دهد برای بازیافت زباله‌هایی که انسان‌ها در طبیعت رها می‌کنند، چه مدت زمان نیاز است.

طبق اطلاعات منتشر شده، شیشه ۴۰۰۰ سال، پلاستیک ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ سال، پوست میوه ۶ ماه و آدامس ۵ سال زمان برای تجزیه و بازگشت به طبیعت لازم دارند.

در حالی که برخی از زباله‌ها به آرامی در طبیعت تجزیه می‌شوند، ولی برخی دیگر نه تنها تجزیه نمی‌شوند، بلکه تأثیرات منفی بر محیط دارند.

در تصاویر دیگر نیز می‌توان دید که برخی از زباله‌ها مانند بطری‌های پلاستیکی و ظروف شیشه‌ای ممکن است هرگز تجزیه نشوند و این موضوع می‌تواند عواقب زیست‌محیطی فاجعه‌باری به همراه داشته باشد.

بطری نوشابه یا پوست پفک و چیپسی که ما به راحتی در طبیعت رها می‌کنیم، فقط محیط‌زیست را آلوده نمی‌کنند، بلکه حیات هزاران گونه جانوری که روی کره زمین وجود دارند را تهدید می‌کنند.

این تنها یک هشدار نیست. هر ساله میلیون‌ها تن زباله تجزیه‌ناپذیر توسط افراد زیادی در گوشه و کنار کره زمین و همچنین کشور ایران در جنگل‌ها، کوه‌ها، دشت‌ها، رودخانه‌ها و دریاها رها می‌شود.

اگرچه ما این زباله‌ها را دور می‌اندازیم و از دید خود پنهان می‌کنیم، اما در واقع در دل طبیعت داستانی مخرب و کشنده برای گونه‌های مختلف جانوری شروع می‌شود.

برای مثال، انباشت زباله‌های پلاستیکی در سواحل و آب‌های ساحلی، حیات انواع مختلف آبزیانی را که از مواد غذایی همراه این زباله‌ها تغذیه می‌کنند، به خطر انداخته است.

پیش‌تر اعلام شده بود که زباله‌های پلاستیکی و مشابه آن در بهترین حالت بیش از ۵۰۰ سال طول می‌کشد تا تجزیه شوند.

برخی بررسی‌های جدیدتر از سوی محققان نشان داده است که حتی بعد از ۵۰۰ سال، این مواد تجزیه نمی‌شوند و تنها به تکه‌های ریز و مولکولی تبدیل می‌شوند که در این حالت حتی خطرناک‌تر برای طبیعت و انواع گیاهان و جانوران هستند.

به همین دلیل، جریان‌های دریایی هر سال حجم بسیار زیادی از زباله‌های پلاستیکی را از این سو و آن سو کره زمین جمع‌آوری کرده و در جاهای دیگر از سواحل آب‌های آزاد انبار می‌کنند.

طبق نظر کارشناسان علوم دریایی، زباله‌های پلاستیکی در دریاها و اقیانوس‌ها، حیات دست‌کم ۲۶۷ گونه جانوری از جمله مرغ‌های دریایی را تهدید می‌کند.

لاک‌پشت‌ها، فُک‌ها و انواع ماهی‌ها در خطر آسیب ناشی از مواد غذایی هستند که با زباله‌های پلاستیکی آلوده شده‌اند.

تحقیقات نشان می‌دهد تنها 20 درصد زباله‌های پلاستیکی از خشکی به دریا می‌روند و بقیه به صورت مستقیم در آب دریاها فرو رفته و ته‌نشین می‌شوند.

زباله‌های پلاستیکی در ابعاد مختلف، مشکلی جهانی برای همه دریاها هستند. برخی موجودات دریایی، مانند بعضی از صدف‌ها، می‌توانند به این زباله‌ها چسبیده و همراه با جریان آب هزاران کیلومتر جابه‌جا شوند. ورود این موجودات به زیستگاه‌های جدید می‌تواند به بومیان آن محیط آسیب بزند.

برخی دیگر از آبزیان نیز زباله‌های پلاستیکی را با غذا اشتباه می‌گیرند و از آنها تغذیه می‌کنند که این می‌تواند به آن‌ها آسیب جدی برساند.

همچنین، برخی از پرندگان دریایی بزرگ زباله‌های پلاستیکی را می‌خورند و در حالی که شکمشان پر می‌شود، به دلیل نرسیدن مواد غذایی کافی به بدنشان، از گرسنگی می‌میرند.

اخیراً مستندسازی به نام “کریس جردن” فیلمی از جزیره‌ای دورافتاده در اقیانوس آرام به نام جزیره “میدوی” تهیه کرده است که تصاویر آن بسیار ناراحت‌کننده است.

این کارگردان می‌گوید که جزیره میدوی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین زیستگاه‌های پرندگان مختلف در گذشته شناخته می‌شد. اما اکنون به دلیل ورود هزاران تن زباله پلاستیکی به ساحل آن، این جزیره به یک زباله‌دانی بزرگ تبدیل شده است و برای پرندگان، به یک قبرستان بدل گشته است.

مستند کریس جردن چندی پیش در جشنواره فیلم تورنتو به نمایش درآمد. این فیلم روایت دقیقی از آسیب‌های جدی به طبیعت است که همه ما به دلیل تولید زباله در آن نقش داریم.

در بخشی از این فیلم، تصاویری از زباله‌های پلاستیکی بر سطح آب‌های آزاد، مانند اقیانوس‌ها، نشان داده می‌شود که گاهی به چندین هکتار می‌رسد.

این زباله‌ها با جابه‌جایی در آب به سواحل جزیره میدوی می‌رسند و حیات موجودات آنجا را تهدید می‌کنند.

کارشناسانی که در این مستند صحبت کرده‌اند، بر این باورند که حجم زباله‌ها تنها نوک کوه یخی از یک بحران بزرگ است که ما در طبیعت رها کرده‌ایم.

در این مستند، شاهدیم که پرندگان بزرگ زباله‌های پلاستیکی رنگی را به اشتباه به عنوان غذا برای جوجه‌هایشان می‌آورند و این باعث مرگ آنها می‌شود.

این زباله‌ها تنها جوجه‌ها را تحت تأثیر قرار نمی‌دهند، بلکه بسیاری از پرندگان بالغ نیز این زباله‌ها را با غذا اشتباه می‌گیرند و می‌بلعند، که باعث پر شدن معده‌های آنها و عدم دریافت غذای کافی می‌شود.

این داستان غم‌انگیز با مرگ و میر گسترده پرندگان در جزیره‌ای که برای سال‌ها محل زندگی آنها بوده، به پایان می‌رسد.

این تصاویر نشان می‌دهد که خیلی زود، گونه‌های زیادی از پرندگان به دلیل بلع زباله‌ها نزدیک به انقراض می‌شوند.

زباله‌های ساخته شده توسط انسان نه تنها باعث مرگ پرندگان می‌شود، بلکه بسیاری از تصاویر جانوران مختلف را شاهدیم که به دلیل آسیب ناشی از زباله‌ها دچار تغییر شکل فیزیکی و مشکلات دیگر شدند.

جزیره میدوی، که در عمق 3000 کیلومتری از خشکی و با فاصله بسیاری از ایران در دل اقیانوس آرام قرار دارد، بدون شک نشان می‌دهد که همه ما، ساکنان این کره زمین، در این جنایتی که در حق ساکنان این جزیره در حال وقوع است، شریک هستیم.

این مستند تنها بخشی از آثار ویرانگر زباله‌ها بر گونه‌های مختلف جانوری را نمایان می‌کند.

بدون تردید در دل طبیعت ایران و در عمق جنگل‌ها و دشت‌ها و کوه‌های کشور، زباله‌هایی که توسط افراد مختلف دور انداخته می‌شوند، زندگی گونه‌های زیادی از جانوران و گیاهان را با خطرات جدی مواجه می‌کند.

بیشتر بخوانید :