چه عواملی سبب بروز پلورال افیوژن ریه می شوند ؟ (2 نکته مهم)
علت بروز پلورال افیوژن ریه چیست؟
پیلور یک غشای نازک است که سطح ریه‌ها و درون دیواره قفسه سینه را می‌پوشاند. معمولاً مقدار بسیار کمی مایع در آن وجود دارد که به ریه‌ها اجازه می‌دهد به‌راحتی در هنگام تنفس حرکت کنند. اما اگر این فضا به طور غیرمعمولی پر از مایع شود، به این مشکل پلورال افیوژن می‌گویند. برای همین به دلایل مختلفی اتفاق می‌افتد و حتی اگر مایع تخلیه شود، پزشک ممکن است خواستار دوره درمانی طولانی‌تر باشد.
در ادامه با علل بروز این بیماری، راه‌های تشخیص و درمان آن آشنا می‌شوید:
آب آوردن غشای ریه‌ها دلایل مختلفی دارد که شایع‌ترین آنها شامل نشت از اندام‌های دیگر، سرطان، عفونت، شرایط خود ایمنی و آمبولی ریوی هستند. نشت معمولاً در ناشی از نارسایی احتقانی قلب رخ می‌دهد؛ یعنی وقتی که قلب نمی‌تواند خون را به طور مناسب به دیگر اندام‌ها پمپاژ کند. بیماری‌های کبد و کلیه نیز می‌توانند باعث تولید مایعاتی شوند که به فضای پیلور نشت کند و باعث آب آوردن غشای ریه شوند.
اغلب اوقات، سرطان ریه می‌تواند مشکل‌ساز باشد. چون احتمال دارد دیگر سرطان‌ها به بافت ریه گسترش یابند، نمی‌توان تنها یک نوع سرطان را به عنوان علت اصلی معرفی کرد. عفونت‌هایی مثل سل و ذات‌الریه، بیماری‌های خود ایمنی مثل لوپوس یا آرتریت روماتوئید و مسدود شدن یکی از شریان‌های ریوی که به آن آمبولی ریه می‌گویند هم از دیگر علل شایع آب آوردن غشای ریه محسوب می‌شوند.
بعضی افراد ممکن است اصلاً علامتی نداشته باشند و تنها وقتی بیماری شدت یابد، دچار علائمی مثل تنگی نفس، درد قفسه سینه به ویژه زمانی که عمیق نفس می‌کشند، تب و سرفه می‌شوند.
انواع پلورال افیوژن ریه کدام است؟
به طور کلی، پزشکان دو نوع رایج از این بیماری را با نام‌های “ترانسوداتیو” و “اگزوداتیو” معرفی می‌کنند. نوع اول، مایع تجمع یافته در غشای ریه شبیه به مایعی است که معمولاً در آن وجود دارد و آب آوردن غشای ریه به دلیل نشت این مایع است. این نوع به ندرت نیاز به تخلیه دارد و شایع‌ترین علت آن نارسایی احتقانی قلب است.
نوع دوم، بسته به اندازه و میزان التهاب، ممکن است نیاز به تخلیه داشته باشد. مایع موجود در این حالت شامل پروتئین، خون، سلول‌های التهابی یا بعضی باکتری‌هاست که از رگ‌های خونی آسیب‌دیده به داخل پیلور نشت می‌کنند. علل بروز این نوع شامل ذات‌الریه و سرطان ریه می‌باشد.
تشخیص پلورال افیوژن (آب آوردن ریه) چگونه است؟
اگر با هر یک از علائم ذکر شده در بالا مواجه شدید، پزشک ابتدا با ضربه زدن به قفسه سینه و گوش دادن با گوشی پزشکی به معاینه شما می‌پردازد. سپس برای اطمینان از وجود یا نبود مشکل در ریه‌ها، از اشعه ایکس، سی‌تی‌اسکن و سونوگرافی اولتراسوند برای تصویربرداری و فیلمبرداری از قفسه سینه استفاده می‌کند.
در عکسبرداری با اشعه ایکس، آب آوردن ریه به صورت ناحیه‌ای سفید در داخل فضای تاریک ریه‌ها نمایش داده می‌شود. گاهی پزشک برای اطمینان، بعد از عکس گرفتن با استفاده از همان دستگاه، از وضعیت ریه‌ها فیلم می‌گیرد. این فیلم نشان‌دهنده وجود جریان مایعات در فضای پیلور است.
گاهی پزشکان برای دریافت تصویر دقیق‌تری از وضعیت ریه‌ها، از توموگرافی کامپیوتری یا سی‌تی‌اسکن استفاده می‌کنند. چون این اسکنرها می‌توانند در زمان کوتاه، تصویری کامل از تمامی بخش‌های قفسه سینه ارائه دهند و جزئیات بهتری نسبت به پرتوهای ایکس ارائه می‌کنند.
“`html
در سونوگرافی اولتراسوند یا آزمایشات آوانگاری، با حرکت پروب دستگاه (مبدل) روی قفسه سینه، تصویر روشن و واضحی از درون بدن روی صفحه مانیتور نشان داده می‌شود. پزشکان از این تصاویر برای گرفتن نمونه و بررسی مایعات داخلی استفاده می‌کنند.
در موارد نادر، ممکن است پزشک از روشی به نام “توراسنتز”(Thoracentesis) استفاده کند. در این روش، با عبور یک سوزن و لوله‌ای به نام کاتتر از بین دنده‌ها، مایع موجود در فضای بین ریه‌ها نمونه‌برداری می‌شود تا برای آزمایشات بعدی استفاده شود.
آب آوردن ریه چگونه درمان می‌شود؟
برای درمان این مشکل، معمولاً باید علت اصلی آن را برطرف کرد. به عنوان مثال، اگر آب آوردن ناشی از بیماری ذات‌الریه باشد، با درمان آن بیماری، مشکل هم حل می‌شود. برای جلوگیری از بروز مشکلات بیشتر، باید مایع‌های زیادی که در فضای بین ریه‌ها جمع شده‌اند، تخلیه شوند.
اگر مقدار آب آوردن زیاد باشد، پزشک در مرحله توراسنتز اقدام به تخلیه مقدار بیشتری از مایعات می‌کند. همچنین ممکن است با ایجاد یک برش کوچک در قفسه سینه و قرار دادن یک لوله پلاستیکی (لوله توراکوستومی) به مدت چند روز مایع را از بین ببرد.
برای جلوگیری از بازگشت این مشکل، پزشک می‌تواند از طریق یک لوله پلاستیکی، یک ماده تحریک‌کننده مانند داکسی‌سایکلین را به فضای بین ریه‌ها تزریق کند. این کار باعث ایجاد باد در قفسه سینه و فضای بین ریه‌ها می‌شود که به آن پلورودزیس می‌گویند.
اگر پس از تخلیه، ریه‌ها دوباره آب بیاورند، پزشک یک لوله را از طریق پوست وارد فضای بین ریه‌ها می‌کند تا این لوله برای مدت طولانی در آنجا بماند. به این ترتیب، بیمار می‌تواند در خانه مایع را تخلیه کند و پزشک نیز نحوه و زمان انجام این کار را تعیین می‌کند. در مواردی که خطر التهاب وجود دارد، جراحان می‌توانند با عمل جراحی فضای بین ریه‌ها، بافت‌های آسیب‌دیده را برطرف کنند که این عمل می‌تواند با برش‌های کوچک (توراکوسکوپی) یا بزرگ‌تر (توراکوتومی) انجام شود.
همچنین بخوانید:
سایت رضیم
“`
