کدام نوع از قارچ سرطان را درمان می کند؟ (2 نکته مهم)

چرا قارچ هیمالیایی در درمان سرطان موثر است؟

به گزارش رضیم : به نقل از مدیکال نیوز تودی، کوردیسپین یک ماده معدنی است که از قارچ هیمالیایی به نام Cordyceps sinensis به دست می‌آید. مردم مدت‌هاست که از این قارچ در درمان‌های گیاهی برای بیماری‌های مختلفی مانند سرطان، پیری و التهاب استفاده می‌کنند. این ترکیب برای اولین بار در سال ۱۹۵۰ توسط محققان شناسایی شد.

در طی ۷۱ سال گذشته، صدها تحقیق نشان داده‌اند که کوردیسپین ممکن است بر روی مشکلات مختلف سلامتی اثرات مثبتی داشته باشد، از جمله سرطان، بیماری‌های قلبی، التهاب، مشکلات سلامت روان، بیماری‌های متابولیک، درد و مشکلات ریوی.
اگرچه کوردیسپین در کشت سلول‌ها و مطالعات حیوانات نتایج خوبی نشان داده است، اما تحقیقات کمی در مورد اثرات آن بر روی انسان‌ها وجود دارد. این به دلیل این است که کوردیسپین خیلی سریع در خون تجزیه می‌شود و فقط مقدار کمی از آن به نقاط مورد نظر می‌رسد. پیدا کردن روشی برای پایدارتر کردن کوردیسپین در بدن می‌تواند به درمان‌های جدیدی برای سرطان و دیگر بیماری‌ها منجر شود.

در یک مطالعه اخیر، محققان با رهبری دانشگاه آکسفورد در انگلیس و همکاری شرکت بیودارویی NuCana توانستند راهی پیدا کنند تا کوردیسپین را در بدن پایدارتر کنند. آن‌ها یک داروی جدید به نام NUC-۷۷۳۸ معرفی کردند و مرحله اول آزمایش بالینی آن را در افراد مبتلا به سرطان پیشرفته آغاز کردند.
از آزمایش‌های سلولی، محققان فهمیدند که NUC-۷۷۳۸ نسبت به کوردیسپین معمولی بهتر می‌تواند به سلول‌های سرطانی برسد و سطوح بالاتری از متابولیت‌های ضد سرطانی تولید کند. نتایج اولیه آزمایش‌های بالینی بر روی بیماران مبتلا به تومورهای مرحله پیشرفته مقاوم به درمان نیز نشان داد که این دارو به خوبی تحمل می‌شود و نشانه‌هایی از اثرات ضد سرطانی دارد.

دکتر کورنلیا دی مور، دانشیار زیست‌شناسی RNA در دانشگاه ناتینگهام گفت: در این مطالعه، نویسندگان نشان می‌دهند که شکل اصلاح شده مولکول کوردیسپین، NUC-۷۷۳۸، در غلظت‌های پایین‌تر و برای مدت زمان طولانی‌تری مؤثر است. جالب است که این موضوع نه تنها در آزمایش‌های سلولی و حیوانی بلکه در بیماران سرطانی نیز درست است.

این مطالعه در مجله Clinical Cancer Research منتشر شده است. یکی از مشکلات اصلی استفاده از کوردیسپین برای درمان افراد این است که بر اثر تماس با آنزیمی به نام آدنوزین دآمیناز (ADA) به راحتی در بدن تجزیه می‌شود؛ همچنین به یک ناقل نوکلئوزیدی به نام hENT۱ نیاز دارد تا به سلول‌های سرطانی برسد و به آنزیمی به نام فسفریله کننده (ADK) نیاز دارد تا به یک متابولیت ضد سرطان تبدیل شود.

برای حل این مشکلات، محققان کوردیسپین را با استفاده از فناوری ProTide تغییر دادند. این فناوری یک رویکرد جدید برای انتقال دارو به سلول‌های سرطانی است. فناوری ProTide به این شکل کار می‌کند که مولکول‌های کوچک را به ترکیبات از پیش فعال شده متصل می‌کند تا به آن‌ها کمک کند به سلول‌های هدف برسند. پس از رسیدن به آن‌ها، این مولکول‌های کوچک شکسته می‌شوند و ترکیبات از پیش فعال شده را برای انجام کار خود آزاد می‌کنند.

دانشمندان قبلاً از این روش در داروهای ضد ویروسی که توسط سازمان غذا و دارو (FDA) تأیید شده‌اند استفاده کرده‌اند، مانند رمدسیویر و سوفوسبوویر که برای درمان عفونت‌های ویروسی از جمله هپاتیت C، ابولا و کووید-۱۹ مؤثر بوده‌اند. FDA همچنین به تازگی داروی ضدسرطان Acelarin را که از همین فناوری استفاده می‌کند، تأیید کرده است.

محققان از فناوری ProTide برای ساخت چندین نسخه فعال شده کوردیسپین استفاده کردند و در نهایت یکی از آن‌ها – NUC-۷۷۳۸ – را برای تحقیقات بیشتر انتخاب کردند. سپس NUC-۷۷۳۸ را در کنار کوردیسپین معمولی بر روی انواع مختلف سلول‌های سرطانی آزمایش کردند. NUC-۷۷۳۸ حداقل هفت برابر قوی‌تر از کوردیسپین معمولی بود.

NUC-۷۷۳۸ به‌ویژه بر روی سلول‌های تراتوکارسینوما که نوعی سرطان بیضه است، تأثیر خوبی داشت. حساسیت این سلول‌ها به NUC-۷۷۳۸ بیش از ۴۰ برابر بیشتر از کوردیسپین بود. سپس محققان آزمایش‌های سلولی را برای بررسی اثرات NUC-۷۷۳۸ بر روی ADA، ADK و hENT۱ انجام دادند. بر خلاف کوردیسپین معمولی که به همه این موارد وابسته بود، NUC-۷۷۳۸ به هیچ یک از آن‌ها پاسخ نداد.

نویسندگان این تحقیق شروع به انجام یک آزمایش بالینی کردند تا یک دارو را در بیماران بررسی کنند. از تاریخ اول ژوئن ۲۰۲۱، آن‌ها ۲۸ بیمار از سراسر انگلیس را که دچار انواع مختلفی از سرطان‌های پیشرفته بودند، مانند ملانوما، سرطان روده بزرگ و سرطان ریه، ثبت کردند. این بیماران دوزهای مختلفی از داروی NUC-۷۷۳۸ را، از ۱۴ تا ۹۰۰ میلی‌گرم در هر متر مربع، دریافت کردند. یافته‌های اولیه این آزمایش نشان می‌دهد که بیماران تمام دوزهای دارو را به خوبی تحمل می‌کنند. همچنین محققان به نشانه‌هایی از فعالیت ضد تومور و پایدار ماندن بیماری، به‌ویژه در کسانی که مبتلا به ملانوم مقاوم به درمان‌های ایمنی بودند، اشاره کردند.