10 بیماری شایع در اسب که ریشه در علل عفونی دارد (2 نکته مهم)
“`html
برخی از مهمترین و شایع ترین بیماری های اسب
1. آنسفالومیلیت اسبی (بیماری خواب)
آنسفالومیلیت یک بیماری ویروسی است که از طریق پشه‌ها منتقل می‌شود. این ویروس باعث التهاب مغز و طناب نخاعی می‌شود و معمولاً کشنده است. در این بیماری، اسب بیمار اشتهای خود را از دست می‌دهد، رفتارهای غیرعادی و عصبی نشان می‌دهد و به طور کورکورانه به سمت چیزها حرکت می‌کند. اسب‌های زنده مانده ممکن است دچار آسیب‌های دائمی شوند.
سه نوع ویروس وجود دارد: نوع شرقی (EEE) که بیماری بسیار خطرناکی برای اسب‌ها ایجاد می‌کند و ممکن است 75 تا 100 درصد بیماران را بکشد. نوع غربی (WEE) که شایع‌تر است و خطر کمتری دارد. و نوع سوم به نام آنسفالومیلیت ونزوئلا (VEE) شناخته می‌شود. برای همه این نوع‌ها واکسن وجود دارد که می‌تواند از بیماری جلوگیری کند.
2. هرپس ویروس اسبی یا رینوپنومونیت
این یکی از بیماری‌های مهم اسب است که عامل آن ویروسی است. علائم اصلی آن شامل عفونت‌های تنفسی، فلجی، سقط جنین، التهاب طناب نخاعی و در موارد نادر مرگ اسب‌های جوان است. این بیماری به شدت مسری است و از طریق ترشحات و ذرات معلق در هوا، تماس با اسب‌های آلوده و ظروف آب و غذای آلوده انتقال می‌یابد.
هرچند واکسنی برای این بیماری وجود دارد که به‌طور 100 درصد موثر نیست و ایمنی آن 10 تا 12 هفته طول می‌کشد، اما باید حتماً استفاده شود. مادیان‌های آبستن باید در ماه‌های 5، 7 و 9 پس از باروری واکسینه شوند. همچنین اسب‌هایی که به نمایش یا مسابقات می‌روند، باید هر 6 ماه یکبار واکسن بزنند و اسب‌های معمولی که به سفر نمی‌روند باید سالیانه واکسینه شوند.
3. آنفلوانزای اسبی
این یک بیماری بسیار مسری است که به طور ناگهانی ظاهر می‌شود و باعث تب شدید، سرفه، ترشحات بینی و بی اشتهایی می‌شود. اسب‌ها برای جلوگیری از پنومونی باید استراحت کنند. ویروس آنفلوانزا به طور مداوم تغییر می‌کند و در نتیجه، نوع‌های جدیدی از آن ایجاد می‌شود.
تمام اسب‌ها باید با واکسن‌هایی که از این نوع‌های جدید تهیه می‌شود واکسینه شوند. واکسن آنفلوانزا هم 100 درصد موثر نیست و ایمنی آن نیز 10 تا 12 هفته ماندگاری دارد. برای اسب‌های در حال سفر که به نمایش یا مسابقات می‌روند، واکسیناسیون هر 6 ماه یکبار صورت می‌گیرد، در حالی که اسب‌های بدون سفر باید سالیانه واکسن بزنند.
4. پیروپلاسموز اسبی (بابزیوز)
پیروپلاسموز بیماری‌ای است که توسط دو انگل مهم به نام تیلریا اکوئی و بابزیا کابالی ایجاد می‌شود. این میکروب‌ها عمدتاً توسط کنه‌ها منتقل می‌شوند، اما ممکن است از طریق سوزن‌های آلوده و انتقال خون نیز انتشار یابند.
علائم این بیماری شامل تب، ضعف، بی اشتهایی، کاهش وزن، زردی و ادم است. این بیماری ممکن است کشنده باشد، اما اسب‌هایی که زنده می‌مانند معمولاً ناقل ویروس برای مدت طولانی هستند و می‌توانند از طریق کنه‌ها عفونت را به دیگر حیوانات منتقل کنند.
برای تشخیص این بیماری، از یک آزمایش سرولوژیکی به نام الایزا استفاده می‌شود. به دلیل خطرناک بودن این بیماری، اسب‌های آلوده باید به مراکز بهداشتی گزارش شوند و تحت مراقبت و بررسی منظم قرار بگیرند. هنوز واکسنی برای پیشگیری وجود ندارد، اما داروهای تزریقی تحت نظارت دامپزشکی قابل دسترسی است.
5. میلوآنسفالیت تک یاخته‌ای اسبی (EPM)
EPM بیماری‌ای است که بر سیستم عصبی مرکزی اسب تأثیر می‌گذارد و توسط یک انگل تک‌سلولی به نام …
“““html
نام این بیماری سارکوسیستیس نورونا است. عفونت این بیماری از طریق مدفوع حیوانی به نام اوپوسوم به اسب منتقل می‌شود. علائم این بیماری در اسب‌ها شامل تشنج، افسردگی، تحلیل و ضعف عضلانی، عدم تعادل، لنگش و فلجی.
6. آرتریت یا ورم مفصل ویروسی اسب (EVA)
آرتریت یا ورم مفصل ویروسی اسب (EVA) نوعی بیماری است که پتانسیل شیوع بالایی دارد و معمولاً در زمان‌هایی که اسب‌ها در مزارع، مسابقات یا نمایشگاه‌ها جمع می‌شوند، به شکل اپیدمی ظاهر می‌شود. این بیماری در اسب‌های جوان و پیر، و همچنین در شرایط استرس شدید بسیار جدی است. علائم شامل تب، سرفه، افسردگی، ورم صورت و پا، سقط جنین زیاد و گاهی اوقات مرگ.
7. هاری اسب
هاری یک بیماری کشنده است که علاوه بر سایر حیوانات، اسب‌ها را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری به سیستم عصبی آسیب می‌زند و به تمام پستانداران، از جمله انسان، سرایت می‌کند. انتقال بیماری معمولاً از طریق ترشحات بزاق حیوانات بیمار یا گاز گرفتگی و نیش حیوانات آلوده اتفاق می‌افتد.
انتشار این ویروس برای اولین بار از حیواناتی مانند راکن، خفاش، راسو، روباه و گرگ گزارش شده است. امروزه، هاری در بسیاری از حیوانات اهلی و وحشی وجود دارد و سگ‌ها به عنوان منبع اصلی این ویروس برای سایر حیوانات شناخته می‌شوند.
8. بیماری کزاز در اسب
کزاز یک بیماری است که به دلیل سم یک باکتری به نام کلستریدیوم تتانی ایجاد می‌شود. این باکتری معمولاً از طریق زخم‌ها یا آسیب‌های پوستی وارد بدن می‌شود، مانند زخم‌هایی که در اثر برخورد با سیم خاردار یا جراحی‌ها ایجاد می‌شوند.
این باکتری به وفور در مدفوع اسب وجود دارد. بیماری با انقباضات عضلانی و سفت شدن شدید عضلات (خصوصاً عضلات فک، صورت و گردن) قابل تشخیص است. اسب‌های مبتلا همچنین دچار تب بالا، رفتارهای پرخاشگرانه نسبت به صداها و تحریکات ناگهانی، و نهایتاً مرگ ناشی از خفگی.
این بیماری معمولاً کشنده است و برای جلوگیری از آن واکسیناسیون سالانه الزامی است. همچنین در موارد جراحی و زخم‌ها، باید واکسن تجدید شود.
9. کرونا ویروس اسبی
کرونا ویروس اسبی یک بیماری جدید در اسب‌های مسن است. علائم شامل تب، بی‌حالی، کم شدن اشتها، کولیک و اسهال می‌باشد. این بیماری در سال 2010 در کشورهای ژاپن، اروپا و ایالات متحده شناسایی شد. کرونا ویروس‌ها گروهی از ویروس‌ها هستند که می‌توانند باعث مشکلات تنفسی، گوارشی، عصبی و کبدی در پستانداران و پرندگان شوند.
شیوع این بیماری در سال‌های اخیر در اسب‌ها گزارش شده است. عفونت کرونا ویروس در اسب‌های جوان نسبت به اسب‌های بزرگتر کمتر شایع است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که مهمترین راه انتقال این ویروس از طریق ترشحات بینی و تنفسی است. قدرت انتشار این بیماری بین 10 تا 83 درصد متغیر است، اما مرگ و میر ناشی از این عفونت بسیار کم است.
10. بیماری مشمشه
مشمشه یک بیماری باکتریایی اسب است که توسط باکتری خطرناکی به نام سودوموناس مالئی ایجاد می‌شود. این باکتری نسبت به نور، گرما و مواد ضدعفونی‌کننده حساس است، اما در محیط‌های تاریک و غیر بهداشتی به خوبی زنده می‌ماند.
“`
اسب‌ها ممکن است به راحتی بیمار شوند، به ویژه اگر در مکان‌های کم نور و با شرایط غذایی نامناسب پرورش یابند. این موضوع می‌تواند باعث شود که آنها به عفونت‌های شدید مبتلا شوند. عفونت‌ها از طریق ترشحات تنفسی مانند بینی و دهان منتقل می‌شوند.
علائمی که می‌تواند نشان‌دهنده بیماری باشد شامل تب بالا، ترشحات از بینی، سرفه، مشکلات تنفسی، زخم در بینی و پوست شکم، و در بدترین حالت، مرگ به دلیل ورود باکتری به خون است. متاسفانه، واکسن یا درمان مؤثری برای این بیماری در اسب‌ها وجود ندارد. بنابراین، وقتی آزمایش مالئین (آزمایش خاصی برای تشخیص مشمشه) مثبت می‌شود، اسب‌های بیمار باید از سایر حیوانات جدا شوند. همچنین، برای رعایت مسائل بهداشتی، لاشه آنان باید به طور صحیح دفن شود و در مکانی دور از محل زندگی انسان‌ها و سایر حیوانات قرار گیرد.
