P-LCR در آزمایش خون و بررسی سطح آن در بیماری های مختلف (2 نکته مهم)
P-LCR در آزمایش خون
نسبت پلاکت های بزرگ خون (P-LCR) معیاری برای اندازه‌گیری پلاکت‌های بزرگتر در خون است.
این معیار به بررسی فعالیت پلاکت‌ها نیز کمک می‌کند. شاخص‌های حجم پلاکت با استفاده از دستگاه‌های خودکار خون‌شناسی تخمین زده می‌شوند و می‌توانند در تشخیص بیماری‌های مختلف که با تعداد غیرطبیعی پلاکت‌ها همراه هستند، کاربرد داشته باشند.
در یک آزمایش، نسبت پلاکت‌ها (PLT)، نسبت پلاکت‌های بزرگ (P-LCR)، دامنه توزیع پلاکتی (PDW) و متوسط حجم پلاکت (MPV) در 799 نفر با تعداد پلاکت نرمال بررسی شد. در این بررسی، 74 بیمار با تعداد پلاکت بالا و 41 نفر با تعداد پلاکت پایین شناسایی شدند.
افزایش درصد پلاکت‌های بزرگ (P-LCR) در بیمارانی که به هایپرلیپیدمی مبتلا هستند مشاهده می‌شود و می‌تواند نشان‌دهنده احتمال بروز لخته‌های خونی (ترومبوز) باشد.
P-LCR در آزمایش خون نسبت پلاکت‌های بزرگ خون را نشان می‌دهد. اگر این مقدار در حدود نرمال باشد (عدد ١٣ در محدوده نرمال محسوب می‌شود) هیچ مشکلی وجود ندارد.
اگر این مقدار بیشتر از نرمال باشد، خود به تنهایی نشانه بیماری نیست، بلکه می‌تواند نشان‌دهنده بیماری‌های پلاکتی باشد که نیاز به بررسی‌های بیشتری دارد.
یکی از این شرایط که در کودکان بیشتر دیده می‌شود، به نام پورپورای ترومبوسیتوپنی خودایمن شناخته می‌شود. این وضعیت معمولاً چند روز تا چند هفته پس از یک سرماخوردگی یا بیماری ویروسی نشان داده می‌شود و ممکن است کبودی‌هایی بر روی پوست دیده شود که در بیشتر موارد به طور خودبخود بهبود می‌یابد.
همچنین، این عدد در مقادیر بزرگتر اهمیت بالین دارد و افزایش‌های جزئی آن معمولاً نگران‌کننده نیست.
سطح P-LCR در بیماری ترومبوسیتوپنی
سطح PLC-R در بیماران مبتلا به ترومبوسیتوپنی به‌طور قابل توجهی کمتر از حد نرمال است.
در بیمارانی که تعداد پلاکت بالایی دارند، PLC-R یا نسبت پلاکت‌های بزرگ خون در حالت ترومبوسیتوپنی واکنش‌پذیر نسبت به ترومبوسیتوپنی نئوپلاستیک کاهش قابل توجهی دارد.
سطح P-LCR در ترومبوسیتوپنی تخریبی نسبت به افرادی که دارای ترومبوسیتوپنی با تولید کمتر بودند، افزایش داشت اگرچه این افزایش از نظر آماری خیلی بارز نبود.
سطح plcr معکوس با تعداد پلاکت‌ها و مستقیم با PDW و MPV در ارتباط است. نسبت پلاکت‌های بزرگ اگر به درستی مورد استفاده قرار گیرد، می‌تواند در تشخیص بیماری‌های مربوط به تعداد غیرطبیعی پلاکت‌ها کمک کند.
نسبت پلاکت‌های بزرگ خون (P-LCR) نسبت پلاکت‌های بزرگتر از 12 فمتولیتر (معیار پی ال سی آر در شمارش کامل پلاکت) است.
پلاکت‌های بزرگتر معمولاً تازگی تولید می‌شوند و حاوی ذرات درون سلولی بیشتری هستند. به همین خاطر آن‌ها احتمال بیشتری برای ایجاد لخته‌های خونی دارند. اندازه پلاکت‌های خون معمولاً با تغییرات تعداد پلاکت‌ها تعیین می‌شود.
در مرحله رشد سلول‌های پیشگام، مگاکاریوسیت‌ها (سلول‌های بزرگ چند هسته‌ای که پلاکت تولید می‌کنند در مغز استخوان) فعالیت سیتوکین‌ها (به‌ویژه اینترلوکین 3 و اینترلوکین 6) را دارند که نقش مهمی در رشد پلاکت‌ها ایفا می‌کند و منجر به بزرگتر شدن پلاکت‌ها با فعالیت بیشتر می‌شود.
بیماری‌های مربوط به سطح بالای MPV و P-LCR
MPV بالا که نشان‌دهنده پلاکت‌های بزرگتر از اندازه نرمال است، ممکن است با بروز بیماری‌های زیر همراه باشد.
- فشار خون بالا
- دیابت
- نارسایی کلیوی
- فیبریلاسیون دهلیزی
میزان بالای MPV در میان افراد سالخورده، بیماران چاق و افرادی که سیگار می‌کشند نیز دیده می‌شود. P-LCR معمولاً در شمارش کامل خون گزارش نمی‌شود، اما برخی از داده‌ها نشان می‌دهد که در تشخیص بیماری‌ها به اندازه MPV می‌تواند ارزش داشته باشد.
سطح P-LCR در بیماری های قلبی
تحقیقات نشان می‌دهند که اگر میزان MPV بالا باشد، خطر ابتلا به بیماری سرخرگ کرونری (CAD) نیز افزایش می‌یابد. در واقع، بیماران مبتلا به مشکلات قلبی، سطح بالاتری از MPV و P-LCR دارند نسبت به افرادی که چنین مشکلاتی ندارند.
همچنین در زمان بروز سندروم حاد کرونر (ACS) و در افراد مبتلا به سکته قلبی، میزان MPV معمولاً بیشتر از بیمارانی است که فقط دچار بیماری سرخرگ کرونری نوسان دارند.
اگر بیماری سرخرگ کرونری ثابتی وجود داشته باشد، MPV بالا نشان‌دهنده این است که احتمال دارد عروق کرونری به شدت درگیر باشند و این می‌تواند به عنوان یک نشانه برای پیش‌بینی سندروم حاد عروق کرونر در نظر گرفته شود.
در موارد سکته قلبی حاد، گزارش شده که MPV بالا می‌تواند بر روی انجام مداخله کرونری زیرپوستی (PCI) تأثیر بگذارد و مشکلاتی در خون‌رسانی مجدد به قلب یا مغز به وجود بیاورد.
به طور کلی، ترکیب MPV و P-LCR با سایر شاخص‌ها می‌تواند در شناسایی و پیش‌بینی بیماری‌های قلبی و مشکلات مربوط به عروق کرونر کمک‌کننده باشد.
بیشتر بخوانید:
