آشنایی با موارد مصرف داروی کمک بیهوشی میواکوریوم (2 نکته مهم)

همه چیز درباره داروی میواکوریوم

میواکوریوم (Mivacurium) یک داروی شل‌کننده عضلانی است که اثر آن سریعاً بین ۲ تا ۳ دقیقه شروع می‌شود و معمولاً بین ۱۲ تا ۲۰ دقیقه باقی می‌ماند. این دارو از سه نوع ایزومر تشکیل شده است که دو ایزومر فعال آن توسط آنزیم‌های کولین استراز در پلاسمای خون تجزیه می‌شوند (۸۸ درصد). این روش تجزیه باعث می‌شود که اثر آن کوتاه باشد.

برخلاف داروی آتراکوریوم، در برخی از بیماران که اختلال در نوع خاصی از کولین استراز دارند، اثر میواکوریوم ممکن است طولانی‌تر شود.

داروهای بیهوش‌کننده از جمله داروهایی هستند که باعث بیهوشی می‌شوند و به طور موقتی و برگشت‌پذیر حس را از بین می‌برند. به همین دلیل، داروهای ضد درد با کاهش درد بدون از بین بردن هوشیاری متفاوت هستند.

به طور کلی، داروهای بیهوشی به دو دسته تقسیم می‌شوند: داروهای بیهوش‌کننده عمومی که باعث از بین رفتن هوشیاری می‌شوند و داروهای بی‌حسی موضعی که احساس در یک ناحیه از بدن را بدون تأثیر بر هوشیاری از بین می‌برند.

گاهی اوقات داروهای بیهوشی به صورت ترکیبی استفاده می‌شوند تا تأثیر یکدیگر را افزایش دهند.

داروهای بیهوشی استنشاقی به صورت مایع در دمای اتاق هستند و با استفاده از دستگاه‌های تبخیرکننده به حالت گاز در می‌آیند. از این نوع داروها می‌توان برای القای بیهوشی یا نگهداری آن استفاده کرد. داروهایی مثل دی نیتروژن مونوکسید و زنون در دمای اتاق به صورت گاز هستند و به همین دلیل در این دسته قرار نمی‌گیرند.

یک داروی ایده‌آل بیهوشی باید قابلیت اشتعال یا انفجار نداشته باشد و در چربی حل شود. همچنین نباید بر روی تنفس بیمار تأثیر منفی بگذارد و اثرات سمی بر اندام‌های بدن نداشته باشد. اما در حال حاضر هیچ‌یک از داروهای بیهوشی استنشاقی شرایط کامل ایمنی را ندارند، به همین دلیل هیچ‌کدام به طور کامل بی‌خطر محسوب نمی‌شوند و هر بیمار ممکن است واکنش‌های ناخواسته‌ای داشته باشد.

داروهای بیهوشی استنشاقی مانند ایزوفلوران، دسفلوران، سووفلوران و دی نیتروژن مونوکسید که به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند. دی نیتروژن مونوکسید به عنوان دارویی کمکی همراه با سایر داروها استفاده می‌شود و قدیمی‌ترین داروی بیهوشی به حساب می‌آید، اما به تنهایی نمی‌تواند بیهوشی ایجاد کند و همواره با دیگر داروها ترکیب می‌شود. هالوتان نیز که در سال ۱۹۵۰ معرفی شد، به دلیل مشکلاتش به تدریج با داروهای جدیدتر جایگزین شد.

موارد مصرف میواکوریوم

• به عنوان داروی کمکی در بیهوشی عمومی
• تسهیل در لوله‌گذاری داخل نای

مکانیسم اثر میواکوریوم

این دارو با استیل‌کولین برای اتصال به گیرنده‌ها در انتهای عصب‌های حرکتی رقابت می‌کند، که سبب ایجاد اثر بلوک عصبی ـ عضلانی می‌شود.

فارماکوکینتیک میواکوریوم

• نیمه عمر: ۲/۳ دقیقه.
• دفع: متابولیت‌های دارو از طریق صفرا و ادرار دفع می‌شوند.

مقدار مصرف میواکوریوم

• بالغین: مقدار اولیه mg/kg 0.15 است که طی ۱۵-۵ ثانیه تجویز می‌شود. مقدار نگهدارنده mg/kg 0.1 هر ۱۵ دقیقه است.
• کودکان: مقدار اولیه mg/kg 0.2 است که طی ۱۵-۵ ثانیه تجویز می‌شود. مقدار نگهدارنده mcg/kg/min 14 است.

“`html

موارد منع مصرف میواکوریوم

اگر به این دارو حساسیت دارید، باید از مصرف آن خودداری کنید.

عوارض جانبی میواکوریوم

• سرگیجه
• برهم خوردن ضربان قلب
• کاهش ضربان قلب
• قرمزی صورت
• کاهش فشار خون
• افزایش ضربان قلب
• گرفتگی‌های عضلانی
• مدت طولانی ضعف در عضلات
• تنگی نفس
• وقفه تنفسی
• خس‌خس در سینه
• اختلال در ضربان قلب
• خارش و التهاب در پوست
• کهیر
• التهاب رگ‌ها

تداخل دارویی میواکوریوم

• اگر همزمان با داروهای مثل آمینوگلیکوزیدها (مثل جنتامایسین) یا برخی آنتی‌بیوتیک‌ها مصرف شود، ممکن است ضعف عضلانی افزایش یابد.
• داروهایی مثل کاربامازپین و فنی‌توئین می‌توانند اثرات داروی میواکوریوم را تغییر دهند.
• موادی مانند گلوکوکورتیکوئیدها و داروهای ضدبارداری ممکن است فعالیت برخی آنزیم‌ها را کم کنند.
• داروهای بیهوش‌کننده همراه با میواکوریوم ممکن است اثرات آن را بیشتر کنند.
• رانیتیدین ممکن است مانع اثر میواکوریوم شود.

مصرف میواکوریوم در بارداری

این دارو در دسته C قرار دارد:

مطالعات روی حیوانات نشان داده‌اند که می‌تواند تأثیرات منفی بر روی جنین داشته باشد، اما شواهد کافی برای humans وجود ندارد. با این حال، ممکن است منافع مصرف این دارو برای زنان باردار بیشتر از خطرات آن باشد.

مصرف میواکوریوم در شیردهی

هنوز ثابت نشده است که این دارو در شیر مادر ترشح می‌شود، اما باید با احتیاط مصرف شود.

هشدارهای مصرف میواکوریوم

1. برای بیمارانی که ضعف عمومی دارند یا مبتلا به بیماری‌های عصبی-عضلانی هستند، باید ابتدا دوز آزمایشی 0.015 تا 0.02 mg/kg داده شود.
2. برای بیماران قلبی-عروقی یا آلرژیک، دوز اولیه 0.15 mg/kg باید در مدت یک دقیقه تجویز شود.
3. برای بیماران چاق، دوز اولیه باید بر اساس وزن ایده‌آل قرار گیرد.
4. در صورت کاهش فعالیت آنزیم‌های کلین‌استراز، باید با احتیاط بیشتری مصرف شود.
5. در بیمارانی که دچار مشکلات کبدی یا کلیوی هستند، باید از دوزهای کمتری استفاده شود.

بیشتر بخوانید:

گردآوری توسط بخش سلامت

مجله رضیم