علائم سرطان اپندیموما (تومور شکل گرفته در مغز) چیست؟ (2 نکته مهم)
“`html
سرطان اپندیموما چیست؟
اپندومیوما توموری است که از سلول‌های خاصی به نام اپندیم تشکیل می‌شود. این سلول‌ها در مرکز نخاع و بطن مغز وجود دارند. تومورهای اپندیموما اغلب نرم هستند و رنگی بین خاکستری تا قرمز دارند و ممکن است شامل رسوبات معدنی یا کیست‌هایی باشند.
این نوع تومور می‌تواند در هر نقطه‌ای که سلول‌های اپندیم در سیستم عصبی مرکزی وجود دارند، ایجاد شود. اپندیموما نوعی سرطان نادر است و در هر دو گروه سنی کودکان و بزرگسالان به طور مساوی دیده می‌شود، اما در کودکان بیشتر شایع است.
انواع سرطان اپندیموما
سرطان اپندیموما به چند نوع مختلف تقسیم می‌شود که با استفاده از درجه‌بندی مشخص می‌شود. این درجه‌بندی از سه نمره بهره می‌برد که نشان‌دهنده نزدیکی سلول‌های سرطانی به سلول‌های طبیعی است.
هر چه درجه این رتبه بندی پایین‌تر باشد، به این معناست که سلول‌های سرطانی بیشتر شبیه به سلول‌های طبیعی هستند. همچنین انواع مختلفی از اپندیموما وجود دارد که در نواحی مختلف ستون فقرات یا مغز نمایان می‌شوند.
تومور درجه I: این گروه شامل سوپدیمیوموما و اپاندیموم‌های میکسوپاپیلاری است که به طور معمول رشد کندی دارند. اپاندیموم‌های میکسوپاپیلاری بیشتر در انتهای پایینی ستون فقرات دیده می‌شوند، در حالی که سوپدیمیوم‌ها در نزدیکی بطن‌های مغز ایجاد می‌شوند. بطن‌ها در تولید مایع مغزی نخاعی نقش دارند.
تومور درجه II: این نوع، رایج‌ترین نوع اپندیموما است و شامل زیرگروه‌های متعددی است. این تومورها می‌توانند در هر نقطه‌ای از سیستم بطنی که در آن مایع مغزی نخاعی تولید می‌شود، ظاهر شوند.
تومورهای درجه III: که به نام اپاندیموم‌های اناپلاستیک شناخته می‌شوند معمولا سریع‌تر از سایر تومورها رشد می‌کنند و بیشتر در جمجمه، مغز و ساقه مغز تشخیص داده می‌شوند. این تومورها به ندرت در نخاع یافت می‌شوند.
سلول‌های توموری می‌توانند از طریق مایع مغزی نخاعی پخش شوند و اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است در نقاط مختلف مغز و ستون فقرات ظاهر شوند. گسترش این نوع سرطان به قسمت‌های دیگر بدن در واقع نادر است.
اپندیموما در کودکان در مقابل وجود این بیماری در بزرگسالان
این نوع سرطان می‌تواند در هر سنی بروز کند، اما در کودکان شایع‌تر از بزرگسالان است. نوع تومور ممکن است بسته به سن فرد متفاوت باشد. در کودکان، تومورها بیشتر در مغز یافت می‌شوند در صورتی که در بزرگسالان احتمال بیشتری دارد که در طول ستون فقرات دیده شوند.
نوزادانی که به اپندیموما مبتلا هستند، ممکن است تحریک‌پذیر باشند، دچار مشکل خواب شوند و رشد سر آنها نامرتب باشد. همچنین این کودکان ممکن است در رشد جسمی یا ذهنی دچار تأخیر شوند. سن می‌تواند بر روش‌های درمان نیز تأثیر بگذارد و نوزادان ممکن است به نوع خاصی از درمان نیاز داشته باشند.
علائم سرطان اپندیموما
علائم اپندیموما در افراد مختلف ممکن است متفاوت باشد. بعضی افراد علائم واضحی دارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است علائم کمی داشته یا اصلاً علامتی نداشته باشند که این می‌تواند تشخیص را دشوار کند.
علائم این نوع سرطان ممکن است شامل:
- گردن درد
- سردرد
- تغییرات در دید مانند تاری دید و کاهش بینایی
- حرکات غیرطبیعی چشم
- تهوع و استفراغ
- مشکلات در حفظ تعادل یا راه رفتن
- تشنج
- سوزش و بی‌حسی یا ضعف در اندام‌ها
در صورت مشاهده علائم مداوم، بهتر است هرچه سریع‌تر به پزشک مراجعه کنید تا از طریق آزمایش‌های لازم تشخیص دقیق‌تری حاصل شود.
تشخیص سرطان اپندیموما
پزشکان از روش‌های مختلفی برای شناسایی و تشخیص اپندیموما استفاده می‌کنند. بر اساس وضعیت بیمار، پزشکان ممکن است آزمایش‌هایی انجام دهند تا ببینند آیا تومورها به سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته‌اند یا خیر.
آزمایش‌هایی که پزشکان تجویز می‌کنند بسته به نوع تومور، سلامتی فرد و علائم نیز متفاوت است.
“““html
بیماران ممکن است علائم متفاوتی از خود نشان دهند. بیشتر نوع‌های تومور به یک آزمایش به نام بیوپسی نیاز دارند. در این روش، یک نمونه کوچک از بافت ناحیه تومور برداشت می‌شود تا بررسی شود. اگر بیوپسی ممکن نباشد یا خطرناک باشد، پزشکان معمولاً آزمایش‌های دیگری پیشنهاد می‌دهند تا تشخیص را تأیید کنند.
به عنوان بخشی از فرایند تشخیص، از تصویربرداری‌های مختلف استفاده می‌شود. این آزمایش‌ها به پزشکان کمک می‌کند تا از داخل بدن برای بررسی و اندازه‌گیری تومور عکس بگیرند. این کار معمولاً با استفاده از سی‌تی اسکن یا ام‌آر‌آی انجام می‌شود. سی‌تی اسکن با ایجاد چندین تصویر از زوایای مختلف، تصویری کامل از داخل بدن می‌سازد.
ام‌آر‌آی نیز تصویری مشابه را با استفاده از میدان‌های مغناطیسی به جای اشعه ایکس به وجود می‌آورد. در برخی مواقع از رنگ مخصوص یا کنتراست استفاده می‌شود که به رگ‌ها تزریق می‌شود تا تصویر دقیق‌تری به دست آید. همچنین، ممکن است در برخی موارد نیاز به پونکسیون کمری یا کشیدن مایع نخاعی باشد.
در این روش، از یک سوزن برای جمع‌آوری نمونه‌ای کوچک از مایع مغزی نخاعی از ناحیه پشت کمر استفاده می‌شود تا بررسی شود و سلول‌های تومور شناسایی شوند. بسیاری از موارد اپندیموما نیاز به آزمایش‌های عصبی دارند. پزشکان سؤالاتی پرسیده و آزمایش‌هایی برای بررسی مغز و عملکرد عصبی فرد انجام می‌دهند.
تشخیص اپندیموما ممکن است زمان‌بر باشد اما هر مرحله آن اهمیت دارد. تشخیص دقیق کمک می‌کند تا پزشکان بهترین روش درمان را برای این نوع سرطان پیشنهاد دهند.
درمان اپندیموما
اگر تومور بسیار کوچک باشد و خطری نداشته باشد، پزشکان ممکن است توصیه کنند که فقط صبر کنید. در غیر این صورت، اولین مرحله درمان معمولاً برداشتن تومور است. در برخی موارد می‌توان کل تومور را برداشت، اما تومورهایی که در نواحی حساس قرار دارند ممکن است به طور کامل حذف نشوند.
پزشکان معمولاً از پرتودرمانی برای از بین بردن سلول‌های توموری که بعد از جراحی باقی مانده‌اند، استفاده می‌کنند. همچنین، شیمی‌درمانی ممکن است برای برخی از انواع اپندیموما مفید باشد، هرچند که اثر آن برای افراد مختلف متفاوت است.
اثرات بلندمدت
در بعضی موارد ممکن است عوارض جانبی بلندمدتی ناشی از اپندیموما یا جراحی آن ایجاد شود. این عوارض ممکن است ماه‌ها یا سال‌ها بعد از جراحی به وجود بیایند و در مکان‌های مختلف بروز کنند. عوارض جسمانی بلندمدت شامل موارد زیر است:
- مشکلات قلبی
- مشکلات ریوی
- سرطان‌های ثانویه
- مشکلات حافظه یا تفکر
- اضطراب
- افسردگی
- مشکلات یادگیری
پزشکان توصیه می‌کنند که در طول دوره درمان نظارت دقیقی انجام شود. برای شناسایی مسائل خاص، ممکن است نیاز به آزمایش‌های اضافی باشد. همچنین، برخی افراد ممکن است به انواع مختلفی از توانبخشی مانند فیزیوتراپی، کمک شنوایی، یا درمان شناختی نیاز داشته باشند. کودکان مبتلا ممکن است مسائل مرتبط با رشد و اختلالات هورمونی را نیز تجربه کنند.
چشم‌انداز سرطان اپندیموما
چشم‌انداز اپندیموما به عوامل مختلفی بستگی دارد. نوع، درجه و موقعیت تومور نقش کلیدی دارند. همچنین، وضعیت فرد از نظر سن، سلامت و باقی‌ماندن سلول‌های سرطانی بعد از جراحی نیز مهم است. تومورهای عودکننده ممکن است چشم‌انداز متفاوتی نسبت به آنهایی که عود نمی‌کنند، داشته باشند.
بر اساس آمار منتشرشده توسط «مرکز ثبت تومورهای مغزی ایالات متحده»، شانس زنده ماندن نسبی ۵ ساله برای اپندیموما حدود ۸۳٫۴ درصد است.
همچنین بخوانید:
سایت رضیم
“`
