علت انقراض دایناسورها چه بود؟ (2 نکته مهم)

علت انقراض دایناسورها کشف شد

با رضیم همراه باشید تا عامل اصلی انقراض دایناسور ها را بدانید…

دانشمندان به این نتیجه رسیدند که دایناسور ها به دلیل برخورد سیارک ها از بین رفته‌اند.
طی سال‌های اخیر، محققان درباره اینکه چرا دایناسورها 65 میلیون سال پیش منقرض شدند، تحقیقات زیادی کردند. اکنون یک گروه از 41 کارشناس بین‌المللی به طور رسمی اعلام کرده‌اند که یک سیارک به قطر تقریبی 15 کیلومتر در منطقه‌ای به نام چیکسوکلب در مکزیک، دلیل اصلی این واقعه تاریخی است.

به بررسی‌های مختلفی که برای نظریه‌های متفاوت صورت گرفته، مشخص شده است که شواهد مشخصی از ساختارهای درون این حفره وجود دارد. نمونه‌های کامپیوتری نشان می‌دهند که چه مقدار سنگ به خاطر این برخورد به بیرون پرتاب یا تبخیر شده است. دکتر پنی بارتون، که رهبری این گروه را بر عهده دارد، می‌گوید: “این تلاش به ما کمک کرد تا بتوانیم رویدادهای جالبی که چند ثانیه بعد از برخورد اتفاق افتاد، تصور کنیم. هنگامی که قسمت جلویی سیارک به زمین برخورد کرد، دمی که هنوز در جو بالایی بود یک سوراخی در اتمسفر زمین ایجاد کرد.”

در این تحقیقات برای تخمین زمان لازم برای بیرون آمدن یک دایناسور از تخم، از آثار باقی‌مانده روی فسیل دندان‌های جنین و نوزادان دایناسورها استفاده شد. در هر روز روی دندان این موجودات لایه جدیدی تشکیل می‌شد که شبیه به حلقه‌های موجود در تنه درختان بود. محققان با شمارش این لایه‌ها با استفاده از فناوری سی‌تی‌اسکن، متوجه شدند که زمان لازم برای خروج یک نوزاد دایناسور از تخم بین سه تا شش ماه بوده است. این زمان طولانی، به نسبت پستانداران کوچک، نوزادان دایناسور و والدین آن‌ها را در برابر شکارچی‌ها آسیب‌پذیر می‌کرد و زادآوری آن‌ها را به خطر می‌انداخت.

عامل اصلی انقراض دایناسور ها مشخص شد

دانشمندان به این نتیجه رسیدند که دایناسور ها به دلیل سقوط سیارک ها از بین رفته‌اند. طی سال‌های اخیر، محققان درباره اینکه چرا دایناسورها 65 میلیون سال پیش منقرض شدند، صحبت‌های زیادی کرده‌اند. حالا، یک گروه از 41 کارشناس بین‌المللی به طور رسمی می‌گوید که یک سیارک به قطر تقریبی 15 کیلومتر در منطقه‌ای به نام چیکسوکلب در مکزیک، مسئول این واقعه تاریخی است.

پس از بررسی شواهد مختلف درباره نظریه‌های مختلف، این گروه اشاره می‌کند که شواهد واضحی از ساختارهای درون این حفره وجود دارد. نمونه‌های کامپیوتری مشخص کرده‌اند که چقدر سنگ به دلیل برخورد تبخیر شده یا به بیرون پرتاب شده است. دکتر پنی بارتون، سرپرست این گروه، می‌گوید: “این اقدامات به ما اجازه داد تا رویدادهای مهیجی را که چند ثانیه پس از برخورد اتفاق افتاد، تصور کنیم. وقتی قسمت جلویی سیارک با زمین برخورد کرد، دم آن هنوز در جو بالایی بود و سوراخی در اتمسفر زمین به وجود آورد.”

این انقراض که به نام (Cretaceous-Paleogene extinction) معروف است، یکی از بزرگترین رویدادهای برخورد در تاریخ زمین است و نشانه‌های آن در لایه‌های سنگی مشاهده شده است. اگرچه این واقعه به عنوان عامل اصلی انقراض نسل‌ها شناخته می‌شود، برخی منتقدان می‌گویند که فسیل‌های کوچک یافت شده در خلیج مکزیک نشان می‌دهد که این برخورد مدتی قبل از انقراض نسل‌ها رخ داده و نمی‌تواند دلیل اصلی نابودی دایناسورها باشد.

در دوران آتشفشانی شدید که سیفون‌های دیکان هند نیز در همان زمان فعال بودند،…

ساختار اصلی انقراض‌ها مربوط به سیفون‌های دیکان است که در واقع یک منطقه بزرگ آتشفشانی در مرکز و غرب هند به شمار می‌رود. اما بررسی‌های انجام شده به وسیله شبیه‌سازی‌های کامپیوتری نشان می‌دهد که نظریه برخورد سیارک‌ها هم می‌تواند درست باشد. این شبیه‌سازی‌ها نشان داد که برخوردی بزرگ سبب ایجاد تکان‌های شدید و ویرانگر، انفجاری شدید و یک سونامی بزرگ در سطح زمین شد.

این برخورد مقدار زیادی غبار، ذرات و گازها را به هوای آزاد پرتاب کرد که برای مدت طولانی سطح زمین را پوشانید. این امر منجر به کاهش نور خورشید و یخ زدن اقیانوس‌ها و همچنین سرد شدن دما در سطح زمین شد. به این ترتیب، گیاهان و موجودات زنده‌ای که به نور و انرژی خورشید وابسته بودند، تحت تاثیر قرار گرفتند و در نتیجه تلفات زیادی را تجربه کردند. دانشمندان معتقدند که این سیارک با قدرتی یک میلیارد بار بیشتر از بمب اتمی که در هیروشیما منفجر شد، به زمین برخورد کرده است. بنابراین، سنگ و خاک و هر چیزی در نزدیکی محل برخورد با شدت و سرعت زیاد به اتمسفر پرتاب شد و این امر عواملی را به وجود آورد که به ظهور یک زمستان سراسری در زمین انجامید و بلافاصله بسیاری از گونه‌ها را نابود کرد.

دکتر بارتون می‌گوید: “زمانی که سیارک منفجر شد، یک حفره بزرگ به عمق 30 کیلومتر و به قطر 100 کیلومتر به وجود آمد که هم اندازه کوه‌های هیمالیا بود. در عرض دو دقیقه، لبه‌های این حفره به درون آن سقوط کردند و در نتیجه یک حفره کم‌عمق تر ایجاد شد.”

این اتفاق وحشتناک، تاریکی و زمستان سراسری‌ای را به وجود آورد که به نابودی بیش از 70 درصد از گونه‌های شناخته‌شده حیات منجر شد. در این زمان، یک نوع پستاندار کوچک و چابک توانست خود را با شرایط جدید سازگار کند، اما دایناسورهای بزرگ و سنگین از پس این شرایط دشوار برنیامدند و نابودی آن‌ها باعث شد که پستانداران فرصت گسترش پیدا کنند و در نهایت انسان نیز بر روی زمین پدیدار شود.

گردآوری شده ی مجله اینترنتی رضیم

مرجان امینی