علل شایع و راه های درمان بیماری میوپاتی عضلانی (2 نکته مهم)

بیماری میوپاتی عضلانی چیست؟

بیماری میوپاتی عضلانی به معنای بیماری‌ای است که روی عضلات اسکلتی تأثیر می‌گذارد و می‌تواند به دلایل مختلفی رخ دهد. یکی از نشانه‌های اصلی این بیماری ضعف عضلانی است. این ضعف می‌تواند روی عضلات چشم‌ها، صورت، دست‌ها، پاها، بالای بدن، بلع و همچنین تنفس تأثیر بگذارد.
در حالی که در برخی از موارد، میوپاتی ممکن است با درد، گرفتگی و سفتی عضلات همراه باشد، این علائم به تنهایی می‌توانند در سایر بیماری‌ها نیز دیده شوند، نه فقط در اختلالات عصبی عضلانی. پیشرفت بیماری در افراد مختلف متفاوت است. برخی افراد ممکن است زندگی طبیعی و بدون ناتوانی داشته باشند، در حالی که برای دیگران، بیماری می‌تواند به شدت ناتوان‌کننده یا حتی تهدیدکننده زندگی باشد. عوارض ناشی از میوپاتی که درمان نشود، می‌تواند جدی باشد.

آیا بیماری میوپاتی درمان دارد؟

با دنبال کردن برنامه درمانی که توسط متخصص مغز و اعصاب برای شما تعیین می‌شود، می‌توانید به کاهش خطر عوارض جدی کمک کنید. درمان میوپاتی به نوع آن بستگی دارد و معمولاً چندبعدی است.
برخی از انواع خاص میوپاتی با استفاده از داروهای سرکوب‌گر ایمنی قابل درمان هستند. اکثر بیماری‌های میوپاتی نیاز دارند به حمایت‌هایی مثل فیزیوتراپی، کار درمانی، درمان‌های پزشکی برای ریه یا قلب، مدیریت تغذیه و درمان صحبت و بلع. در مواردی که بیماری طولانی مدت باشد، درمان‌های جراحی مانند جراحی ستون فقرات نیز ممکن است انجام شود.

انواع بیماری میوپاتی عضلانی

بیماری‌های میوپاتی عضلانی به چند نوع تقسیم می‌شوند:

میوپاتی ارثی
میوپاتی متابولیک
میوپاتی التهابی
میوپاتی سمی

میوپاتی ارثی

میوپاتی ارثی به خاطر یک نقص ژنتیکی به وجود می‌آید. یکی از شایع‌ترین انواع دیستروفی عضلانی که به آن دیستروفی عضلانی دوشن و بکر (Duchenne and Becker) گفته می‌شود، ناشی از یک نقص در کروموزم ایکس است.

میوپاتی متابولیک

میوپاتی متابولیک یا میوپاتی ناشی از اختلالات هورمونی به خاطر تولید زیاد یا کم برخی هورمون‌ها به وجود می‌آید. این نوع میوپاتی می‌تواند هم در کودکان و هم در بزرگسالان اتفاق بیفتد و معمولاً به درمان پاسخ خوبی می‌دهد. میوپاتی متابولیک شامل موارد زیر است:

میوپاتی استروئیدی
میوپاتی ناشی از پرکاری تیروئید
بیماری میوپاتی ناشی از بیماری کوشینگ
بیماری میوپاتی ناشی از بیماری هیپرکلسمی

میوپاتی استروئیدی

میوپاتی استروئیدی که شایع‌ترین نوع میوپاتی متابولیک است، به خاطر افزایش بیش از حد استروئیدها به وجود می‌آید. این افزایش می‌تواند به خاطر یک بیماری در غده فوق کلیوی (مثل بیماری آدیسون) یا مصرف طولانی‌مدت داروهای استروئیدی باشد و می‌تواند به ضعف و لاغری شدید عضلات منجر شود.

میوپاتی ناشی از پرکاری تیروئید

این نوع میوپاتی به دلیل تولید بیش از حد هورمون تیروکسین توسط غده تیروئید رخ می‌دهد. علائم شامل ضعف و لاغری عضلات به ویژه در ناحیه شانه‌ها و ران، و گاهی اوقات در چشم‌ها است.
میوپاتی ناشی از کم کاری تیروئید به دلیل کمبود هورمون تیروکسین اتفاق می‌افتد و ممکن است باعث ضعف عضلانی در پاها و دست‌ها شود. برخی اوقات ممکن است اندازه عضلات در اثر این نوع میوپاتی افزایش یابد.

بیماری میوپاتی ناشی از بیماری کوشینگ

بیماری کوشینگ زمانی رخ می‌دهد که هورمون‌هایی به مقدار زیاد تولید شوند و این می‌تواند منجر به میوپاتی شود.

بیماری میوپاتی ناشی از بیماری هیپرکلسمی

این نوع میوپاتی به خاطر سطح بالای هورمون پاراتیروئید ایجاد می‌شود و می‌تواند باعث درد و ضعف در عضلات نزدیک به مرکز بدن شود. تومورهای ترشح‌کننده هورمون نیز می‌توانند به بیماری‌های غدد درون‌ریز و بروز میوپاتی منجر شوند.

میوپاتی التهابی

میوپاتی‌های التهابی مجموعه‌ای از بیماری‌های خودایمنی هستند. در این نوع میوپاتی، سیستم ایمنی بدن به بافت‌های سالم حمله می‌کند.

“`

ایمنی بدن به عضلات سالم حمله کرده و باعث ایجاد التهاب می‌شود که این التهاب می‌تواند به عضلات آسیب بزند. میوپاتی‌های التهابی به دو دسته زیر تقسیم می‌شوند:

پلی‌میوزیت (PM)
درماتومیوزیت (DM)

• پلی‌میوزیت (PM)

پلی‌میوزیت (PM) موجب بروز درد، گرفتگی و حساسیت در عضلات می‌شود. ضعف عضلانی که ناشی از پلی‌میوزیت است، بسیار شدید بوده و ممکن است برای چند هفته یا حتی چند ماه ادامه داشته باشد. علائم این بیماری بیشتر در ناحیه گردن، بازوها و کشاله ران آشکار می‌شود و ممکن است بیمار را در برخاستن از حالت نشسته به ایستاده دچار مشکل کند.

• درماتومیوزیت (DM)

درماتومیوزیت (DM) با ظهور لکه‌های پوستی و علائم مرتبط با پلی‌میوزیت شناخته می‌شود. لکه پوستی به شکل تغییر رنگ پوست در اطراف چشم‌ها و روی گونه‌ها به بنفش است، اما ممکن است در نقاط دیگر بدن نیز ظاهر شود. پس از مدتی، پوست نازک و شکننده می‌شود. درماتومیوزیت بیشتر در کودکان ۵ تا ۱۴ ساله شایع است.

• میوپاتی سمی

میوپاتی‌های سمی زمانی به وجود می‌آیند که فرد در معرض داروها و مواد شیمیایی خاصی قرار گیرد. داروها و مواد شیمیایی شامل موارد زیر می‌شوند:

داروهای بیهوشی و بی‌حسی (مانند لیدوکائین، مپیواکائین، اتیل کلراید)
داروهای کاهنده کلسترول (مانند کلوفیبرات، جم فیبروزیل، لوواستاتین، سیمواستاتین، نیاسین)
گلوکوکورتیکوئیدها (مانند تریامسینولون، دگزامتازون، بتامتازون)
مواد مخدر
سایر داروها (مانند زیدوودین، دی‌پنیسیلامین، پروکائین آمید، کلروکین، گالامین)
علفکش‌ها، آفتکش‌ها و مواد آتش‌نشان

دلائل بروز بیماری میوپاتی عضلانی چیست؟

چند عامل می‌تواند خطر ابتلا به میوپاتی را افزایش دهد. لزوماً همه افرادی که این عوامل خطر را دارند، به میوپاتی مبتلا نمی‌شوند. این عوامل خطر شامل موارد زیر هستند:

عفونت‌های خاص
سابقه خانوادگی بیماری میوپاتی

عوارض بیماری میوپاتی عضلانی

عوارض میوپاتی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

درد مزمن عضلانی (مایالژی)
ناتوانی
فلجی

چگونه بیماری میوپاتی تشخیص داده می‌شود؟

برای تشخیص میوپاتی، نیاز به بررسی سابقه پزشکی و انجام آزمایشات است. تست‌های آزمایشگاهی برای اندازه‌گیری آنزیم‌های عضلانی استفاده می‌شوند و به دنبال اختلالات سیستمیک می‌گردند.
اگرچه آزمایش EDX می‌تواند به تشخیص کمک کند، اما استاندارد طلایی برای بیشتر میوپاتی‌ها، ضرورت انجام بیوپسی عضلانی است. این روش به صورت سرپایی توسط پزشک متخصص انجام می‌شود و با توجه به نتایج، آنالیز دقیقی برای تشخیص میوپاتی انجام می‌گیرد.

روش‌های درمان میوپاتی عضلانی

درمان میوپاتی بستگی به دلیل ایجاد آن دارد. هدف از درمان، کند کردن پیشرفت بیماری و کاهش علائم است. روش‌ها شامل دارو درمانی برای میوپاتی‌های التهابی و دیستروفی عضلانی تا جلوگیری از شرایطی که کار عضلات را برای میوپاتی‌های متابولیک سخت می‌کند، دسته‌بندی می‌شوند.
بعضی از پزشکان توصیه می‌کنند که بیماران مبتلا به میوپاتی وزن خود را کاهش دهند (زیرا بدن سبک‌تر به نیروی کمتری از عضلات نیاز دارد) و از کار اضافی از عضلات خود اجتناب کنند. مشکلات حاد مانند گرفتگی عضلات ممکن است نیاز به درمان برای تنظیم مقدار الکترولیت‌ها، افزایش آب بدن و کاهش التهاب (مانند استفاده از یخ) داشته باشد. همچنین ممکن است نیاز به استراحت، عدم تحرک یا استفاده از داروهای ضدالتهابی باشد.
اگر مشکلات تنفسی پیش آید، استفاده از اسپیرومتر انگیزشی می‌تواند عملکرد تنفسی برخی از بیماران را بهتر کند. متاسفانه، در حال حاضر هیچ روشی برای تقویت عضلات تنفسی وجود ندارد.

• درمان میوپاتی ارثی

هر دو نوع میوپاتی‌های ارثی و به‌دست‌آمده مزمن معمولاً به درمان حمایتی نیاز دارند. این درمان‌ها ممکن است شامل فیزیوتراپی، بریس و یا جراحی باشد تا التهاب کاهش یابد، علائم کم شود و عملکرد بهبود یابد. کنترل درد نیز ممکن است مورد نیاز باشد و گزینه‌ها شامل داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی هستند.

مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin) می‌باشد.

• درمان میوپاتی درون ریز

گاهی اوقات، درمان مشکل اصلی می‌تواند به کاهش ضعف عضلانی و دردهایی که با میوپاتی درون ریز همراه است کمک کند.

• درمان میوپاتی التهابی

میوپاتی التهابی مانند پلی‌میوزیت و درماتومیوزیت معمولاً با داروهایی که سیستم ایمنی بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند، درمان می‌شود. داروی پردنیزون بیشتر برای درمان این نوع میوپاتی استفاده می‌شود. در ابتدا، این دارو در دوزهای بالا (تا ۱۰۰ میلی‌گرم در روز) تجویز می‌شود و سپس به تدریج به پایین‌ترین دوزی که علائم را کاهش می‌دهد، کاهش می‌یابد.
استفاده طولانی‌مدت از پردنیزون ممکن است عوارض جانبی جدی ایجاد کند، مانند از دست دادن استخوان، افسردگی و بالا رفتن فشار خون.

• درمان میوپاتی متابولیک

هدف اصلی درمان میوپاتی متابولیک جلوگیری از شرایطی است که به عضلات فشار می‌آورد و باعث افزایش درد و ضعف عضلانی می‌شود، مانند ورزش‌های شدید.

• درمان فیزیکی کار درمانی و درمان تنفسی

اگرچه فیزیوتراپی نمی‌تواند عضلات ضعیف را به حالت اولیه برگرداند، اما می‌تواند از ضعیف شدن عضلات سالم جلوگیری کند. کار درمانی و درمان تنفسی به بیماران کمک می‌کنند تا یاد بگیرند چگونه از تجهیزات خاص استفاده کنند که می‌تواند کیفیت زندگی آن‌ها را بهبود بخشد.