معرفی طوطی کاکادو یا طوطی سفید کاکل زرد (2 نکته مهم)

آشنایی با طوطی کاکادو

کاکادو یک خانواده خیلی زیبا از طوطی‌ها است که کاکل‌هایی با رنگ‌های مختلف دارند. این پرندگان اغلب با توجه به رنگ کاکل و بدنشان از یکدیگر متمایز می‌شوند و در اندازه‌های مختلفی وجود دارند. طول بدنی آنها می‌تواند از ۳۰ سانتی‌متر تا ۷۰ سانتی‌متر متفاوت باشد. کاکادوها به علت زیبایی و شخصیت جذابشان از دیرباز به عنوان حیوان خانگی محبوب بوده‌اند. در میان این خانواده، طوطی کاکادو سفید با کاکل زرد بزرگ به دلیل هوش بالا و طبیعت شادش، به‌عنوان یکی از پرندگان خانگی محبوب شناخته می‌شود.

اصلیت طوطی کاکادو

کاکادوها یکی از ۲۱ گونه طوطی از خانواده Cacatuidae هستند که تنها خانواده در خانواده بزرگ Cacatuoidea محسوب می‌شود. محل زندگی اصلی آنها عمدتاً در استرالیا و نواحی اطراف آن است که شامل فیلیپین و جزایر دیگر می‌شود. این پرندگان به خاطر تاج برجسته و منقار منحنی‌شان شناخته می‌شوند. رنگ پرهای کاکادوها معمولاً سفید، خاکستری یا سیاه است و دم یا تاج آنها ممکن است رنگ متفاوتی داشته باشد. بسیاری از گونه‌های این پرندگان در جنسیت‌شان کم و بیش مشابه هستند. به طور کلی، کاکادوها از سایر طوطی‌ها بزرگتر هستند، اما طوطی کاکاتیل، کوچک‌ترین گونه در این خانواده، اندازه‌اش کوچکتر است.

خصوصیات طوطی کاکادو

کاکادوها پرندگانی خیلی فعال و پرجنب‌وجوش هستند و هوش بالایی دارند. آنها توانایی تقلید از صداها و صحبت کردن را دارند، ولی بیشتر به خاطر رفتار و حرکات زیبایشان محبوب هستند. اگر با آنها به خوبی رفتار شود، خیلی زود به صاحبشان علاقه‌مند می‌شوند.

بدن این پرندگان به‌وسیله پودری سفید پوشیده شده که باعث می‌شود پرهایشان ضد آب باشند. آنها لانه خود را در سوراخ‌های درختان درست کرده و معمولاً دو تا سه تخم می‌گذارند. هر دو طوطی نر و ماده در care از تخم‌ها سهیم هستند و معمولاً بیست و پنج تا بیست و هفت روز طول می‌کشد تا جوجه‌ها سر از تخم بیرون بیاروند. بین نه تا دوازده هفته طول می‌کشد تا جوجه‌ها آماده شوند که لانه را ترک کنند.

در برخی مناطق استرالیا به دلیل جمعیت زیاد این پرندگان، آنها به عنوان آفت برای درختان و محصولات کشاورزی شناخته می‌شوند و کشاورزان به روش‌های مختلفی آنها را کنترل می‌کنند. کاکادوها به خاطر حرکات جالب و بامزه‌شان به “میمون پرندگان” مشهورند.

تفاوت جنس در طوطی کاکادو

کاکادو نر: نرها معمولاً دارای چشمان سیاه هستند.

کاکادو ماده: ماده‌ها چشمان قرمز یا قهوه‌ای دارند.

جوجه‌ها و پرندگان نابالغ: این پرندگان معمولاً دارای عنبیه خاکستری تیره هستند و نسبت به بالغین جثه، سر و منقار کوچکتری دارند و پاهایشان کاملاً سیاه است.

عمر این پرندگان در شرایط مناسب و در اسارت از ۷۰ سال هم بیشتر گزارش شده است، در حالی که عمر آنها در وحش بین ۲۰ تا ۴۰ سال می‌باشد.

مورفولوژی (ریخت‌شناسی) طوطی کاکادو

کاکادوها معمولاً پرندگانی متوسط یا بزرگ هستند که قدشان بین ۳۰ تا ۶۰ سانتی‌متر (۱۲ تا ۲۴ اینچ) و وزنشان بین ۳۰۰ تا ۱۲۰۰ گرم (۰٫۶۶ تا ۲٫۶۵ پوند) متغیر است. با این حال، گونه‌ای به نام کاکاتیل به‌طور قابل‌توجهی کوچک‌تر و باریک‌تر از سایر گونه‌ها است.
“““html

طول این پرنده حدود ۳۲ سانتی‌متر است (با احتساب پرهای دمش) و وزن آن بین ۸۰ تا ۱۰۰ گرم (۲٫۸ تا ۳٫۵ اونس) متغیر است. سر و گردن و تاج متحرک این پرنده که در تمام طوطی‌های تاجدار وجود دارد، بسیار جذاب است. تاج آنها زمانی که پرواز می‌کنند یا تحریک می‌شوند، باز می‌شود.

پاهای این گونه خاکستری رنگ است و دارای ۴ انگشت می‌باشد. وقتی که روی شاخه درخت می‌نشینند، دو انگشت میانی به سمت جلو و دو انگشت بیرونی در پشت قرار می‌گیرند. پاهای آنها کوتاه و دارای پنجه‌های قوی هستند و هنگام بالا رفتن از جایی، از منقار خود به عنوان یک وسیله سوم برای گرفتن جای خود استفاده می‌کنند. منقار قوی آنها به گونه‌ای است که می‌توانند دانه‌های آجیل را که دارای پوست هستند به راحتی بشکنند. منقار نر طوطی کاکادو نسبت به ماده‌ی آن کمی بزرگ‌تر است.

آنها معمولاً بال‌های عریض و بلندی دارند که در پرواز سریع به کار می‌روند و می‌توانند با سرعتی تا ۷۰ کیلومتر در ساعت (۴۳ مایل در ساعت) پرواز کنند، که این سرعت برای نوعی از طوطی به نام گالا ثبت شده است.

صدای طوطی کاکادو

همانطور که گفتیم، طوطی‌های کاکادو جزو طوطی‌های سخنگو هستند و اگر تمرین و تکرار کنند، می‌توانند صحبت کنند. اما به طور کلی صدای این پرنده بلند و خشن است. آنها در شرایط مختلف مانند شناسایی یکدیگر، هشدار به دیگران درباره‌ی وجود شکارچی، بیان خواسته‌ها و نشان دادن حالت‌های فردی خود، صدایی تولید می‌کنند. همچنین برای حفظ انسجام در گروه و هنگام دفاع از لانه نیز صداهایی تولید می‌کنند.

روش‌های تماس و صدای آنها در گونه‌های مختلف متفاوت است. مثلاً کوکاتو سیاه کارنامی ۱۵ نوع تماس دارد، اما دیگر گونه‌ها، مانند کوکاتو میجر میچل تعداد کمتری صدا دارند. بعضی‌ها، مثل کاکادو “گانگ-گانگ”، نسبتاً آرام هستند، اما وقتی غذا می‌خورند، صدای غریبی تولید می‌کنند. برخی گونه‌ها علاوه بر صدای خود، برای ارتباط از زدن چوب روی درخت نیز استفاده می‌کنند. همچنین اگر تهدید شوند، صدای خاصی از خود تولید می‌کنند.

محل زندگی طوطی کاکادو

ویژگی بارز کاکادوها، یا همان کوکاتوها، این است که به صورت دسته جمعی پرواز می‌کنند و در کنار هم زندگی می‌کنند. این پرنده‌ها تک همسری هستند و در سوراخ‌های درختان زندگی می‌کنند. با اینکه پاکسازی درختان قدیمی ایجاد شده که دارای حفره‌های لازم برای زندگی آنها هستند، باعث کاهش جمعیت آنها شده است و دیده شده که چندین کاکادو در یک سوراخ زندگی می‌کنند. با این حال، برخی از گونه‌ها با شرایط جدید سازگار شده و در مزارع و زمین‌های زراعی انسان‌ها زندگی می‌کنند. اما به خاطر آسیب‌هایی که به محصولات می‌زنند، به عنوان آفت مزارع کشاورزی شناخته می‌شوند.

برخی دیگر به عنوان حیوان خانگی در خانه‌ها نگهداری می‌شوند، اما شرایط نگهداری از آنها و برآورده کردن نیازهایشان می‌تواند سخت و دشوار باشد؛ چرا که باید شرایط محیطی خاصی فراهم کرد و عادات زندگی خود را تغییر داد. طوطی کاکادوی سفید بیشتر از گونه‌ی سیاه آن در اسارت نگهداری می‌شود. تجارت غیرقانونی و شکار بی‌رویه نیز باعث کاهش تعداد طوطی‌های کاکادو شده است.

مشکلات نگهداری طوطی کاکادو

جیغ‌های بلند و همچنین خرابکاری آنها از جمله مشکلات نگهداری این پرنده‌ها هستند. اگر آنها را بدون نظارت از قفس خارج کنید، می‌توانند به وسایل خانه آسیب بزنند یا ممکن است با جویدن سیم برق یا وسایل تیز به خود صدمه بزنند.

رفتار و عادات طوطی کاکادو

“`

این نوع طوطی‌ها پرنده‌هایی هستند که در طول روز فعالیت می‌کنند و به نور خورشید برای پیدا کردن غذا نیاز دارند. آنها پرنده‌های سحرخیزی نیستند و معمولاً منتظر می‌مانند تا خورشید منطقه آنها را خوب گرم کند و سپس به جستجوی غذا می‌روند. تمام انواع طوطی‌ها به طور کلی بسیار اجتماعی و اجتماعی هستند و در گروه‌های پر سر و صدا و رنگارنگ پرواز می‌کنند. معمولاً این گروه‌ها شامل تعداد کمی از پرنده‌ها، حداکثر صد تا هستند، اما در زمان‌های سخت مثل خشکسالی، ممکن است این گروه‌ها به هزاران یا حتی ده‌ها هزار پرنده برسند. طوطی‌هایی که در مناطق باز زندگی می‌کنند، معمولاً گروه‌های بزرگی دارند نسبت به آنهایی که در جنگل‌ها زندگی می‌کنند. آنها برای پیدا کردن غذا به طور جمعی روی زمین حرکت می‌کنند و از علوفه و غلات برای تغذیه خود استفاده می‌کنند.

بیشتر بخوانید: