مینوسایکلین آنتی بیوتیک ضد آکنه ! (2 نکته مهم)
“`html
آشنایی با آنتی بیوتیک مینوسایکلین
مینوسایکلین (minocycline) یک نوع آنتی بیوتیک است که به صورت خوراکی مصرف می‌شود و معمولاً برای درمان جوش‌ها تجویز می‌شود. این دارو جزو گروهی از آنتی بیوتیک‌ها به نام تتراسایکلین قرار دارد (داکسی سایکلین و تتراسایکلین نیز از این گروه هستند و برای درمان جوش‌ها استفاده می‌شوند). از بین تمام آنتی بیوتیک‌های این گروه، مینوسایکلین قوی‌تر از بقیه برای درمان جوش‌ها است. اما معمولاً زمانی تجویز می‌شود که سایر آنتی بیوتیک‌های خوراکی موثر نبوده باشند!
در سال‌های اخیر، مینوسایکلین استفاده بیشتری پیدا کرده و به ویژه در درمان جوش‌های ملتهب بسیار موثر است. به طور کلی می‌توان گفت که معمولاً مینوسایکلین همراه با داروهای خارجی دیگر بهترین اثر را دارد، هرچند در برخی موارد ممکن است به تنهایی نیز تجویز شود.
مینوسایکلین با نام‌های تجاری دیگری مانند ماینوسین (minocin)، سولودین (solodyn)، داینوسین (dynacin)، آکنوسان (aknosan)، مینوستات و ماینوسایکلین هگزال نیز شناخته می‌شود.
موارد مصرف مینوسایکلین
این دارو همانند تتراسیکلین‌های دیگر عمل می‌کند، اما در درمان باکتری‌هایی مانند استافیلوکوک آرئوس، استرپتوکوک، ناسیریا مننژیت و برخی دیگر از باکتری‌ها موثرتر است. در بین مینوسایکلین و دیگر تتراسیکلین‌ها مقداری مقاومت نسبت به هم وجود دارد، ولی برخی از گروه‌های مقاوم به دیگر آنتی بیوتیک‌ها هنوز به مینوسایکلین حساس هستند که ممکن است به دلیل نفوذ خوب آن در باکتری‌ها باشد.
مکانیسم اثر مینوسایکلین
مینوسایکلین به دو روش وارد سلول باکتری‌ها می‌شود: یکی به صورت انتشار و دیگری از طریق انتقال فعال. در نتیجه، غلظت مینوسایکلین در داخل سلول‌های باکتری بسیار بیشتر از غلظت آن در خارج از سلول است.
پس از ورود مینوسایکلین به داخل سلول باکتری، به طور برگشت‌پذیر به بخش‌های خاصی از ریبوزوم باکتری متصل می‌شود و مانع از اتصال tRNA به محل ریبوزوم می‌شود. این عمل باعث متوقف شدن ساخت پروتئین در بسیاری از باکتری‌ها می‌شود. عدم جذب انتخابی تتراسیکلین‌ها در سنّتان، دلیل عمده‌ای به حساب می‌آید که این دارو در متوقف کردن ساخت پروتئین در انسان تأثیر ندارد.
فارماکوکینتیک مینوسایکلین
برای اطلاعات بیشتر در مورد نحوه جذب و توزیع مینوسایکلین و به طور کلی تتراسیکلین‌ها، می‌توانید به مطالب تخصصی مراجعه کنید. مینوسایکلین به راحتی از دستگاه گوارش جذب می‌شود و به طور شبه‌مهم تحت تأثیر غذا و مقدار متوسط شیر قرار نمی‌گیرد. بعد از مصرف دوزهای 200 میلی‌گرمی، که هر 12 ساعت با دوزهای 100 میلی‌گرمی ادامه می‌یابد، حداکثر غلظت آن در خون بین 2 تا 4 میکروگرم در میلی‌لیتر تنظیم می‌شود. مینوسایکلین در مقایسه با داکسی سایکلین و دیگر تتراسیکلین‌ها، حلالیت بیشتری در چربی دارد و به راحتی در بافت‌ها و مایعات بدن توزیع می‌شود و مقدار زیادی از آن در کبد، ریه‌ها، سینوس‌ها، لوزه‌ها، اشک، بزاق و خلط وجود دارد. میزان نفوذ آن به مایع مغزی‌نخاعی کم است، هرچند در مقایسه با داکسی سایکلین، غلظت آن در مایع مغزی‌نخاعی نسبت به خون بالاتر است. مینوسایکلین از جفت عبور کرده و در شیر مادر هم وجود دارد. حدود 75 درصد آن در خون به پروتئین‌های پلاسما متصل است. کلیرانس کلیوی آن کم است، به طوری که تنها 5 تا 10 درصد یک دوز از طریق ادرار دفع می‌شود و تا 34 درصد آن در مدفوع خارج می‌گردد. این دارو، برخلاف اکثر تتراسایکلین‌ها، تحت متابولیسم کبدی قرار می‌گیرد و عمدتاً به 9-هیدروکسی مینوسایکلین تبدیل می‌شود. نیمه عمر آن در خون بین 11 تا 26 ساعت است که در افراد با مشکلات کلیوی ممکن است بیشتر شود و باعث خطر تجمع دارو شود، اما در صورت اختلالات کبدی چنین ریسکی وجود ندارد. مقادیر اندکی از آن تحت درمان دیالیز از بدن خارج می‌شوند.
مقدار مصرف مینوسایکلین
مقدار مصرف معمول
“““html
برای آکنه بزرگسالان
مقدار اولیه: 50 تا 100 میلی‌گرم به صورت خوراکی دو بار در روز به مدت 3 تا 6 هفته یا تا زمانی که مشکل بهبود یابد.
مقدار نگهدارنده: 50 تا 100 میلی‌گرم خوراکی یک بار در روز.
مقدار مصرف معمول برای عفونت های باکتریایی :
بزرگسالان:
خوراکی: در ابتدا 200 میلی‌گرم و سپس 100 میلی‌گرم هر 12 ساعت یا در ابتدا 100 تا 200 میلی‌گرم و پس از آن 50 میلی‌گرم چهار بار در روز.
تزریق وریدی: در ابتدا 200 میلی‌گرم و سپس 100 میلی‌گرم هر 12 ساعت، حداکثر مقدار مجاز: 400 میلی‌گرم در 24 ساعت.
کودکان بالای 8 سال:
در ابتدا 4 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی یا داخل وریدی و سپس 2 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم هر 12 ساعت.
موارد منع مصرف مینوسایکلین
- خانم های باردار و شیرده
- کودکان زیر 8 سال (برخی منابع مصرف مینوسایکلین را تا زیر 12 سالگی ممنوع کرده‌اند.)
عوارض جانبی مینوسایکلین
- سردرد، سوء هاضمه، علائم مشابه آنفولانزا، عفونت‌ها، التهاب بافت‌های نرم دهان، التهاب گلو، دندان درد و زخم‌های دهانی.
- واکنش‌های آلرژیک شامل درد مفاصل، درد عضلانی، مشکل در تنفس و حساسیت شدید ممکن است رخ دهد.
- دیگر عوارض جانبی شامل ریزش مو، التهاب قلب و التهاب عروق خونی می‌باشد. در موارد نادر، مشکلات شنوایی نیز ممکن است مشاهده شود.
تداخلات دارویی مینوسایکلین
این دارو به نسبت تتراسیکلین، کمتر با کلسیم ترکیب می‌شود و به این ترتیب، جذب آن کمتر تحت تأثیر شیر و غذا قرار می‌گیرد، اما هنوز تحت تأثیر نمک‌های آهن و آنتی‌اسیدها قرار می‌گیرد.
آلومینیوم ام جی اس، آمپی‌سیلین، آموکسی‌سیلین، آمی‌تریپتیلین، اتوسوکسیمید، ارگوتامین سی، ایزوترتینوئین، ترتینوئین، زولپیدم، سوکسینیل کُلین، ویتامین آ، کلسیم کربنات، کلوزاپین، کلاگزاسیلین، سوکسامتونیوم و آهن.
هشدارها در رابطه با مصرف مینوسایکلین
- در بعضی موارد، مینوسایکلین می‌تواند باعث حساسیت به نور شود.
- اگر مشکلات کبدی دارید، از این دارو با احتیاط استفاده کنید.
- استفاده از داروهای تتراسیکلین مانند مینوسایکلین در دوران بلوغ و رشد دندان (نیمه دوم بارداری، نوزادی، دوران کودکی تا 8 سال) ممکن است باعث تغییر رنگ دائمی دندان‌ها شود.
- مصرف مینوسایکلین در نیمه دوم بارداری، نوزادی و کودکان زیر 8 سال باید فقط با تجویز پزشک صورت گیرد.
- در برخی موارد، واکنش‌های آنافیلاکسی و واکنش‌های شدید پوستی مانند سندروم استیون جانسون با مصرف مینوسایکلین گزارش شده است.
- بلافاصله بعد از مصرف مینوسایکلین تا نیم ساعت دراز نکشید، زیرا ممکن است باعث تحریک مرو شود و بسیار دردناک باشد!
توصیه‌های دارویی مینوسایکلین
1- از مصرف همزمان داروهای آنتی‌اسید، مکمل‌های حاوی کلسیم و آهن، ملین‌های حاوی منیزیم و سدیم بی‌کربنات، و همچنین شیر و لبنیات طی 1 تا 3 ساعت پس از مصرف مینوسایکلین خودداری کنید.
“`
این دارو باید به هیچ وجه استفاده نشود.
2- بیمار نباید برای مدت طولانی در معرض نور خورشید یا لامپ‌های UVA قرار گیرد.
3- دوره درمان با مینوسایکلین باید به طور کامل انجام شود.
4- این دارو باید با مقدار زیادی آب مصرف شود.
5- بعد از درمان، بیماران باید به مدت یک هفته از خوردن غذاهای سخت، ترد و چسبنده مانند هویج، تافی و آدامس پرهیز کنند و همچنین از لمس نواحی تحت درمان خودداری نمایند.
شرایط نگهداری مینوسایکلین
این دارو باید در مکانی خشک و خنک و دور از دسترس کودکان نگهداری شود.
بیشتر بخوانید:
تهیه شده توسط بخش سلامت
مجله رضیم
