ناخنک چشم (تریژیوم) چیست و راه درمان آن چگونه است؟ (2 نکته مهم)
“`html
ناخنک (تریژیوم) یک نوع رشد نادرست بافت همبند و عروقی است که به قرنیه (لایه شفاف جلوی چشم) آسیب می‌زند. این ترکیب در واقع یک پروسه پراش می‌باشد که طی آن ملتحمه (غشای سفید چشم) به روی قرنیه گسترش می‌یابد. ناخنک می‌تواند کوچک باشد یا به حدی بزرگ شود که بر روی بینایی تأثیر بگذارد.
بافت گوشتی ناخنک به رنگ قرمز است و ممکن است با سوزش چشم همراه باشد. دلایل مهمی همچون نور آفتاب، باد و ورود گرد و غبار به چشم، و همچنین زمینه ارثی می‌تواند به بروز ناخنک کمک کند. به همین خاطر پیشنهاد می‌شود افرادی که در طول روز مدت زمان زیادی را زیر نور مستقیم خورشید می‌گذرانند از کلاه لبه‌دار و عینک آفتابی استفاده کنند.
برای درمان ناخنک باید چهار روش درمانی را در نظر بگیریم:
درمان پزشکی
درمان با استفاده از روش‌های شیمیایی و فیزیکی
درمان جراحی
درمان‌های کمکی
ناخنک چشم چیست و راه درمان آن چگونه است؟
درمان پزشکی
در گذشته درمان پزشکی شامل استفاده از محلول‌های گیاهی به صورت موضعی برای جلوگیری از پیشرفت ناخنک یا تشکیل جای زخم (جوشگاه) بعد از جراحی بوده است. با این حال، هیچ درمان پزشکی منجر به نتایج رضایت‌بخش و طولانی‌مدت نشده است. در موارد ملتهب ناخنک، با تجویز موضعی کورتیکواستروئیدها، مقداری اثر درمانی مشاهده می‌شود اما در پیشرفت بیماری اثر چندانی ندارد.
برای درمان انواع ملتهب ناخنک و پینگکولا، قطره‌های چشمی اندومتاسین نسبت به قطره‌های چشمی دگزامتازون نتایج بهتری ارائه می‌دهند و عوارض کمتری دارند. این پروتکل شامل تجویز قطره شش بار در روز برای 3 روز و سپس چهار بار در روز به مدت 11 روز است. بنابراین، قطره چشمی اندومتاسین به عنوان داروی اول در درمان ناخنک و پینگکولای ملتهب در نظر گرفته می‌شود.
درمان‌های شیمیایی/فیزیکی
در گذشته برای نابود کردن بافت‌های فیبرو-واسکولار و سلول‌های ناخنک از مواد شیمیایی و روش‌های فیزیکی استفاده شده است. این تکنیک‌ها معمولاً برای ناخنک‌های کوچک قابل استفاده بودند، اما نتایج راضی‌کننده‌ای نداشتند و بسیاری از این روش‌ها اکنون منسوخ شده‌اند.
درمان جراحی
آگاه‌سازی بیمار در مورد اهداف جراحی و نتایج احتمالی، پایه‌گذار جراحی است. در توضیح به بیمار، درصد موفقیت عمل نیز باید بیان شود و تاکید شود که ناخنک می‌تواند دوباره عود کند و عود ناخنک ممکن است وخیم‌تر از ناخنک اولیه باشد.
جراحی به عنوان درمان اصلی برای ناخنک‌های اولیه و عودکننده شناخته می‌شود. تکنیک‌های متعددی از قبیل برداشت ساده تا تکنیک‌های پیچیده با پیوند بافت‌ها وجود دارد. انتخاب هر تکنیک بستگی به هدف نهایی و شدت مشکل بیمار دارد.
عمل جراحی در ناخنک‌های کوچک که فقط در مرز قرنیه وجود دارد و باعث کاهش بینایی یا تحریک نمی‌شود، به هدف زیبایی انجام می‌شود و معمولاً به درخواست بیمار صورت می‌گیرد. هدف از جراحی این است که سر ناخنک را بردارند و ملتحمه را با نزدیک کردن لبه‌های زخم ترمیم کنند. در صورتی که عمل به خوبی انجام شود، احتمال عود بسیار کم و نتایج زیبایی خوب خواهد بود.
در مورد ناخنک‌های پیشرفته‌تر، به ویژه در انواع پیشرفته که رشد ضایعه به ناحیه اپتیکی نزدیک می‌شود، جراحی ضروری است. این جراحی به دو منظور انجام می‌شود: برداشت ضایعه و جلوگیری از عود بیماری. در این بیماران، فقط برداشت ساده به دلیل خطر بالای عود، که در 80 درصد موارد اتفاق می‌افتد، مناسب نیست.
در ناخنک‌های بزرگ‌تر، زمانی که ناحیه اپتیکی مورد تهاجم قرار می‌گیرد، جراحی برای بازگردانی بینایی همیشه ضروری است. هدف از جراحی شامل برداشتن ناخنک از روی قرنیه، کاهش خطر عود، درمان ناحیه اپتیکی و در بسیاری از موارد ترمیم ملتحمه به دلیل برداشت بافت فیبرو-واسکولار زیر ملتحمه است.
درمان‌های کمکی
درمان‌های کمکی شامل: استفاده از داروهای ضد میتوزی (میتمایسین C)، پیوند اتولوگ سلول‌های بنیادی از لیمبوس چشم خود فرد و استفاده از پرده آمنیوتیک جنینی است.
خود درمانی ناخنک چشم با هر نوع قطره و دارو امکان‌پذیر نیست و در بیشتر موارد این کار باعث تشدید این بیماری چشمی می‌شود و عوارض غیرقابل جبرانی را نیز به دنبال دارد.
خود درمانی و استفاده از برخی داروها و قطره‌های چشمی می‌تواند ناخنک را تشدید کند و درمان این عارضه چشمی را به چالش بکشد.
جمع آوری و تنظیم: مجله اینترنتی رضیم
سایت رضیم
“`
