چرا در چهارشنبه سوری از روی آتش می پریم؟

چرا ایرانیان چهارشنبه سوری را جشن می‌گیرند؟

«چهارشنبه‌ سوری» از دو کلمه تشکیل شده است؛ یکی به معنی یکی از روزهای هفته و دیگری به نوعی به معنی رنگ قرمز است.

چهارشنبه‌سوری (در تاجیکستان: الوپَرَک) یکی از آیین‌های زیبا و جشن‌های ایرانی است که از غروب آخرین سه‌شنبهٔ ماه اسفند شروع می‌شود و تا نیمه‌شب آخرین چهارشنبهٔ سال ادامه دارد. ویژگی اصلی این جشن، روشن کردن آتش و پریدن از روی آن است. این جشن به عنوان اولین جشن از مراسم‌های نوروزی شناخته می‌شود و به شکل جمعی در فضای باز برگزار می‌شود.

تاریخچه چهارشنبه سوری در ایران

چهارشنبه‌سوری تاریخی طولانی دارد و این جشن ترکیبی از چندین رسم مختلف است. سنت اصلی این جشن، روشن کردن آتش و خواندن شعر «زردی من از تو، سرخی تو از من» در هنگام پریدن از روی آتش است.

این شعر در واقع یک دعا بوده که ایرانیان از قدیم برای آتش می‌خواندند و از آن می‌خواستند که بیماری‌ها و نگرانی‌های سال گذشته را از آن‌ها دور کند تا سال جدید را با خوشحالی و انرژی شروع کنند. همچنین، چهارشنبه‌سوری اولین جشن برای استقبال از بهار محسوب می‌شود.

علت برگزاری جشن چهارشنبه سوری

این جشن باستانی در حقیقت نماد وداع با مشکلات و سختی‌های سال گذشته است. همچنین، با برگزاری این جشن به یکدیگر خبر سالی خوب و پر از برکت و سلامتی را می‌دهیم.

همچنین، سرما و زمستان که نماد قحطی و توقف رشد بود به عنوان بدی شناخته می‌شد و آتش که نماد گرما بود، از جنبه‌های خوب به حساب می‌آمد. در فرهنگ‌های ایرانی، جهنم به شکل سرما نمایان می‌شود و زمستان همیشه در شعر و ادبیات فارسی به عنوان نماد بدی و اهریمن دیده شده است. این موضوع را می‌توان در شعرهای زمستان مهدی اخوان ثالث مشاهده کرد.

در واقع، چهارشنبه سوری نیز یکی از جشن‌های وداع با سرما و جشن ورود به فصل گرما و زایش است. اجداد ما تصور می‌کردند که با روشن کردن آتش می‌توانند به زودتر آمدن گرما و شکوفایی طبیعت کمک کنند.

چرا در چهارشنبه سوری از روی آتش می‌پریم؟

مفهوم پریدن از روی آتش:

در میان ایرانیان باستان، آتش نماد پاکی و پاک‌کنندگی بوده و در جشن چهارشنبه‌سوری آتش می‌افروختند تا زردی و سستی زمستانی را از خود دور کنند و گرمی و حیات آتش را به خود بپذیرند. بعد از ورود اسلام، پریدن از روی آتش به این جشن اضافه شد تا ناخوشی‌ها و پلیدی‌ها از افراد دور شود. شعر معروف «سرخی تو از من، زردی من از تو» بازتاب همین اعتقاد است.