علت سندروم پیریفورمیس (اسپاسم عضله) آیا این عارضه قابل درمان است؟ (2 نکته مهم)
“`html
اسپاسم عضله پیریفورمیس
عضله پیریفورمیس یک عضله کوچک در لگن است. این عضله عمیق است و زیر عضله بزرگ سرینی قرار دارد. این عضله از استخوان خاجی شروع می‌شود و به استخوان ران می‌رسد. وظیفه این عضله چرخاندن پاها به سمت بیرون است.
عصب سیاتیک که یکی از بزرگ‌ترین اعصاب بدن است، از زیر این عضله عبور کرده و به پاها می‌رسد. در بعضی از افراد، عصب سیاتیک مستقیم از میان این عضله عبور می‌کند. گرفتگی عضله پیریفورمیس می‌تواند به دلیل آسیب به خود عضله به علت ضربه یا فعالیت شدید، یا آسیب به ساختارهای نزدیک به آن مانند اختلالات مفصل ساکروایلیاک و یا مفصل ران اتفاق بیفتد.
هر علتی که باعث گرفتگی عضله پیریفورمیس شود، می‌تواند عصب سیاتیک را که در کنار آن قرار دارد نیز تحت تاثیر قرار دهد.
علائم پیریفورمیس
علائم سندرم پیریفورمیس شامل درد در ناحیه باسن، استخوان خاجی و مفصل ران است که ممکن است به پشت ران و گاهی به ساق پا نیز منتشر شود. بیماران ممکن است احساس سوزن سوزن شدن و سوزش در این نواحی داشته باشند و در بدترین حالت، راه رفتن حتی در مسافت‌های کوتاه برای آنها مشکل می‌شود.
همچنین بیماران حتی نمی‌توانند مدت زیادی بنشینند و مجبورند به طور مداوم وضعیت خود را تغییر دهند تا درد را کاهش دهند. اگر تنش در این عضله بسیار زیاد باشد، ممکن است فشار روی ساکروایلیاک یا چرخش مفصل ران را ایجاد کند.
درمان‌های مختلفی مانند مایوفاشیال ریلیز، درای نیدلینگ، ماساژهای عمقی و کینزیوتیپینگ و همچنین برنامه تمرین درمانی مناسب می‌تواند در کاهش درد و بهبود علائم شما مؤثر باشد.
درد پیریفورمیس
علت دقیق سندرم پیریفورمیس هنوز به‌خوبی شناخته نشده است. برخی از دلایل که ممکن است باعث درد در این ناحیه شوند شامل:
اسپاسم عضله پیریفورمیس ناشی از آسیب به خود عضله یا آسیب به ساختارهای نزدیک مانند مفصل ساکروایلیاک یا مفصل ران، سفتی عضله به دلیل اسپاسم یا آسیب، تورم این عضله، خونریزی در نزدیکی این عضله و آسیب مستقیم به ناحیه لگن می‌باشند.
تشخیص این بیماری بر اساس علائم بیمار، معاینه فیزیکی و انجام آزمایش‌های خاص صورت می‌گیرد. بیمار ممکن است علائمی مانند درد عمیق در ناحیه لگن، درد تیرکشنده به سمت پشت ران و ساق پا، درد هنگام بالا رفتن از پله و در مکان‌های شیب‌دار، افزایش درد با نشستن و همچنین کاهش دامنه حرکتی مفصل ران را داشته باشد.
عضلات پیریفورمیس
عضلات پیریفورمیس از دو طرف لگن از استخوان خاجی شروع می‌شوند و به استخوان ران وصل می‌شوند. این عضلات در عمق عضله بزرگ سرینی قرار دارند و مسئول چرخش خارجی پاها هستند.
از آنجا که عصب سیاتیک در مجاورت این عضله قرار دارد، آسیب‌های این عضله می‌تواند بر روی این عصب تأثیر بگذارد. علائم سندرم پیریفورمیس شامل درد در باسن است که با نشستن بدتر می‌شود، احساس گزگز و بی‌حسی در ناحیه پشت ران و ساق پا و در موارد شدید ممکن است علائم حرکتی نیز ایجاد کند.
گاهی اوقات مشکلات این عضله به علت اختلالات در مفصل ساکروایلیاک یا مفصل ران بوجود می‌آید. در این صورت، ابتدا باید این مفاصل درمان شوند تا عضله آزاد شود.
درد عضله پیریفورمیس
- عضله پیریفورمیس عضله‌ای کوچک از گروه عضلات چرخاننده ران است که بسیار عمیق است. سندرم پیریفورمیس می‌تواند به دلایل مختلفی از جمله آسیب به ناحیه لگن، آسیب به خود عضله، آسیب به مفاصل نزدیک مانند مفصل ران و ساکروایلیاک، نشستن‌های طولانی مدت، اسپاسم و اختلالات مایوفاشیال ایجاد شود.
- درد عضله پیریفورمیس ممکن است فقط در ناحیه لگن به صورت یک درد عمیق و مبهم احساس شود، اما اگر عصب سیاتیک نیز درگیر شده باشد، درد ممکن است در پشت ران و ساق پا به شکل درد تیرکشنده ظاهر شود.
- آزادسازی این عضله و…
“““html
کاهش اسپاسم عضله پیریفورمیس باعث کاهش فشاری که به عصب وارد می‌شود، می‌شود و در نتیجه علائم بیماری بیمار به شدت کاهش می‌یابد.
کشش عضله پیریفورمیس
کشش این عضله در حالت‌های مختلفی انجام می‌شود:
- حالت اول: به پشت دراز بکشید. زانوی پای درگیر را خم کنید و پای خود را در کنار زانوی سالم قرار دهید. سپس زانوی پای درگیر را به سمت پای سالم بکشید. اگر نمی‌توانید این حرکت را خودتان انجام دهید، از یک فرد دیگر بخواهید به آرامی زانو شما را به سمت خارج فشار دهد. به محضی که کشش را حس کردید، آن را برای 30 ثانیه نگه دارید و این حرکت را 3 بار تکرار کنید.
- حالت دوم: به پشت دراز بکشید و هر دو زانوی خود را خم کنید. مچ پای مبتلا را روی زانوی پای سالم بگذارید و سپس پای سالم را به سمت شکم خود بکشید تا کشش را در ناحیه نشیمنگاه احساس کنید. دوباره این کشش را برای 30 ثانیه نگه دارید و این حرکت را 3 بار انجام دهید.
عمل عضله پیریفورمیس
- عضله پیریفورمیس یک عضله کوچک است که از استخوان خاجی به استخوان ران متصل می‌شود. این عضله در عمق عضله بزرگ سرینی قرار دارد و وظیفه‌اش چرخش خارجی ران و پاهاست. گاهی اوقات این عضله برای اصلاح راستای مفصل ساکروایلیک نیز استفاده می‌شود.
- این عضله جزء عضلات چرخاننده خارجی لگن است. زیرا عصب سیاتیک از کنار این عضله عبور می‌کند، اختلالات این عضله با درد سیاتیک ارتباط مستقیم دارد.
- اسپاسم و گرفتگی این عضله می‌تواند علائم سیاتیک را به وجود آورد و به نام سندروم پیریفورمیس شناخته می‌شود. نشستن‌های طولانی مدت، ضربه به ناحیه لگن، مشکلات در مفصل ساکروایلیک و مفصل ران و تزریقات مکرر در این ناحیه می‌تواند موجب درد و گرفتگی این عضله شود.
عصب پیریفورمیس
عصب پیریفورمیس یک عصب محیطی است که مسئول عصب‌دهی این عضله می‌باشد. این عصب از شبکه خاجی بیرون می‌آید و به سطح قدامی عضله پیریفورمیس وارد می‌شود. این عضله از استخوان خاجی شروع و به استخوان ران وصل می‌شود.
این عضله در نزدیکی عصب سیاتیک قرار دارد. عصب سیاتیک از ریشه‌های کمری شروع می‌شود و از زیر یا حتی در برخی موارد از داخل این عضله وارد پاها می‌شود. این عصب از ناحیه پشت ران تا زانو کشیده می‌شود و در پشت زانو به دو عصب تیبیال و فیبولار تقسیم می‌شود.
مسائل مربوط به این عضله می‌تواند منجر به علائم سیاتیک در بیمار شود، بنابراین بیمار درد را در ناحیه لگن، پشت ران و در برخی موارد تا پشت ساق پا حس خواهد کرد.
مشکلات در عضله پیریفورمیس به دلیل سبک زندگی امروزی بسیار شایع است. این عضله، عضله‌ای کوچک در عمق لگن است که در گروه عضلات چرخاننده خارجی ران قرار می‌گیرد و از استخوان خاجی به استخوان ران متصل می‌باشد.
عصب سیاتیک یا از زیر این عضله عبور می‌کند و یا به طور خاصی از میان آن می‌گذرد. بنابراین هرگونه مشکل در این عضله می‌تواند فشار روی عصب سیاتیک ایجاد کرده و علائم درد سیاتیک را پدید آورد.
علائم بیماری پیریفورمیس شامل
درد، احساس گزگز و بی‌حسی، سنگینی و تیر کشیدن در ناحیه لگن و پشت ران است که بعضی اوقات ممکن است تا پشت ساق پا نیز احساس شود. درمان سندروم پیریفورمیس شامل فیزیوتراپی، استراحت و ورزش است. بهبود سبک زندگی و فعالیت منظم ورزشی می‌تواند از ابتلا به این بیماری پیشگیری کند.
درمان پیریفورمیس
- سندروم پیریفورمیس به علت فشار بر عصب سیاتیک که به این عضله نزدیک است، به وجود می‌آید. بهترین درمان این بیماری فیزیوتراپی است.
- درمان فیزیوتراپی شامل الکتروتراپی، لیزر درمانی، مگنت درمانی، الکترواکوپانکچر، درمان‌های دستی و تمرین درمانی است.
- درمان‌های دستی شامل استفاده از تکنیک‌های ماساژ بافت نرم، ریلیز مایوفاشیال، نوروموبیلیزیشن اعصاب، موبیلیزیشن و منیپولیشن مفاصل محیط این عضله است که تأثیر زیادی در درمان این اختلال دارد.
- استفاده
“`- تکنیک‌هایی مثل کینزیوتیپینگ و درای نیدلینگ می‌توانند در درمان سندروم پیریفورمیس مؤثر باشند.
- برای جلوگیری از بازگشت این بیماری، تنظیم یک برنامه ورزشی مناسب که شامل تمرینات افزایش دامنه حرکتی مفصل ران، تمرینات تقویت مرکز بدن، کشش عضلات پیریفورمیس، همسترینگ و گاستر باشد، مهم است. همچنین تقویت عضلاتی که به ثبات بدن کمک می‌کنند و عضلات ناحیه لگن نیز مفید خواهد بود.
- سوال بسیاری از بیماران این است که چطور می‌توان سندروم پیریفورمیس را درمان کرد؟ در تمام روش‌های درمانی این سندروم هدف کشش عضله پیریفورمیس و آزادسازی نقاط تنش این عضله است.
- یک برنامه ورزشی کامل برای بیماران مبتلا به سندروم پیریفورمیس که روی بهبود طول و قدرت عضلات مفصل ران و دامنه حرکتی آن تمرکز دارد، می‌تواند به درمان این بیماران کمک کند.
- تکنیک‌های درمان دستی مانند ماساژ عمیق عضله پیریفورمیس، کشش عملکردی این عضله، مایوفاشیال ریلیز، نوروموبیلیزیشن عصب سیاتیک، استفاده از سوزن خشک و کینزیوتیپینگ می‌تواند در درمان این بیماری مؤثر باشد.
- اگر بیمار دچار آسیب حاد و علائم التهاب باشد، روش‌های ضد درد و التهاب مانند لیزر، مگنت و الکتروتراپی نیز برای بیمار مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
- بسته به شدت درد و علائم بیمار، ممکن است درمان‌های مختلفی انتخاب شود. از آنجا که سندروم پیریفورمیس همراه با علائم التهاب است، داروهای ضد درد و التهاب (NSAID ها) مانند ایبوبروفن و ناپروکسن با تجویز پزشک می توانند مفید باشند.
- اگر علائم خیلی شدید باشد و با روش‌های غیر تهاجمی بهبودی حاصل نشود، پزشک ممکن است تزریق کورتون را تجویز کند. فیزیوتراپی یکی از بهترین روش‌های درمان سندروم پیریفورمیس است.
- روش‌های ضد درد و التهاب مانند الکتروتراپی، لیزر درمانی و مگنت، استفاده از گرما و سرما، درمان‌های دستی، درای نیدلینگ، کینزیوتیپینگ و تمرین درمانی از جمله روش‌های فیزیوتراپی برای درمان سندروم پیریفورمیس محسوب می‌شوند.
همچنین بخوانید:
